Μια μέρα τούτο το βιβλίο
θα βρίσκεται στη έδρα του δικαστηρίου
δίπλα σε σκουριασμένους σιδεροσωλήνες, οδηγούς ρητορικής σε
χάρτες επιτελικούς κομμάτια ασβέστη από σπασμένα α-
γάλματα
Θα βρίσκεται κι αυτό κιτρινισμένο δίπλα στα τεκμήρια
σαν νεκροκεφαλή
της δεκαετίας μου
που εσείς δολοφονήσατε
εσείς
πολεμοκάπηλοι
εσείς
ψευτοκουμμουνιστές.
Άρης Αλεξάνδρου, "Ποιήματα", εκδ. καστανιώτη 1978
2 σχόλια:
Γειά σου Αστυάνακτα. Επιβεβαιώνει το περόφημο δίστιχο του Μανόλη Αναγνωστάκη η ανάρτησή σου:
"Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας."
Πόσα έκαναν, πόσα αθελά μας (;)συνηγορήσαμε στο να κάνουν...
Άσε μη τα συζητάς. Έχουμε το ελαφρυντικό ότιείμασταν αγνοί ιδεολόγοι, υπερασπιστές ενός καλύτερου κόσμου.Δεν αποκρύψαμε, ούτε προσποιηθήκαμε, είμασταν ο εαυτός μας.Έχουμε το ελαφρυντικό ότι αγωνιζόμαστε ακόμη για αυτή τη καλύτερη κοινωνία. Ελπίζω σε κοινωνία ποιητών. Έστι που οι στίχοι , οι λέξεις και τα γράμματα να είναι οι αξίες μας.Όπως λέει και ο Άρης Αλεξάνδρου στα "ανεπίδοτα γράμματα" εξόριστος στο Μούδρο: "Πλάι στη θάλασσα μαζί σου είχα μπορέσει να πετάξω δυο βότσαλα στην άκρη του γιαλού και μας πιτσίλισαν λιακάδα".Έτσι φτιάχνεις μια κοινωνία αλλοιώτικη.
Δημοσίευση σχολίου