Ψάχνοντας τα μπλόγκς βρήκα ένα εκπληκτικό κείμενο στο blog του Σύριζα Ρεθύμνου ,της Νάντιας Βαλαβάνη το οποίο και δημοσιεύω χωρίς, ας με συγχωρήσουν οι σ., να ζητήσω την άδειά τους. αστυάνακτας
της Νάντιας Βαλαβάνη
Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέφτεστε. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διαμαρτυρόμαστε για την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για 65 ώρες δουλειάς. Αν η απόφαση αυτή δεν συνδυαζόταν με ευελιξία στην εφαρμογή του ωραρίου, το καταλαβαίνω: Ως αριστεροί που είχαν σκοντάψει κάποτε στα νιάτα τους στην Καταγωγή της οικογένειας και στην έμμονη ιδέα του Ένγκελς σχετικά με το ωράριο εργασίας, την άποψη ότι όρος για να μπορέσει ο προλετάριος ν’ αρχίσει να σκέφτεται, πολύ περισσότερο να ζει και να οργανώνεται, είναι να έχει πέσει η δουλειά κάτω απ’ τις 12 ώρες τη μέρα, θ’ αντιδρούσαμε δικαιολογημένα: 5Χ13=65, άρα αν διατηρηθεί πενθήμερο και εξηνταπεντάωρο, είμαστε πάνω από το όριο «σκέψης και οργάνωσης» των 12 ωρών και την έχουμε [ως προλετάριοι και ως αριστερά] βαμμένη.
Αν όμως, εφαρμόσουμε με ελαστικότητα τη νέα κατεύθυνση, καταργώντας για παράδειγμα ταυτόχρονα και την αργία του Σαββάτου, τότε ισχύει το 6Χ10,83=65. Οπότε βρισκόμαστε κάτω από το κρίσιμο όριο και δεν κινδυνεύουμε να μείνουμε από σκέψη και δράση ούτε ως εργαζόμενοι ούτε ως πολιτικό κίνημα. Αν δε εφαρμοστεί το 65ωρο ακόμα πιο ελαστικά, απλώνοντας το και στις 7 μέρες της βδομάδας με κατάργηση και της Κυριακής αργίας, τότε αν κάνουμε την αντίστοιχη απλή αριθμητική πράξη, βλέπουμε ότι με κάτι παραπάνω από 9 ώρες εργασίας τη μέρα είμαστε τόσο κοντά στο 8ωρο, ώστε να μην αξίζει τον κόπο ούτε να χαλάμε τις καρδιές μας ούτε να οργανώνουμε φασαρίες. Εξάλλου, αν δεν κάνω λάθος, όταν την Πρωτομαγιά του 1886 μισό εκατομμύριο εργάτες απεργούσαν στις ΗΠΑ, το έκαναν με σύνθημα 8 ώρες δουλειά - 8 ώρες ανάπαυση – 8 ώρες ύπνος σκέτο. Δηλαδή δεν διεκδικούσαν ταυτόχρονα και 40ωρο. Άντε, αν παρ’ όλα αυτά αισθάνεστε «κολλημένοι» στο 8ωρο, προτείνω ένα λογικό συμβιβασμό: 8 ώρες δουλειά τη μέρα και εργάσιμη βδομάδα 7 ημερών, δηλ. 56 ώρες δουλειά εβδομαδιαίως - όσο δηλ. περίπου δούλευαν στη Γαλλία πριν τις συμφωνίες της Γκρενέλ τον Μάη του ‘68. Έτσι και το 65ωρο δεν αποδεχόμαστε και οι διεκδικήσεις μας δεν γυρνάνε πιο πίσω απ’ ότι οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος περίπου ενάμισι αιώνα πριν.
Θα μου πείτε, ποιο εργατικό κίνημα πλέον; Φοιτητής της Νομικής σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας, από την κυβέρνηση της οποίας προήλθε και η πρωτοβουλία για την επέκταση και εκτός βρετανικού εδάφους του 65ωρου, μου έλεγε σε ανύποπτο χρόνο ότι πέρυσι είχε δηλώσει ως προαιρετικό μάθημα 6μήνου το Εργατικό Δίκαιο, περιμένοντας ο αφελής ν΄ ακούσει και να μάθει για εργατικές διαφορές, συλλογικές συμβάσεις, συνδικάτα κλπ. Από το εισαγωγικό μάθημα, όμως, η καθηγήτρια τους έβαλε στη θέση τους: Τους εξήγησε ότι η τελευταία μεγάλη δικαστική υπόθεση με συνδικάτα χρονολογείται από τη δεκαετία του ΄90, γι’ αυτό και ότι έχει να κάνει μ’ αυτό το κεφάλαιο θα το κάνουν σε δύο μόνο μαθήματα, αντιμετωπίζοντας το ως ιστορία (αρχαιολογία) του εργατικού δικαίου. Και στα υπόλοιπα μαθήματα θα εξετάσουν τις σημαντικές σύγχρονες δικαστικές υποθέσεις εργατικού δικαίου, που αφορούν περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ή διακρίσεων στους εργασιακούς χώρους. Τώρα που το σκέφτομαι, αφού αυτό είναι ότι έμεινε από άποψη εργατικού δικαίου και εργατικού κινήματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι ήξεραν αυτοί που επέβαλαν το 65ωρο. Σου λέει, ρίχτους ένα 65ωρο και μετά να δούμε που θα βρουν τις αντοχές να παρενοχλούν σεξουαλικά στους χώρους δουλειάς. Θα ξαλαφρώσουν και τα δικαστήρια. Και για όσους ούτε και μετά απ’ αυτή την ανάλυση δεν εκτιμούν επαρκώς τον αντιμονοπωλιακό-φιλεργατικό χαρακτήρα του μέτρου, 20 βουρδουλιές, όπως συνήθιζαν στις γαλέρες μισοπέλαγα μεταξύ 15ου και 19ου αιώνα για τους ναυτεργάτες ή στα μπαμπακοχώραφα του αμερικάνικου Νότου για τους μαύρους, και θα δούμε αν δεν αλλάξουν γνώμη.
Θα πρότεινα επίσης 65ωρο και βουρδουλιές να κατοχυρωθούν και στο τμήμα για τα δικαιώματα του ανθρώπου της πρόσφατα ψηφισμένης στην Ελληνική Βουλή Ευρωσυνθήκης. Δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση - αν γίνει δεκτή η παραπάνω τροποποίηση -, τη Συνθήκη, έστω και εκ των υστέρων, εγώ προσωπικά θα την υπερψηφίσω.
Αν όμως, εφαρμόσουμε με ελαστικότητα τη νέα κατεύθυνση, καταργώντας για παράδειγμα ταυτόχρονα και την αργία του Σαββάτου, τότε ισχύει το 6Χ10,83=65. Οπότε βρισκόμαστε κάτω από το κρίσιμο όριο και δεν κινδυνεύουμε να μείνουμε από σκέψη και δράση ούτε ως εργαζόμενοι ούτε ως πολιτικό κίνημα. Αν δε εφαρμοστεί το 65ωρο ακόμα πιο ελαστικά, απλώνοντας το και στις 7 μέρες της βδομάδας με κατάργηση και της Κυριακής αργίας, τότε αν κάνουμε την αντίστοιχη απλή αριθμητική πράξη, βλέπουμε ότι με κάτι παραπάνω από 9 ώρες εργασίας τη μέρα είμαστε τόσο κοντά στο 8ωρο, ώστε να μην αξίζει τον κόπο ούτε να χαλάμε τις καρδιές μας ούτε να οργανώνουμε φασαρίες. Εξάλλου, αν δεν κάνω λάθος, όταν την Πρωτομαγιά του 1886 μισό εκατομμύριο εργάτες απεργούσαν στις ΗΠΑ, το έκαναν με σύνθημα 8 ώρες δουλειά - 8 ώρες ανάπαυση – 8 ώρες ύπνος σκέτο. Δηλαδή δεν διεκδικούσαν ταυτόχρονα και 40ωρο. Άντε, αν παρ’ όλα αυτά αισθάνεστε «κολλημένοι» στο 8ωρο, προτείνω ένα λογικό συμβιβασμό: 8 ώρες δουλειά τη μέρα και εργάσιμη βδομάδα 7 ημερών, δηλ. 56 ώρες δουλειά εβδομαδιαίως - όσο δηλ. περίπου δούλευαν στη Γαλλία πριν τις συμφωνίες της Γκρενέλ τον Μάη του ‘68. Έτσι και το 65ωρο δεν αποδεχόμαστε και οι διεκδικήσεις μας δεν γυρνάνε πιο πίσω απ’ ότι οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος περίπου ενάμισι αιώνα πριν.
Θα μου πείτε, ποιο εργατικό κίνημα πλέον; Φοιτητής της Νομικής σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας, από την κυβέρνηση της οποίας προήλθε και η πρωτοβουλία για την επέκταση και εκτός βρετανικού εδάφους του 65ωρου, μου έλεγε σε ανύποπτο χρόνο ότι πέρυσι είχε δηλώσει ως προαιρετικό μάθημα 6μήνου το Εργατικό Δίκαιο, περιμένοντας ο αφελής ν΄ ακούσει και να μάθει για εργατικές διαφορές, συλλογικές συμβάσεις, συνδικάτα κλπ. Από το εισαγωγικό μάθημα, όμως, η καθηγήτρια τους έβαλε στη θέση τους: Τους εξήγησε ότι η τελευταία μεγάλη δικαστική υπόθεση με συνδικάτα χρονολογείται από τη δεκαετία του ΄90, γι’ αυτό και ότι έχει να κάνει μ’ αυτό το κεφάλαιο θα το κάνουν σε δύο μόνο μαθήματα, αντιμετωπίζοντας το ως ιστορία (αρχαιολογία) του εργατικού δικαίου. Και στα υπόλοιπα μαθήματα θα εξετάσουν τις σημαντικές σύγχρονες δικαστικές υποθέσεις εργατικού δικαίου, που αφορούν περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ή διακρίσεων στους εργασιακούς χώρους. Τώρα που το σκέφτομαι, αφού αυτό είναι ότι έμεινε από άποψη εργατικού δικαίου και εργατικού κινήματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι ήξεραν αυτοί που επέβαλαν το 65ωρο. Σου λέει, ρίχτους ένα 65ωρο και μετά να δούμε που θα βρουν τις αντοχές να παρενοχλούν σεξουαλικά στους χώρους δουλειάς. Θα ξαλαφρώσουν και τα δικαστήρια. Και για όσους ούτε και μετά απ’ αυτή την ανάλυση δεν εκτιμούν επαρκώς τον αντιμονοπωλιακό-φιλεργατικό χαρακτήρα του μέτρου, 20 βουρδουλιές, όπως συνήθιζαν στις γαλέρες μισοπέλαγα μεταξύ 15ου και 19ου αιώνα για τους ναυτεργάτες ή στα μπαμπακοχώραφα του αμερικάνικου Νότου για τους μαύρους, και θα δούμε αν δεν αλλάξουν γνώμη.
Θα πρότεινα επίσης 65ωρο και βουρδουλιές να κατοχυρωθούν και στο τμήμα για τα δικαιώματα του ανθρώπου της πρόσφατα ψηφισμένης στην Ελληνική Βουλή Ευρωσυνθήκης. Δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση - αν γίνει δεκτή η παραπάνω τροποποίηση -, τη Συνθήκη, έστω και εκ των υστέρων, εγώ προσωπικά θα την υπερψηφίσω.
Αθήνα, 12.06.2008
Μ΄ εκτίμηση
Νάντια Βαλαβάνη
2 σχόλια:
Καλημέρα! Το άρθρο επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά πως δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε λύση ανάγκης η σ. Ν. Βαλαβάνη. Συμφωνείς φαντάζομαι!
απόλυτα αλέκα....απόλυτα!Πρόκειται περί εκπληκτικής γυναίκας...Ελπίζω την επόμενη φορά να εκλεγεί!!!
Δημοσίευση σχολίου