3. Μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ το μοναδικό εργαλείο της τακτικής του ΚΚΕ. Η συνέχεια στο διαδίκτυο.

           Διαβάζω αυτό το χρονικό διάστημα συχνές πυκνές αναρτήσεις σε μπλογκς και ΦΒ φίλων και μελών του ΚΚΕ( δεν γνωρίζω ακριβώς) αναλύσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα. Μιλάω για τοκακό αποτέλεσμα για το ΚΚΕ. Από το «μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ» πέρασαν στο γνωστό ότι για «όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ» και ο οπορτουνισμός για να μην ξεχνιόμαστε. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής.      

Ούτε ίχνος προσπάθειας που να δίνει στο κόσμο του να πιστέψει ότι κάτι κατάλαβαν. Το αντίθετο μάλιστα. Δε λέω, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις. Αλλά γενικώς όλοι δημόσια ακολουθολύν τη γραμμή. Τα υπόλοιπα που θέλουν να πουν δε τολμούν να τα πουν.

 Συμπερασματικά βλέπω ότι:

1.       Σκληραίνει η στάση της ηγεσίας  του ΚΚΕ τόσο απέναντι στην απαίτηση για ενότητα της αριστεράς, όσο κι απέναντι στη διαφορετική άποψη

2.       Κάποιοι διαχειριστές σελίδων στο Δίκτυο εκτός του γνωστού πολιτικού χαρακτηρισμού(οπορτουνιστές, προδότες, προβοκάτορες κλπ) περνούν και σε χυδαίο μη πολιτικό υβρεολόγιο, κάτι που εγώ το έζησα την προεκλογική περίοδο.

3.       Παραποιούνται εσκεμμένα οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ και όπου αυτό δεν είναι δυνατόν προχωρούν σε εξωπραγματικές διαπιστώσεις του τύπου: «εφόσον δεν συμφωνούν μαζί μας, κακό γι’ αυτούς». Μάλιστα ακολουθούν κατά βήμα  τις αποσπασματικές δηλώσεις  που δημοσιεύονται σε Ριζοσπάστη.

4.       Υποχωρεί η πάλη ενάντια στη κυβερνητική τρόικα, ίσως γιατί θεωρούν ότι αυτή θα πέσει ως ώριμο φρούτο, επομένως ας κάνουμε επίθεση μ’ αυτόν που «έρχεται» και  «παίρνει από μας»

5.       Κατηγορούν δεξιά κι αριστερά ως προβοκατόρικες τις απόψεις δικών τους μελών ή ψηφοφόρων.

Τα μέλη κι οι φίλοι του ΚΚΕ που είναι διαχειριστές σελίδων, προσπαθούν να πείσουν αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ότι κακώς το έκαναν. Πολιτικά θεμιτό. Όμως το ψέμα η διαστρέβλωση, η ειρωνεία, το τσουβάλιασμα, το βρίσιμο έχουν κοντά πόδια.  Δεν έχουν να κάνουν δε καθόλου με το ήθος που πρέπει να χαρακτηρίζει έναν κομμουνιστή.

Και λίγα λόγια για τον «οπορτουνισμό»

Χαμένοι πλέον ιδεολογικά στο ΚΚΕ , κάτι που φαίνεται σαφώς στο διαδίκτυο χαρακτηρίζουν οποιονδήποτε οπορτουνιστή. Μάλλον γιατί κάποιοι θεωρούν ότι επικοινωνιακά το κόμμα τους δεν τα πήγε καλά με την επικοινωνία. Δε βλέπουν ότι δε φταίει η επικοινωνία, αλλά οι θέσεις του ΚΚ.Ε και της ηγεσίας του.

Για πρώτη φορά βλέπω ότι διαφαίνονται στο ΚΚΕ δύο απόψεις τουλάχιστον. Εκείνη που συντάσσεται χωρίς περιστροφές με τις απόψεις της ηγεσίας κι εκείνη που θελει να διαδραματίσει διαφορετικό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Η πρωτη άποψη οδηγεί το ΚΚΕ με μαθηματική ακρίβεια, πλέον έχουμε και το 4%,στην περιθωριοποίηση, σ’ ένα κόμμα αριστερίστικο (μάλλον θα πρέπει να ξαναδιαβάσουν Λένιν,  αριστερισμός. Η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού)  και η άλλη παρ’ όλο που δεν εκφράζεται ανοιχτά με τέτοιο τρόπο, στη μοναδική εναλλακτική λύση για τη κοινωνία, την ενότητα της αριστεράς.

Δυστυχώς κατά τη γνώμη μου η πρώτη άποψη κατέχει τον περίφημο μηχανισμό του κόμματος και φαίνεται να κερδίζει, ενώ η δεύτερη γρήγορα θα περιθωριοποιηθεί και πολλοί θα οδηγηθούν εκτός των γραμμών του ΚΚΕ ενώ παράλληλα θα διαψευστούν οι ελπίδες και προσδοκίες κάποιων  εντός και εκτός.

Θα επαναλαμβάνω συνεχώς. Η ώρα της αριστεράς είναι ακόμη στο προσκήνιο. Οι επιθέσεις του πολιτικού κατεστημένου (Διεθνούς και ντόπιου) στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικές από την ποια πολιτική δύναμη κινδυνεύουν.

Τα δύο κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ) και τα άλλα μικρότερα αριστερά κόμματα  έχουν πράγματι ιδεολογικές διαφορές. Αυτό όμως δεν τα εμποδίζει ν’ αντιμετωπίσουν τη σημερινή κατάσταση.

Η χώρα, ο λαός βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο εξαθλίωσης. Η αντίσταση είναι το μοναδικό μέσο. Η αριστερά , η ενωμένη αριστερά το πολιτικό υποκείμενο.

Οράματα και στόχοι για σοσιαλισμό, λαϊκή εξουσία κλπ δεν είναι δυνατόν να πείσουν κανέναν  σ’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση.

Κλείνοντας λέγω ότι:

Υπάρχει ακόμη καιρός, μας τον έδωσε τυχαία η Ιστορία για να ξαναμπούμε ενωμένοι δυναμικά. Επειδή θα πρόκειται για τη Τρίτη φορά και η Τρίτη «ουκ ανδρός (ή κόμματος )σοφού». Τότε εκεί στο ΚΚΕ θα μείνουν με τα κλειδιά στο χέρι για να κρατούν το μαγαζί άθικτο, αλλά άδειο από κόσμο.