Καλές Γιορτές...Καλή και αγωνιστική χρονιά...

σε όλους μας...

Η παράλογη εξαφάνιση του κ. Δανιήλ Χαρμς

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΛΑΝΑ

ΔΑΝΙΗΛ ΧΑΡΜΣ, Περιστατικά, Μτφ. Ροδούλα Παππά, Εκδόσεις Νεφέλη, σελ. 63

Ο γερμανικής καταγωγής Ρώσος ποιητής, διηγηματογράφος και δραματουργός Daniil Ivanovich Yuvachov (Kharms) δεν είναι εντελώς άγνωστος στην Ελλάδα. Το ΔΗΠΕΘΕ Β. Αιγαίου, παρουσίασε, το 2005, μια παράσταση βασισμένη σε Θεατρικά του στιγμιότυπα, με τον τίτλο «Ταξίδι στη Βραζιλία», παράσταση που είχε επιτυχία, παρά τις αντιρρήσεις του Ριζοσπάστη(!), ενώ ο υποφαινόμενος μετέφρασε για το διαδικτυακό περιοδικό e-poema ορισμένες ιστορίες του. Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί την πρώτη συστηματική γνωριμία με το έργο του.

Ο Χαρμς υπήρξε ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της περίφημης Ρωσικής Πρωτοπορίας. Στη διάρκεια της ζωής του έγινε γνωστός κυρίως με τα βιβλία του για παιδιά. Το υπόλοιπο έργο του παρέμεινε -μέχρι το 1980- σε διάφορα αρχεία φίλων του. Πρόκειται για πειραματικά κείμενα, τα οποία προαναγγέλλουν την ευρωπαϊκή λογοτεχνία του παραλόγου και επεκτείνουν το φανταστικό που διατρέχει το έργο του Γκόγκολ, δημιουργώντας μια γέφυρα προς τη σάτιρα των Ρώσων συγγραφέων της λεγόμενης «Ατσάλινης Γενιάς» της περιόδου 1940-1960.

Γεννημένος στην Πετρούπολη, το 1905, με πατέρα γνωστό επαναστάτη, μέλος της σοσιαλιστικής οργάνωσης Λαϊκή Θέληση, ο Δανιήλ φοίτησε σε εξαιρετικά σχολεία και αποφάσισε να σπουδάσει ηλεκτροτεχνία, αλλά αποβλήθηκε από την σχολή επειδή δεν έδειχνε «επαρκή ζήλο για τις σοσιαλιστικές δραστηριότητες». Έτσι, στράφηκε προς τις σπουδές κινηματογράφου και γράφτηκε στο Ινστιτούτο Ιστορίας των Τεχνών του Λένινγκραντ. Ωστόσο, είχε ήδη αποφασίσει να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία και δεν άργησε να συνδεθεί με πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της πρώτης επαναστατικής γενιάς, όπως ο ζωγράφος Καζίμιρ Μάλεβιτς. Το 1936 έγινε μέλος της Ρωσικής Ένωσης Ποιητών, από την οποία διαγράφτηκε τρία χρόνια αργότερα.

Στο μεταξύ, δύο ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε ανθολογίες της Πετρούπολης και ήταν τα μόνα γραπτά -εξαιρουμένων των βιβλίων για παιδιά- που θα τυπώνονταν στη διάρκεια της ζωής του. Συμμετείχε σε δημόσιες αναγνώσεις ποίησης με το κύριο ψευδώνυμό του, το οποίο εικάζεται πως σχημάτισε από τις αγγλικές λέξεις charms [θέλγητρα] και harms [καταστροφές]. Εκείνη την εποχή, η ζωή του ήταν ένα κομμάτι της τέχνης του. Ψηλός, λιγνός, με μακριά μαλλιά και αγγλικό σακάκι -λόγω της ομοιότητάς του με τη φιγούρα του Σέρλοκ Χολμς- ζούσε σ' ένα διαμέρισμα γεμάτο με βιβλία, αντικείμενα μαύρης μαγείας, αποκρυφιστικά σύμβολα κι ένα παλιό αρμόνιο στο οποίο έπαιζε Μπαχ και Μότσαρτ. Εκείνη την εποχή, εμπνέεται από τις φουτουριστικές ιδέες του ποιητή Βελίμιρ Χλέμπνικωφ και πειραματίζεται, προσπαθώντας να δημιουργήσει νέες ποιητικές σημασίες αποκλειστικά μέσω των ήχων.

Παράλληλα, δημιουργεί την καλλιτεχνική ομάδα OBERIU [Ένωση Πραγματικής Τέχνης], την οποία χαρακτηρίζει ως νέα εμπροσθοφυλακή της επαναστατικής αριστεράς στις καλές τέχνες, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική και τη λογοτεχνία. «Η τέχνη είναι ένα ντουλάπι κουζίνας», δηλώνει, «και τα ποιήματα δεν είναι ούτε πίτες ούτε ρέγκες». Οι δημόσιες εκδηλώσεις της ομάδας, που χαρακτηρίστηκαν από τον Τύπο ως «καλλιτεχνικός χουλιγκανισμός», περιλάμβαναν αναγνώσεις ποιημάτων, θεατρικές παραστάσεις και ταχυδακτυλουργικές επιδείξεις.

Σε «ταχυδακτυλουργίες που αποσπούν τον λαό από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού» αναφερόταν και το κατηγορητήριο, με βάση το οποίο ο Χαρμς εξορίστηκε για αρκετούς μήνες στο Κιουρσκ της Σιβηρίας. Η εποχή των πρωτοποριών είχε τελειώσει και ο Χαρμς, προκειμένου να προφυλάξει τον εαυτό του από την περιθωριοποίηση και την πείνα, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία για παιδιά. Παρόλο που δεν αγάπησε ποτέ αυτή τη δουλειά, έγραψε δώδεκα βιβλία, τα οποία είχαν μεγάλη επιτυχία. Άλλωστε, του έδιναν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει πολλά από τα καλλιτεχνικά ευρήματα της OBERIU.

Στο μεταξύ, η σταλινική κυβέρνηση επιβάλλει συγκεκριμένο πλαίσιο στην καλλιτεχνική δημιουργία και δημιουργείται η ελεγχόμενη Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων, με σκοπό να «συσπειρώσει τους συγγραφείς που θέλουν να συμμετάσχουν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού». Ο Χαρμς εξορίζεται για δεύτερη φορά. Αν και με την επιστροφή του γίνεται μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων, οι εκδότες τον αποφεύγουν και η πείνα αρχίζει να τον κυκλώνει.

«Ο αφανισμός μου αρχίζει», γράφει στο ημερολόγιό του. Παρόλα αυτά, δεν έπαψε να γράφει. Τότε ήταν που δημιούργησε τα πιο χαρακτηριστικά κείμενά του: μικρές παράδοξες ιστορίες και θεατρικά στιγμιότυπα, τα οποία σαρκάζουν την ανθρώπινη κατάσταση, σε μιαν εποχή όπου η λογική δίνει τα παράλογα σπλάγχνα της. Αυτά τα κείμενα, ενώ ξεκινούν μάλλον λογικά, παίρνουν εξωφρενικές διαστάσεις, οι οποίες οφείλονται στην προσπάθεια των ηρώων να εφαρμόσουν με αυστηρό τρόπο την τυπική λογική στην καθημερινή ζωή τους. Δυστυχώς, προορίζονταν για το συρτάρι του γραφείου του.

Ο θάνατός του, το 1941, στο νοσοκομείο των φυλακών της Πετρούπολης -κι ενώ οι Γερμανοί πολιορκούν την πόλη- θα θάψει τα χειρόγραφά του στο βαθύτερο σκοτάδι. Το φως της δημοσιότητας δεν το είδαν ούτε το 1956, όταν αποκαταστάθηκε το όνομά του, ούτε το 1962, όταν άρχισαν να κυκλοφορούν πάλι τα βιβλία του για παιδιά.

Μέρος των βυθισμένων στο σκοτάδι «παραλογισμών» του, είναι τα Περιστατικά -«Sluchay» στα ρωσικά- τα μόνα που ο ίδιος ο συγγραφέας συγκέντρωσε σε συλλογή την οποία και τιτλοφόρησε. Το ανά χείρας «προσκοπικό» βιβλιαράκι της «Νεφέλης» -αφού οι εκδόσεις πρόκειται να κυκλοφορήσουν σε πλήρως σχολιασμένες εκδόσεις το σύνολο του έργου του- είναι αποτέλεσμα επίμονης εργασίας από την ελληνο-γερμανική ομάδα εραστών του έργου του Δανιήλ Χαρμς, «Κόμμα».

Η μετάφραση της Ροδούλας Παππά αποδίδει την ηρεμία και τη σοβαρότητα με την οποία ο συγγραφέας λέει τα πιο παράλογα πράγματα, χαρακτηριστικό το οποίο συνιστά την πρωτογενή υφολογική επιλογή του Χαρμς. Τα κείμενα φαίνεται πως φροντίστηκαν αρκετά από τους ανθρώπους του «Κόμματος», δεδομένου ότι απουσιάζουν ορισμένες εκδοχές-παγίδες, οι οποίες βρίθουν στις διάφορες ρωσικές, γερμανικές και αγγλικές εκδόσεις.

Τελικά, ο Χαρμς αποτελεί μια περίπτωση εγκληματικής επέμβασης από την πολιτική στην ιστορία της λογοτεχνίας. Ας φανταστεί ο αναγνώστης να είχε δημοσιευθεί το παρακάτω κείμενο στα 1930: «Μια γριά, απ' την υπερβολική της περιέργεια, έπεσε απ' το παράθυρο και τσακίστηκε. Μια άλλη γριά, βγήκε στο παράθυρό της και κοιτούσε εκείνη που είχε τσακιστεί.

Απ' την υπερβολική της περιέργεια, όμως, έπεσε κι αυτή απ' το παράθυρο και τσακίστηκε. Έπειτα έπεσε απ' το παράθυρό της και τρίτη γριά, έπειτα τέταρτη, έπειτα πέμπτη. Όταν έπεσε η έκτη γριά, βαρέθηκα να τις κοιτάζω και πήγα στην αγορά Μαλτσέβσκι, όπου λένε ότι κάποιος χάρισε σ' έναν τυφλό ένα πλεχτό σάλι» («Οι γριές που πέφτουν», σελ. 11).

ΑΥΓΗ 31/05/2009

Ο Γιώργος Μπλάνας είναι ποιητής

ΥΓ: Επειδη σήμερα καποιοι γιορτάζουν το Στάλιν και τη γέννησή του ,εγώ θυμήθηκα ένα επιφανέστατο θύμα του....τους αφιερώνω το εξαίρετο κείμενο του Γιωργου Μπλάνα.Αφορμή η σημερινή εκπομπή της Ευγ. Λουπάκη στο Κόκκινο

αστυάνακτας

Τι γύρευε ο Αλέκος, ξημερώματα στο Pas.gr;

Έλαβα ένα κείμενο αφιερωμένο στον σ. Αλέκο Λύτρα και  το δημοσιεύω...

αστυάνακτας

Ασφαλώς και γνώριζε καλύτερα απ’ τον καθένα μας το, «όπου κι αν Πας Πασολέ τρελέ, ποτέ μη νοιώσεις μόνος και να ξέρεις ότι, όλοι επιστρέφουμε κάποτε εδώ στον καφενέ μας».
 
Είναι νομοτέλεια. 
 
Σπρώχνουμε τη φυρή πόρτα που ‘χει πάντα απ έξω το κλειδί και μέσα τη χάρβαλη  φουφού του αμπουριασμένη. Συναντιόμαστε στα τραπεζάκια του ώρες νεκρές, έχουμε δεν χουμε να πούμε κάτι. Κι οι σιωπές, είναι κουβέντες. Βρίσκουμε να πούμε χίλια δυο, από ‘κείνα που εγκαρδιώνουν, από ‘κείνα που δε ζηλώνουν, δε στιγματίζουν και δε ξεβάφουν το αργετζεντίνικο κυανόλευκο του Πας».
 
Γλίστραγε αθόρυβα στον καφενέ, σαν το καινούριο το φεγγάρι. Μιλούσε λίγο και μεστά. Κάπνιζε. Τίναζε τη στάχτη κάτω και γέρνοντας πίσω το κορμί, στα δυο πόδια της καρέκλας, σήκωνε ιεροφαντικά το ποτηράκι του και το στράγγιζε σαν δάκρυ.  Μίλαγε απλά, ζεστά, εύστοχα κι έφερνε πάντα την κουβέντα στα ίσια γεμίζοντας τα απαισιόδοξα κενά μας.
 
Γιατί το ‘χει η ζωή κι οι άνθρωποι έτσι που οι κουβέντες να ξεστρατίζουν και να λιγοψυχούν κάποτε, παντού, σ’ όλους τους καφενέδες συμβαίνει αυτό και τότε …
 
… τότε έρχονται στιγμές, όπου, ψυχρά κι αναπάντεχα, αδειάζουν αυτές οι καρέκλες και κάποια γεγονότα έρχονται μοιραία, μέσα από τα πρόσωπα του καφενέ, να μας προειδοποιήσουν και να μας προστατέψουν, από πράξεις, από παραλήψεις κι από εφησυχασμούς, που στο μέλλον θα μας καθίσουν στο σκαμνί της συλλογικής φίλαθλης και κοινωνικής συνείδησης και του δικαίου, που με κόπο χτίζουμε και καταχτάμε μέρα με τη μέρα.
 
Φαίνεται όμως - σαν ξεστρατίζουμε και γινόμαστε ένα με τους λιγόψυχους τους όχλους τους καθοδηγούμενους – φαίνεται να είμαστε εν δυνάμει κατηγορούμενοι και με βαριές κατηγορίες. Θα κινδυνεύουμε λοιπόν τότε, να κατηγορηθούμε παγκοσμίως για τη συναίνεσή μας στην υποταγή της κοινωνίας μας και για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του παγκόσμιου πολίτη, των αγώνων του και των προσδοκιών του.
 
Θα κατηγορηθούμε κι απ’ τη φίλαθλη κοινωνία, για κατά συρροή προσβολή της κοινά αποδεκτής αντίληψης περί φιλαθλίας και περί Πας, για την περί δυισμού αιρετική στάση έναντι του μονισμού της ιδέας του Πας, για τεμαχισμό του αδιαίρετου του Πας, για ηθική έκπτωση και παραχάραξη εμβλήματος, για οπαδικό δογματισμό έναντι έτερων ομάδων, για απεμπόληση των κοινά αποδεκτών φίλαθλων ιδεών και οπαδικών αισθημάτων κι όλα αυτά από αμέλεια.
 
Παραδόξως, αυτά τα γεγονότα  φαίνεται να διαλέγουν πρόσωπα κοινής αποδοχής για να δράσουν μέσα τους και να μιλήσουν, πρόσωπα παραδείγματα που συσπειρώνουν τον κόσμο και αμβλύνουν τέτοιες διαφορές, πρόσωπα  πρόθυμα να θυσιαστούν για να διακινηθούν και να εμπεδωθούν αυτές οι ιδέες.
 
Πρόσωπα που θεώρησαν το ανέφικτο ως εφικτό και διακήρυξαν την αλληλεγγύη και το δρόμο του αγώνα, ως επιούσιο. Πρόσωπα που Αποδράσαν με Άποψη και σαλπάρανε σηκώνοντας  Κόκκινο στη φοβερή Γαλέρα, που με το πολυπολιτισμικό της τσούρμο, πέρασε Σύριζα απ’ απ τις τορπίλες της εξουσίας και δίχως άγκυρα, δένει τώρα άλλοτε στο Στέκι των Μεταναστών κι άλλοτε στις Αντιρατσιστικές αλάνες της χώρας, ως τις Μουσικές Κερκίδες των γηπέδων.
 
Πρόσωπα που στάθηκαν μακριά απ’ το ζηλωτισμό, απ’ το λαϊκισμό κι απ’ την καρέκλα της σαθρής εξουσίας. Πρόσωπα που αντιστάθηκαν και δε βάγιεραν ποτές με το απάνθρωπο, με το καιροσκοπικό και το τυχάρπαστο κομβόι των αναποφάσιστων και των βολεμένων. Πρόσωπα που κράτησαν ψηλά τη σημαία των ιδεών κι ούτε για μια στιγμή δε θα ήθελαν να γίνουν σημαία και τσιτάτο σ’ ακυβέρνητες γαλέρες και σε σέχτες.
 
Μέσα απ’ αυτά λοιπόν τα γεγονότα, που εμφανίζονται σαν τους κομήτες και είναι φορείς μυστήριων μηνυμάτων, είναι ευκαιρία ίσως μοναδική, ώστε, αν κανείς επιστρατεύσει όλες του τις αισθήσεις, τα κοινωνικά αντανακλαστικά και την ανθρώπινη τη βούληση, θα νοιώσει να κυλάει μέσα του αμφίδρομα και να τον κατέχει ζωηρά, μια άλλη πρωτόγνωρη συγκίνηση και θα βιώσει τότε με απόλυτη μέθεξη τα δρώμενα, καθώς, θα αποκωδικοποιήσει και θα κάνει πράξη τα μήνυμα αυτά τα επιούσια. 
 
Θα έχει εξασφαλίσει έτσι ο καθένας την καλύτερη υπεράσπιση κι ακόμα την απαλλαγή από κάθε κατηγορία, ως ενεργός δημοκρατικός πολίτης, ως φίλαθλος κι ως οπαδός, στο μετερίζι των ιδεών και των κοινών αγώνων για κοινωνική Αλληλεγγύη και για Δρόμο ζωής. 
 
Κι έτσι  και μες απ’ τον καφενέ του Pas.gr, είτε πικρός καφές, είτε γλυκός καφές, θα ‘ναι καφές ζεστός και με φουσκάλες μπόλικες, που θα καθρεφτίζουν στη γυαλάδα τους, όλους εκείνους που σερφάρουν τώρα στα φόρα τα συμπαντικά, εκεί απ’ τον αστερισμό του Ταύρου, όπου συχνάζουν και μας στέλλουν τα θελούμενα, μέσα απ’ το ίδιο εκείνο, το γοερό κι αδιαπραγμάτευτο αντεξουσιαστικό τους μανιφέστο.
 
Μπορεί, μέσα απ’ αυτόν τον καφενέ, να ξετυλίγουμε πότε – πότε το κουβάρι μιας κάποιας άλλης εποχής,  μιας εποχής που με κάποιους/ες την περπατήσαμε παρέα κι ίσως με διαφορετικό βηματισμό καμιά φορά, αλλά όμως με το ίδιο πάντα φορτίο, περάσαμε απ’ τα ίδια μονοπάτια, στη θέα κοινών προσώπων, γεγονότων κι εμπειριών πολιτικών, στους κοινούς αγώνες, με σημαία τον άνθρωπο και τη ζωή.
 
Περάσαμε σύριζα σχεδόν απ’ τη φαλτσέτα της καταστολής και της συμμόρφωσης και άλλοτε εντελώς τυχαία και συμπωματικά επιβιώσαμε αναζητώντας το μισό μας πορτοκάλι. Κι ακόμα κι από εκείνη την Κίρκη δε γοητευτήκαμε ποτέ, που πάσχιζε χορταστικά να μας καθίσει, άλλους στον πάγκο του υποτελή, του φοβισμένου κι άλλους στου βολεμένου, στου οκνού και  στου χοντρόπετσου το θώκο.
 
Ξεφύγαμε όμως, αποδράσαμε, γατί ήμασταν  υποψιασμένοι και ταγμένοι να συγκλίνουμε σ’ εκείνο το μοναδικό κι ανεπανάληπτο που λέγεται άνθρωπος, αξίες, προσφορά, οικουμενικότητα, αυτοπραγμάτωση και λόγος να υπάρχω.
Σημασία δεν έχει ο σταθμός και ρολόι του,  αλλά ο δρόμος που ενώνει τους ορίζοντες με τους συνταξιδιώτες.
 
Χρόνια τώρα κι ακόμα πιο επιτακτικά για τούτες τις μέρες και πάνω από όλα για κείνες τις υποθηκευμένες μέρες, που τίποτα ζωηρό δε θέλουν υπόσχονται για κάποιο μέλλον από σήμερα και πέρα, είναι λοιπόν καιρός εμείς ν’ ανοίξουμε το νέο το δικό μας το Απειρωτάν κι Επιρωτάν πανό, το ημερολόγιο των δικών μας ημερών και χρόνων κι όλοι μας μέσα απ’ όλα της ζωής τα μετερίζια, που έχουν για μπαϊράκι πάνω απ’ όλα και μπροστά τον άνθρωπο, αποτρέποντας έτσι το μισεμό του Αλέκου.
 
Τυχαίνει να εργαζόμαστε κι να αγωνιζόμαστε ως «επώνυμα ή ανώνυμα» πρόσωπα/άτομα, με χίλιες δυο δεσμεύσεις, μέσα από συστηματικά εμπόδια στα κοινά βιοτικά, των θεσπισμένων διακρίσεων και των ανισοτήτων κι αυτά είναι ακριβώς που κάνουν αυτονόητη την ανωνυμία μας μέσα σ’ αυτόν τον καφενέ του Pas.gr, που έχει στο στημόνι του μύρια αποτυπώματα και αποχρώσεις ανεξίτηλες από συναισθήματα, από ιδέες, από οράματα και γράμματα σε πρόσωπα, ανεπίδοτα.
 
Ο Πας είναι κοινωνία, είναι άνθρωποι με άποψη που συγκλίνουν και συζητούν αρμονικά κι από διάφορους χώρους, είναι η συνέχεια του Αβέρωφ που εξέφραζε κι αντανακλούσε τη δημοκρατική, την ανένδοτη αγωνιστική κουλτούρα και τις ιδέες της μεγάλης πλειοψηφίας, των δημοκρατικών Γιαννιωτών.
 
Αυτή ήταν η φύτρα και η μήτρα του Αλέκου.
 
Ο Πας αργότερα αγκάλιασε όλη την Ήπειρο αναβιώνοντας το Κοινό των Ηπειρωτών και μας χάρισε στη συνέχεια ωραίες Κυριακές κι όμορφα απογέματα Συνταυρικά. Μας έμαθε να διεκδικούμε, μας έμαθε να σηκώνουμε τη γροθιά και να αγαπάμε τη ζωή και τον κόσμο, πιο πέρα απ’ την κερκίδα μας, μέσα  απ’ τους αντεξούσιους αγώνες για τη ζωή και τη δημοκρατία των πάντων.
 
Πέρα απ’ αυτό όμως, φαίνεται ότι εδώ μέσα σ’ αυτόν καφενέ να γνωριζόμαστε τόσο καλά κι όσο μακριά κι απρόσωπα, με κάποια «νικ» που έχουν όμως κοινή ρίζα και αναφορά κι αυτό είναι που κάνει γοητευτική την ανωνυμία και τη δυναμική των αφανών, καθώς εν τέλει τόσο γερά, τόσο δυνατά, ζωηρά κι επώνυμα συστηνόμαστε και δίνουμε το παρόν μας σε τούτη την κερκίδα της ζωής, συντροφικά σαν ένα και το αυτό πρόσωπο, έτσι όπως στην κερκίδα του «ΑΓΙΑΞ», καθώς με φωτεινά τα πρόσωπά μας ξετυλίγουμε το μεγάλο πανό και το κουβάρι της ιστορίας του κι υποστηρίζουμε το μέλλον του, πλάι στο δικό μας.
 
Αυτό είναι και το πλέον παρήγορο σήμερα, καθώς φαίνεται ότι, το κουβάρι αυτό κλώθεται κι αναπνέει  ζωηρά εδώ μες στην ανέμη του Pas.gr, με καινούρια πρόσωπα, με καινούριες ιδέες και οράματα, πρόσωπα όλο θυμό και δίψα για καλύτερες μέρες.
 
Πρόσωπα αποφασισμένα, που πασχίζουν πραγματικά μέσα από αντιρρήσεις και διαφορές, πασχίζουν αν μη τί άλλο, να αποποδοσφαιροποιήσουν τον κοινωνικό  διάλογο και την  πολιτική ζωή και να κοινωνικοποιήσουν με πολιτικούς όρους και θεσμούς το συναρπαστικό ποδόσφαιρο, το λαϊκό  αυτό πανηγύρι, που στα χέρια των ολίγων, μετατρέπεται σε ρωμαϊκή αρένα, σε ολοκληρωτισμό και φονικό  εργαλείο του ρατσισμού και του νεοφασισμού.
 
Τα λέω αυτά επειδή, κάποιοι τύποι, που δε βάζει ανθρώπου νους, που τους είδε αλλιώς, που τους ξέρει αλλιώς και τους έχει συνηθίσει αλλού κι αλλιώτικα,  κάποιοι τέτοιοι τύποι συχνάζουν σ’ αυτούς τους μποέμικους καφενέδες των φιλάθλων, όπου όλα επιτρέπονται κι όλα απαγορεύονται, άνευ αρχής και εξουσίας και πασχίζουν. Κλωτσάνε τη δική τους μπάλα, στη δική τους αλάνα.
 
Κυκλοφοράνε ανώνυμα κι απρόσωπα κι ένας λόγος είναι ότι, το ποδόσφαιρο και το φιλαθλιτηλίκι λοιδορείται και βάλλεται, εμπίπτει στα στερεότυπα, διώκεται κι εν τέλει ενοχοποιείται ή τελεί υπό ομηρία. Έτσι σε έναν τέτοιο καφενέ, σίγουρα κάποιοι τύποι μπαίνουν να το υπερασπίσουν, να το απενοχοποιήσουν και να το αποδώσουν κάποτε ως αγαθό παιδείας στην ψυχαγωγία και στην ανάταση του κόσμου. Του κόσμου εκείνου απ’ τον οποίο πηγάζει και ανήκει το ποδόσφαιρο.
 
 Είναι καιρός να δημιουργήσουμε ένα παμφίλαθλο μετερίζι, που θα έχει την ίδια μαγιά, τη μαγιά εκείνη των κοινωνικών αγώνων, του φίλαθλου αυτοπροσδιορισμού, της χρωματικής ετερότητας, της ευρύτερης συναίνεσης για το μακροπρόθεσμο του στόχου εκείνου, που θα βγάλει το ποδόσφαιρο απ’ την βία του κακού οπαδικού φανατισμού, που θα απαγκιστρώσει τον οπαδό απ την συνδεσμική εκμετάλλευση κι απ’ την ομηρία του ευρωπαϊκού χουλιγκανισμού, που έχει ως λάβαρο τη βία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ως σύγχρονο μέσο αποπολιτικοποίησης.
 
Περνώντας τα πενήντα κι αλλάζοντας δέκα ζευγάρια γυαλιά σε δέκα χρόνια, μπαινοβγαίνουμε και κλωτσάμε τις τζούφιες μπάλες μας, έτσι επειδή δε γουστάρουμε τα στημένα της ζωής και χρωματίζουμε τη φωνή μας με τις ιδέες μας και συνεχίζουμε ανένδοτα για το «τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη μας ζωή».
 
Ο Αλέκος, ήταν ένας απ’ αυτούς που δε μετάνιωσε για τίποτα, που δε ζήτησε ποτέ κανένα αντάλλαγμα, που δεν εξαργύρωσε τίποτα και δεν κράτησε τίποτα για πάρτη του.
 
Ο Αλέκος, ήταν ένας απ’ αυτούς που, δίπλα στη σημαία των ιδεών του και των κοινωνικών αγώνων του, σύρραψε σταυροβελονιά τη σημαία του γαλάζιου Ταύρου και μπόλιασε στην κοινωνική ζωή του και την αγωνιστική δράση του, το γοητευτικό  φιλαθλητιλίκι του για την «ομάδα» του τον Πας ως ftla (φίτλα) και ως Λύτρας στέκοντας διαρκώς και πεισματικά πλάι στον άνθρωπο, κόντρα στο ρεύμα του σοσιαλνεοφιλελελευθερισμού και της συμμόρφωσης και πάντα κόντρα στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο.
 
Για τον Αλέκο το κουβάρι αυτό, δεν κόπηκε ποτέ κι όσο η ανέμη στο Pas.gr γυρίζει με ψυχή ακόμα. Γιατί ο FTLA, μέσα σ όλα εκείνα του μυαλού του τα πράματα και τα σπουδάγματα, τις έγνοιες τις κοινές και τις επιθυμίες τις ανέφικτες που κουβαλούσε μες στις πολιτικές αποσκευές του, λίγο πριν φύγει ο Αλέκος, ο ftla, πέρασε απ’ τον καφενέ του Pas.gr κοντά τις τρεισήμισι τα ξημερώματα.
 
Πήρε τα καφόμπρικα, συδαύλισε τη φουφού, ήπιε το καφεδάκι του με δυο τσιγάρα και ξεσκάλωσε το νήμα στην ανέμη μας. Δεν αποχαιρέτησε, δε βάγερε, άφησε εδώ τον αναπτήρα του, τα γυαλιά του, τα τσιγάρα κι επάνω το βλέμμα του το δυνατό.
 
Τώρα, ξέρουμε καλά τί γύρευε ο Αλέκος ο ftla τα ξημερώματα στο Pas.gr και στη ζωή μας!
 
Έτσι δεν είναι Αλέκο;
 
Αν είναι έτσι, καθώς έτσι φάνηκε να γνέφεις  με κείνο της κατάφασης το ωραίο σου μειδίαμα.
 
Τότε:
 
Η κοινωνία του Pas.gr οφείλει να σε ανακαλέσει εδώ και τώρα  ftla, ως άμπαλο προκειμένου εσύ να τελειοποιήσεις τις τεχνικές σου στο ποδόσφαιρο.
 
Η κοινωνία της Αλληλεγγύης και του Δρόμου, οφείλει να σε ανακαλέσει εδώ και πάντα, ως αγωνιστή, προκειμένου αυτή να ενισχύσει τους αγώνες της για τη ζωή.
 
Ο Αλέκος Λύτρας όμως, η μεγάλη παιχτούρα, ο πολίτης της απανταχού κοινότητας, της ανθρωπότητας, είναι εδώ.
 
 
ΥΓ: Και "διότι δεν συνεμορφώθης προς τας υποδείξεις" για πάντα φίλοι και συνοδοιπόροι σου

Κ. Πάσπας - Χ. Μπίρμπας

Κυβέρνηση, Τρόικα, ΣΕΒ προχωρούν σε κοινωνική καταστροφή. Λαϊκή εξέγερση τώρα.

Η κυβέρνηση με πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή διαλύει, κατεδαφίζει και εκποιεί τις ΔΕΚΟ και τη δημόσια περιουσία, ανοίγει το δρόμο για υποχρεωτικές μετατάξεις και απολύσεις και εξαερώνει τους μισθούς των εργαζομένων. Προσθέτει νέα οικονομικά βάρη στα λαϊκά στρώματα με τη νέα αύξηση του ΦΠΑ. Ταυτόχρονα, εκτός νομοσχεδίου, ετοιμάζει νέες ανατιμήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ.

Επίσης, με τις ρυθμίσεις του πολυνομοσχεδίου για τις ειδικές επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας μειώνει χωρίς όρια προς τα κάτω τους μισθούς και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ενώ μέχρι τώρα έλεγε ότι αυτούς δεν θα τους πειράξει. Καταργεί ουσιαστικά τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, καταστρέφει τις εργασιακές σχέσεις και οδηγεί την ανεργία σε πρωτοφανή για τη χώρα μας επίπεδα.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει το πολυνομοσχέδιο στη Βουλή με διαδικασίες κατεπείγοντος αποτελεί κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Συνταγματικό πραξικόπημα αποτελεί επίσης το γεγονός ότι με νόμο καταργεί στις ΔΕΚΟ μισθούς και κανονισμούς κατοχυρωμένους με συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Η Υπουργός Εργασίας προσπάθησε από την αρχή να περάσει όχι απευθείας αλλά από το παράθυρο τις ρυθμίσεις που είχε συνυπογράψει η κυβέρνηση στο μνημόνιο για να υπερισχύουν των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας οι επιχειρησιακές που προβλέπουν χαμηλότερους μισθούς. Σύμφωνα λοιπόν με το τελικό νομοσχέδιο θα μπορούν σε επιχειρήσεις να προβλέπονται με ειδικές επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας μισθοί μικρότεροι απ’ αυτούς των κλαδικών, χωρίς πλαφόν προς τα κάτω παρά μόνο τον κατώτερο εγγυημένο μισθό, και χωρίς άλλους περιορισμούς, όπως απαγόρευση απολύσεων, διαθεσιμοτήτων, περιορισμένη διάρκεια εφαρμογής κλπ.

            Αποδείχτηκε ότι οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την Τρόικα αφορούσαν το πως η σφαγή των εργαζομένων θα γίνει με πιο ήπιο τρόπο. Οι ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις, με μικρότερους χωρίς όρια μισθούς, θα υπερισχύουν των κλαδικών χωρίς κανένα περιορισμό.  Προστέθηκαν επίσης στο νομοσχέδιο, όπως ακριβώς ο ΣΕΒ απαιτούσε, περικοπές στις αμοιβές των μερικά απασχολουμένων (περικοπή του κατά 10% αυξημένου ωρομισθίου για τους εργαζόμενους πάνω από 4τετράωρο ημερησίως), η θέσπιση της δοκιμαστικής εργασίας για ένα χρόνο χωρίς δικαίωμα αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης, η επέκταση της διάρκειας της ενοικίασης εργαζομένων από τους 18 στους 36 μήνες και περισσότερες ευκολίες στους εργοδότες  για χρήση της εκ περιτροπής εργασίας (από 6 σε 9 μήνες). Η υποχρέωση του εργοδότη να καταθέτει  αιτιολογημένη έκθεση στην Επιθεώρηση Εργασίας είναι «για τα μάτια του κόσμου», γιατί αυτή έχει απλό γνωμοδοτικό χαρακτήρα.

Η αμφισβήτηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, με δεδομένη την κερδοσκοπική βουλιμία του κεφαλαίου, οδηγεί σε εργασιακή ζούγκλα. Κάθε μία επιχείρηση για να «πατήσει» τις ανταγωνίστριές της θα εκβιάζει, επικαλούμενη την οικονομική κρίση και απειλώντας κλείσιμο η απολύσεις, το επιχειρησιακό σωματείο να υπογράφει την ειδική επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση μείωσης των μισθών και έτσι θα έχουμε γενική συμπίεσή τους προς τα κάτω. Κι όλα αυτά στη λογική της τελικής για το κεφάλαιο λύσης, που είναι η υποκατάσταση όλων των ειδών συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τις ατομικές συμβάσεις, όπου ο κάθε εργαζόμενος θα βρίσκεται μόνος και απροστάτευτος απέναντι στην παντοδυναμία των αφεντικών του.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση τροποποιεί το νόμο 1876/1990 για τη διαιτησία, έτσι ώστε το κάθε ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη (εργαζόμενοι – εργοδότες) να μπορεί να προσφύγει στη διαιτησία, εάν διαφωνεί με τις προτάσεις του μεσολαβητή, ενώ μέχρι τώρα το δικαίωμα αυτό το είχε μόνο η εργατική πλευρά. Περιορίζει το περιεχόμενο των Διαιτητικών Αποφάσεων μόνο στη διαμόρφωση του βασικού μισθού. Θέτει σε δικαστική κρίση όχι μόνο τη νομιμότητα αλλά και την ουσία των διαιτητικών αποφάσεων, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να κινδυνεύουν να μην πάρουν ποτέ αυξήσεις μισθών που θα προβλέπονται σε αυτές ή να καθυστερεί υπέρμετρα η εφαρμογή τους. Επίσης θεσπίζονται νέες διαδικασίες επιλογής Διαιτητών και Μεσολαβητών με υποκατάσταση της Διοίκησης του ΟΜΕΔ, που βάζει σε ισχυρή διακινδύνευση την ανεξαρτησία τους.

Η υπονόμευση από την Τρόικα, την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας οδηγεί σε απομαζικοποίηση, απαξίωση και διάλυση το ίδιο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Με τη θέσπιση των ειδικών επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων οι εργοδότες θα στήνουν εργοδοτικά ελεγχόμενα σωματεία και θα αμφισβητούν εμπράκτως το ρόλο των κλαδικών ομοσπονδιών και σωματείων.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση και η Τρόικα ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις του ΣΕΒ και του ανοίγουν την όρεξη να ζητά να πάρει πίσω όλα όσα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα.

Κυβέρνηση, Τρόικα και ΣΕΒ οδηγούν σε ελεύθερη πτώση τους μισθούς, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα «μετατρέπουν σε λάστιχο» τις εργασιακές σχέσεις, διαλύουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και φορτώνουν νέα οικονομικά βάρη στο λαό.

Έχουμε χρέος ν’ αντισταθούμε σ’ αυτές τις κατεδαφιστικές πολιτικές. Μπορούμε και πρέπει να οικοδομήσουμε ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο που να μπορεί να προωθήσει τους στόχους της υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων, της ακύρωσης του μνημονίου και των εφαρμοζόμενων αντεργατικών πολιτικών καθώς και τη δημιουργία των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για μια άλλη προοδευτική σοσιαλιστική πορεία της χώρας μας προς όφελος των εργαζομένων.

            Η μαζική και μαχητική συμμετοχή των εργαζομένων στην πανελλαδική, πανεργατική απεργία  στις 15 Δεκέμβρη μπορεί και πρέπει να δώσει το ισχυρότερο μέχρι τώρα μήνυμα αντίστασης στην κυβέρνηση, στην Τρόικα και στον ΣΕΒ.

Η πρωτοφανής επίθεση που δέχονται σήμερα οι εργαζόμενοι στα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο τους καθιστούν αναγκαία όσο ποτέ την συμπόρευση και την κοινή δράση της Αριστεράς, ώστε να δημιουργηθεί ένας ισχυρός πόλος ενίσχυσης των κοινωνικών αγώνων, αντίστασης, ελπίδας, προοπτικής για μια άλλη πορεία της χώρας μας. Εάν όχι τώρα που σαρώνονται τα πάντα, ΠΟΤΕ;;;