Εκπαιδευτικοί. Μετά την επιστράτευση η αναστολή της απεργίας. Δεδομένα κι απόψεις

       Έχω μάθει μέσα από τις αναρτήσεις μου να παίρνω καθαρή στάση για τα πράγματα και να μιλάω χωρίς φόβο, αλλά με αρκετό πάθος, κατί που λείπει από πολλούς, οι οποίοι ακολουθούν την ορθόδοξη γραμμή των κομμάτων τους όποια αυτή και να είναι. Έτσι και τώρα μετά την απόφαση της ΟΛΜΕ και των προέδρων της ΕΛΜΕ θέλω να προχωρήσω σε μια παράθεση των καθαρά ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΜΟΥ απόψεων, σχετικά με το θέμα της απεργίας των καθηγητών και της επιστράτευσης.

Κάποια δεδομένα

Το πρώτο δεδομένο. Οι εκπαιδευτικοί και η ΟΛΜΕ γνώριζαν από την αρχή ότι απέναντι στην όποια απόφασή τους θ’ αντιμετώπιζαν την ανάλγητη  και σταθερά μνημονιακά προσηλωμένη στάση της κυβέρνησης και των κομμάτων που την στηρίζουν. Αυτό είχε αποδειχθεί με προηγούμενες επιστρατεύσεις κλάδων εργαζομένων, πράγμα το οποίο έγινε με πρωτοφανή τρόπο πριν ακόμη κηρυχθεί η απεργία.

Το δεύτερο δεδομένο. Ήταν γνωστός ο κοινωνικός αυτοματισμός της μεγάλης μερίδας του κόσμου απέναντι σε μια απεργία μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις. Γι αυτό φρόντισαν όλα τα κέντρα κυβερνητικά και ΜΜΕ που εξαπέλυσαν επίθεση συκοφαντίας στους καθηγητές.

Το τρίτο δεδομένο. Η στάση των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν θα μπορούσε να είναι παρά η παρακώλυση των κινητοποιήσεων και η μη στήριξή τους.

Το τέταρτο δεδομένο προέκυψε στην πορεία, όταν το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών διαφοροποιήθηκε ως προς τη μορφή που θα ‘πρεπε να λάβουν οι απεργιακοί αγώνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ακόμη και στο κάλεσμα της ΟΛΜΕ για συγκέντρωση διοργάνωσε ξεχωριστή συγκέντρωση στην Ομόνοια.

Το πέμπτο δεδομένο. Οι απεργοί επιστρατευμένοι καθηγητές εφόσον υλοποιούσαν την απόφασή τους θα έπρεπε να υποστούν συνέπειες και να βρεθούν επίορκοι και απολυμένοι.

Το έκτο δεδομένο. Σε πολιτικό και σε συνδικαλιστικό επίπεδο είναι γνωστή η πολυδιάσπαση των τμημάτων της αριστεράς. Αυτό δημιουργεί αλυσιδωτά δευτερεύοντα δεδομένα τα οποία διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην πορεία ενός συνδικαλιστικού αγώνα Έτσι για να γνωρίζουν όλοι τι θ’ αποφασίσουν.

         Μ’ αυτά τα δεδομένα προτάθηκε απεργία στις ΕΛΜΕ. Η έκπληξη ήταν η μαζική συμμετοχή και τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ της απεργίας. Θ’ αφήσω μακρυά από τη συζήτηση τις συνδικαλιστικές εξηγήσεις και θα πω ξεκάθαρα ότι έπρεπε στην εισήγηση της ΟΛΜΕ να τεθεί το θέμα απλά λαμβάνοντας υπόψη όλοι οι εκπαιδευτικοί που θα σήκωναν το χέρι τα παραπάνω δεδομένα. Επομένως όλοι οι εκπαιδευτικοί θα γνώριζαν ότι ή θα πάνε σε μια σύγκρουση με τη κυβερνητική πολιτική ή θα κάνουν πίσω. Επομένως η εισήγηση θα ‘πρεπε να συμπεριλαμβάνει και τμήμα που θα αναφέρεται στην άρνηση ή όχι της επιστράτευσης.

        Έτσι όλοι μάθαμε ότι  από τους συμμετέχοντες στις συνελεύσεις εκπαιδευτικούς ότι κατά  92% είναι υπέρ της απεργίας. Να υποθέσω ότι γνώριζαν ότι παράλληλα μ’ αυτή τους την απόφαση υπήρχε η πιθανότητα ν’ απολυθούν αν αρνηθούν την επιστράτευση; Δεν το γνωρίζω.

Κατόπιν οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ ψήφισαν διαφορετικά (έτσι φαίνεται σήμερα στη κοινωνία) και προχώρησαν στην αναστολή της απεργίας λαμβάνοντας υπόψη τους τα δεδομένα που αναφέραμε πιο πάνω. Δεν συμφωνώ με τον ρεαλισμό που επέδειξε εκ των υστέρων η παράταξη που στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, αλλά δε συμφωνώ ούτε με εκείνη τη λογική του κάνω απεργία αφού φτιάξω μέτωπο, αφού δημιουργήσω συνθήκες στη κοινωνία για εξέγερση που πρότεινε μέσες άκρες το ΠΑΜΕ, μη μπαίνοντας σ΄ ένα κοινό μέτωπο με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς εξ αρχής. Δε συμφωνώ βέβαια και με τους συμβολισμούς της εναλλακτικής πρότασης των Συσπειρώσεων του τύπου : Θυσιάζονται 500 συνδικαλιστές για λόγους συμβολικούς. Το θεωρώ ότι θα είχε τα ίδια και πιθανώς πιο σκληρά αποτελέσματα στο εκπαιδευτικό κίνημα.

          Επομένως τι θα 'πρεπε να γίνει μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Η άποψή μου είναι ότι δε ξεκινάς κάτι αν δεν είσαι αποφασισμένος να φτάσεις ως το τέλος. Αυτό το εξηγείς σε όλους με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους από την αρχή, λαμβάνοντας υπόψη σου τις χειρότερες εξελίξεις. Στην πορεία αν αλλάξεις τακτική, το κανεις με μοναδικό σκοπό την επίτευξη του τελικού σου στόχου. Αυτό δεν έγινε κατά τη γνώμη μου από την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ. Δυστυχώς δεν ήταν έτοιμοι να υπερασπιστούν τον αγώνα ως το τέλος ούτε οι σύντροφοι της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε των άλλων αριστερών δυνάμεων οι οποίοι προχώρησαν σε «εναλλακτικές» προτάσεις. Κανείς δεν ήταν έτοιμος για τελική σύγκρουση. Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για μια πολιτική ήττα η οποία θα πρέπει να διαχειριστεί αναλόγως. Νικητής φαίνεται για ώρες να είναι η κυβέρνηση και ηττημένος ο ΣΥΡΙΖΑ για να λέμε τα πράγματα με τα’ όνομά τους.

Και τι εννοώ να διαχειριστεί αναλόγως;

Θεωρώ ότι σύντομα με προτροπή των παρατάξεων να συνεδριάσουν πάλι όλες οι ΕΛΜΕ και να τεθεί απλά το ζήτημα. Πάμε σε απεργία μέσα σε επιστράτευση και δεχόμαστε όλες τις συνέπειες ή απλά καθόμαστε ως επιστρατευμένοι στ’ αυγά μας. Πάμε σε απεργία τώρα ή μεταθέτουμε τις κινητοποιήσεις για τον Σεπτέμβριο που ήταν η αρχική πρόταση του ΠΑΜΕ, το οποίο μπορεί να λέει τώρα "εγώ σας τα 'λεγα" και να θεωρεί ότι υπήρχε σχέδιο υπονόμευσης του κινήματος και θέατρο. Βεβαίως και τότε θα κληθούν να σπάσουν την επιστράτευση οι καθηγητές. Και πάλι θα πρέπει να έχουν υπόψη τις συνέπειες.

Όποιος κλάδος εργαζομένων αποφασίζει απεργία θα πρέπει να τη φτάσει ως το τέλος με ότι αυτό συνεπάγεται. Θα υπάρξουν θύματα ναι, αλλά δε γίνεται διαφορετικά. Διαφορετικά δεν πρόκειται να σπάσει η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, της όποιας κυβέρνησης.

Η απεργία των εκπαιδευτικών ήταν μια ευκαιρία μετωπικής σύγκρουσης και κατά τη γνώμη μου και για ώρες χάθηκε.