Λίγο σεβασμό στα θύματα του Ζαχαριάδη

του Κλέαρχου Τσαουσίδη

       Μπόλικα δημοσιεύματα και εκπομπές για τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, με αφορμή την έκδοση δύο τόμων των απάντων του και την εκδήλωση που έγινε στον τελευταίο τόπο εξορίας του, το Σουργκούτ, εκεί που αυτοκτόνησε.

Εξαρχής ξεκαθαρίζω ότι όλα τα λεγόμενα από μέλη της οικογένειάς του -και εν προκειμένω από τον γιο του Ιωσήφ- τα σέβομαι απόλυτα. Αυτά είναι ανθρώπινα.

Όμως, ανθρώπινο είναι να απαιτήσει κανείς από τους νέους αγιογράφους του Νίκου Ζαχαριάδη να είναι σεμνότεροι όταν μιλούν ή γράφουν για διώξεις, παρακολουθήσεις (!), εκτοπίσεις σε βάρος του. Δηλαδή μεθοδεύσεις κοινές στο ΚΚΕ καθ' όλη τη διάρκεια της διοίκησης Ζαχαριάδη και επιγόνων, μεθοδεύσεις χυδαίες και αντιδημοκρατικές, που οδήγησαν στελέχη στην οδύνη, την αυτοκτονία ή και την εκτέλεση με την κατηγορία του πράκτορα του εχθρού, διαδικασίες που ο Ζαχαριάδης και οι άνθρωποι του επέβαλαν στο κόμμα σε όλα τα επίπεδα.

Θυμίζω απλώς τη βαθυστόχαστη ανάλυση του Ζαχαριάδη, λίγες μέρες αφότου είχε γυρίσει στην Ελλάδα, στις 12 Ιουνίου 1945, όπως την κατέγραψε ο «Ριζοσπάστης» για τον αρχικαπετάνιο Άρη:

«Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ.Ε. του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήλθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη ή Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια».

Χωρίς σχόλια.

Συνυπεύθυνοι

         Δεν πρόκειται να σχολιάσω ούτε τη δολοφονία του Κώστα Καραγιώργη, την ηθική εκτέλεση του Πλουμπίδη, τις αγριότητες στο Μπούλκες και στην Τασκένδη. Ούτε τη συμπεριφορά σε βάρος του αρχιστράτηγου του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκου Βαφειάδη (αυτόν ποιος τον είχε εξορίσει στη Σιβηρία;), του πρωθυπουργού του βουνού Μήτσου Παρτσαλίδη. Όλα τα μέλη των Κεντρικών Επιτροπών και των Πολιτικών Γραφείων είχαν την ίδια ευθύνη με τον Ζαχαριάδη. Έτσι έστρωσαν, έτσι κοιμήθηκαν όλοι. Και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης.

         Θα αναφερθώ όμως, κι όσο μπορώ με ονόματα, στους αγωνιστές της Αριστεράς που δεν συμμετείχαν στο ΚΚΕ ή που, όντας μέλη του, δεν είχαν διανοηθεί ακόμη σε ποια εγκληματική διαδικασία είχαν εμπλακεί στα πρώτα χρόνια της εμπέδωσης του σταλινισμού.

Το 1931, χρονιά που ο Ζαχαριάδης διορίζεται καθοδηγητής του ΚΚΕ (γενικός γραμματέας έγινε το 1934), διαφεύγουν με πλοίο στην ΕΣΣΔ οκτώ υψηλά κομματικά στελέχη που δραπέτευσαν από τις Φυλακές Συγγρού. Ανάμεσά τους τα παλιά μέλη του Πολιτικού Γραφείου Ανδρόνικος Χαϊτάς και Κώστας Ευτυχιάδης, που συλλαμβάνονται την περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων (1937-38) και εκτελούνται. Το ίδιο κι ο Μάρκος Μαρκοβίτης. Εξαφανίζεται κι ο Μπεζεντάκος που τραγουδάμε ακόμη τη δραπέτευσή του. Εκτελούνται ο παλιός γενικός γραμματέας της ΟΚΝΕ Γιώργος Κολοζώφ, ο Αλέξης Πηλιώτης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Το 1938 εκτελείται κι ο δάσκαλος Γιάννης Ιορδανίδης, σύζυγος της συγγραφέα Άννας Ιορδανίδου.

Ακολουθούν Πόντιοι κομμουνιστές και Έλληνες της Διεθνούς Ταξιαρχίας. Μήπως θα μάθουμε ποτέ πόσοι και ποιοι;

Και ήρθε η ανάταση του ελληνικού λαού στην κατοχή, χάρη στον Άρη Βελουχιώτη (τον... Μιζέρια) και τα στελέχη που πίστεψαν στην ενότητα του λαϊκού κινήματος. Η συμμορία που πήρε στα χέρια της το ΚΚΕ τους βαφτίζει κι αυτούς χαφιέδες: ο πράκτορας Σιάντος, οι χαφιέδες της Προσωρινής Επιτροπής, οι εχθροί του λαού... Όλοι σχεδόν οι καπετάνιοι. Έτσι οδηγήθηκε στην αυτοκτονία ο κόκκινος συνταγματάρχης Ευριπίδης Μπακιρτζής, ο ελευθερωτής της Θεσσαλονίκης.

  

Αρχειομαρξιστές και τροτσκιστές

        Στο δεύτερο αντάρτικο έχουμε εκτελέσεις μόνιμων αξιωματικών που είχαν περάσει στον Δημοκρατικό Στρατό, όπως οι Γεωργιάδης και Γιαννούλης, και στελεχών που αντιδρούσαν στη μεγαλομανία του Ζαχαριάδη.

       Συνεχίζω με τους αρχειομαρξιστές / κομμουνιστές του Αγρινίου, αρκετοί από τους οποίους ήταν αντάρτες του ΕΛΑΣ: από τον Απρίλη ώς τον Αύγουστο του '44, οι σταλινικοί εκτέλεσαν τον επικεφαλής τους Πάνο Αναστασίου και τους Αρμογένη, Νίκο Ζαχαριάδη (!), Ζησιμόπουλο, Γιάννη, Μήτσο και Θεμελή Θεμελή, Καλογεράκη, Μήτσο, Νίκο, Γιάννη, Τριαντάφυλλο και Λευτέρη Καπετανάκη, Κωνσταντίνου, Θόδωρο και Κώστα Λαδά, Γιάννη Μάγειρα, Κώστα Μπαϊρακτάρη, Ξανθόπουλο, Παγώνη, Θωμά Παπαδόπουλο, Ράπτη, Αλέκο και Γιώργο Ντούβα.

     Ο φόρος των τροτσκιστών / κομμουνιστών ήταν πολύ μεγαλύτερος. Ο ίδιος ο Μπαρτζώτας, από τα πρωτοπαλίκαρα του Ζαχαριάδη, επαίρεται ότι εξοντώθηκαν περισσότεροι από 300 τον Οκτώβρη του '44 και στη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Κάποια ονόματα τροτσκιστών που εκτελέστηκαν κυρίως από την ΟΠΛΑ: Δ. Βουρζούκης, Σταύρος Βερούχης, Θ. Δημητριάδης, Μήτσος Μελιάδης, Σ. Στεφάνου, Σ. Στεργίου, Σ. Πηλίτσης, Κοσμάς Χαριτωνίδης, Σταής (Καρβούνης), Κώστας Μάγγος, Νίκος Αραβαντινός, Ν. Βενετσάνος...

          Αυτοί δεν γύρεψαν αγιογραφίες. Μια συγγνώμη;

ΠΗΓΗ: Αυγή

Ηθική και τάξεις.

Α.Βατώ, Ταξίδι στα Κύθηρα

Σύμφωνα με την ερμηνεία της λέξης «ηθική» πρόκειται, για την αποδοχή των κοινών αποδεκτών όρων σε μια κοινωνία. Πολλές φορές η Ηθική είχε καταστεί Ανήθικη αφού οι αποδεκτά κοινοί όροι της κοινωνίας ήταν συντηρητικοί. Ποιος όμως καθορίζει τους όρους σε μια κοινωνία; Μήπως έρχονται και κυριαρχούν και επιβάλλονται μόνοι τους, ή αντίθετα έχουν ένα ταξικό υπόβαθρο; Η απάντηση τουλάχιστον η δική μου είναι ότι η ηθική έχει ταξικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή με λίγα λόγια οι όροι διαφέρουν και διαμορφώνονται αναλόγως με τη κοινωνική τάξη. Στην πολιτική η ηθική που εκπέμπουν τα κόμματα είναι η ηθική των τάξεων που θέλουν να εκπροσωπήσουν.

Ας ξεχάσουμε τα πολιτικά σχήματα «κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά» που ποτέ δεν τα καταλαβαίναμε και που στο τέλος δεν αξίζει να συζητήσουμε την ηθική τους, αφού είναι καταδικαστέα ιδεολογικά και ας μπούμε σε μια αναδίφηση στην Αριστερά και στα πολιτικά κόμματα εκείνα που θέλουν να εκπροσωπήσουν σύμφωνα με δήλωσή τους, τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα κλπ, τα αριστερά κόμματα δηλαδή. Ακόμη και στους κόλπους της αριστεράς (σύσσωμης) οι άνθρωποι που την στελεχώνουν προέρχονται από τάξεις και κουβαλούν τους κοινωνικά αποδεκτούς όρους της τάξης τους. Η υπέρβαση, η επαναστατικότητα για έναν αριστερό δεν είναι να υπηρετήσεις με οποιοδήποτε τίμημα τους ηθικούς όρους της τάξης σου, την ηθική της τάξης σου,(όποια κι αν είναι αυτή η τάξη) γιατί μπορεί αυτοί οι όροι να είναι απαράδεκτοι και ιδιαιτέρως συντηρητικοί. Υπέρβαση και επανάσταση είναι να αλλάξεις τους όρους αυτούς, να δημιουργήσεις μια νέα ηθική, δηλαδή νέους όρους. Το ν’ αλλάξεις προς το καλύτερο, προς το προοδευτικότερο την ηθική της τάξης που υποτίθεται ότι εκπροσωπείς δημιουργεί νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό. Για να γίνω πιο αντιληπτός:

Η δημοκρατία που βεβαίως συνεπάγεται το διάλογο είναι μια αξία που η αριστερά θα έπρεπε να την έχει ως βασική της γραμμή. Πόσο όμως η δημοκρατία ως αξία είναι κυρίαρχη στους πολιτικούς φορείς της αριστεράς; Η ερμηνεία της δημοκρατίας στους πολιτικούς φορείς της αριστεράς γίνεται με τρόπο τέτοιο που να βαραίνει τις περισσότερες φορές η προσωπική άποψη. Μάλιστα γίνεται κυρίαρχη η πλειοψηφούσα άποψη στη καθ’ υμάς κομμουνιστική αριστερά, η οποία κονιορτοποιεί και εξαφανίζει την οποιαδήποτε άλλη άποψη με διάφορες μεθόδους. Στην ριζοσπαστική αριστερά αντίθετα η μειοψηφούσα άποψη θέλει να κατατροπώσει στο όνομα της δημοκρατίας την πλειοψηφούσα άποψη. Οι χαρακτηρισμοί συντρόφων ως «δεξιοί» ή «αριστεροί», οι ηπιότεροι που έχουν ακουσθεί δημιουργεί την αλαζονεία της άποψης.

Η συλλογικότητα είναι ακόμη μια αξία που από τη μια δεν θα πρέπει να κονιορτοποιεί στιβαρές προσωπικότητες, αλλά θα είναι το υπόβαθρο της ανύψωσης της συνολικής πολιτικής των αιτημάτων της τάξης που εκπροσωπεί η αριστερά. Και εδώ όμως υπάρχει έλλειμμα στα κόμματα της αριστεράς, όσο κι αν περηφάνως την επαγγέλλονται όλα. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις, αλλά με την στάση του καθενός απέναντι στις αποφάσεις. Ο δημόσιος λόγος των κομμάτων είτε δημιουργεί την αντίληψη της μονολιθικότητας, είτε δημιουργεί σύγχυση και χάος στο κοινό. Κυρίως τα στελέχη της ριζοσπαστικής αριστεράς υπηρετούν τη συλλογικότητα έτσι όπως αυτά την αντιλαμβάνονται. Η ανυπαρξία θέλησης να βρεθεί η τομή εκείνη που θα κατορθώσει να συμβάλλει ώστε η αριστερά να υπερβεί το προκείμενο και να διασφαλίσει τη δυνατότητα καταντά να δημιουργεί καταστάσεις επικίνδυνες για το μέλλον της.

Η ανιδιοτέλεια πρέπει να είναι χαρακτηριστικό της αριστεράς. Στην υπεράσπισή της βοηθάει η ανάπτυξη της δημοκρατίας και της συλλογικότητας. Δεν έχουν θέση στην αριστερά οι προσωπικές φιλοδοξίες. Είναι έτσι; Αν για κάποιους που αυτοπροσδιορίζεται «αριστερός» η ιδιοτέλεια έχει σχέση μόνο με τους άλλους «δεξιούς» τότε αυτός ο «αριστερός» δεν έχει καταλάβει τίποτε, ή απλώς κρύβεται πίσω από τη δική του ιδιοτέλεια. Η ανιδιοτέλεια χτίζεται με πράξεις καθημερινές, είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό και τιθασεύεται μόνο από την προσήλωση της υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων. Δεν μπορεί ο ανιδιοτελής «αριστερός» να επιθυμεί μια δια βίου καρέκλα και το επιχείρημά του να είναι απλά και μόνο ότι αυτοαποκαλείται «αριστερός».

Η συνέπεια λόγων και έργων θα μπορούσε να είναι αξία κάθε ανθρώπου, κάθε πολιτικού κόμματος, αλλά της αριστεράς επιβάλλεται να είναι ο αέρας που αναπνέει. Τι σημαίνει συνέπεια λόγων και έργων; Μήπως στην προσπάθεια να την υπηρετήσει κανείς αυτή τη συνέπεια είναι ασυνεπής η οποιαδήποτε πολιτική τακτική; Και αν ναι, γιατί δεν είναι άκυρη η τακτική της αποσιώπησης και παραμερισμού μεγάλων ιστορικών γεγονότων κι αυτό στο όνομα μιας ενωμένης αριστεράς; Γιατί δεν προτάσσεται σ΄ αυτή την τακτική η ιδεολογική διαπάλη που πρέπει και υποχρεούται να έχει η ριζοσπαστική αριστερά με τα λεγόμενα κομμουνιστικά κόμματα; Φοβάται αυτή η άποψη ότι αν ειπωθεί η αλήθεια θα χαθεί κάτι ή απλώς πιστεύει και ταυτίζεται ιδεολογικά πλέον σε ότι πιστεύει η «κομμουνιστική αριστερά;». Κι αν συμβαίνουν κα τα δυο είναι συνέπεια λόγων και έργων;

Η αλήθεια θα πρέπει να διαπερνά τη κάθε λέξη, φράση και πράξη της αριστεράς και των εκπροσώπων της. Ούτε καν την αποσιώπηση της αλήθειας δεν θα πρέπει να σκέφτεται η αριστερά. Η αλήθεια είναι ακριβώς η συνέχεια της προηγούμενης αξίας που αναφέραμε πιο πάνω. Τι είναι αλήθεια λοιπόν; Μήπως είναι μια έννοια αφηρημένη ή η αποκρυστάλλωση της πραγματικότητας; Για παράδειγμα αποκρυστάλλωση της πραγματικότητας για κάποιους είναι ν’ απευθυνθείς αυτές τις ώρες, τις δύσκολες ώρες σε ευρύτερες μάζες του κόσμου, έτσι ώστε να κατορθώσεις να κυριαρχήσεις ιδεολογικά και πολιτικά. Ο πολίτης, ο εργαζόμενος που ψηλαφίζει (εκ της ψήφου;) πρώτη φορά αριστερά δεν έχει κάνει τα βήματα εκείνα που θεωρεί ο οργανωμένος αριστερός. Ψηλαφίζει για να δει αν αυτό που λάμπει είναι χρυσός ή απλά είναι κάρβουνο. Και ψηλαφώντας δεν θέλει να βλέπει αποσιωπήσεις της αλήθειας στο όνομα ενός δόγματος της αριστεράς. Η συγκρότησή του εκτός των όρων της τάξης του η υπέρβασή του, η επαναστατικοποίησή του, εξαρτάται κάθε φορά από το τι ανακαλύπτει από αυτό το ψηλάφισμα και βεβαίως από τη μυρωδιά που αναδύεται. Αν πρόκειται για κάτι φρέσκο γίνεται και αποδεκτό. Αν έχει συμπυκνωμένη ενέργεια που το μόνο που θα κάνει είναι να εκραγεί στα χέρια του θα το θεωρήσει επικίνδυνο. Η αλήθεια εγγυάται την φρεσκάδα, η μη αποσιώπηση εγγυάται τη δημιουργία επιχειρημάτων υπέρ της αριστεράς.

Η προσωπικότητα στη αριστερά. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή για το ρόλο που διαδραματίζει η προσωπικότητα. Θεωρώ λάθος την αντίληψη ότι δεν υπάρχει ή δεν πρέπει να υπάρχει προσωπικότητα ή προσωπικότητες στην αριστερά. Είναι ιστορικά γελοίο να αποκαλύπτονται οι προσωπικότητες αυτές πολύ αργότερα ή μέσα από τις σελίδες της ιστορίας. Είναι εντελώς άκυρη η αντίληψη ότι η προσωπικότητα διαδραματίζει ρόλο μόνο στο κακό και όχι στο καλό της ιστορικής πορείας της αριστεράς. Είναι απευθείας ενάντια σε κάθε λογική να αναγνωρίζει κάποιος την ιδεολογία τους ως μαρξιστική, λενινιστική ή τροτσκιστική ξεχνώντας τις προσωπικότητες που έπαιξαν ρόλο και απ΄ αυτές πήραν και το όνομά τους τα διάφορα βασικά ιδεολογικά ρεύματα. Είναι στη φύση του ανθρώπου και πολύ περισσότερο του αριστερού ανθρώπου να υποτιμά εν θερμώ στο όνομα της συλλογικότητας το ρόλο που διαδραματίζει η προσωπικότητα με τα αρνητικά και θετικά της χαρακτηριστικά. Είναι ένας από τους όρους δυστυχώς των πολιτικών φορέων της αριστεράς να χαθεί η προσωπικότητα μέσα στη συλλογικότητα. Επομένως θεωρώ σημαντική την δράση της προσωπικότητας στην πολιτική τακτική της αριστεράς.

Θα τελειώσω με δυο επισημάνσεις:

Η αριστερά κέρδισε όταν έβαλε στην άκρη τη μιζέρια της και την εσωστρέφειά της, όταν πίστεψε ότι η τάξη της έχει τις δυνατότητες να κυβερνήσουν μια χώρα, ξεκινώντας με την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Όποιος δεν πίστεψε σ’ αυτό το βήμα στο τέλος έχασε. Και το κυριότερο έχασε και η χώρα και η τάξη που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε. Το παράδειγμα του ΕΑΜ είναι χαρακτηριστικό. Οι αριστεροί κέρδιζαν όταν μάθαιναν να κάνουν διάλογο μεταξύ τους πρώτα και μιλάμε για διάλογο ιδεολογικό και διάλογο απόψεων και όχι λόγο καταγγελτικό με χαρακτηρισμούς ανοίκειους που με ευκολία δίνονται μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που τείνουν να υποκαταστησουν τις κομματικές οργανώσεις.  Θα θυμηθώ ότι είναι πολύ εύκολο στην αριστερά να επονομαστεί κάποιος προδότης ή παλαιότερα χαφιές, ή νεροκουβαλητής του συστήματος ή «δεξιός" οπορτουνιστής, λικβινταριστής και άλλα πολλά και πολύ δύσκολο να καθίσουν στο ίδιο το τραπέζι να δουν που συμφωνούν μεταξύ τους. Κι αυτό βέβαια το βλέπει ο κόσμος και αυτοκαθορίζεται από την κυρίαρχη ηθική της κοινωνίας του που φαντάζει ομαλότερη.

Ο αριστερός δεν μπορεί να δέχεται τους κοινωνικά αποδεκτούς όρους της κοινωνίας και της τάξης του στις σημερινές ιστορικές συνθήκες. Η αριστερά πρέπει να αναδεικνύει συνεχώς νέα φρέσκα πρόσωπα που έχουν την ικανότητα να θέτουν νέους όρους στη κοινωνία. Πρόσωπα που θα είναι αντίθετα με τη νοοτροπία των συντρόφων τους η οποία είναι ενσωματωμένη σε μια συντηρητική κοινωνία και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Η αριστερά πρέπει να μετεξελίξει την ίδια την ιδεολογία της. Θέσφατα, δόγματα δεν μπορεί να είναι τα ευαγγέλια της αριστεράς. Θέσφατα της αριστεράς πρέπει να είναι η υπεράσπιση της εργατικής τάξης, η προσπάθεια αφύπνισής της και η πολιτισμική της ανόρθωση. Η αριστερά δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως μια καθεστηκυία πολιτική δύναμη. Όχι τώρα, αλλά ποτέ! Η αριστερά πρέπει να διακρίνεται στο πολιτικό σκηνικό γιατί αλλιώς δε διακρίνεται η ίδια η τάξη που θέλει να εκπροσωπεί. Κι αυτό θέλει πολύ δουλειά.

ΥΓ: Τελειώνοντας το κείμενο διάβασα το κείμενο συμβολής των 53 συντρόφων που κάποιους γνωρίζω και θεωρώ ότι είναι πραγματικά ουσιαστική η συμβολή τους. Επειδή το κείμενο δημοσιεύθηκε και πήραν θέση πολλοί θεωρώ ότι άλλο να λες τις απόψεις σου προσωπικά στις οργανώσεις σου και άλλο να βάζεις την υπογραφή σου κάτω από ένα κείμενο που μοιάζει ως μαγιά μια νέας τάσης. Τις τάσεις αν και κατοχυρωμένες στο καταστατικό τις απεχθάνομαι γιατί είναι αυτές που αναδεικνύουν πρόσωπα και μηχανισμούς. Επομένως η επιστροφή στη δημοκρατία είναι απαραίτητη απ’ όλους. Ακόμη και σ’ αυτούς που την επικαλούνται ως έλλειμα.

Βιβλίο Κουφοντίνα: Free ή our thinking zone;

 Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Πριν έρθω να μιλήσω στην εκδήλωση(*) αυτή έψαξα πρόχειρα τη βιβλιοθήκη μου για να βρω βιβλία των οποίων οι συγγραφείς βαρύνονται εγκλήματα. Κι όχι όποια όποια αλλά με τα πιο απεχθή και κυρίως αυτά της ανθρωποκτονίας, γενοκτονίας, παιδεραστίας.

Βρήκα βιβλία εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, από το Ζακ Μεσρίν, (νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο σε τρεις χώρες και ήρωα εκπληκτικής ομώνυμης ταινίας προ τετραετίας), ένα βιβλίο που είχα αγοράσει μια φορά στο Μοναστηράκι από τον ίδιο τον Κοεμτζή λίγα χρόνια προτού πεθάνει και μια συλλογή αυτοβιογραφικών σημειωμάτων των μεγαλύτερων μαφιόζων του 20ου αιώνα. Βρήκα το βιβλίο Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου του και επίσης μια συλλογή για τη Βαϊμάρη  όπου έχει κείμενα του Αϊνστάιν, του Χαίνριχ Μαν και του Φρόυντ αλλά και του νεαρού Γκαίμπελς! Ληστρικά μυθιστορήματα, βιογραφίες του Φώτη Γιαγκούλα, του πιο στυγερού Θεσσαλού λήσταρχου του περασμένου αιώνα, (δύο μάλιστα βιβλία κυκλοφόρησαν μόλις το 2013 και το 2014, το ένα φοβερό και το συστήνω), αυτοβιογραφία του μακελάρη της Sabra και Satila, Ariel Sharon με τίτλο Warrior,  αυτοβιογραφία του εκ των ιδρυτών των Ερυθρών ΤαξιαρχιώνRenato Curcio, βιβλία του IRA, αλλά και την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του γνωστού για τις παιδεραστικές προτιμήσεις του Κάρολ Λιουις, και πάει λέγοντας.

Είμαι ένας μάλλον φιλήσυχος άνθρωπος που αποστρέφεται τη βία και, όπως όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι, έτσι και εγώ θα προσφύγω στη βία μόνο αμυνόμενος. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω για τον εαυτό μου. Με δυο λόγια: δεν είναι καινοφανές ότι το έγκλημα έλκει τη λογοτεχνία, την ιστορία και την πολιτική. Υπό την έννοια αύτη, το βιβλίου του Κουφοντίνα, στο βαθμό που εξιστορεί από τα μέσα της ζωή ενός στεγανού ένοπλου χώρου, μου παρουσιάζει ενδιαφέρον. Προφανώς λοιπόν, η μη διάθεσή του από το βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone είναι δικαίωμά του και, υπό την έννοια αυτή, δεν κάνουμε συζήτηση που μπορεί να διεξαχθεί με όρους δικαιωμάτων. Επισημαίνω πάντως πως αν η άρνηση πώλησης του βιβλίου μεταλλάσσονταν, στο όνομα του αποτροπιασμού που προκαλεί το περιεχόμενο του σε απαγόρευση κυκλοφορίας του με ασφαλιστικά μέτρα κατάσχεσης, όπως μερικά χρόνια πίσω το Μν του Μίμη Ανδρουλάκη ή τα σκίτσα του Haderer που παρουσιάζουν τον Χριστό να καπνίζει χασισέλαιο, τότε θέλω να πω – και ελπίζω σε αυτό να συμφωνούμε – ότι αυτό θα επρόκειτο για επαίσχυντη λογοκρισία η οποία θα έβρισκε ενάντιά της κάθε σοβαρό φιλελεύθερο άνθρωπο, όσο και αν δεν του αρέσει ότι ο Κουφοντίνας βγάζει βιβλίο. Ας μη το αγοράσει.

Έρχομαι τώρα στο επίδικο που είναι κάτι διαφορετικό: η απόφαση μη διάθεσης του βιβλίου από ένα από τα πολλά βιβλιοπωλεία της χώρας τούτης. Εδώ όμως υπάρχει κάτι κρίσιμο. Η απόφαση αυτή ελήφθη υπό τη μορφή ενός politicalstatement και όχι όπως – όπως.

Είναι απολύτως διαφορετικό από το να έρθει κάποιος ανυποψίαστος ελληνόφωνος τουρίστας, να ζητήσει το βιβλίο και ο πωλητής να του πει ότι «δεν πουλάμε τέτοια βιβλία εδώ μέσα». Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά εδώ το βιβλιοπωλείο επέλεξε να το κάνει φωναχτά με κάτι σαν επιτύμβια στήλη που κλείνει τη συζήτηση λέγοντας  «δικαίωμα στην ελευθερία χωρίς δικαίωμα στη ζωή δεν μπορεί να υπάρχει».  Παρεμπιπτόντως, όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία άλλων, οπότε αυτό – πέραν των συναισθηματικών φορτίσεων – εισάγει κι ένα στοιχείο πραγματολογικής ακυρότητας της εν λόγω φράσης.

Αυτό, λοιπόν, με βάζει σε σκέψεις. Για ποιον λόγο; Είναι πιο στυγερός δολοφόνος ο Κουφοντίνας από τους ειδεχθείς εγκληματίες για τους οποίους έκανα λόγο στην αρχή; Τι είναι αυτό που διακρίνει τις δύο περιπτώσεις. Ο αριθμός των νεκρών; Μήπως το μέγεθος της οδύνης; Μήπως η χρονική εγγύτητα με τα περιστατικά; Πώς ορίζεται το κατώφλι της απαξίας στη μια και πώς σε μια άλλη περίπτωση.

Αντιλαμβάνεστε πόσο επισφαλή και μαχητά είναι αυτά τα κριτήρια. Αν μου πείτε ότι «η 17Ν είναι ζώσα πραγματικότητα στην ελληνική κοινωνία, ασκεί επίδραση σε τμήματα της Αριστεράς – και απέναντι σε αυτό συνιστά πολιτική διαμαρτυρία η μη πώληση, ενώ ο Γιαγκούλας είναι υπόθεση της ιστορίας» θα απαντήσω ότι ο Γιαγκούλας και ο Νταβέλης ήταν λαϊκά ινδάλματα με φοβερή επίδραση στην εποχή τους. Μήπως άραγε τότε  δεν θα έπρεπε να πουλιούνται τα βιβλία τους;

Για το λόγο αυτό, όσο κι αν είναι δικαίωμα του καθενός να πουλάει ό,τι θέλει στο βιβλιοπωλείο του – παλιότερα κάποια super market κάνανε εμπάργκο σε προϊόντα ευρωπαϊκής χώρας επειδή δε στήριζε τις ελληνικές θέσεις στο μακεδονικό, σήμερα ένα άλλο super market διαφημίζεται λέγοντας ότι απασχολεί μόνο Έλληνες  - το δικαίωμα αυτό δεν σημαίνει ότι η απόφαση τουsuper market ή του βιβλιοπωλείου δεν εκτίθεται στη βάσανο της δημόσιας κριτικής, αποδοκιμασίας, κοροϊδίας και  απαρέσκειας.

Όχι επειδή παραβίασε το δικαίωμά μου να βρω το βιβλίο εδώ μέσα – εξάλλου δε νομίζω να το ζητούσαν και πολλοί ακόμη και αν δεν είχε βγει η ανακοίνωση – αλλά διότι με τον τρόπο αυτό οδηγεί σε ερμητική συρρίκνωση τα περιθώρια άσκησης δημοσίου (δια)λόγου και κριτικής εξαιτίας της αγανάκτησης ή της οδύνης που προκαλεί ένα συγκεκριμένο πόνημα.

Όπως λοιπόν, δεν θα πήγαινα στις «Εκδ. Γεωργιάδη» να βρω τον «Αληθινό Παλαμά» του Νίκου Ζαχαριάδη, στη «Σύγχρονη Εποχή»να βρω υλικό για τη Σχολή του Σικάγο, στο χριστιανικό βιβλιοπωλείο «Αλήθεια» να βρω το Κοράνι, στην «Αναρχική Βιβλιοθήκη» για να βρω τις «Ώρες Ευθύνης» του Γ. Ράλλη, έτσι ξέρω, με τον πιο φωναχτό τρόπο, ότι και στο «free thinking zone» δεν θα βρίσκω βιβλία με των οποίων το περιεχόμενο διαφωνούν ριζικά οι ιδιοκτήτες.

Απολύτως εύλογο. Όλοι οι παραπάνω δεν θα είχαν βιβλία που δεν είναι του γούστου τους, επειδή δεν είναι βιβλιοπωλεία, αλλά μαγαζιά κατήχησης. Αντιθέτως, το «Θεμέλιο» ή ο «Ναυτίλος», έχουν και Γ. Ράλλη και IRA και Κουφοντίνα και Friedman και πάει λέγοντας. Το «free thinking zone» πρέπει να διαλέξει τι θέλει να είναι: ανοιχτό βιβλιοπωλείο ή κατηχητικό μαγαζί.

Το public statement που λέει ότι «εδώ δεν πουλάμε Κουφοντίνα» είναι μεν γούστο του καθενός πλην όμως προάγγελος μιας επικίνδυνης λογικής για το πώς βλέπουμε τα πράγματα. Στη Καλαμάτα αύριο να βγει ο βιβλιοπώλης και να πει ότι «δεν πουλάμε Άρη Βελουχιώτη διότι εδώ μας έσφαξε το Σεπτέμβρη του 1944», στη Φλώρινα να βγει ο βιβλιοπώλης να πει ότι εδώ δεν διαθέτουμε την Απαγορευμένη γλώσσα του Τάσου Κωστόπουλου διότι αυτή είναι ψεύτικη γλώσσα, στη Κομοτηνή να βγει ο άλλος και να μη διαθέτει Κεμάλ διότι ήταν σφαγέας των Ελλήνων, στο Κιλκίς να απαγορεύεται η διάθεση ενός βιβλίου που προκαλεί οδύνη στους Πόντιους επειδή αρνείται τη γενοκτονία τους, και ο κατάλογος μόλις ανοίγει. Και μη μου πείτε ότι «δεν είναι το ίδιο» διότι τροχονόμος του πόνου και του θυμού του άλλου κανείς δεν μπορεί να αυτοχρίζεται. 

Το να μη μπορούμε να αναμετρηθούμε με τον κλονισμό που μας προκαλεί ένα βιβλίο είναι προάγγελος κακών. Προάγγελος ότι μια φιλελεύθερη κοινωνία δίνει τη θέση της στις επί μέρους κοινότητες που συγκροτούνται μόνο επειδή ζούνε στην αυτάρκεια και την ασφάλεια της συμφωνίας τους ως θεμέλιο της συνοχής τους. Ο καθένας στο μικρό χωριό του. Συγχωράτε με, αυτό δεν ξέρω τι είναι, πολιτικός φιλελευθερισμός πάντως δεν είναι. «Our thinking zone» ευχαρίστως. Όχι όμως «freethinking»

(*) Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Παρέμβαση στην εκδήλωση που οργάνωσε το βιβλιοπωλείο «free thinking zone»

ΠΗΓΗ: tvxs

Οι σχολιάζοντες στο Face book και στο διαδίκτυο. Για τα like ρε γαμώτο;

Εδώ και καιρό παρακολουθώ τις απόψεις διαφόρων συντρόφων μέσα στο διαδίκτυο έτσι όπως αναρτώνται και στην αρχή δεν ήθελα να εκφράσω γι’ αυτά τις απόψεις μου κάνοντας υπομονή, όπως και πολλοί άλλοι. Ελπίζω να μου το επιτρέψουν όλοι αυτοί οι σ. να πω τη γνώμη μου τώρα που το αποφάσισα.

Η άποψη του αστυάνακτα για την ύπαρξη τάσεων – μηχανισμών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και καιρό γνωστή και είμαι αρνητικός στην ύπαρξή τους. Θα θελα όμως παρ’ όλα αυτά να σταθώ στη στάση συντρόφων αυτό τον καιρό στο Face book και γενικά στο διαδίκτυο, η οποία κατά τη γνώμη μου παίρνει μια αυτόνομη και διακριτή παρουσία που πολλές φορές είναι διατασική και φτάνει να είναι και διαριστερή. (να που ο ΣΥΡΙΖΑ ενώνει). Επιτυγχάνεται δηλαδή η ενότητα κάτω από το σύνθημα «Μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ»(που είναι εφεύρεση του ΚΚΕ). Ας μην πούμε για τις τρολλιές που ανεβαίνουν με περίσσια ευκολία.

Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της τακτικής είναι η κριτική σε κάθε τι που κάνει ή αποφασίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι βέβαια της άποψης να επικρατήσει στον ΣΥΡΙΖΑ σιγή ασυρμάτου ή νεκροταφείου. Άλλωστε πολλές φορές κι εγώ έχω εκφράσει μ’ αυτό τον τρόπο τις απόψεις μου. Αλλά ως κριτήριο διαλέγω πάντα το χρόνο τον τρόπο καθώς και το χώρο. Θέλω όμως να σταθώ σε κάποια πράγματα περισσότερο για την οργανωτική διαδικασία παρά για την ουσία το αν συμφωνώ ή όχι με πρόσωπα ή απόψεις.

Ο καθένας που «μιλάει» στο Face book κατά τη ταπεινή μου γνώμη θα πρέπει να γνωρίζει ότι η δημοσίευση κάθε άποψης φτάνει στ’ αυτιά όλων. Αν το κάνει γνωρίζοντας το (και είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει) φέρει και την ευθύνη των όσων λέει, επομένως ας το λάβει σοβαρά υπόψη του στον μετεκλογικό απολογισμό του.

Πιο συγκεκριμένα: κατ’ αρχήν αποτέλεσαν θέμα ανάρτησης οι συνεχείς δηλώσεις Τατσόπουλου. Άλλο που δεν ήθελε ο Τατσόπουλος. Κατόπιν οι αποφάσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για τις υποψηφιότητες για τις περιφερειακές εκλογές. Ενδιάμεσα γίνεται κριτική σε κάθε τι (συνέντευξη, απόφαση κλπ) που θεωρείται «δεξιόστροφη» στροφή στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι στο μάτι του κυκλώνα βρίσκονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, ο Σκουρλέτης και βεβαίως και φυσικά ο Τσίπρας. Με λίγα λόγια στοχοποιούνται δηλώσεις στελεχών και αποδίδονται προσωπικές απόψεις ως να είναι απόψεις εν γένει του ΣΥΡΙΖΑ (και δε μιλάω για τον Τσίπρα που βέβαια μιλάει ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ). Μέθοδο που χρησιμοποιούν όλοι οι οποίοι αποφασίζουν να χτυπήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το κυριότερο είναι ότι δεν εκφράζεται τις περισσότερες φορές μια άποψη με νηφάλιο τρόπο, αλλά οργισμένα. Προς τι η οργή;

Προσπάθεια όλων είναι να παρουσιαστεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως ασυνεπής με τις αρχικές δηλώσεις της, αλλά και να εμφανιστεί ως δεξιόστροφη. Τα σχόλια – αναρτήσεις κάθε φορά επιβραβεύονται με like από συντρόφους, αλλά και από μέλη του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ. αλλ. Μ΄ αυτό τον τρόπο υπάρχει μια συναντίληψη όλων αυτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ το «πάει δεξιά». Και καλά από τα άλλα κόμματα, αλλά κι από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ;

Τι ακριβώς φταίει;

Θεωρώ ότι η αιτία δε βρίσκεται μόνο στους συντρόφους, αλλά και στην ίδια την οργανωτική δομή του ΣΥΡΙΖΑ. Πιο λιανά.

Δεν αναγνωρίζονται οι αποφάσεις του συνεδρίου ως εκείνες που καθορίζουν την πολιτική του κόμματος. Επομένως ο καθένας θεωρεί ότι η άποψη του Δ. ή του Σ στελέχους ως επίσημη άποψη του κόμματος.

Δεν αναγνωρίζονται με λίγα λόγια οι αποφάσεις των κομματικών οργάνων ή των κομματικών οργανώσεων. Για παράδειγμα η θετική γνωμοδότηση της οργάνωσης Δ. Μακεδονίας για την υποψηφιότητα Καρυπίδη θεωρήθηκε από τους σ. σχολιάζοντες στο ΦΒ αρνητική και επομένως έπρεπε να δώσουν λύση τα ανώτερα όργανα ενώ η αρνητική άποψη των σ. της Πελοποννήσου για τον Βουδούρη σωστή και επομένως δεν έπρεπε να πάρουν καμιά απόφαση διαφορετική τα ανώτερα όργανα. Πότε έχουν δίκιο; Η αναφορά τους στη βάση του κόμματος δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Ούτε επιλεκτική η αναφορά στις αποφάσεις της ηγεσίας. Οι σ. σχολιάζοντες στο ΦΒ δυστυχώς ψάχνουν να βρουν ακροατήριο εκτός του οργανώσεών τους να πουν την καθαρά προσωπική τους άποψη, αδιαφορώντας για την άποψη της πλειοψηφίας των μελών. Πέφτουν στην παγίδα να υποτιμούν την πλειοψηφία των μελών του κόμματος, υποτιμούν την άποψη των άλλων εκμεταλλευόμενοι την σιωπή τους, εκμεταλλευόμενοι την απόσταση που τους προσφέρει το μέσον, διαγράφοντας, αποκλείοντας, χαρακτηρίζοντας την οποιαδήποτε άποψη συντρόφου. Και κάποιος άλλος τα ίδια έκανε και τώρα μόνος εξυφαίνει σχέδια Β.

Όλοι αυτοί οι σ. παραγνωρίζουν το γεγονός ότι έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν στη βάση του κόμματος, και να προκαλέσουν εφόσον το θέλουν συνέδριο. Αλλά εσκεμμένως δεν προχωρούν σε τέτοια ενέργεια γιατί δεν θα βρουν απήχηση οι προτάσεις τους και κυρίως η τακτική τους. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.

Από την άλλη και η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που παίρνει συγκεκριμένες και τολμηρές αποφάσεις θα έπρεπε να απευθύνεται στη βάση του για να κατοχυρώνει με το καλύτερο τρόπο τις αποφάσεις. Το είχα γράψει προσυνεδριακά και είχα κατηγορηθεί

Η αρχή μιας διαδυκτιακής επίθεσης ενάντια στην πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ έγινε ακριβώς μετά το 1^ο συνέδριο. Κάποιοι αισθάνθηκαν φαίνεται δυνατότεροι (κακή εικόνα έχουν) και είπαν ν’ απασφαλίσουν. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Για τη στάση των άλλων αριστερών του διαδικτύου. Βεβαίως πρόκειται για μια άλλου είδους κριτική η στάση τους αφού διαφωνούσαν και διαφωνούν με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Δικαίωμά τους να κάνουν και like στους σ. αγανακτούντες με τις επιλογές της ηγεσίας. Ερώτημά μου δεν το βλέπουν οι σ. αυτό; Θεωρούν δηλαδή ότι αυτοί που επιτίθονταν στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν δίκιο; Κι αν ναι γιατί παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Αν παραμένουν για να κυριαρχήσει η άποψή τους, ας το κάνουν σεμνά.

Μια πολιτική εκτίμηση.

Ουδέποτε κανείς μα κανείς άλλος στην πολιτική ιστορία δεν έχει κατηγορηθεί όσο ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ απ’ όλους κι από εχθρούς, αλλά και από συντρόφους. Μάλιστα ο Τσίπρας κατηγορήθηκε και κατηγορείται συνεχώς γιατί ας πούμε συνέβαλε να φύγει ο Αλαβάνος, (έστριψε δεξιά) συνέβαλε να φύγει η Ανανεωτική πτέρυγα (στροφή αριστερά), έφερε τον Βουδούρη (στροφή δεξιά), έφερε την Κυρίτση (στροφή αριστερά) έδιωξε τον Τατσόπουλο (στροφή αριστερή) κλπ, κλπ. Κανένα άλλο κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει κατηγορηθεί τόσο πριν ακόμη αναλάβει κυβέρνηση. Κανένα άλλο κόμμα δεν έχει κατηγορηθεί υποθέτοντας ότι αυτά που θα κάνει θα είναι είτε «δεξιά» καταστροφικά είτε «αριστερά» καταστροφικά.

Όλα τα προαναφερόμενα επιχειρήματα αποτελούν και επιχειρήματα κυβερνητικά ή κάνω λάθος;

Και κάποιες διαπιστώσεις.

Λείπει κατά τη γνώμη μου η συντροφικότητα. Η διαφορετική άποψη είναι απριόρι απέναντι. Αν και οπαδοί του διαλόγου μερικές φορές είτε το παρακάνουμε, είτε δεν τον χρησιμοποιούμε.

Όταν θες να κερδίσεις μια μάχη η οποία είναι ουσιαστική για το ΛΑΟ και όχι για το κόμμα τότε βάζεις την προσωπική σου άποψη στην άκρη. Φαντάζομαι ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να την παλεύει όσο θέλει στην οργάνωσή του και να κάνει όση κριτική θέλει και αυτοκριτική φαντάζομαι όταν αποδεικνύεται ότι έχει δίκιο ή άδικο. Ο ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτές τις εκλογές δεν κατεβαίνει για να ικανοποιήσει τα οράματά του, αλλά συγκεκριμένους τακτικούς στόχους. Αν και η επίτευξη της κυβέρνησης της αριστεράς είναι πολύ μεγάλο όραμα.

Οι άνεργοι μας παρακολουθούν, οι απολυθέντες και οι προς διαθεσιμότητα ελπίζουν σε μας. Οι συνταξιούχοι το ίδιο. Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να κόψει την ελπίδα, να σπέρνει συγχύσεις, απογοητεύσεις και μιζέρια και να δημιουργεί e- εντάσεις για την κυριαρχία της άποψής του με στόχο να συγκεντρώσει τα περισσότερα like.

ΥΓ: Και για να προλάβω κάποιους. Την άποψή μου για τις υποψηφιότητες, τις διαθεσιμότητες στελεχών για τις υποψηφιότητες την έχω εκφράσει στα όργανα του κόμματος, αλλά και την έχω συζητήσει με συντρόφους κι από το διαδίκτυο αλλά όχι δημόσια. Τέλος επαναλαμβάνω δεν είμαι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μετά από επιλογή μου απλό μέλος. Η ενδοσκόπηση και η αυτοκριτική μερικών για το τι εστί μέλος είναι επιβεβλημένη και καλό να επανεξεταστεί!