Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς δεν είχε καμιά αμφιβολία: Δεν υπάρχει κανένα φρούριο -έλεγε μεταφορικά- που δεν μπορούν να καταλάβουν οι Μπολσεβίκοι...
Ομως η Ιστορία δεν δικαίωσε τον Στάλιν. Οι Μπολσεβίκοι οχυρωμένοι στο φρούριο του «Υπαρκτού» παραδόθηκαν εν μιά νυκτί στις δυνάμεις του μισητού εχθρού. Το θαύμα του Οχτώβρη και η ελπίδα της Οικουμένης για έναν άλλο κόσμο θρυμματίστηκαν σαν γυάλινο βάζο. Και παραδόθηκαν στη χλεύη των νικητών. Η τραγική μορφή του ανυποψίαστου και ευένδοτου Γκορμπατσώφ, καθώς και η αστεία φιγούρα του Γιέλτσιν θα υπενθυμίζουν εσαεί ότι εκείνο το οικοδόμημα ήταν σαθρό, πριονισμένο στους πυλώνες του από τον ίδιο τον ανελαστικό, ανελεύθερο και προβληματικό εαυτό του... Η συνέχεια είναι γνωστή: ο καπιταλιστικός τυφώνας άρχισε να σαρώνει την υφήλιο, το ωκεάνιο ανατολικό κύμα έσπερνε στις γωνιές της γης εκατομμύρια κατοίκους του «Υπαρκτού» (γέμισε ο τόπος «επιχειρηματίες», πόρνες και μαφιόζους), και τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης υποχωρούσαν και έσβηναν το ένα μετά το άλλο, όπως οι πυργίσκοι στην άμμο μετά την παλίρροια... Ωστόσο υπήρξε μια αξιοσημείωτη εξαίρεση: ανάμεσα στον ερειπιώνα, ένα κόμμα ξεχώριζε διατηρώντας τη δύναμη και την επιρροή του και ξαφνιάζοντας τους πάντες. Ηταν το ΚΚΕ... Η Ιστορία δεν έχει «αποφανθεί» ακόμη αν η διάσωση του Κόμματος οφείλεται στη μαεστρία του Χαρίλαου Φλωράκη (και στα αναπόφευκτα δούναι και λαβείν που επέβαλε η συμμετοχή του ενιαίου «Συνασπισμού» στην τραγική «Συγκυβέρνηση» και τη σύμπλευση με τον Μητσοτακισμό) ή στην ιστορική διαδρομή και τους ακατάλυτους δεσμούς του ΚΚΕ με την κοινωνία. Μάλλον ισχύουν και τα δύο. Το βέβαιο είναι ότι το ΚΚΕ, αλλά εν τινι μέτρω και η ΕΑΡ η οποία διατηρούσε ως παιδί του ΚΚΕ Εσωτερικού άριστες -και επιλήψιμες- σχέσεις με τον Τσαουσέσκου, απέφυγαν την καταιγίδα των αποκαλύψεων για τις σχέσεις με τον «Υπακτό»... Ομως το Κόμμα δεν απέφυγε τις ρήξεις στο εσωτερικό του, καθώς και την έξοδο πλειάδος σημαντικών στελεχών σε όλα τα επίπεδα. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου: ο Ενιαίος «Συνασπισμός» διερράγη, ο Χαρίλαος Φλωράκης μπήκε τιμητικά στη γωνία και το ΚΚΕ επέστρεψε στον μοναχικό δρόμο της άδολης ορθοδοξίας... Η απίσχνανση δεν κόστισε και πολύ στον Περισσό. Για όλα είχε μια πειστική εξήγηση. Πειστική για τον βαλλόμενο και αμυνόμενο κόσμο του: όσοι έφυγαν ήταν οπορτουνιστές, όσοι έμειναν συνεχίζουν με την ίδια φλόγα για τα ιδανικά του σοσιαλισμού. Οσο για τον «Υπαρκτό», αυτός λαβώθηκε από τις μηχανορραφίες και την ασίγαστη πολεμική του καπιταλισμού. Ε, κυκλοφορούσαν και κάποιες κριτικές κουβέντες για τα «πώς και τα διότι» της διάλυσης, αλλά όλα κατέληγαν στο δέλτα της αγωνιστικής αισιοδοξίας: «Πάλι με χρόνια με καιρούς». Στη σοσιαλιστική του εκδοχή... Η αισιοδοξία και ο βολονταρισμός δεν βλάπτουν, αρκεί να μη σπέρνονται στην άμμο. Και το ΚΚΕ ήξερε ότι έχει μπροστά του ένα αμμώδες χωράφι -τον θρίαμβο του καπιταλισμού και την επέλαση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης- στο οποίο η αισιοδοξία δεν έχει καμιά τύχη. Η γνώση της κατάστασης οδηγούσε μοιραία στον δρόμο της απόλυτης εναντίωσης προς όλους. Βολικός δρόμος, όταν συνδυάζεται με μαθήματα έμπρακτης ιδεολογικής καθαρότητος και αυστηρής απομόνωσης. Αυτό που οι άλλοι -της υπόλοιπης Αριστεράς- θεωρούσαν καταστροφικό, το ΚΚΕ το ανήγαγε σε απαράβατο δόγμα και οδηγό του. «Εμείς και οι άλλοι»... Αποχρώσεις, συμμαχίες -έστω και σε συνδικαλιστικό επίπεδο- διάλογος, αναζητήσεις και τα συναφή ετέθησαν εκποδών. Ο μοναχικός δρόμος ήταν πλέον άπλετα φωταγωγημένος, έστω και αν δεν φάνταζε ιδιαίτερα θελκτικός για την πλειονότητα. Το κάστρο να 'ναι καλά... Και ο δύσκολος δρόμος που αρχίζει από τις πύλες του... Κάποιες απόπειρες της λαϊκής Παπαρήγα να διακοσμήσει κάπως το μουντό οικοδόμημα (Κανέλλη, ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις στα «εθνικά» κτλ.), δεν έθεσαν το ΚΚΕ στην «κυκλοφορία». Τσίμπαγε λίγο στις εκλογές, εντυπωσίαζε με τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ (πληθώρα νέων που θύμιζε παλιές εποχές) και πέραν ου. Η υποδειγματική συνέπεια σε δεδομένες θέσεις και η συνεχής υπόμνηση ότι το ΚΚΕ αρνείται να μπει στο καθεστωτικό παιχνίδι (έξω δηλαδή από «λαμογιές», υποχωρήσεις και συμβιβασμούς) έδιναν πόντους σε συναισθηματικό επίπεδο, αλλά εκλογικά δεν ενίσχυαν ιδιαίτερα το ΚΚΕ. Ούτε βέβαια η ανυποχώρητη στάση του έναντι της Ευρ. Ενωσης και των δύο «μεγάλων», τους οποίους αντιμετωπίζει με τα ίδια κριτήρια, και δικαιώνεται από τις εξελίξεις... Αδικος κόπος: Η πρωτοφανής κρίση του καπιταλισμού, η απαξίωση της Ενωσης και η γαλαζοπράσινη μαλάρια στο πολιτικό μας σκηνικό, ουδόλως ενίσχυσαν τη θέση του ΚΚΕ. Φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά αποτελεί και κοινή αίσθηση... Φρόντισε γι' αυτό η ηγεσία του Κόμματος: την ώρα που καιγόταν ο κόσμος, το ΚΚΕ πάσχιζε για την αναστήλωση του Στάλιν, βυθίζοντας τον κόσμο του και τους φίλους του σε μια άνοστη εσωστρέφεια, η οποία πιστοποιεί ότι τα αγύριστα κεφάλια αγνοούν μονίμως τις υπόλοιπες διαστάσεις και κατευθύνσεις. Και το έχουν περί πολλού, μάλιστα... Οπως περηφανεύονται και για κάποιες άλλες θέσεις τους (π.χ. αντιμετώπιση των ναρκωτικών), οι οποίες είναι συμβατές με ό,τι πιο συντηρητικό διατηρεί στους κόλπους της η ανενημέρωτη ελληνική κοινωνία
Τη Δευτέρα, το ΚΚΕ ενδέχεται να πανηγυρίζει μετρημένα για την τρίτη θέση και να θεωρεί ότι τα δώματα του κάστρου του θα γεμίζουν σιγά σιγά από νέους ενοίκους. Τραγική ψευδαίσθηση: το κάστρο είναι μαρμαρωμένο, κατάλληλο για τις καρτ ποστάλ του μέλλοντος και όχι για τα μελλοντικά επαναστατικά εγχειρίδια...
Ελευθεροτυπία 4/06/2009
σε ανάμνηση της εξέγερσης στη ΤΙΕΝ ΑΝ ΜΕΝ
αστυάνακτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου