Έλαβα ένα κείμενο αφιερωμένο στον σ. Αλέκο Λύτρα και το δημοσιεύω...
αστυάνακτας 
Ασφαλώς και γνώριζε καλύτερα απ’ τον καθένα μας το, «όπου κι αν Πας Πασολέ τρελέ, ποτέ μη νοιώσεις μόνος και να ξέρεις ότι, όλοι επιστρέφουμε κάποτε εδώ στον καφενέ μας».
Είναι νομοτέλεια.
Σπρώχνουμε τη φυρή πόρτα που ‘χει πάντα απ έξω το κλειδί και μέσα τη χάρβαλη φουφού του αμπουριασμένη. Συναντιόμαστε στα τραπεζάκια του ώρες νεκρές, έχουμε δεν χουμε να πούμε κάτι. Κι οι σιωπές, είναι κουβέντες. Βρίσκουμε να πούμε χίλια δυο, από ‘κείνα που εγκαρδιώνουν, από ‘κείνα που δε ζηλώνουν, δε στιγματίζουν και δε ξεβάφουν το αργετζεντίνικο κυανόλευκο του Πας».
Γλίστραγε αθόρυβα στον καφενέ, σαν το καινούριο το φεγγάρι. Μιλούσε λίγο και μεστά. Κάπνιζε. Τίναζε τη στάχτη κάτω και γέρνοντας πίσω το κορμί, στα δυο πόδια της καρέκλας, σήκωνε ιεροφαντικά το ποτηράκι του και το στράγγιζε σαν δάκρυ. Μίλαγε απλά, ζεστά, εύστοχα κι έφερνε πάντα την κουβέντα στα ίσια γεμίζοντας τα απαισιόδοξα κενά μας.
Γιατί το ‘χει η ζωή κι οι άνθρωποι έτσι που οι κουβέντες να ξεστρατίζουν και να λιγοψυχούν κάποτε, παντού, σ’ όλους τους καφενέδες συμβαίνει αυτό και τότε …
… τότε έρχονται στιγμές, όπου, ψυχρά κι αναπάντεχα, αδειάζουν αυτές οι καρέκλες και κάποια γεγονότα έρχονται μοιραία, μέσα από τα πρόσωπα του καφενέ, να μας προειδοποιήσουν και να μας προστατέψουν, από πράξεις, από παραλήψεις κι από εφησυχασμούς, που στο μέλλον θα μας καθίσουν στο σκαμνί της συλλογικής φίλαθλης και κοινωνικής συνείδησης και του δικαίου, που με κόπο χτίζουμε και καταχτάμε μέρα με τη μέρα.
Φαίνεται όμως - σαν ξεστρατίζουμε και γινόμαστε ένα με τους λιγόψυχους τους όχλους τους καθοδηγούμενους – φαίνεται να είμαστε εν δυνάμει κατηγορούμενοι και με βαριές κατηγορίες. Θα κινδυνεύουμε λοιπόν τότε, να κατηγορηθούμε παγκοσμίως για τη συναίνεσή μας στην υποταγή της κοινωνίας μας και για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του παγκόσμιου πολίτη, των αγώνων του και των προσδοκιών του.
Θα κατηγορηθούμε κι απ’ τη φίλαθλη κοινωνία, για κατά συρροή προσβολή της κοινά αποδεκτής αντίληψης περί φιλαθλίας και περί Πας, για την περί δυισμού αιρετική στάση έναντι του μονισμού της ιδέας του Πας, για τεμαχισμό του αδιαίρετου του Πας, για ηθική έκπτωση και παραχάραξη εμβλήματος, για οπαδικό δογματισμό έναντι έτερων ομάδων, για απεμπόληση των κοινά αποδεκτών φίλαθλων ιδεών και οπαδικών αισθημάτων κι όλα αυτά από αμέλεια.
Παραδόξως, αυτά τα γεγονότα φαίνεται να διαλέγουν πρόσωπα κοινής αποδοχής για να δράσουν μέσα τους και να μιλήσουν, πρόσωπα παραδείγματα που συσπειρώνουν τον κόσμο και αμβλύνουν τέτοιες διαφορές, πρόσωπα πρόθυμα να θυσιαστούν για να διακινηθούν και να εμπεδωθούν αυτές οι ιδέες.
Πρόσωπα που θεώρησαν το ανέφικτο ως εφικτό και διακήρυξαν την αλληλεγγύη και το δρόμο του αγώνα, ως επιούσιο. Πρόσωπα που Αποδράσαν με Άποψη και σαλπάρανε σηκώνοντας Κόκκινο στη φοβερή Γαλέρα, που με το πολυπολιτισμικό της τσούρμο, πέρασε Σύριζα απ’ απ τις τορπίλες της εξουσίας και δίχως άγκυρα, δένει τώρα άλλοτε στο Στέκι των Μεταναστών κι άλλοτε στις Αντιρατσιστικές αλάνες της χώρας, ως τις Μουσικές Κερκίδες των γηπέδων.
Πρόσωπα που στάθηκαν μακριά απ’ το ζηλωτισμό, απ’ το λαϊκισμό κι απ’ την καρέκλα της σαθρής εξουσίας. Πρόσωπα που αντιστάθηκαν και δε βάγιεραν ποτές με το απάνθρωπο, με το καιροσκοπικό και το τυχάρπαστο κομβόι των αναποφάσιστων και των βολεμένων. Πρόσωπα που κράτησαν ψηλά τη σημαία των ιδεών κι ούτε για μια στιγμή δε θα ήθελαν να γίνουν σημαία και τσιτάτο σ’ ακυβέρνητες γαλέρες και σε σέχτες.
Μέσα απ’ αυτά λοιπόν τα γεγονότα, που εμφανίζονται σαν τους κομήτες και είναι φορείς μυστήριων μηνυμάτων, είναι ευκαιρία ίσως μοναδική, ώστε, αν κανείς επιστρατεύσει όλες του τις αισθήσεις, τα κοινωνικά αντανακλαστικά και την ανθρώπινη τη βούληση, θα νοιώσει να κυλάει μέσα του αμφίδρομα και να τον κατέχει ζωηρά, μια άλλη πρωτόγνωρη συγκίνηση και θα βιώσει τότε με απόλυτη μέθεξη τα δρώμενα, καθώς, θα αποκωδικοποιήσει και θα κάνει πράξη τα μήνυμα αυτά τα επιούσια.
Θα έχει εξασφαλίσει έτσι ο καθένας την καλύτερη υπεράσπιση κι ακόμα την απαλλαγή από κάθε κατηγορία, ως ενεργός δημοκρατικός πολίτης, ως φίλαθλος κι ως οπαδός, στο μετερίζι των ιδεών και των κοινών αγώνων για κοινωνική Αλληλεγγύη και για Δρόμο ζωής.
Κι έτσι και μες απ’ τον καφενέ του Pas.gr, είτε πικρός καφές, είτε γλυκός καφές, θα ‘ναι καφές ζεστός και με φουσκάλες μπόλικες, που θα καθρεφτίζουν στη γυαλάδα τους, όλους εκείνους που σερφάρουν τώρα στα φόρα τα συμπαντικά, εκεί απ’ τον αστερισμό του Ταύρου, όπου συχνάζουν και μας στέλλουν τα θελούμενα, μέσα απ’ το ίδιο εκείνο, το γοερό κι αδιαπραγμάτευτο αντεξουσιαστικό τους μανιφέστο.
Μπορεί, μέσα απ’ αυτόν τον καφενέ, να ξετυλίγουμε πότε – πότε το κουβάρι μιας κάποιας άλλης εποχής, μιας εποχής που με κάποιους/ες την περπατήσαμε παρέα κι ίσως με διαφορετικό βηματισμό καμιά φορά, αλλά όμως με το ίδιο πάντα φορτίο, περάσαμε απ’ τα ίδια μονοπάτια, στη θέα κοινών προσώπων, γεγονότων κι εμπειριών πολιτικών, στους κοινούς αγώνες, με σημαία τον άνθρωπο και τη ζωή.
Περάσαμε σύριζα σχεδόν απ’ τη φαλτσέτα της καταστολής και της συμμόρφωσης και άλλοτε εντελώς τυχαία και συμπωματικά επιβιώσαμε αναζητώντας το μισό μας πορτοκάλι. Κι ακόμα κι από εκείνη την Κίρκη δε γοητευτήκαμε ποτέ, που πάσχιζε χορταστικά να μας καθίσει, άλλους στον πάγκο του υποτελή, του φοβισμένου κι άλλους στου βολεμένου, στου οκνού και στου χοντρόπετσου το θώκο.
Ξεφύγαμε όμως, αποδράσαμε, γατί ήμασταν υποψιασμένοι και ταγμένοι να συγκλίνουμε σ’ εκείνο το μοναδικό κι ανεπανάληπτο που λέγεται άνθρωπος, αξίες, προσφορά, οικουμενικότητα, αυτοπραγμάτωση και λόγος να υπάρχω.
Σημασία δεν έχει ο σταθμός και ρολόι του, αλλά ο δρόμος που ενώνει τους ορίζοντες με τους συνταξιδιώτες.
Χρόνια τώρα κι ακόμα πιο επιτακτικά για τούτες τις μέρες και πάνω από όλα για κείνες τις υποθηκευμένες μέρες, που τίποτα ζωηρό δε θέλουν υπόσχονται για κάποιο μέλλον από σήμερα και πέρα, είναι λοιπόν καιρός εμείς ν’ ανοίξουμε το νέο το δικό μας το Απειρωτάν κι Επιρωτάν πανό, το ημερολόγιο των δικών μας ημερών και χρόνων κι όλοι μας μέσα απ’ όλα της ζωής τα μετερίζια, που έχουν για μπαϊράκι πάνω απ’ όλα και μπροστά τον άνθρωπο, αποτρέποντας έτσι το μισεμό του Αλέκου.
Τυχαίνει να εργαζόμαστε κι να αγωνιζόμαστε ως «επώνυμα ή ανώνυμα» πρόσωπα/άτομα, με χίλιες δυο δεσμεύσεις, μέσα από συστηματικά εμπόδια στα κοινά βιοτικά, των θεσπισμένων διακρίσεων και των ανισοτήτων κι αυτά είναι ακριβώς που κάνουν αυτονόητη την ανωνυμία μας μέσα σ’ αυτόν τον καφενέ του Pas.gr, που έχει στο στημόνι του μύρια αποτυπώματα και αποχρώσεις ανεξίτηλες από συναισθήματα, από ιδέες, από οράματα και γράμματα σε πρόσωπα, ανεπίδοτα.
Ο Πας είναι κοινωνία, είναι άνθρωποι με άποψη που συγκλίνουν και συζητούν αρμονικά κι από διάφορους χώρους, είναι η συνέχεια του Αβέρωφ που εξέφραζε κι αντανακλούσε τη δημοκρατική, την ανένδοτη αγωνιστική κουλτούρα και τις ιδέες της μεγάλης πλειοψηφίας, των δημοκρατικών Γιαννιωτών.
Αυτή ήταν η φύτρα και η μήτρα του Αλέκου.
Ο Πας αργότερα αγκάλιασε όλη την Ήπειρο αναβιώνοντας το Κοινό των Ηπειρωτών και μας χάρισε στη συνέχεια ωραίες Κυριακές κι όμορφα απογέματα Συνταυρικά. Μας έμαθε να διεκδικούμε, μας έμαθε να σηκώνουμε τη γροθιά και να αγαπάμε τη ζωή και τον κόσμο, πιο πέρα απ’ την κερκίδα μας, μέσα απ’ τους αντεξούσιους αγώνες για τη ζωή και τη δημοκρατία των πάντων.
Πέρα απ’ αυτό όμως, φαίνεται ότι εδώ μέσα σ’ αυτόν καφενέ να γνωριζόμαστε τόσο καλά κι όσο μακριά κι απρόσωπα, με κάποια «νικ» που έχουν όμως κοινή ρίζα και αναφορά κι αυτό είναι που κάνει γοητευτική την ανωνυμία και τη δυναμική των αφανών, καθώς εν τέλει τόσο γερά, τόσο δυνατά, ζωηρά κι επώνυμα συστηνόμαστε και δίνουμε το παρόν μας σε τούτη την κερκίδα της ζωής, συντροφικά σαν ένα και το αυτό πρόσωπο, έτσι όπως στην κερκίδα του «ΑΓΙΑΞ», καθώς με φωτεινά τα πρόσωπά μας ξετυλίγουμε το μεγάλο πανό και το κουβάρι της ιστορίας του κι υποστηρίζουμε το μέλλον του, πλάι στο δικό μας.
Αυτό είναι και το πλέον παρήγορο σήμερα, καθώς φαίνεται ότι, το κουβάρι αυτό κλώθεται κι αναπνέει ζωηρά εδώ μες στην ανέμη του Pas.gr, με καινούρια πρόσωπα, με καινούριες ιδέες και οράματα, πρόσωπα όλο θυμό και δίψα για καλύτερες μέρες.
Πρόσωπα αποφασισμένα, που πασχίζουν πραγματικά μέσα από αντιρρήσεις και διαφορές, πασχίζουν αν μη τί άλλο, να αποποδοσφαιροποιήσουν τον κοινωνικό διάλογο και την πολιτική ζωή και να κοινωνικοποιήσουν με πολιτικούς όρους και θεσμούς το συναρπαστικό ποδόσφαιρο, το λαϊκό αυτό πανηγύρι, που στα χέρια των ολίγων, μετατρέπεται σε ρωμαϊκή αρένα, σε ολοκληρωτισμό και φονικό εργαλείο του ρατσισμού και του νεοφασισμού.
Τα λέω αυτά επειδή, κάποιοι τύποι, που δε βάζει ανθρώπου νους, που τους είδε αλλιώς, που τους ξέρει αλλιώς και τους έχει συνηθίσει αλλού κι αλλιώτικα, κάποιοι τέτοιοι τύποι συχνάζουν σ’ αυτούς τους μποέμικους καφενέδες των φιλάθλων, όπου όλα επιτρέπονται κι όλα απαγορεύονται, άνευ αρχής και εξουσίας και πασχίζουν. Κλωτσάνε τη δική τους μπάλα, στη δική τους αλάνα.
Κυκλοφοράνε ανώνυμα κι απρόσωπα κι ένας λόγος είναι ότι, το ποδόσφαιρο και το φιλαθλιτηλίκι λοιδορείται και βάλλεται, εμπίπτει στα στερεότυπα, διώκεται κι εν τέλει ενοχοποιείται ή τελεί υπό ομηρία. Έτσι σε έναν τέτοιο καφενέ, σίγουρα κάποιοι τύποι μπαίνουν να το υπερασπίσουν, να το απενοχοποιήσουν και να το αποδώσουν κάποτε ως αγαθό παιδείας στην ψυχαγωγία και στην ανάταση του κόσμου. Του κόσμου εκείνου απ’ τον οποίο πηγάζει και ανήκει το ποδόσφαιρο.
Είναι καιρός να δημιουργήσουμε ένα παμφίλαθλο μετερίζι, που θα έχει την ίδια μαγιά, τη μαγιά εκείνη των κοινωνικών αγώνων, του φίλαθλου αυτοπροσδιορισμού, της χρωματικής ετερότητας, της ευρύτερης συναίνεσης για το μακροπρόθεσμο του στόχου εκείνου, που θα βγάλει το ποδόσφαιρο απ’ την βία του κακού οπαδικού φανατισμού, που θα απαγκιστρώσει τον οπαδό απ την συνδεσμική εκμετάλλευση κι απ’ την ομηρία του ευρωπαϊκού χουλιγκανισμού, που έχει ως λάβαρο τη βία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ως σύγχρονο μέσο αποπολιτικοποίησης.
Περνώντας τα πενήντα κι αλλάζοντας δέκα ζευγάρια γυαλιά σε δέκα χρόνια, μπαινοβγαίνουμε και κλωτσάμε τις τζούφιες μπάλες μας, έτσι επειδή δε γουστάρουμε τα στημένα της ζωής και χρωματίζουμε τη φωνή μας με τις ιδέες μας και συνεχίζουμε ανένδοτα για το «τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη μας ζωή».
Ο Αλέκος, ήταν ένας απ’ αυτούς που δε μετάνιωσε για τίποτα, που δε ζήτησε ποτέ κανένα αντάλλαγμα, που δεν εξαργύρωσε τίποτα και δεν κράτησε τίποτα για πάρτη του.
Ο Αλέκος, ήταν ένας απ’ αυτούς που, δίπλα στη σημαία των ιδεών του και των κοινωνικών αγώνων του, σύρραψε σταυροβελονιά τη σημαία του γαλάζιου Ταύρου και μπόλιασε στην κοινωνική ζωή του και την αγωνιστική δράση του, το γοητευτικό φιλαθλητιλίκι του για την «ομάδα» του τον Πας ως ftla (φίτλα) και ως Λύτρας στέκοντας διαρκώς και πεισματικά πλάι στον άνθρωπο, κόντρα στο ρεύμα του σοσιαλνεοφιλελελευθερισμού και της συμμόρφωσης και πάντα κόντρα στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο.
Για τον Αλέκο το κουβάρι αυτό, δεν κόπηκε ποτέ κι όσο η ανέμη στο Pas.gr γυρίζει με ψυχή ακόμα. Γιατί ο FTLA, μέσα σ όλα εκείνα του μυαλού του τα πράματα και τα σπουδάγματα, τις έγνοιες τις κοινές και τις επιθυμίες τις ανέφικτες που κουβαλούσε μες στις πολιτικές αποσκευές του, λίγο πριν φύγει ο Αλέκος, ο ftla, πέρασε απ’ τον καφενέ του Pas.gr κοντά τις τρεισήμισι τα ξημερώματα.
Πήρε τα καφόμπρικα, συδαύλισε τη φουφού, ήπιε το καφεδάκι του με δυο τσιγάρα και ξεσκάλωσε το νήμα στην ανέμη μας. Δεν αποχαιρέτησε, δε βάγερε, άφησε εδώ τον αναπτήρα του, τα γυαλιά του, τα τσιγάρα κι επάνω το βλέμμα του το δυνατό.
Τώρα, ξέρουμε καλά τί γύρευε ο Αλέκος ο ftla τα ξημερώματα στο Pas.gr και στη ζωή μας!
Έτσι δεν είναι Αλέκο;
Αν είναι έτσι, καθώς έτσι φάνηκε να γνέφεις με κείνο της κατάφασης το ωραίο σου μειδίαμα.
Τότε:
Η κοινωνία του Pas.gr οφείλει να σε ανακαλέσει εδώ και τώρα ftla, ως άμπαλο προκειμένου εσύ να τελειοποιήσεις τις τεχνικές σου στο ποδόσφαιρο.
Η κοινωνία της Αλληλεγγύης και του Δρόμου, οφείλει να σε ανακαλέσει εδώ και πάντα, ως αγωνιστή, προκειμένου αυτή να ενισχύσει τους αγώνες της για τη ζωή.
Ο Αλέκος Λύτρας όμως, η μεγάλη παιχτούρα, ο πολίτης της απανταχού κοινότητας, της ανθρωπότητας, είναι εδώ.
ΥΓ: Και "διότι δεν συνεμορφώθης προς τας υποδείξεις" για πάντα φίλοι και συνοδοιπόροι σου
Κ. Πάσπας - Χ. Μπίρμπας
Είναι νομοτέλεια.
Σπρώχνουμε τη φυρή πόρτα που ‘χει πάντα απ έξω το κλειδί και μέσα τη χάρβαλη φουφού του αμπουριασμένη. Συναντιόμαστε στα τραπεζάκια του ώρες νεκρές, έχουμε δεν χουμε να πούμε κάτι. Κι οι σιωπές, είναι κουβέντες. Βρίσκουμε να πούμε χίλια δυο, από ‘κείνα που εγκαρδιώνουν, από ‘κείνα που δε ζηλώνουν, δε στιγματίζουν και δε ξεβάφουν το αργετζεντίνικο κυανόλευκο του Πας».
Γλίστραγε αθόρυβα στον καφενέ, σαν το καινούριο το φεγγάρι. Μιλούσε λίγο και μεστά. Κάπνιζε. Τίναζε τη στάχτη κάτω και γέρνοντας πίσω το κορμί, στα δυο πόδια της καρέκλας, σήκωνε ιεροφαντικά το ποτηράκι του και το στράγγιζε σαν δάκρυ. Μίλαγε απλά, ζεστά, εύστοχα κι έφερνε πάντα την κουβέντα στα ίσια γεμίζοντας τα απαισιόδοξα κενά μας.
Γιατί το ‘χει η ζωή κι οι άνθρωποι έτσι που οι κουβέντες να ξεστρατίζουν και να λιγοψυχούν κάποτε, παντού, σ’ όλους τους καφενέδες συμβαίνει αυτό και τότε …
… τότε έρχονται στιγμές, όπου, ψυχρά κι αναπάντεχα, αδειάζουν αυτές οι καρέκλες και κάποια γεγονότα έρχονται μοιραία, μέσα από τα πρόσωπα του καφενέ, να μας προειδοποιήσουν και να μας προστατέψουν, από πράξεις, από παραλήψεις κι από εφησυχασμούς, που στο μέλλον θα μας καθίσουν στο σκαμνί της συλλογικής φίλαθλης και κοινωνικής συνείδησης και του δικαίου, που με κόπο χτίζουμε και καταχτάμε μέρα με τη μέρα.
Φαίνεται όμως - σαν ξεστρατίζουμε και γινόμαστε ένα με τους λιγόψυχους τους όχλους τους καθοδηγούμενους – φαίνεται να είμαστε εν δυνάμει κατηγορούμενοι και με βαριές κατηγορίες. Θα κινδυνεύουμε λοιπόν τότε, να κατηγορηθούμε παγκοσμίως για τη συναίνεσή μας στην υποταγή της κοινωνίας μας και για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του παγκόσμιου πολίτη, των αγώνων του και των προσδοκιών του.
Θα κατηγορηθούμε κι απ’ τη φίλαθλη κοινωνία, για κατά συρροή προσβολή της κοινά αποδεκτής αντίληψης περί φιλαθλίας και περί Πας, για την περί δυισμού αιρετική στάση έναντι του μονισμού της ιδέας του Πας, για τεμαχισμό του αδιαίρετου του Πας, για ηθική έκπτωση και παραχάραξη εμβλήματος, για οπαδικό δογματισμό έναντι έτερων ομάδων, για απεμπόληση των κοινά αποδεκτών φίλαθλων ιδεών και οπαδικών αισθημάτων κι όλα αυτά από αμέλεια.
Παραδόξως, αυτά τα γεγονότα φαίνεται να διαλέγουν πρόσωπα κοινής αποδοχής για να δράσουν μέσα τους και να μιλήσουν, πρόσωπα παραδείγματα που συσπειρώνουν τον κόσμο και αμβλύνουν τέτοιες διαφορές, πρόσωπα πρόθυμα να θυσιαστούν για να διακινηθούν και να εμπεδωθούν αυτές οι ιδέες.
Πρόσωπα που θεώρησαν το ανέφικτο ως εφικτό και διακήρυξαν την αλληλεγγύη και το δρόμο του αγώνα, ως επιούσιο. Πρόσωπα που Αποδράσαν με Άποψη και σαλπάρανε σηκώνοντας Κόκκινο στη φοβερή Γαλέρα, που με το πολυπολιτισμικό της τσούρμο, πέρασε Σύριζα απ’ απ τις τορπίλες της εξουσίας και δίχως άγκυρα, δένει τώρα άλλοτε στο Στέκι των Μεταναστών κι άλλοτε στις Αντιρατσιστικές αλάνες της χώρας, ως τις Μουσικές Κερκίδες των γηπέδων.
Πρόσωπα που στάθηκαν μακριά απ’ το ζηλωτισμό, απ’ το λαϊκισμό κι απ’ την καρέκλα της σαθρής εξουσίας. Πρόσωπα που αντιστάθηκαν και δε βάγιεραν ποτές με το απάνθρωπο, με το καιροσκοπικό και το τυχάρπαστο κομβόι των αναποφάσιστων και των βολεμένων. Πρόσωπα που κράτησαν ψηλά τη σημαία των ιδεών κι ούτε για μια στιγμή δε θα ήθελαν να γίνουν σημαία και τσιτάτο σ’ ακυβέρνητες γαλέρες και σε σέχτες.
Μέσα απ’ αυτά λοιπόν τα γεγονότα, που εμφανίζονται σαν τους κομήτες και είναι φορείς μυστήριων μηνυμάτων, είναι ευκαιρία ίσως μοναδική, ώστε, αν κανείς επιστρατεύσει όλες του τις αισθήσεις, τα κοινωνικά αντανακλαστικά και την ανθρώπινη τη βούληση, θα νοιώσει να κυλάει μέσα του αμφίδρομα και να τον κατέχει ζωηρά, μια άλλη πρωτόγνωρη συγκίνηση και θα βιώσει τότε με απόλυτη μέθεξη τα δρώμενα, καθώς, θα αποκωδικοποιήσει και θα κάνει πράξη τα μήνυμα αυτά τα επιούσια.
Θα έχει εξασφαλίσει έτσι ο καθένας την καλύτερη υπεράσπιση κι ακόμα την απαλλαγή από κάθε κατηγορία, ως ενεργός δημοκρατικός πολίτης, ως φίλαθλος κι ως οπαδός, στο μετερίζι των ιδεών και των κοινών αγώνων για κοινωνική Αλληλεγγύη και για Δρόμο ζωής.
Κι έτσι και μες απ’ τον καφενέ του Pas.gr, είτε πικρός καφές, είτε γλυκός καφές, θα ‘ναι καφές ζεστός και με φουσκάλες μπόλικες, που θα καθρεφτίζουν στη γυαλάδα τους, όλους εκείνους που σερφάρουν τώρα στα φόρα τα συμπαντικά, εκεί απ’ τον αστερισμό του Ταύρου, όπου συχνάζουν και μας στέλλουν τα θελούμενα, μέσα απ’ το ίδιο εκείνο, το γοερό κι αδιαπραγμάτευτο αντεξουσιαστικό τους μανιφέστο.
Μπορεί, μέσα απ’ αυτόν τον καφενέ, να ξετυλίγουμε πότε – πότε το κουβάρι μιας κάποιας άλλης εποχής, μιας εποχής που με κάποιους/ες την περπατήσαμε παρέα κι ίσως με διαφορετικό βηματισμό καμιά φορά, αλλά όμως με το ίδιο πάντα φορτίο, περάσαμε απ’ τα ίδια μονοπάτια, στη θέα κοινών προσώπων, γεγονότων κι εμπειριών πολιτικών, στους κοινούς αγώνες, με σημαία τον άνθρωπο και τη ζωή.
Περάσαμε σύριζα σχεδόν απ’ τη φαλτσέτα της καταστολής και της συμμόρφωσης και άλλοτε εντελώς τυχαία και συμπωματικά επιβιώσαμε αναζητώντας το μισό μας πορτοκάλι. Κι ακόμα κι από εκείνη την Κίρκη δε γοητευτήκαμε ποτέ, που πάσχιζε χορταστικά να μας καθίσει, άλλους στον πάγκο του υποτελή, του φοβισμένου κι άλλους στου βολεμένου, στου οκνού και στου χοντρόπετσου το θώκο.
Ξεφύγαμε όμως, αποδράσαμε, γατί ήμασταν υποψιασμένοι και ταγμένοι να συγκλίνουμε σ’ εκείνο το μοναδικό κι ανεπανάληπτο που λέγεται άνθρωπος, αξίες, προσφορά, οικουμενικότητα, αυτοπραγμάτωση και λόγος να υπάρχω.
Σημασία δεν έχει ο σταθμός και ρολόι του, αλλά ο δρόμος που ενώνει τους ορίζοντες με τους συνταξιδιώτες.
Χρόνια τώρα κι ακόμα πιο επιτακτικά για τούτες τις μέρες και πάνω από όλα για κείνες τις υποθηκευμένες μέρες, που τίποτα ζωηρό δε θέλουν υπόσχονται για κάποιο μέλλον από σήμερα και πέρα, είναι λοιπόν καιρός εμείς ν’ ανοίξουμε το νέο το δικό μας το Απειρωτάν κι Επιρωτάν πανό, το ημερολόγιο των δικών μας ημερών και χρόνων κι όλοι μας μέσα απ’ όλα της ζωής τα μετερίζια, που έχουν για μπαϊράκι πάνω απ’ όλα και μπροστά τον άνθρωπο, αποτρέποντας έτσι το μισεμό του Αλέκου.
Τυχαίνει να εργαζόμαστε κι να αγωνιζόμαστε ως «επώνυμα ή ανώνυμα» πρόσωπα/άτομα, με χίλιες δυο δεσμεύσεις, μέσα από συστηματικά εμπόδια στα κοινά βιοτικά, των θεσπισμένων διακρίσεων και των ανισοτήτων κι αυτά είναι ακριβώς που κάνουν αυτονόητη την ανωνυμία μας μέσα σ’ αυτόν τον καφενέ του Pas.gr, που έχει στο στημόνι του μύρια αποτυπώματα και αποχρώσεις ανεξίτηλες από συναισθήματα, από ιδέες, από οράματα και γράμματα σε πρόσωπα, ανεπίδοτα.
Ο Πας είναι κοινωνία, είναι άνθρωποι με άποψη που συγκλίνουν και συζητούν αρμονικά κι από διάφορους χώρους, είναι η συνέχεια του Αβέρωφ που εξέφραζε κι αντανακλούσε τη δημοκρατική, την ανένδοτη αγωνιστική κουλτούρα και τις ιδέες της μεγάλης πλειοψηφίας, των δημοκρατικών Γιαννιωτών.
Αυτή ήταν η φύτρα και η μήτρα του Αλέκου.
Ο Πας αργότερα αγκάλιασε όλη την Ήπειρο αναβιώνοντας το Κοινό των Ηπειρωτών και μας χάρισε στη συνέχεια ωραίες Κυριακές κι όμορφα απογέματα Συνταυρικά. Μας έμαθε να διεκδικούμε, μας έμαθε να σηκώνουμε τη γροθιά και να αγαπάμε τη ζωή και τον κόσμο, πιο πέρα απ’ την κερκίδα μας, μέσα απ’ τους αντεξούσιους αγώνες για τη ζωή και τη δημοκρατία των πάντων.
Πέρα απ’ αυτό όμως, φαίνεται ότι εδώ μέσα σ’ αυτόν καφενέ να γνωριζόμαστε τόσο καλά κι όσο μακριά κι απρόσωπα, με κάποια «νικ» που έχουν όμως κοινή ρίζα και αναφορά κι αυτό είναι που κάνει γοητευτική την ανωνυμία και τη δυναμική των αφανών, καθώς εν τέλει τόσο γερά, τόσο δυνατά, ζωηρά κι επώνυμα συστηνόμαστε και δίνουμε το παρόν μας σε τούτη την κερκίδα της ζωής, συντροφικά σαν ένα και το αυτό πρόσωπο, έτσι όπως στην κερκίδα του «ΑΓΙΑΞ», καθώς με φωτεινά τα πρόσωπά μας ξετυλίγουμε το μεγάλο πανό και το κουβάρι της ιστορίας του κι υποστηρίζουμε το μέλλον του, πλάι στο δικό μας.
Αυτό είναι και το πλέον παρήγορο σήμερα, καθώς φαίνεται ότι, το κουβάρι αυτό κλώθεται κι αναπνέει ζωηρά εδώ μες στην ανέμη του Pas.gr, με καινούρια πρόσωπα, με καινούριες ιδέες και οράματα, πρόσωπα όλο θυμό και δίψα για καλύτερες μέρες.
Πρόσωπα αποφασισμένα, που πασχίζουν πραγματικά μέσα από αντιρρήσεις και διαφορές, πασχίζουν αν μη τί άλλο, να αποποδοσφαιροποιήσουν τον κοινωνικό διάλογο και την πολιτική ζωή και να κοινωνικοποιήσουν με πολιτικούς όρους και θεσμούς το συναρπαστικό ποδόσφαιρο, το λαϊκό αυτό πανηγύρι, που στα χέρια των ολίγων, μετατρέπεται σε ρωμαϊκή αρένα, σε ολοκληρωτισμό και φονικό εργαλείο του ρατσισμού και του νεοφασισμού.
Τα λέω αυτά επειδή, κάποιοι τύποι, που δε βάζει ανθρώπου νους, που τους είδε αλλιώς, που τους ξέρει αλλιώς και τους έχει συνηθίσει αλλού κι αλλιώτικα, κάποιοι τέτοιοι τύποι συχνάζουν σ’ αυτούς τους μποέμικους καφενέδες των φιλάθλων, όπου όλα επιτρέπονται κι όλα απαγορεύονται, άνευ αρχής και εξουσίας και πασχίζουν. Κλωτσάνε τη δική τους μπάλα, στη δική τους αλάνα.
Κυκλοφοράνε ανώνυμα κι απρόσωπα κι ένας λόγος είναι ότι, το ποδόσφαιρο και το φιλαθλιτηλίκι λοιδορείται και βάλλεται, εμπίπτει στα στερεότυπα, διώκεται κι εν τέλει ενοχοποιείται ή τελεί υπό ομηρία. Έτσι σε έναν τέτοιο καφενέ, σίγουρα κάποιοι τύποι μπαίνουν να το υπερασπίσουν, να το απενοχοποιήσουν και να το αποδώσουν κάποτε ως αγαθό παιδείας στην ψυχαγωγία και στην ανάταση του κόσμου. Του κόσμου εκείνου απ’ τον οποίο πηγάζει και ανήκει το ποδόσφαιρο.
Είναι καιρός να δημιουργήσουμε ένα παμφίλαθλο μετερίζι, που θα έχει την ίδια μαγιά, τη μαγιά εκείνη των κοινωνικών αγώνων, του φίλαθλου αυτοπροσδιορισμού, της χρωματικής ετερότητας, της ευρύτερης συναίνεσης για το μακροπρόθεσμο του στόχου εκείνου, που θα βγάλει το ποδόσφαιρο απ’ την βία του κακού οπαδικού φανατισμού, που θα απαγκιστρώσει τον οπαδό απ την συνδεσμική εκμετάλλευση κι απ’ την ομηρία του ευρωπαϊκού χουλιγκανισμού, που έχει ως λάβαρο τη βία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ως σύγχρονο μέσο αποπολιτικοποίησης.
Περνώντας τα πενήντα κι αλλάζοντας δέκα ζευγάρια γυαλιά σε δέκα χρόνια, μπαινοβγαίνουμε και κλωτσάμε τις τζούφιες μπάλες μας, έτσι επειδή δε γουστάρουμε τα στημένα της ζωής και χρωματίζουμε τη φωνή μας με τις ιδέες μας και συνεχίζουμε ανένδοτα για το «τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη μας ζωή».
Ο Αλέκος, ήταν ένας απ’ αυτούς που δε μετάνιωσε για τίποτα, που δε ζήτησε ποτέ κανένα αντάλλαγμα, που δεν εξαργύρωσε τίποτα και δεν κράτησε τίποτα για πάρτη του.
Ο Αλέκος, ήταν ένας απ’ αυτούς που, δίπλα στη σημαία των ιδεών του και των κοινωνικών αγώνων του, σύρραψε σταυροβελονιά τη σημαία του γαλάζιου Ταύρου και μπόλιασε στην κοινωνική ζωή του και την αγωνιστική δράση του, το γοητευτικό φιλαθλητιλίκι του για την «ομάδα» του τον Πας ως ftla (φίτλα) και ως Λύτρας στέκοντας διαρκώς και πεισματικά πλάι στον άνθρωπο, κόντρα στο ρεύμα του σοσιαλνεοφιλελελευθερισμού και της συμμόρφωσης και πάντα κόντρα στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο.
Για τον Αλέκο το κουβάρι αυτό, δεν κόπηκε ποτέ κι όσο η ανέμη στο Pas.gr γυρίζει με ψυχή ακόμα. Γιατί ο FTLA, μέσα σ όλα εκείνα του μυαλού του τα πράματα και τα σπουδάγματα, τις έγνοιες τις κοινές και τις επιθυμίες τις ανέφικτες που κουβαλούσε μες στις πολιτικές αποσκευές του, λίγο πριν φύγει ο Αλέκος, ο ftla, πέρασε απ’ τον καφενέ του Pas.gr κοντά τις τρεισήμισι τα ξημερώματα.
Πήρε τα καφόμπρικα, συδαύλισε τη φουφού, ήπιε το καφεδάκι του με δυο τσιγάρα και ξεσκάλωσε το νήμα στην ανέμη μας. Δεν αποχαιρέτησε, δε βάγερε, άφησε εδώ τον αναπτήρα του, τα γυαλιά του, τα τσιγάρα κι επάνω το βλέμμα του το δυνατό.
Τώρα, ξέρουμε καλά τί γύρευε ο Αλέκος ο ftla τα ξημερώματα στο Pas.gr και στη ζωή μας!
Έτσι δεν είναι Αλέκο;
Αν είναι έτσι, καθώς έτσι φάνηκε να γνέφεις με κείνο της κατάφασης το ωραίο σου μειδίαμα.
Τότε:
Η κοινωνία του Pas.gr οφείλει να σε ανακαλέσει εδώ και τώρα ftla, ως άμπαλο προκειμένου εσύ να τελειοποιήσεις τις τεχνικές σου στο ποδόσφαιρο.
Η κοινωνία της Αλληλεγγύης και του Δρόμου, οφείλει να σε ανακαλέσει εδώ και πάντα, ως αγωνιστή, προκειμένου αυτή να ενισχύσει τους αγώνες της για τη ζωή.
Ο Αλέκος Λύτρας όμως, η μεγάλη παιχτούρα, ο πολίτης της απανταχού κοινότητας, της ανθρωπότητας, είναι εδώ.
ΥΓ: Και "διότι δεν συνεμορφώθης προς τας υποδείξεις" για πάντα φίλοι και συνοδοιπόροι σου
Κ. Πάσπας - Χ. Μπίρμπας
1 σχόλιο:
Περασα μονο για να ακουμπήσω ενα τρυφερό χαδι στον ώμο του αγαπημένου μου εγγονού..κι ας με εχει ξεχάσει...
Δημοσίευση σχολίου