Τον τελευταίο καιρό εξαιτίας των εξελίξεων στο ΥΠΠΟ και της πιο πρόσφατης χρησιμοποίησης των συμβασιούχων των δήμων ως απεργοσπαστικό μηχανισμό εναντίον των μονίμων συναδέλφων τους, ήρθε στο φως ο υπέροχος κόσμος των συμβασιούχων. Πρόκειται για έναν κόσμο ζοφερό, καθώς αποτελεί εισβολή των σκληρών εργασιακών σχέσεων του ιδιωτικού τομέα στο περιβάλλον των αξιοπρεπών εργασιακών σχέσεων του δημοσίου τομέα. Έτσι διαμορφώνονται δύο κατηγορίες εργαζομένων που ενώ εργάζονται στον ίδιο χώρο και απασχολούνται με τα ίδια καθήκοντα ως προς τα εργασιακά τους δικαιώματα ζουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους
Η πρόσληψη συμβασιούχων αντί μονίμου προσωπικού για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών, δε σχετίζεται με οικονομικά αίτια, αφού και οι συμβασιούχοι λαμβάνουν το ίδιο μισθό, αλλά με την επιθυμία της εξουσίας να εξυπηρετεί πελατειακές σχέσεις και να διαθέτει ομήρους εργαζόμενους υποχείρια των πολιτικών επιλογών της. Ένα νέο είδος εργασιακής εκμετάλλευσης στο δημόσιο αποτελούν οι εργαζόμενοι με stage, οι οποίοι βιώνουν το χειρότερο εργασιακό μεσαίωνα, καθώς είναι ανασφάλιστοι, έχουν αυστηρή ημερομηνία λήξεως και πληρώνονται με 400 -500 ευρώ.
Καθώς ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο θα σημάνει την αξιοκρατία και τη βελτίωση του δημοσίου δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στον κόσμο των συμβασιούχων που αντικατοπτρίζει την εικόνα του δημοσίου χωρίς μονιμότητα των υπαλλήλων. Στην εικόνα αυτή κυριαρχούν ο τρόμος της ανεργίας, ο φόβος για τη διεκδίκηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, η εκμετάλλευση των εργαζομένων (άμισθη εργασία και άμισθη υπερωριακή απασχόληση), η αναξιοκρατία, η επιλογή των ημέτερων, η απόλυση των αντιφρονούντων, η ασυδοσία της εξουσίας που μπορεί να φτάσει μέχρι την προσβολή της προσωπικότητας ακόμη και τη σεξουαλική εκμετάλλευση (βλ. Τσέκου). Μέσα σε αυτό το νοσηρό εργασιακό περιβάλλον κάποιοι εργαζόμενοι μεταλλάσσονται και αποκαλύπτουν τις πιο σκοτεινές πλευρές της προσωπικότητας τους, γίνονται δουλοπρεπείς στην εξουσία και αρπακτικά απέναντι στους συναδέλφους. (Η γνωστή συμβασιούχος έφτασε μέχρι τον εκβιασμό).
Πριν από τέσσερα χρόνια οι συμβασιούχοι ήταν και πάλι στο προσκήνιο, όταν, μετά από πολυετείς και σκληρούς αγώνες, χωρίς να υποκύψουν σε πιέσεις, κατάφεραν να αποτινάξουν τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας από πάνω τους και να μονιμοποιηθούν. Ο αγώνας αυτός πρέπει να δείχνει το δρόμο στους σημερινούς συμβασιούχους, οι οποίοι μαζί με τους μόνιμους συναδέλφους τους χρειάζεται να διεκδικήσουν τη μόνιμη και σταθερή εργασία τους και να διαφυλάξουν το δημόσιο τομέα, ο οποίος αποτελεί τον ύστατο φάρο των εργασιακών δικαιωμάτων που αν σβήσει, μαύρο σκοτάδι μας περιμένει όλους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα.
Η πρόσληψη συμβασιούχων αντί μονίμου προσωπικού για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών, δε σχετίζεται με οικονομικά αίτια, αφού και οι συμβασιούχοι λαμβάνουν το ίδιο μισθό, αλλά με την επιθυμία της εξουσίας να εξυπηρετεί πελατειακές σχέσεις και να διαθέτει ομήρους εργαζόμενους υποχείρια των πολιτικών επιλογών της. Ένα νέο είδος εργασιακής εκμετάλλευσης στο δημόσιο αποτελούν οι εργαζόμενοι με stage, οι οποίοι βιώνουν το χειρότερο εργασιακό μεσαίωνα, καθώς είναι ανασφάλιστοι, έχουν αυστηρή ημερομηνία λήξεως και πληρώνονται με 400 -500 ευρώ.
Καθώς ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο θα σημάνει την αξιοκρατία και τη βελτίωση του δημοσίου δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στον κόσμο των συμβασιούχων που αντικατοπτρίζει την εικόνα του δημοσίου χωρίς μονιμότητα των υπαλλήλων. Στην εικόνα αυτή κυριαρχούν ο τρόμος της ανεργίας, ο φόβος για τη διεκδίκηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, η εκμετάλλευση των εργαζομένων (άμισθη εργασία και άμισθη υπερωριακή απασχόληση), η αναξιοκρατία, η επιλογή των ημέτερων, η απόλυση των αντιφρονούντων, η ασυδοσία της εξουσίας που μπορεί να φτάσει μέχρι την προσβολή της προσωπικότητας ακόμη και τη σεξουαλική εκμετάλλευση (βλ. Τσέκου). Μέσα σε αυτό το νοσηρό εργασιακό περιβάλλον κάποιοι εργαζόμενοι μεταλλάσσονται και αποκαλύπτουν τις πιο σκοτεινές πλευρές της προσωπικότητας τους, γίνονται δουλοπρεπείς στην εξουσία και αρπακτικά απέναντι στους συναδέλφους. (Η γνωστή συμβασιούχος έφτασε μέχρι τον εκβιασμό).
Πριν από τέσσερα χρόνια οι συμβασιούχοι ήταν και πάλι στο προσκήνιο, όταν, μετά από πολυετείς και σκληρούς αγώνες, χωρίς να υποκύψουν σε πιέσεις, κατάφεραν να αποτινάξουν τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας από πάνω τους και να μονιμοποιηθούν. Ο αγώνας αυτός πρέπει να δείχνει το δρόμο στους σημερινούς συμβασιούχους, οι οποίοι μαζί με τους μόνιμους συναδέλφους τους χρειάζεται να διεκδικήσουν τη μόνιμη και σταθερή εργασία τους και να διαφυλάξουν το δημόσιο τομέα, ο οποίος αποτελεί τον ύστατο φάρο των εργασιακών δικαιωμάτων που αν σβήσει, μαύρο σκοτάδι μας περιμένει όλους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου