Η αριστερή μας αυτοεκτίμηση

Ένα υπέροχο κείμενο, όταν είναι υπέροχο.... το αναδημοσιεύεις για να το διαβάσουν περισσότεροι....

αστυάνακτας

Του Άγγελου ΤΣΕΚΕΡΗ

Στις εκλογές του 2000, ο Σπύρος Βούγιας, αφού πρώτα είχε γίνει γνωστός ως αυτοδιοικητικό στέλεχος της ανανεωτικής αριστεράς, εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ. Την ημέρα που ορκιζόταν η νέα Βουλή, ο Βούγιας μπήκε στα γραφεία της κοινοβουλευτικής ομάδας του Συνασπισμού, για να ευχηθεί στους πρώην συντρόφους του. Ήταν μια κίνηση που επιχειρούσε να ξεπλύνει το καιροσκοπικό άλμα του προς το κόμμα εξουσίας με υψηλού επιπέδου πολιτικό πολιτισμό. Σε μια ανάλογη κίνηση πολιτικού πολιτισμού, ο τότε πρόεδρος του ΣΥΝ, Νίκος Κωνσταντόπουλος, τον έβγαλε από τα γραφεία σχεδόν σηκωτό.

Την περίοδο εκείνη, η πίεση που ασκούσε το ρεύμα του «εκσυγχρονισμού» στην αριστερά, είτε απ' έξω είτε και από τα μέσα, ήταν αφόρητη. Ιστορικά στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς περνούσαν στο ΠΑΣΟΚ κάθε λίγο και λιγάκι, πότε υποστηρίζοντας τους βομβαρδισμούς στα Βαλκάνια, πότε υπερασπιζόμενα το δικαίωμα της κυβέρνησης να παραδίδει τον Οτσαλάν, πότε εξυμνώντας με ρεαλισμό τον λαϊκό καπιταλισμό του χρηματιστηρίου και πότε καταγγέλλοντας τον Συνασπισμό για νεοκομμουνιστική μετάλλαξη. Το ΠΑΣΟΚ είχε διακηρυγμένο στόχο να μας αφήσει εκτός Βουλής. Και τη στιγμή εκείνη, αισθάνθηκα ότι ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, τσαλακώνοντας ανεπανόρθωτα την επικοινωνιακή κίνηση του Βούγια, συμπεριφέρθηκε σαν αρχηγός: δηλαδή μίλησε εκ μέρους όλων μας. Αυτό είναι που έχω κρατήσει από τη θητεία του στην προεδρία του Συνασπισμού.Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος αποχώρησε από την προεδρία του Συνασπισμού αποθεούμενος. Υπήρχε μια έντονη φημολογία ότι ο Καραμανλής θα τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο απερχόμενος πρόεδρος του ΣΥΝ είχε χαρακτηρίσει αστείους όσους τον ενέπλεκαν με τέτοια σενάρια, αλλά η αίσθηση που έδινε ήταν ότι ο ίδιος αυτά τα σενάρια τα συντηρούσε. Η υπόθεση αυτή είχε εξελιχθεί σε ένα είδος ταμπού: κατά κάποιον τρόπο απαγορεύαμε στον εαυτό μας να αναφέρεται δημόσια σε αυτό το ζήτημα.Έτσι, παρά το γεγονός ότι η προοπτική της Προεδρίας της Δημοκρατίας ήταν άβολη για πάρα πολύ κόσμο στον Συνασπισμό, που είχε βαρεθεί τις αλλεπάλληλες μεταπηδήσεις κορυφαίων στελεχών της αριστεράς στο θεσμικό κατεστημένο, κανείς δεν είπε τίποτα. Στο συνέδριο του 2004 τον χειροκροτούσαμε όρθιοι επί δέκα λεπτά. Στο κάτω-κάτω ήταν ο πρόεδρος που πήρε το κόμμα εκτός Βουλής, με οξύτατες εσωτερικές αντιφάσεις, και το παρέδωσε προσανατολισμένο στα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, και σε μια συμμαχία -έστω και προβληματική εκείνη τη στιγμή- με τη ριζοσπαστική αριστερά. Όπως τότε με τον Βούγια, είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στην αποκατάσταση της αριστερής μας αυτοεκτίμησης και οφείλαμε να του το αναγνωρίσουμε.Ο πρώην πρόεδρος παρέμεινε βουλευτής, διατυπώνοντας δημόσια, όπως είχε κάθε δικαίωμα, απόψεις εντελώς αντίθετες με αυτές που είχε υποστηρίξει στο συνέδριο.

Το 2007 δεν δέχτηκε να είναι υποψήφιος βουλευτής. Σε ένα κείμενο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης διάβασα «για τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο του φέρθηκε ο Αλαβάνος». Είναι αναφορά στην απόφαση του Αλαβάνου να αφήσει τη σιγουριά της Β' Αθήνας και να πάει να φέρει την έδρα από το Ηράκλειο. Δεν ξέρω πόσο απαράδεκτη ήταν αυτή η ενέργεια, γεγονός είναι πάντως ότι δεν εμπόδισε άλλα κορυφαία στελέχη μας να διεκδικήσουν την εκλογή τους από εξαιρετικά ασφαλείς θέσεις. Πολλοί προσπαθήσαμε σε εκείνες τις εκλογές να πείσουμε τον εαυτό μας ότι διάφορες αμφίσημες παρεμβάσεις του Ν. Κωνσταντόπουλου δήλωναν υποστήριξη στο κόμμα του.Έκτοτε ο πρώην πρόεδρός μας παρεμβαίνει δημόσια σε κάθε ζήτημα για το οποίο ο Συνασπισμός δέχεται κριτική και επιθέσεις. Είναι δικαίωμά του. Αλλά η προσπάθεια να αποδομήσει τη σημερινή ηγεσία δεν στρέφεται ούτε εναντίον του Αλαβάνου ούτε εναντίον του Τσίπρα, τον οποίο άλλωστε είχε υποστηρίξει: στρέφεται εναντίον του 70% του τελευταίου συνεδρίου. Και μας αναγκάζει να θυμηθούμε ότι τον ίδιο δεν τον αποδόμησε με τέτοιον τρόπο ποτέ κανένας. Εκτός ίσως από τον Βούγια και τους συντρόφους μας που πέρασαν στο ΠΑΣΟΚ και τους οποίους με συγκίνηση είδαμε τις προάλλες να προσέρχονται μαζικά στην παρουσίαση του βιβλίου του Λεωνίδα στη Θεσσαλονίκη.

Αυγή 29/01/2009