Αγαπητέ σ. αστυάνακτα…
Πως εγώ ένα πολιτικό όν σήμερα γράφω αυτό το κείμενο;; Λίγο ο Καρυωτάκης που μου θύμισες, λίγο οι σκέψεις που κάνουν χαμηλές πτήσεις σαν πουλιά μ’ έπιασε ανθρωποδιώκτης. Αλήθεια τι με οδήγησε σ’ αυτές τις σκέψεις;; Εγώ αριστερό πολιτικό ον, αυτό το επαναλαμβάνω για να το καταλάβω, πίστεψα και πιστεύω στην αναγέννηση που συμβαίνει με τον ερχομό της «άνοιξης», Πίστεψα και πιστεύω;;; στους ανθρώπους. Πίστεψα ότι καθώς ανθίζουν οι αγροί «ανθίζουν» και οι πόλεις!! Ματαίως!! Οι πόλεις ανθίζουν όχι από φυσική συνέπεια αλλά από μεγάλη προσπάθεια των ανθρώπων της. Οι άνθρωποι στις πόλεις (ιδιαίτερα στις μικρές ) έχουν δικούς τους τρόπους που διαχειρίζονται την ύπαρξή τους. Πότε επαναστατούν και πότε μένουν "άβουλοι μοιραίοι αντάμα" που λέει κι ο Ποιητής. Οι άνθρωποι… οι άνθρωποι… σκληρό ζώο ο άνθρωπος. Ας δούμε τι κάνουν αυτοί που δεν προσπαθούν και είναι η πλειοψηφία, ποια πλειοψηφία, η συντριπτική πλειοψηφία… Εμείς χανόμαστε μέσα στο πολύβουο πλήθος.
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν…
Θεωρούν ότι όσο περισσότερο μένουν κλεισμένοι στον οίκο τους , τόσο λιγότερο εκτίθενται.
Αν έχουν χρήματα, είναι πολύ ωραίο γιατί εκτός των άλλων τα επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία μιας και στη μικρή πόλη δεν υπάρχει ισχυρή κάστα πλουσίων. Γι’ αυτό «κατόπιν ενεργειών τους» γίνεται η βρύση της πλατείας, όσο και οι απαιτούμενες ημερίδες ή διαλέξεις ή δημοτικοί χοροί -πάντα γύρω από πολιτιστικά θέματα. Έτσι κάνεις «προσφορά», χωρίς να αγγίζεις άμεσα την πραγματικότητα…
Ο ημιμαθής επαρχιώτης είναι περισσότερο επικίνδυνος από εκείνον που ζει στην Αθήνα… Θέλει προσπάθεια να επικρατήσει ο ημιμαθής στην Αθήνα, πολύ μικρότερη στην επαρχία…. Θα με συγχωρήσουν οι επαρχιώτες αλλά και εγώ φτωχός επαρχιώτης είμαι…
«Προσωπικότητες» που κατέχουν θέση είναι εύκολο όχι μόνο να την υπερασπιστούν, αλλά να γίνουν παράγοντες του τόπου. Τι και αν στο χώρο τους επικρατεί σαπίλα, αυταρχισμός - οι υφιστάμενοι δεν μιλούν για να μη χάσουν τη δουλειά τους, άλλωστε πολλές δουλειές δεν υπάρχουν… Καταντούν οι άνθρωποι να πέφτουν στην αρχή στα τέσσερα, κατόπιν μαραίνονται τα άκρα τους και πέφτουν κι ενώ σέρνονται αφήνουν το αηδιαστικό σάλιο του γυμνοσάλιαγκα ή το σφύριγμα του φιδιού. Γίνονται φίδια έτοιμα να θανατώσουν όποιον κουνιέται και αντιδρά. Κανένας όμως δεν αντιδρά και όποιος το κάνει χαλάει τη ομοιομορφία των πραγμάτων… Η ομοιομορφία είναι Φασισμός. Πόσο μάλλον η ομοιομορφία των απόψεων. Όμως ο Φασισμός είναι μπροστά μας κυρίαρχος και ενδεδυμένος πολλά κουστούμια. Κουστούμια αριστερών, δημάρχων, συνδικαλιστών, διευθυντών υπηρεσιών, συνδικαλιστών κλπ Να μου επιτρέψεις να πω ορμώμενος από τον Καρυωτάκη… «Θάνατος κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα», Αυτός ο Θάνατος περιφέρεται στην επαρχία και παρ’ όλα τα ξόρκια αρνείται να πεθάνει… γιατί πάντα υπάρχει ένας δάσκαλος με μία εφημερίδα.
Οι δημοτικοί άρχοντες της επαρχίας που δεν υπόκεινται, τουλάχιστον στην πίεση των μεγάλων πολιτικών διλλημάτων,(έτσι τουλάχιστον λένε αυτοί) που βλέπουν τη θέση τους ως θέση τουλάχιστον προέδρου Δημοκρατίας, που αρνούνται να βάλουν στο τραπέζι τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα και βάζουν πάνω απ’ όλα το «καλό της πόλης», λες και αυτό το καλό είναι ανεξάρτητο από πολιτικές θέσεις και ιδέες γίνονται ΟΙ παράγοντες του τόπου… Είναι αυτοί που δεν θέλουν να ακούν άλλη άποψη. Χάνονται και οι πολιτικές ιδέες και εσύ φαντάζεις γραφικός… περθωριακός!!
Οι φίλοι… οι φίλοι που δεν υπάρχουν, που γίνονται φίλοι από ανάγκη. Έχεις αισθανθεί φίλος με κάποιον που δεν έχεις καμία σχέση μαζί του;;; Που δε μπορείς να κουβεντιάσεις μαζί του;; Έχεις αισθανθεί με κάποιον ότι δε μπορείς να του μιλήσεις, αλλά του μιλάς γιατί τον βλέπεις κάθε μέρα;; Τον βλέπεις κάθε μέρα γιατί πέφτει πάνω σου και είτε πρέπει να του πεις καλημέρα… κι αν δεν του πεις, τότε εσύ χάνεις… εσύ είσαι ο κακός!! Και ο παράξενος…
Κι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους φυσιολογικούς και μάχιμους;;; (μέσα σε αυτούς και εγώ!!) Αυτοί κυκλοφορούν σαν φαντάσματα στους άδειους μεσημεριανούς δρόμους της πόλης, ή μοναχοί εγκλεισμένοι σε κελί όταν βγαίνουν στην πόλη από αγοραφοβία χτυπημένοι βαριά νοιώθουν το περιφρονητικό βλέμμα των συμπολιτών τους σαν να τους λέει: «Μας πιάνετε χώρο, Κάντε λίγο παραπέρα…»
Κι έχεις δύο επιλογές μετά από αυτά. Ή να κάνεις ότι κάνουν κι αυτοί. Να υποβιβάσεις το είναι σου για να γίνεις αποδεκτός… ή να παλέψεις τις απόψεις σου όσο μπορείς, να γίνεις γραφικός περιθωριακός, ενοχλητικός, και στο τέλος να βρεις τρόπους να διαφυλάξεις τη προσωπική σου ψυχική υγεία.. Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του Βιμ Βέντερς, τα φτερά του Έρωτα. Το τείχος της Αν Γερμανίας που είναι χτισμένο μέσα μας δεν το γκρεμίσαμε ακόμη. Μας διαχωρίζει, μας απομονώνει, απλά περιμένουμε τη κατάρρευσή του γιατί αυτό το τείχος πέφτει με προσωπικό εσωτερικό αγώνα…
Εγώ ένα επαρχιωτόπουλο από μία πατρίδα, όχι όπως οι Αθηναίοι που δεν έχουν χωριό (έτσι δε λένε;;) έμεινα ο δόλιος χωρίς πατρίδα. Θα ξανοιχτώ στα πέλαγα να ανακαλύψω νέες πατρίδες, Χριστόφορος Κολόμβος του εντός μου.
Θα τα ξαναπούμε από άλλες γραμμές οριζόντων
Πως εγώ ένα πολιτικό όν σήμερα γράφω αυτό το κείμενο;; Λίγο ο Καρυωτάκης που μου θύμισες, λίγο οι σκέψεις που κάνουν χαμηλές πτήσεις σαν πουλιά μ’ έπιασε ανθρωποδιώκτης. Αλήθεια τι με οδήγησε σ’ αυτές τις σκέψεις;; Εγώ αριστερό πολιτικό ον, αυτό το επαναλαμβάνω για να το καταλάβω, πίστεψα και πιστεύω στην αναγέννηση που συμβαίνει με τον ερχομό της «άνοιξης», Πίστεψα και πιστεύω;;; στους ανθρώπους. Πίστεψα ότι καθώς ανθίζουν οι αγροί «ανθίζουν» και οι πόλεις!! Ματαίως!! Οι πόλεις ανθίζουν όχι από φυσική συνέπεια αλλά από μεγάλη προσπάθεια των ανθρώπων της. Οι άνθρωποι στις πόλεις (ιδιαίτερα στις μικρές ) έχουν δικούς τους τρόπους που διαχειρίζονται την ύπαρξή τους. Πότε επαναστατούν και πότε μένουν "άβουλοι μοιραίοι αντάμα" που λέει κι ο Ποιητής. Οι άνθρωποι… οι άνθρωποι… σκληρό ζώο ο άνθρωπος. Ας δούμε τι κάνουν αυτοί που δεν προσπαθούν και είναι η πλειοψηφία, ποια πλειοψηφία, η συντριπτική πλειοψηφία… Εμείς χανόμαστε μέσα στο πολύβουο πλήθος.
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν…
Θεωρούν ότι όσο περισσότερο μένουν κλεισμένοι στον οίκο τους , τόσο λιγότερο εκτίθενται.
Αν έχουν χρήματα, είναι πολύ ωραίο γιατί εκτός των άλλων τα επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία μιας και στη μικρή πόλη δεν υπάρχει ισχυρή κάστα πλουσίων. Γι’ αυτό «κατόπιν ενεργειών τους» γίνεται η βρύση της πλατείας, όσο και οι απαιτούμενες ημερίδες ή διαλέξεις ή δημοτικοί χοροί -πάντα γύρω από πολιτιστικά θέματα. Έτσι κάνεις «προσφορά», χωρίς να αγγίζεις άμεσα την πραγματικότητα…
Ο ημιμαθής επαρχιώτης είναι περισσότερο επικίνδυνος από εκείνον που ζει στην Αθήνα… Θέλει προσπάθεια να επικρατήσει ο ημιμαθής στην Αθήνα, πολύ μικρότερη στην επαρχία…. Θα με συγχωρήσουν οι επαρχιώτες αλλά και εγώ φτωχός επαρχιώτης είμαι…
«Προσωπικότητες» που κατέχουν θέση είναι εύκολο όχι μόνο να την υπερασπιστούν, αλλά να γίνουν παράγοντες του τόπου. Τι και αν στο χώρο τους επικρατεί σαπίλα, αυταρχισμός - οι υφιστάμενοι δεν μιλούν για να μη χάσουν τη δουλειά τους, άλλωστε πολλές δουλειές δεν υπάρχουν… Καταντούν οι άνθρωποι να πέφτουν στην αρχή στα τέσσερα, κατόπιν μαραίνονται τα άκρα τους και πέφτουν κι ενώ σέρνονται αφήνουν το αηδιαστικό σάλιο του γυμνοσάλιαγκα ή το σφύριγμα του φιδιού. Γίνονται φίδια έτοιμα να θανατώσουν όποιον κουνιέται και αντιδρά. Κανένας όμως δεν αντιδρά και όποιος το κάνει χαλάει τη ομοιομορφία των πραγμάτων… Η ομοιομορφία είναι Φασισμός. Πόσο μάλλον η ομοιομορφία των απόψεων. Όμως ο Φασισμός είναι μπροστά μας κυρίαρχος και ενδεδυμένος πολλά κουστούμια. Κουστούμια αριστερών, δημάρχων, συνδικαλιστών, διευθυντών υπηρεσιών, συνδικαλιστών κλπ Να μου επιτρέψεις να πω ορμώμενος από τον Καρυωτάκη… «Θάνατος κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα», Αυτός ο Θάνατος περιφέρεται στην επαρχία και παρ’ όλα τα ξόρκια αρνείται να πεθάνει… γιατί πάντα υπάρχει ένας δάσκαλος με μία εφημερίδα.
Οι δημοτικοί άρχοντες της επαρχίας που δεν υπόκεινται, τουλάχιστον στην πίεση των μεγάλων πολιτικών διλλημάτων,(έτσι τουλάχιστον λένε αυτοί) που βλέπουν τη θέση τους ως θέση τουλάχιστον προέδρου Δημοκρατίας, που αρνούνται να βάλουν στο τραπέζι τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα και βάζουν πάνω απ’ όλα το «καλό της πόλης», λες και αυτό το καλό είναι ανεξάρτητο από πολιτικές θέσεις και ιδέες γίνονται ΟΙ παράγοντες του τόπου… Είναι αυτοί που δεν θέλουν να ακούν άλλη άποψη. Χάνονται και οι πολιτικές ιδέες και εσύ φαντάζεις γραφικός… περθωριακός!!
Οι φίλοι… οι φίλοι που δεν υπάρχουν, που γίνονται φίλοι από ανάγκη. Έχεις αισθανθεί φίλος με κάποιον που δεν έχεις καμία σχέση μαζί του;;; Που δε μπορείς να κουβεντιάσεις μαζί του;; Έχεις αισθανθεί με κάποιον ότι δε μπορείς να του μιλήσεις, αλλά του μιλάς γιατί τον βλέπεις κάθε μέρα;; Τον βλέπεις κάθε μέρα γιατί πέφτει πάνω σου και είτε πρέπει να του πεις καλημέρα… κι αν δεν του πεις, τότε εσύ χάνεις… εσύ είσαι ο κακός!! Και ο παράξενος…
Κι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους φυσιολογικούς και μάχιμους;;; (μέσα σε αυτούς και εγώ!!) Αυτοί κυκλοφορούν σαν φαντάσματα στους άδειους μεσημεριανούς δρόμους της πόλης, ή μοναχοί εγκλεισμένοι σε κελί όταν βγαίνουν στην πόλη από αγοραφοβία χτυπημένοι βαριά νοιώθουν το περιφρονητικό βλέμμα των συμπολιτών τους σαν να τους λέει: «Μας πιάνετε χώρο, Κάντε λίγο παραπέρα…»
Κι έχεις δύο επιλογές μετά από αυτά. Ή να κάνεις ότι κάνουν κι αυτοί. Να υποβιβάσεις το είναι σου για να γίνεις αποδεκτός… ή να παλέψεις τις απόψεις σου όσο μπορείς, να γίνεις γραφικός περιθωριακός, ενοχλητικός, και στο τέλος να βρεις τρόπους να διαφυλάξεις τη προσωπική σου ψυχική υγεία.. Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του Βιμ Βέντερς, τα φτερά του Έρωτα. Το τείχος της Αν Γερμανίας που είναι χτισμένο μέσα μας δεν το γκρεμίσαμε ακόμη. Μας διαχωρίζει, μας απομονώνει, απλά περιμένουμε τη κατάρρευσή του γιατί αυτό το τείχος πέφτει με προσωπικό εσωτερικό αγώνα…
Εγώ ένα επαρχιωτόπουλο από μία πατρίδα, όχι όπως οι Αθηναίοι που δεν έχουν χωριό (έτσι δε λένε;;) έμεινα ο δόλιος χωρίς πατρίδα. Θα ξανοιχτώ στα πέλαγα να ανακαλύψω νέες πατρίδες, Χριστόφορος Κολόμβος του εντός μου.
Θα τα ξαναπούμε από άλλες γραμμές οριζόντων
Συντροφικά
(συγνώμη για την ανωνυμία)
Αν.Γ…
Αν.Γ…
6 σχόλια:
Το κείμενο αυτό το έλαβα στο προσωπικό μου e-mail, δεν ξέρω αν είναι καλό, αλλά είναι μία από βάθος εξομολόγηση. Με τα περισσότερα από αυτά συμφωνώ...Ο σ. Αν.Γ... έχει απηυδίσει από την ευτέλεια των ανθρώπων...
Σύντροφε Αστυάνακτα, σύντροφε Αν. Γ.,
Κατ΄ αρχήν ευχαριστώ και τους δυο για το κείμενο. Ασχολήθηκα τις μέρες αυτές με το ίδιο ζήτημα -της ευτέλειας των ανθρώπων- μια και έλαβα ένα κείμενο κάπως σχετικό.
Σύντροφοι,
μόνο ένα πολιτικό ον μπορούσε να γράψει το κείμενο αυτό. Μόνο ένα πραγματικά σκεπτόμενο και πραγματικά πολιτικό ον με την κυριολεκτική έννοια των όρων. Ο Καρυωτάκης άλλωστε ήταν τέτοιο. Διαφορετικά δεν θα έγραφε «δοκίμια» για το ταβάνι», για τα συνθλιπτικά γραφεία, που αλίμονο μόνο design άλλαξαν.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πίστεψα σε μια επερχόμενη άνοιξη, με εξαίρεση τα εφηβικά χρόνια 74-80. Δεν μπόρεσα άλλωστε ποτέ να προσδιορίσω τι ακριβώς σημαίνει άνοιξη. Δεν προλάβαινα. Οπότε…
Είμαι άνθρωπος της πόλης, το χωριό μου είναι ένα δυτικό προάστιο (έτσι είπαν τις συνοικίες τη μετά Παπανδρέου εποχή) της Αθήνας, κι έμαθα τα ζώα και τη φύση από τα βιβλία. Ίσως γι΄ αυτό προσπάθησα να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά των άλλων μέσα από αυτά. Με απωθούσε πάντα ο παραγοντισμός του δάσκαλου, του συνεργάτη, του συναδέλφου, αλλά πιο πολύ του συντρόφου.
Ακόμη αναρωτιέμαι για τι ακριβώς μάχομαι. Πολλές φορές.. τις περισσότερες θα έλεγα. Βλέπετε αποτελώ και την τυπική περίπτωση του ανθρώπου που υποχρεώνεται μόνο να δίνει....
Γι΄ αυτό σύντροφοι επέλεξα, αργά μεν αλλά το έκανα, να ζω πίσω από το τείχος. Όμως, φίλους βρήκα σ. Αν. Γ. Να ο ένας, ο οικοδεσπότης σου. Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει πια, είναι μήπως οι άλλοι, οι γύρω μας, ακόμα και οι σύντροφοι που αποτελούν τα πλέον επιδέξια αρπακτικά, όταν φορούν το σώμα τους γίνονται έτσι;
Αναπάντητο μου φαίνεται θα μείνει αυτό. Αλλά το τείχος δεν θα επιδιώξω να το γκρεμίσω. Έκανα τεράστιο προσωπικό αγώνα να το χτίσω. Κι αν ανοίξει καμιά ρωγμή θα το παραγεμίσω με έναν πίνακα του Μπρέχελ (εξαιρετική επιλογή).
Πατρίδα μη ζητάς σύντροφε. Γη. Γη να απαιτήσεις. Αυτή που μας αφαιρούν κάθε μέρα. Και να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνος.
Να είστε καλά και οι δυο σας.
Η πόλη πολύβουη με ανθρώπους διαφόρους.Με σκέψεις που κρατούνται καλά κρυμμένα σα σε κουτάκια μουσικής.Όμορφα και ψυθιριστά ακούς τις σκέψεις να στροβιλίζονται σα χορεύτρια.
Υπάρχουν σκέψεις,ιδέες που πραγματοποιούν μποτιλιάρισμα στο κεφάλι μου. Όχι σ. στα σίγουρα δεν είσαι μόνος,όσο κι αν γύρω σου υψώσαν τείχη. Σ΄ακούμε είμαστε περισσότεροι και θα γίνουμε ακόμη πιο πολλοί.Με τις φωνές μας-σαλπίσματα, θα γκρεμιστούν τα τείχη αυτής της μάταιης πόλης...
Σε διαβάζω Αν.Γ... και είναι σα να κοιτώ το είδωλό μου σε καθρέφτη!!
Αλέκα, Αν.Γ...τα πολιτικά κείμενα είναι τα κείμενα της ψυχής μας..."γιατί τη διαλεκτική τη φάγαμε με το κουτάλι"που λέει κι ο Αλεξάνδρου.
"Αστυ:Πόλις, Άναξ:άρχοντας"- Αστυάνακτας Ο άρχοντας της πόλης, ποιας πόλης;;; Ήρθε η ώρα η ετυμολογία του ονόματός μου να πει πολλά.Ποια πόλη;;Η Τροία που έπεσε και ο μικρός αρχοντάς της χάθηκε από τους εισβολείς....
Καλά Αστυάνακτα, τόσα λεπτά σου έγραφα πριν.. το μήνυμα ..χάθηκε μαζί με την Τροία όπως φαίνεται. Έλεος! Η λεκτική επαλήθευση με την κάνει!
Τώρα να συγκεντρωθώ να θυμηθώ πώς και τι σου έγραψα; Δύσκολο λίγο γιατι η μνήμη μου είναι λίγο "πεταχτούλα" και με απατά!
Έγραφα λοιπόν πως δεν πειράζει που δεν έχεις πόλη, το "αξίωμα" είναι ισόβιο. Ανασκουμπώσου να φτιάξεις μια δική σου και δεν γ.....αι καλύτερα έτσι. Εδώ χτίσαμε τόσα κτίρια σε πλατείες των Αθηνών και περιοχές της Νέας Ιωνίας, στο δικό μας θα κάνουμε πίσω.
Επίσης σας παρέπεμπα και τους δυο να δειτε την ιστορία που μου έστειλε σήμερα το πρωί ο αδελφός μου και την έχω περάσει στη δεξιά στήλη του μπλογκ ως "θέμα της ημέρας" για να δείτε ότι αν έχεις γεννηθεί στο χώμα και στην αντάρα δύσκολα ξεφεύγεις.
Τέλος για να ελαφρύνουμε τη φάση σας πρότεινα αν την έχετε να ξαναρίξετε μια ματιά στη συλλογή του Αρκά "Μετά την καταστροφή" νομίζω τη λένε, όπου μένουν μόνοι στον πλανήτη ένας διανοούμενος και ένας "αλήτης".
Καλό βράδυ
Όλα αυτά τα κατάλαβα αλέκα μου...η επιμονή μου όμως δείχνει την ένταση και τίποτε παραπάνω...Δεν γίνεσαι αισιόδοξος κατόπιν παραγγελίας. Οργανώνεσαι όπως λες και φτιάχνεις νέες πολιτείες.Η ένταση όμωςτης οργάνωσης,μέχρις ότου να τρέξουν όλα ρολόι...παραμένει! Η αισιοδοξία μου είναι βέβαιη...αφού ξέρω και ζω την απαισιοδοξία μου και τη μοναξιάμου...Το ίδιο ελπίζω και ο σ. Αν.Γ...
Τις καλημέρες μου!!
Δημοσίευση σχολίου