Το Plan B μετά τη Κύπρο.

Μετά την κατάσταση ή καλύτερα τη καταστροφή στη Κύπρο, θα ήθελα ν’ απευθυνθώ σε όλους του διαδυκτιακούς «φίλους» και «εχθρούς», αλλά κυρίως στους συντρόφους και συντρόφισσες,  διατυπώνοντας κάποια ερωτήματα και συμπεράσματα τα οποία γεννιούνται από τις παρούσες καταστάσεις.

Θα κάνω μια σύντομη προσωπική ανασκόπηση όχι για να εξιλεωθώ , αλλά για να προσπαθήσω περεταίρω  να στηρίξω όσο το δυνατόν αντικειμενικά τις απόψεις μου,  σημειώνοντας ότι:

Είμαι μέλος του ΣΥΝ από το 1991.  Δεν ανήκα ποτέ και δεν ανήκω σε καμιά τάση.  Θέλω να καταθέσω την άποψή μου δημόσια,  όπως κάνω από το 2008 στο μπλογκ μου, μιας και δεν ανήκω σε κανένα ανώτατο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που θα διαβάσουν το κείμενο, θέλω να γνωρίζουν ότι ήμουν  αντίθετος ως μέλος του ΣΥΝ στη συνθήκη του Μάαστριχτ, στην ένταξή μας στην Ευρωζώνη, ήμουν πάντα υπέρ της ενότητας της Αριστεράς, αλλά και υπέρ της ιδεολογικής κριτικής των τμημάτων της και κυρίως του ΚΚΕ, (ήδη για το ΚΚΕ με αφορμή τον προσυνεδριακό διάλογο για το συνέδριό του, έχω ξεκινήσει να γράφω. Για λόγους ευνόητους-δε θέλω αυτή τη στιγμή να εμπλακώ στα εσωκομματικά του ΚΚΕ, αναμένοντας και τα αποτελέσματα του συνεδρίου θα προχωρήσω σε ανάρτηση στο αμέσως προσεχές διάστημα κι αφού θα έχουν διαμορφωθεί νέες καταστάσεις). Θέλω απλά να σημειώσω ότι δε διεκδικώ το αλάθητο των όσων γράφω.

Και φτάνουμε στο τώρα.

Μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου  στην ανάρτησή μου: «Ας είμαστε έτοιμοι!»  http://astyanaktas-astyanaktas.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html, εξέφραζα τις απόψεις μου για το πως πρέπει να κινηθεί μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσα σε όλα αυτά που έλεγα ήταν και τα εξής: «Στα πλαίσια αυτά η πολιτική μας ενάντια στα μνημόνια πρέπει να οξύνεται ώστε να προωθούνται εντονότερα και τα στρατηγικά οράματα όπως:

-Τι κοινωνία θέλουμε μετά την παρέλευση των μνημονίων, κάτι το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν έχουμε πλήρως επεξεργαστεί.

-Τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση;

-ποιοι οι σύμμαχοί μας εκ θέσεως τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό;»

Για το δεύτερο ερώτημα, το οποίο είναι το σημείο που συζητάμε  στην παρούσα ανάρτηση, σημείωνα τα εξής:

«Αμέσως γεννιέται το ερώτημα. Τι ρόλο παίζει η Ε.Ε; Αυτή η Ε.Ε. τι ρόλο θα διαδραματίσει σε μια διαφορετική κοινωνία που θα πρωτοστατήσει η αριστερά και ο εργαζόμενος λαός; Η Ε.Ε και τα όργανά της δεν είναι τίποτε άλλο από εκπρόσωποι της διεθνούς κεφαλαιοκρατικής και χρηματοπιστωτικής τάξης. Χρειάζεται και έτσι την βλέπουμε ως πεδίο μάχης για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης της Ευρώπης. Η Ευρώπη πρέπει ν αλλάξει, αλλά αν έχουμε διαφορετικές συνθήκες στην Ελλάδα, αυτή η ΕΕ δε θα μείνει με σταυρωμένα χέρια. Η θέση μας στην Ε.Ε θεωρώ ότι πρέπει να διαφοροποιηθεί, ώστε να είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε μαζί της. Να είμαστε έτοιμοι και να επιβιώσουμε χωρίς αυτή. Ολοκληρωτική σύγκρουση  όχι με τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά με τη κυρίαρχη αστική τάξη».

Και έφτασε η στιγμή της Κύπρου. Μια βουλή είπε το Όχι που δε τόλμησε να πει καμιά κυβέρνηση άλλου κράτους. Τι έγινε μετά; Οπισθοχώρησε ολοταχώς με ευθύνη του προέδρου Αναστασιάδη της συμπολίτευσης αλλά και με ευθύνη του ΑΚΕΛ που προσυπέγραψε οδυνηρές αποφάσεις,(προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ) που ακόμη και οι μνημονιακοί γνωρίζουν ως τέτοιες. Κι αυτό γιατί δεν είχε εναλλακτικό σχέδιο λένε κάποιοι από τους εν γένει συντρόφους της αριστεράς.  Οι μνημονιακοί και τα παπαγαλάκια τους δε, επιχαίρουν γιατί θεωρούν ότι  το επιχείρημα «μοναδικός δρόμος το μνημόνιο» επιβεβαιώνεται.

Ας δούμε λοιπόν.

Έφτανε η ύπαρξη ενός εναλλακτικού σχεδίου, “Plan B” το λένε κάποιοι. Κατά τη γνώμη μου δεν φτάνει να το έχεις σχεδιάσει. Κατά κύριο λόγο προϋποθέτει να έχεις τον κόσμο με το μέρος σου. Τα “Plan B” θα καταπέσουν αν ο κόσμος δεν έχει ετοιμαστεί να πολεμήσει την Ε.Ε. Ομοίως και η οποιαδήποτε αρνητική μας  θέση ενάντια στην Ε.Ε και την Ευρωζώνη, όπως διακηρύττει η «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε θα χει καμιά αξία αν δεν έχεις τον κόσμο μαζί σου. Αυτό το παραβλέπουν κάνοντας άλμα στην πολιτική τακτική τους.

Πρέπει ν’ αλλάξει αυτή η πολιτική;

Την πολιτική δεν την αλλάζεις με κορώνες ενάντια στην Ε.Ε και την ευρωζώνη, αλλά με διαμόρφωση των απόψεων του ίδιου του λαού. Ο σ. Τσίπρας σε πρόσφατη συνέντευξή του σημειώνει: «Δεν αποτελεί επίκεντρο το θέμα του ευρώ. Το δίλημμα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι αν θα είμαστε ή όχι στο ευρώ, αλλά το αν θα είμαστε ή όχι στη λιτότητα» Και πολύ σωστά! Την αλλάζεις λοιπόν τη θέση όταν έχεις ήδη ετοιμάσει σειρά χειροπιαστών προτάσεων.

Επομένως  οι προτάσεις μας ως μελλοντική κυβέρνηση,(πολλά απόαυτάπου λέω, συμπεριλαμβάνονται στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ), θα πρέπει να στοχεύουν σε  σειρά ζητημάτων κάποια από τα οποία θα αφορούν:

-στην συνεργασία όλων εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων της Ευρώπης που βρίσκονται σε δεινή θέση για την αλλαγή συσχετισμών στην ευρωπαϊκή Ένωση. Το σύνθημα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε, είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο.

-στη δημιουργία ισχυρού λαϊκού μετώπου (δεν μπορούμε να αναμένουμε συνεργασία με υποταγμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου) αποφασισμένου τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στην Ευρώπη για την αντιμετώπιση των δυνατών.

-στην ενότητα και εγρήγορση του λαού στην υπεράσπιση των διεκδικήσεων από μια αριστερή κυβέρνηση.

-στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ώστε να υπάρξει τόσο εντός της Ευρώπης, όσο και εκτός αν οδηγηθούμε εκεί παρά τη θέλησή μας, γιατί τότε μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα.

-στη δημιουργία δικτύου ή δικτύων αλληλεγγύης, ώστε να προστατευθούν άμεσα οι άνεργοι αλλά και οι εργαζόμενοι.

-στην ανασύσταση της μεσαίας τάξης αλλά και της  βαριάς βιομηχανίας, ώστε να στηριχθεί η χώρα. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να δημιουργηθούν νέες εργασιακές δομές σε όφελος των εργαζομένων, έτσι ώστε να επαναλειτουργήσουν σειρά κομβικών παραγωγικών μηχανισμών που θα διοχετεύσουν στην αγορά τα αναγκαία αγαθά.

-στη δημιουργία θέσεων εργασίας, αναγκαίες να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό που θα αποφέρουν έσοδα στη χώρα, αλλά και θα στηρίξουν τις κοινωνικές δομές και κυρίως υγεία και παιδεία.

-στην υπεράσπιση των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα με συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τον απόλυτο έλεγχο των προσλήψεων και απολύσεων μέσα από μια διαφανή πολυμερής αρχή τύπου ΑΣΕΠ, αλλά για τον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα ασκεί ουσιαστικό έλεγχο.

-στην αλλαγή των πολιτικών θεσμών η οποία θα ενδυναμώνει τη δημοκρατία, τη συμμετοχή, την πολιτική έκφραση κάθε πολίτη. (τα δημοψηφίσματα σε τοπικόκαι πανελλαδικό επίπεδο, το διάλογο-όχι για το διάλογο- με τα σωματεία για κάθε νόμο που θα είναι προς ψήφιση κλπ)

-στην αλλαγή  της νοοτροπίας των πολιτών. Αυτό είναι ένα κομβικό σημείο. Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι ως πολίτες (και δε μιλώ για τη κυρίαρχη τάξη, αλλά για τους εργαζόμενους) είναι απαραίτητη η συμμετοχή στα σωματεία, η συμβολή τους στη διαμόρφωση των τελικών αποφάσεων, η πρωτοβουλία για νέους θεσμούς, όπως η συνέλευση της γειτονιάς για παράδειγμα, η συνέλευση των πολιτών ενός δήμου                                                                                                             

-στην υπεράσπιση και επαναφορά των εργατικών κατακτήσεων κι αυτό θα συμβεί μόνο με τον περιορισμό της δράσης του κεφαλαίου.

-στην σταδιακή κρατικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και στη δημιουργία εθνικού τραπεζικού πόλου.

Όποιος νομίζει ότι όλα αυτά γίνονται μονομιάς είναι γελασμένος.

Η Ε.Ε και η ευρωζώνη μπορεί να είναι όπλο προς εκμετάλλευση όταν το κρατάς εσύ, αλλά είναι και όπλο εναντίον σου όταν σε σημαδεύουν μ’ αυτό. Δεν μπαίνουν διλήμματα του τύπου: Σε σημαδεύω κι αν δεν σε πετύχω στη καρδιά, μπορεί και να επιβιώσεις ή προσπαθώ να πείσω αυτόν που κρατά το όπλο να με πετύχει λίγο. Αντίθετα η ενέργεια το όπλο να στραφεί εναντίον σου είναι μια ενέργεια εγκληματική. Πρέπει να πιάσεις το χέρι εκείνου που στρέφεται εναντίον σου και να τον αφοπλίσεις. Να μην τρέξεις προς άγνωστη κατεύθυνση, όπως προτείνουν πολλοί, σαν κυνηγημένος. Η Ε.Ε είναι άκρως εχθρική όταν τα συμφέροντά της το απαιτούν. Το δε «πέλαγος» απέραντο.

Γι’ αυτό η ενότητα της αριστεράς είναι το μοναδικό πολιτικό εργαλείο για να προχωρήσει η ενότητα του λαού και όλα όσα σημείωσα πιο πάνω. Όποιοι δε καταλαβαίνουν τους καιρούς και εγκιβωτίζονται σε «αρχές και ιδεολογήματα» για να σώσουν το «μαγαζάκι» τους ή τις προσωπικές τους απόψεις θεωρώ ότι τα αποτελέσματα είναι ίδια μ’ εκείνα των «μνημονιακών» κυβερνήσεων.

Όποιοι  «κοσκινίζουν» τους ανθρώπους ως αριστερούς, δεξιούς αριστερούς, αριστερότερους αριστερούς, επαναστάτες, αντικαπιταλιστές, πρώην Πασόκους κ.αλ. που βρήκαν την ευκαιρία τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καταλάβει τη κρισιμότητα της χώρας και το τέλμα που βρισκόμαστε.

Αν  δε κάνουμε ούτε έναν συμβιβασμό μεταξύ των τμημάτων της αριστεράς εννοώ, ναι θα είμαστε συνεπείς με τις ιδέες μας, θα βγαίνουμε πρώτοι στο χωριό (το κόμμα μας)και τελευταίοι στην πόλη(στη κοινωνία).

Επίλογος

Τελειώνοντας το κείμενο προέκυψαν ως παράδειγμα των όσων γράφω, οι 20 θέσεις του Α. Αλαβάνου και ένα νέο κόμμα υπό διαμόρφωση ονόματι “Plan B”. Απλά επιβεβαιώνει τα όσα λέω. Ο Α. Αλαβάνος κάνει άλμα στην πολιτική τακτική του. Δεν υπάρχει  στη σκέψη του “Plan Α”, αλλά μόνο “Plan B”. Θεωρεί ότι αυτό το “Plan B”, μπορεί να το φέρει σε πέρας μια οποιαδήποτε κυβέρνηση. Το παράδειγμα της Κύπρου άλλα έδειξε. Το “Plan B” είναι δυνατό να καταρρεύσει εν μία νυκτί όταν ο κόσμος δεν είναι έτοιμος  να το υπερασπιστεί, όταν δεν έχει δει το “Plan Α”.