Η μεθοδολογία του κ.Κωτούλα ή αλλιώς «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια»;

Αν πριν λίγο καιρό έπεφτε στα χέρια μου το «πόνημα» του κ. Κωτούλα, «Η άνοδος του Γ΄Ράιχ», με ευκολία,  διαβάζοντας μόνο και μόνο την εισαγωγή, θα έλεγα ότι πρόκειται για απόψεις που πάνε να βγάλουν λάδι το ναζισμό, αφήνοντας στην άκρη οποιαδήποτε σοβαρή επιστημονική μεθοδολογία και επιχειρηματολογία. Μετά το θόρυβο που προξένησε και μιας ο συγκεκριμένος κύριος  είναι και σύμβουλος της κυβέρνησης το «πόνημά» του παίρνει διαφορετικές διαστάσεις. Και όποιος ανακατεύεται  μ’ αυτό, εκτός του ότι ανακατεύεται με τα πίτουρα, χρειάζεται ν’ αποδείξει  πλέον τα αυταπόδεικτα.

 Ήδη στο left .gr που πρώτο ανέδειξε το θέμα απάντησε η ΝΔ αλλά και άλλοι απρόσμενοι υπερασπιστές του «πονήματος» θεωρώντας ότι η συγκεκριμένη ιστοσελίδα υπέπεσε σε ολίσθημα.

Για συγκεκριμένα θέματα επί των ιστορικών γεγονότων που αναφέρονται απάντησε με πλήρη επάρκεια ο Ν. Σαραντάκος.http://sarantakos.wordpress.com/2013/03/14/kotoulas/

Εγώ θα μείνω στη μεθοδολογία (δηλαδή τα εργαλεία ανάλυσης  του «εθνικοσοσιαλισμού») που χρησιμοποιεί ο κ.Κωτούλας, χρησιμοποιώντας  αντίθετα μ’ αυτόν τον όρο Ναζισμός.

• Πρώτο μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης: ότι έχεις  να πεις το λες από την αρχή έτσι ώστε να ξεμπλέκεις.

Στον πρόλογο του «πονήματος» ο κ. Κωτούλας σημειώνει: «..προκειμένου να καταστεί εφικτή η ορθότερη κατανόηση ενός πολυσύνθετου φαινομένου όπως ο εθνικοσοσιαλισμός, αλλά και οι ευρύτερες συνέπειές του στη Γερμανία και στον ευρωπαϊκό χώρο η προσέγγιση πρέπει να διακρίνεται από νηφαλιότητα…» και πιο κάτω «…Στο παρόν κείμενο χρησιμοποιείται πάντοτε ο όρος ‘εθνικοσοσιαλισμός΄, όχι ‘ ναζισμός’ καθώς και συχνότερα ό όρος ‘αντιεβραισμός’ αντί του καταχρηστικού ‘αντισημιτισμός’..»

Τι μας λέει ο κ. Κωτούλας; Ότι αντιμετωπίζει με νηφαλιότητα το φαινόμενο του εθνικοσοσιαλισμού και δε κάνει  κατάχρηση των όρων αντισημιτισμός και ναζισμός οι οποίοι είναι και καταχρηστικοί. Δίνει δηλαδή εξ αρχής συγχωροχάρτι σε ότι έως σήμερα καταλόγισε η ιστορία στο ναζισμό. Και αυτό το αποδεικνύει πιο κάτω.

• Δεύτερο μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης: βλέπω ότι με βολεύει..

Προβάλλονται εκτενή τμήματα από αποσπάσματα ομιλιών των Χίτλερ, Γκαίρινγκ, και άλλων ναζιστικών πρωτοκλασάτων στελεχών, αλλά και χαμηλόβαθμων στελεχών και άλλων ναζιστών και χτίζεται η εικόνα ενός «κινήματος» με βάση όχι την ιστορική αλήθεια αλλά την μονόπλευρη ιστορική αλήθεια. Δεν υπάρχουν την ίδια στιγμή με τα κείμενα που προβάλλει ,κείμενα αντιναζιστικά;

• Τρίτο μεθοδολογικό εργαλείο: Τι είναι ο Ναζισμός πατέρα;

Ο κ. Κωτούλας  τον θεωρεί αταξικό κίνημα (!!!!) που δεν έχει καμιά σχέση με το μεγάλο κεφάλαιο. Αντίθετα μη σου πω ότι δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι οι μεγάλοι βιομήχανοι τον Χίτλερ, όπως σημειώνει σε κάποιο σημείο. Τώρα ποιος χρηματοδότησε το στρατό του Χίτλερ και ποιες βιομηχανίες έβγαλαν χρήματα από τον πόλεμο, δεν μπαίνει στη διαδικασία να μας πει ο κ. Κωτούλας.

•  Τέταρτο μεθοδολογικό εργαλείο: Όλοι τα ίδια έκαναν.

Με το εργαλείο αυτό ο κ. Κωτούλας όχι απλά εξισώνει το ναζισμό με το κομμουνισμό, αλλά πολύ περισσότερο ο μεν κομμουνισμός κατέλαβε την εξουσία βιαίως ο ναζισμός μέσω εκλογών. Στρατόπεδα συγκέντρωσης οι μεν στρατόπεδα συγκέντρωσης οι δε. Νεκροί από τους κομμουνιστές και μάλιστα περισσότεροι, νεκροί κι από τους ναζιστές. Ορίστε λοιπόν η θεωρία των δύο άκρων  που κυριαρχεί  και έχει κάνει λάβαρο σήμερα η κυβέρνηση.

• Πέμπτο μεθοδολογικό εργαλείο: Ψάχνω τις αιτίες και πάντα βγαίνει ότι  μου φταίνε οι κομμουνιστές. Κάτι  σαν σήμερα ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

 Αυτό το μεθοδολογικό εργαλείο έχει βοηθήσει πολλούς για να βγαίνουν από τη δύσκολη θέση, είτε προσωπική, είτε πολιτική, είτε ιστορική. Ο κ. Κωτούλας  ας πούμε για παράδειγμα, εξαρτά την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία από την ύπαρξη των παραστρατιωτικών οργανώσεων όλων των κομμάτων με τους πιο βίαιους απ’ όλους τους κομμουνιστές. Πάλι και εδώ ακολουθούν  τελευταίοι οι ναζιστές.

Ο εμπρησμός στο Ραϊχσταγκ είναι ένα αμφιλεγόμενο γεγονός κατά τον κ. Κωτούλα.   Κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές, δεν αποδείχθηκε η διασύνδεσή τους με το γεγονός, αλλά αλλοίμονο δεν είναι και προβοκάτσια των ναζιστών. Είναι απλά αμφιλεγόμενο γεγονός το οποίο τυχαίως εκμεταλλεύτηκαν οι ναζιστές για να κυνηγήσουν τους κομμουνιστές. Δηλαδή τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Ο Κωτούλας! Απαντά ο κακεντρεχής Συριζαίος. Ακόμη και η Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν υπάρχει κατά τον κ.Κωτούλα, αφού δεν αναφέρεται καν σ’ αυτήν στο κεφάλαιο για τις εσωτερικές αναταραχές του 1918-20. Δυστυχώς για αυτόν υπάρχει ο Τέλμαν για τον οποίον βέβαια  ναι μεν μαθαίνουμε ότι ήταν ο επικεφαλής των κομμουνιστών, αλλά δε μαθαίνουμε ποτέ ποιες ήταν οι απόψεις του για το ναζισμό και τον Χίτλερ και γενικώς δε μαθαίνουμε τίποτε με ότι έχει να κάνει με την άλλη πλευρά.

•  Έκτο μεθοδολογικό εργαλείο: μια φωτογραφία αξίζεις όσες χίλιες λέξεις. Πολλές φωτογραφίες πόσες λέξεις αξίζουν;

Για τη τεκμηρίωση του «πονήματός» του ο συγγραφέας χρησιμοποιεί αποκλειστικά φωτογραφικό υλικό της προπαγάνδας των ναζιστών. Ο Χιτλερ στρατιώτης, όρθιος, καθιστός, να διαβάζει εφημερίδα,εικόνισμα, αφίσες των ναζιστών, επιστήμη, τεχνες, Ολυμπιακοί αγώνες κλπ κλπ. Καμιά φωτογραφία δεν παραπέμπει σ΄ αυτό που όλοι ιστορικά γνωρίζουμε, δηλαδή τον αποτροπιασμό, την θηριωδία, τις εκτελέσεις των ναζιστών. Το φωτογραφικό υλικό που συνοδεύει το κείμενο «βοηθά» αλλοίμονο τον αναγνώστη να δει με «νηφαλιότητα» το ναζισμό.

Ο κ. Κωτούλας για να τον εξετάσουμε με επιστημονικά κριτήρια επιθυμεί διακαώς να δουν με «νηφαλιότητα» το ναζισμό εκτός από τον ίδιον και οι απλοί αναγνώστες. Δεν είναι τυχαία η έκδοση στα πλαίσια ενός περιοδικού που απευθύνεται σε ευρύ κοινό. Εκεί μπορεί να πιάσει η μεθοδολογία του κ. Κωτούλα. Κανένα πανεπιστήμιο, κανένας σοβαρός καθηγητής Ιστορίας δεν θα δέχονταν την επίμονα μονόπλευρη θετική παρουσίαση του ναζισμού.

Δυστυχώς για τον κ.Κωτούλα και για τους όψιμους υπερασπιστές του είναι τόσο εξόφθαλμη η σύνταξή του με τη μια πλευρά, δηλαδή εκείνη των ναζιστών, που φαντάζομαι ότι το «πόνημά» του αποτελεί βασικό εγχειρίδιο για τους χρυσαυγήτες,  όσον αφορά για το ιδεολογικό τους υπόβαθρο, αλλά όπως φαίνεται και για τον πρωθυπουργό όσο αφορά στη θεωρία των δύο άκρων.