Το ΚΚΕ ανησυχεί για τον τροτσκισμό

Αν και παλαιά η δημοσίευση της ΚΟΜΕΠ, καθώς και η απάντηση από την ιστοσελίδα της ΔΕΑ, νομίζω ότι μετά τη τελευταία στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ,για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, (ο κατήφορος του που δε φαίνεται να έχει τέλος) καθώς και τη δημοσίευση των θέσεων για το σοσιαλισμό, που αποφάσισε να διαβεί σταλινικά μονοπάτια , το κείμενο είναι αρκετά επίκαιρο για να δεί κάποιος πως εκφράστηκε η σταλινική μεθοδολογία τότε και πως βρίσκει τιμητές στο ΚΚΕ ακόμη και σήμερα.

Ευχαριστώ τους σ. της ΔΕΑ.

αστυάνακτας

Το τεύχος της ΚΟΜΕΠ («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», θεωρητικό περιοδικό του ΚΚΕ) αφιερώνει 33 σελίδες σε ένα άρθρο με τίτλο «Το οπορτουνιστικό ρεύμα του τροτσκισμού». Τέτοιας έκτασης αναφορά στον Τρότσκι και στον τροτσκισμό είναι πρωτοφανής για το ΚΚΕ. Ο συγγραφέας Κύριλλος Παπασταύρου -μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της Κ.Ε. του ΚΚΕ- προσπαθεί από την αρχή να καθησυχάσει τους αναγνώστες του μιλώντας για «μη υπολογίσιμη δύναμη στο κίνημα». Παρ΄ όλα αυτά, είναι υποχρεωμένος να παραδεχτεί ότι η επιρροή των ιδεών του Τρότσκι και των οργανώσεων που αναφέρονται σε αυτές μεγαλώνει τα τελευταία χρόνια μέσα στην Αριστερά σε όλο τον κόσμο -και στην Ελλάδα.Είναι φανερή η ανησυχία του ΚΚΕ γι’ αυτή την εξέλιξη γι’ αυτό και προσπαθεί να θωρακίσει τα μέλη του ιδεολογικά απέναντι σε αυτό τον «κίνδυνο». Όμως ταυτόχρονα το άρθρο είναι αποκαλυπτικό και για το πόσο ασυνήθιστοι είναι οι σταλινικοί να αντιπαρατίθενται με επιχειρήματα απέναντι στον Τρότσκι.

Λενινισμός, τροτσκισμός και σταλινισμός

Η πρώτη διαστρέβλωση είναι η προσπάθεια του συγγραφέα να χρησιμοποιήσει μερικά ξεκομμένα αποσπάσματα για να παρουσιάσει τον μπολσεβικισμό και τον «τροτσκισμό» σαν δύο ρεύματα που βρίσκονταν σε διαρκή σύγκρουση και να εμφανίσει τον Λένιν και τον Τρότσκι σε διαρκή αντιπαράθεση μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, η μόνη σοβαρή διαφωνία του Τρότσκι ήταν στα οργανωτικά ζητήματα του κόμματος και εκδηλώθηκε το 1903, όταν δημιουργήθηκαν οι μπολσεβίκοι. Αυτό δεν εμπόδισε τον Τρότσκι να βρεθεί δίπλα στον Λένιν σε όλες τις κρίσιμες μάχες μέσα στο εργατικό κίνημα στη συνέχεια. Το 1905, ως πρόεδρος του Σοβιέτ Πετρούπολης, ο Τρότσκι συνεργάστηκε στενά με τους μπολσεβίκους στην πρώτη ρώσικη επανάσταση. Το 1914, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Τρότσκι βρέθηκε μαζί με τον Λένιν και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στην υπεράσπιση του διεθνισμού απέναντι στην προδοσία και την πατριωτική στροφή της σοσιαλδημοκρατίας. Το 1917 η θεωρία της «διαρκούς επανάστασης» του Τρότσκι και οι «θέσεις του Απρίλη» του Λένιν συνέπεσαν πλήρως και έβαλαν το στόχο «όλη η εξουσία στα σοβιέτ (εργατικά συμβούλια)». Ο Τρότσκι αναγνώρισε ότι είχε άδικο στα οργανωτικά και εντάχτηκε στους μπολσεβίκους. Η ΚΟΜΕΠ προσπαθεί να ειρωνευτεί γράφοντας ότι «οι τροτσκιστές έκαναν μια δήλωση συμφωνίας με τη γραμμή των μπολσεβίκων και στο 6ο συνέδριο των μπολσεβίκων έγιναν δεκτοί στις γραμμές των μπολσεβίκων», και μάλιστα και μετά από αυτό «συνέχισε την πάλη ενάντια στον Λένιν»!! Αυτό που «ξεχνάει» ο σταλινίσκος συγγραφέας είναι ότι ο Τρότσκι εκλέχτηκε δεύτερος σε ψήφους μετά τον Λένιν στην Κ.Ε. του κόμματος. «Ξεχνάει» επίσης ότι ο Τρότσκι και οι σύντροφοί του εντάχτηκαν στους μπολσεβίκους ακριβώς τη στιγμή που το μπολσεβίκικο κόμμα κηρύχτηκε παράνομο. Αμέσως μετά την ένταξή του, ο Τρότσκι βρέθηκε στη φυλακή ενώ ο Λένιν κρυβόταν. Η εξέγερση του Οκτώβρη καθοδηγήθηκε από το σοβιέτ της Πετρούπολης με επικεφαλής τον Τρότσκι, αλλά κι αυτό το «ξέχασε» η ΚΟΜΕΠ. Όπως επίσης «ξέχασε» ότι επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού που διεξήγαγε τον νικηφόρο εμφύλιο πόλεμο ήταν και πάλι ο «οπορτουνιστής» Τρότσκι. Στην «πολιτική διαθήκη» του προς το κόμμα, ο Λένιν αναφέρει τον Τρότσκι ως τον «πιο ικανό άνθρωπο μέσα στην Κ.Ε.». Προφανώς ο Λένιν δεν είχε καταλάβει τίποτα για τον «οπορτουνιστικό τροτσκισμό».Ο Τρότσκι βρέθηκε επικεφαλής, δίπλα στον Λένιν, στη νικηφόρα ρώσικη σοσιαλιστική επανάσταση. Κι όμως, σύμφωνα με την ΚΟΜΕΠ, έγινε ο κύριος πολέμιος «της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ». 17 χρόνια μετά την κατάρρευση του καθεστώτος στη Ρωσία, χρειάζεται θράσος για να ισχυρίζεται κανείς σήμερα ότι ο Στάλιν «οικοδόμησε το σοσιαλισμό». Στην πραγματικότητα, ο Τρότσκι αυτό που πολέμησε ήταν ακριβώς η καταστροφή της επανάστασης και κάθε σοσιαλιστικής προοπτικής από τη σταλινική γραφειοκρατία. Ο Τρότσκι, πιστός στο μπολσεβίκικο κόμμα της επανάστασης, πάλεψε ενάντια στην άνοδο της γραφειοκρατίας και την καταστροφή της εργατικής εξουσίας. Αντίθετα, ο Στάλιν, επικεφαλής της νέας άρχουσας τάξης που ανέβαινε στη Ρωσία, εξόντωσε κάθε ίχνος εργατικής εξουσίας και δολοφόνησε όλη την παλιά φρουρά του επαναστατικού μπολσεβίκικου κόμματος. Η θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα» που ανακάλυψε ο Στάλιν δεν ήταν η θεωρία της «σοσιαλιστικής οικοδόμησης» αλλά η θεωρία που δικαιολογούσε την εξουσία της γραφειοκρατίας και την οικοδόμηση του κρατικού καπιταλισμού στη Ρωσία. Αυτή η αντιμαρξιστική θεωρία ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την άποψη του Λένιν και του Τρότσκι, αλλά και όλης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ότι χωρίς εξάπλωση της επανάστασης στη Δύση, η επανάσταση στη Ρωσία θα ηττηθεί. Ο μπολσεβικισμός ήταν το ρεύμα που εκπροσωπούσε το διεθνισμό, την ανεξαρτησία των επαναστατών μαρξιστών απέναντι στους ρεφορμιστές και τους «σοσιαλπατριώτες», την πάλη για την εργατική εξουσία και τη διεθνή σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό ακριβώς σηματοδοτούσε η συγκρότηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που έβαλε στόχο την εξάπλωση της επανάστασης παγκόσμια. Σε αυτό το επαναστατικό ρεύμα ο Λένιν και ο Τρότσκι βρέθηκαν δίπλα και ήταν οι επιφανέστεροι εκπρόσωποί του.Αντίθετα, ο σταλινισμός ήταν η άρνηση του μπολσεβικισμού. Στην ίδια τη Ρωσία ήταν η έκφραση της πιο στυγνής δικτατορίας και της κρατικοκαπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Στο εξωτερικό, ο σταλινισμός μετέτρεψε τα Κ.Κ. σε κόμματα του «πατριωτισμού» (διαλύοντας και τυπικά την Κομμουνιστική Διεθνή το 1940), της συνεργασίας με την αστική τάξη (τη δεκαετία του ’30 με τα Λαϊκά Μέτωπα), της άρνησης της σοσιαλιστικής επανάστασης, με συνέπεια τη μεταλλαγή τους σε ρεφορμιστικά κόμματα, που (με διαφορετική φρασεολογία) επιδίωκαν σταδιακές μεταρρυθμίσεις του καπιταλισμού όπως και η σοσιαλδημοκρατία.

Ιστορική διαδρομή

Αλλά και από τη δεκαετία του ’30 μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει να παρουσιάσει η ΚΟΜΕΠ είναι διαστρεβλώσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στον Πουλιόπουλο, τον πρώτο Γραμματέα του ΚΚΕ στην Ελλάδα, που μετά την επικράτηση του σταλινισμού διαγράφτηκε. Είναι ακριβώς τα έργα του Πουλιόπουλου (κυρίως το «Δημοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα») που προειδοποιούν για τις ήττες που προετοίμαζε η στροφή του ΚΚΕ στον σταλινικό ρεφορμισμό. Ο τροτσκισμός ως ρεύμα δεν ήταν απών από την Αντίσταση. Ήταν το ρεύμα που προειδοποίησε ότι η ταξική συνεργασία και οι αυταπάτες του ΚΚΕ για εθνική ενότητα και αντιφασιστικό δημοκρατικό μέτωπο θα οδηγούσαν την εργατική τάξη στην ήττα. Η κυριαρχία του σταλινισμού ήταν απόλυτη εκείνη την εποχή και οι μικρές τροτσκιστικές ομάδες έμειναν αποκομμένες και αδύναμες να επηρεάσουν την ιστορία. Όμως αυτός που δικαιώθηκε ιστορικά ήταν ο Πουλιόπουλος και η μαρξιστική του ανάλυση. Γιατί οι ηγέτες του ΚΚΕ υπέγραψαν τη Βάρκιζα και υποδέχτηκαν ως «συμμάχους» τους Εγγλέζους το 1944.Φτάνοντας στη σύγχρονη εποχή, η ΚΟΜΕΠ κάνει αναφορά στις οργανώσεις που αναφέρονται στον Τρότσκι σήμερα, ανάμεσά τους και στη ΔΕΑ. Βασική «κατηγορία» της ΚΟΜΕΠ είναι η αντίθεση των «τροτσκιστών» με την πολιτική της σταλινικής Ρωσίας και του «Συμφώνου της Βαρσοβίας». Μας κατηγορεί ότι χαιρετίσαμε ως θετικές τις εξεγέρσεις των εργατών στην Ανατολική Ευρώπη, από την Ουγγαρία του ’56 μέχρι τις εξεγέρσεις του ’89, και καταγγείλαμε ως αντεπαναστατική την καταστολή τους από τα τανκς. Πράγματι, το ομολογούμε αυτό το «έγκλημα». Όπως έγραφε πρόσφατα η «Εργατική Αριστερά», αναφερόμενη στο πραξικόπημα του Γιαρουζέλσκι το 1981: «Σήμερα η Πολωνία είναι μέρος της Ε.Ε., η άρχουσα τάξη της πλουτίζει, ενώ οι εργάτες συνεχίζουν να δέχονται επιθέσεις στο βιοτικό τους επίπεδο -αυτή τη φορά όχι στο όνομα του “κομμουνισμού” αλλά στο όνομα της “ελεύθερης αγοράς”. Το πραξικόπημα του Γιαρουζέλσκι άνοιξε το δρόμο για όλη αυτή την εξέλιξη. Για τους εργάτες, η προοπτική μιας νέας έκρηξης και μιας νέας Αλληλεγγύης που να φτάσει αυτή τη φορά μέχρι την εργατική εξουσία παραμένει η μόνη διέξοδος για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους».Επιπλέον, η ΚΟΜΕΠ κατηγορεί τον «τροτσκισμό» ότι είναι με την κοινή δράση μέσα στο κίνημα και ότι έτσι «σπέρνουμε αυταπάτες» για το σύστημα, για τη σοσιαλδημοκρατία, για «σχήματα ενσωμάτωσης» όπως τα Φόρουμ. Να θυμίσουμε ότι μιλάει για αυταπάτες το κόμμα που συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ για την «πραγματική αλλαγή» τη δεκαετία του ’80 και με τη Ν.Δ. για την «κάθαρση» το 1989. Η ΚΟΜΕΠ κατηγορεί τον «τροτσκισμό» ότι είναι με τον «τακτικισμό» και τον «ακτιβισμό» και δεν έχει στρατηγική. Είναι η πιο βαριά κατηγορία. Η κύρια συνεισφορά του Τρότσκι και του ρεύματος που στηρίχτηκε στις ιδέες του ήταν ακριβώς η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής στρατηγικής απέναντι στον καπιταλισμό και των επαναστατικών παραδόσεων του μπολσεβικισμού. Απέναντι στη στρατηγική της εργατικής επανάστασης του Λένιν και του Τρότσκι, ποια στρατηγική έχει να αντιπαραθέσει το ΚΚΕ; Ο μπολσεβικισμός δημιούργησε την παράδοση της Αριστεράς που μπορεί να νικήσει το σύστημα, που μπορεί να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία. Ο σταλινισμός έβαλε το εργατικό κίνημα και την Αριστερά στη μαύρη περίοδο των συνεχόμενων ηττών: Από την ήττα από τον Χίτλερ στη Γερμανία, την ήττα στην Ισπανία του ’36, την ήττα στην Αντίσταση στην Ελλάδα μέχρι την ήττα στη Χιλή του Αλιέντε, την ήττα στην Πορτογαλία το 1974. Από τη γιγαντιαία ορμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς τη δεκαετία του ’20, περάσαμε στην υποχώρηση και στην επανάκαμψη της επιρροής της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας μέσα στο εργατικό κίνημα. Τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο και σε όλα τα μεγάλα κινήματα, από τις εξεγέρσεις στη Λατινική Αμερική μέχρι το αντιπολεμικό κίνημα, από τις διεθνείς διαδηλώσεις μέχρι τις μεγάλες ταξικές αντιπαραθέσεις στην Ευρώπη, οι ιδέες του Τρότσκι βρίσκουν όλο και μεγαλύτερη απήχηση στους αγωνιστές που προσπαθούν ξανά να χτίσουν μια μαζική και νικηφόρα επαναστατική Αριστερά. Τα απομεινάρια του σταλινισμού διεθνώς δεν μπορούν να σταματήσουν αυτή την πορεία, ακόμα και αν στην Ελλάδα μέσω του ΚΚΕ εξακολουθούν να έχουν δύναμη. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και χρειάζεται πολλά να γίνουν, αλλά ένα είναι σίγουρο: Ο σταλινισμός έχει τελειώσει ιστορικά, το μέλλον ανήκει στη στρατηγική της εργατικής επανάστασης.

Μήτσος Γκορίτσας

από τη σελίδα της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=78&Itemid=42

για το άρθρο στη ΚΟΜΕΠ Βλ.Indymedia http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=846278#top_page