Και πάλι περί «ανάγκης Χρηστότητος: Το δημοσιοϋπαλληλικό ζήτημα»

Απολύεστε!

Μ’ αυτή φράση οι Δημόσιοι υπάλληλοι τις πρώτες δεκαετίες του 20 αιώνα έμπαιναν στην ανεργία. Η λέξη «υπαλληλάκος» και  «δασκαλάκος» κυριαρχούσε στη κοινωνική ζωή.

Ο Δημόσιος υπάλληλος ήταν έρμαιο της πολιτικής εξουσίας. Με μία απλή υπογραφή υπουργού απολύονταν επειδή συμμετείχε σε απεργία, με μια απλή υπογραφή μεταθέτονταν ή στη καλύτερη περίπτωση γέμιζε το βιογραφικό του ποινές. Τότε γέμισε η πλατεία Κλαυθμώνος. Τότε συνέβη και ο διωγμός του ποιητή Κ. Καρυωτάκη από τότε υπουργό Μ. Κύρκο, πατέρα του Λ. Κύρκου.

Από τότε έως πριν λίγο καιρό οι Δημόσιοι υπάλληλοι μέσα από τους αγώνες τους κέρδισαν πολλά. Κατάφεραν και πήραν μια θέση ουσιαστική στην κοινωνία. Το Δημόσιο έγινε ένας στόχος για πολλούς. Τότε βρήκαν ευκαιρία τα κόμματα της εξουσίας να κάνουν παιχνίδι, δηλαδή ρουσφέτια στο δημόσιο για να διατηρούν το κόμμα τους στην εξουσία. Κανένα από τα κόμματα που κυβέρνησαν (δυστυχώς κυβερνούν ακόμη) δεν είχαν τη διάθεση ν’ αλλάξει κάτι.

Όλοι τα αποδίδουν στους κακούς συνδικαλιστές. Να θυμίσω κάτι μιας και αναφέρθηκα στον Καρυωτάκη. Όταν ήταν γενικός Γραμματέας της Ένωσης Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών (δηλαδή πρόγονος της ΑΔΕΔΥ) έγραψε το «ΑνάγκηΧρηστότητας: Το δημοσιοϋπαλληλικό ζήτημα». Εκεί με σαφήνεια τοποθετούνταν πως πρέπει να λειτουργεί το δημόσιο, πως πρέπει να γίνονται οι διορισμοί. Ο πρώτος που μίλησε λοιπόν ήταν συνδικαλιστής. Το αποτέλεσμα ήταν να εξοριστεί από τη κεντρική εξουσία γιατί δεν συνδιαλέχθηκε μαζί της. Αντίθετα άλλοι συνδικαλιστές έτρεχαν από δω κι από κει, από δημόσια υπηρεσία σε δημόσια για να πείσουν τους Δημοσίου Υπαλλήλους ώστε να μη απεργήσουν.

Μετά μίλησε η αριστερά στο σύνολό της. Οι συνδικαλιστές της πάντα έθεταν το ζήτημα της πρόσληψης και των ρουσφετιών, της ενσωμάτωσης των επιδομάτων στο βασικό μισθό Είναι ψέμα ότι κανείς δε μιλούσε. Βεβαίως αν υπήρχαν επί Καρυωτάκη τα σημερινά ΜΜΕ θα τον έβγαζαν εκτός από άσημο ποιητή και τρελό και κακό δημόσιο υπάλληλο.

Επομένως έχουμε όλη αυτή την περίοδο να κάνουμε από τη μια με καλούς και υποταγμένους στη κεντρική εξουσία συνδικαλιστές και από την άλλη με αγωνιστές συνδικαλιστές.

Και φθάσαμε στο σήμερα όπου στους δημόσιους υπάλληλους επισείονται πάλι απολύσεις, ποινές, μετακινήσεις, διαθεσιμότητες. Φθάσαμε πάλι στις αρχές του 20ου αιώνα. Άρχισαν πάλι οι δημόσιοι υπάλληλοι να γίνονται όργανα και αποδέκτες της κυβερνητικής πολιτικής. Κατηγορούνται ως επίορκοι, ως ρουσφέτια, ως τεμπέληδες, ως πλεονάζοντες, και καταλήγουν μετακινούμενοι και απολυμένοι Κατηγορούνται από αυτούς που δημιούργησαν ένα κράτος στην υπηρεσία τους και τώρα έρχονται με ρομφαία υποτίθεται να κάνουν τη κάθαρση. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.

Επειδή δε, αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει εξ αρχής βρήκαν το κόλπο του διχασμού της κοινωνίας. Από τη μια πλευρά οι Ιδιωτικοί υπάλληλοι, από την άλλη οι «προνομιούχοι» Δημόσιοι υπάλληλοι. Ποιοι φταίνε για την ανεργία των πρώτων; Μα φυσικά οι δεύτεροι απαντούν τα μνημονιακά στόματα εν χωρώ και οργάνοις. Αναρωτιέμαι πόσο περισσότερο ψέμα θ’ ανεχθούμε;

Διότι για την ανεργία των ιδιωτικών υπαλλήλων φταίνε οι πολιτικές εκείνες που ισοπέδωσαν τους μισθούς, που έκλεισαν εργοστάσια και μαγαζιά, που έδωσαν κίνητρα στους μεγαλοϊδιοκτήτες και καπιταλιστές να εφαρμόσουν απαράδεκτες σχέσεις εργασίες. Αυτοί που ψήφισαν τη διάλυση των συμβάσεων, αυτούς που επέτρεψαν  τη μετενέργεια και την ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων, οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές που σφυρίζουν αδιάφορα για να διευκολύνουν το έργο της κυβέρνησης.

Οποιαδήποτε προσπάθεια να πέσει το βάρος στους δημόσιους υπαλλήλους απλά μεταφέρει τις ευθύνες που έχει η κεντρική εξουσία. Η απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων που άρχισε να εξαγγέλλει η κυβέρνηση δια του κ. Κυρ. Μητσοτάκη (που δεν κοιμάται τα βράδια) θα εντείνουν ακόμη περισσότερο την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα.

Δε θα μπορούσε να υπάρχει ένα διαφορετικό δημόσιο;

Βεβαίως ναι. Πως ακριβώς;

Να μην απολυθεί κανείς δημόσιος υπάλληλος.

Να αξιοποιηθεί ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του και τις ανάγκες του κράτους. Δεν μπορώ να πιστέψω, ή μάλλον γνωρίζω πολύ καλά, ότι δεν έχουν εμπειρία και δυνατότητες υπάλληλοι με 15-20 χρόνια προϋπηρεσία.  

Να στελεχωθούν υποστελεχωμένες υπηρεσίες. 

Να δοθεί βαρύτητα στην υγεία και τη δημόσια εκπαίδευση. 

Να δοθεί ακόμη περισσότερη βαρύτητα στην τεχνολογική εκπαίδευση και στα τεχνικά επαγγέλματα. 

Να ενισχυθεί η έρευνα την οποία έχουν σταματήσει. 

Να δοθεί η δυνατότητα επιμόρφωσης στις νέες τεχνολογίες, αλλά και σε άλλη σειρά τομέων.

Η κυβέρνηση βέβαια δε θέλει κάτι τέτοιο. Επιθυμεί διακαώς να μοιράσει τα ιμάτια του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα με την πρόφαση της ανάπτυξης και της εύρεσης εργασίας. Κανείς δε λέει στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, ότι σύντομα στην εύρεση εργασίας θα έχουν ν’ ανταγωνιστούν δημόσιους υπαλλήλους με εμπειρία (εκπαιδευτικούς για παράδειγμα ή δημοσιογράφους της ΕΡΤ) και εκεί πάλι χαμένοι θα είναι. Κανείς από τους μνημονιακούς δε λέει στους άνεργους του ιδιωτικού τομέα ότι οι μισθοί τους δε θα ξεπερνούν τα 450 ευρώ.

Η κυβέρνηση με γελοίες προφάσεις προσπαθεί να κάνει τη δουλειά των αφεντικών της. Ο Καψής τη δουλειά του Μπόμπολα. Ο Αρβανιτόπουλος τη δουλειά των ιδιωτικών ΙΕΚ.

Ως δημόσιοι υπάλληλοι δε θα ακολουθήσουμε καμιά πορεία όμοια μ΄ εκείνη του ποιητή Καρυωτάκη. Θα παλέψουμε ενωμένοι ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι ενάντια σε αδιέξοδα ως το τέλος και θα νικήσουμε.

Ξεκινούμε με την πανελλαδική απεργία αύριο. Να ’στε σίγουροι ότι δε θα μείνουμε εκεί. Θα συνεχίσουμε ώσπου να πέσει η κυβέρνηση.