Πολιτικό χρονολόγιο. Μνήμη κι Ελπίδα.

          Από πολύ καιρό είχαμε να ζήσουμε στο πετσί μας, ως αριστεροί, την επίθεση του πολιτικού κατεστημένου. Κάτι είχαμε ακούσει από τους πατέρες μας και τους παππούδες μας. Οι παλιότερες επιθέσεις ανάγονται στη μετεμφυλιακή περίοδο και οι νεότερες  το 1968. Σε όλες  τις περιπτώσεις υπήρχαν δυο καθαρά διαμορφωμένα ιδεολογικά στρατόπεδα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ποια ήταν η κατάσταση πριν το  Μάη του 2010;  Οι πολίτες της χώρας χωρισμένοι σε τάξεις, διέθεταν τα απαραίτητα προς το ζην ή έτσι τουλάχιστον φαίνονταν. Το χρήμα κινούνταν στην αγορά χάρη στα καταναλωτικά δάνεια των Τραπεζών και το κράτος διέθετε αμύθητα ποσά σε εξοπλισμούς, σε φιέστες τύπου… Ολυμπιακοί αγώνες. Οι διεθνείς και ντόπιες τράπεζες θα  έπαιζαν το βαρύ χαρτί του χρέους για να κερδίσουν αργότερα, τη κατάλληλη στιγμή.

Στην πολιτική ζωή του τόπου τα πράγματα κυλούσαν σχετικώς ομαλά. Οποιαδήποτε διεκδίκηση, καλύπτονταν για να αποτρέψει  οποιαδήποτε διαμαρτυρία. Συνδικαλιστικά στελέχη των δυο μεγάλων κομμάτων, διαδραμάτιζαν το ρόλο του αναχώματος και καθησύχαζαν τον κόσμο, όταν απειλούνταν κάποια παρεκτροπή. Το ΠΑΣΟΚ ήταν κυρίαρχο και εναλλάσσονταν στην εξουσία με τη ΝΔ που ακολουθούσε εντελώς ίδια πολιτική. Τα δυο κόμματα  στηριζόμενα σε οικονομικές πλάτες της Ε.Ε μοίραζαν αφειδώς χρήματα σε δήθεν «σημαντικές στιγμές» του ελληνικού έθνους και σε ημέτερους, σε πολλούς ημέτερους. Έφτιαχναν δηλαδή το κράτος το οποίο αργότερα θα το κατήγγελλαν . Είχαν άλλωστε σχέδιο, ώστε αποπληρωθεί το κέρδος των αφεντικών τους, το οποίο οι ίδιοι φόρτωσαν στο λαό. Σκάνδαλα έφτιαχναν εδώ κι εκεί και τα κάλυπταν πολύ γρήγορα. Ένα που δεν κατόρθωσαν να καλύψουν ήταν εκείνο του Κοσκωτά για το οποίο κάλεσαν και την αριστερά να συγκυβερνήσει. Μια ενωμένη αριστερά τότε, που παρά τα λάθη της, μια χαρά τα κατάφερε. Έδωσε στο κόσμο ελπίδα και θα είχε μέλλον αν συνεχίζονταν το εγχείρημα της ενότητας. Το ΠΑΣΟΚ ανέκαμψε γρήγορα, πιεσμένη η κοινωνία από το βάρος του νεοφιλελευθερισμού του Μητσοτάκη και ακολούθησε η ΝΔ υποσχόμενη  τιμωρία των ιθυνόντων και μια εναλλακτική πολιτική που ποτέ όμως δε τήρησε. Το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού είχε μπει στην καθημερινή ατζέντα. Η πλήρης κατάρρευση της κοινωνίας ήταν το μοντέλο του «εσυγχρονιστικού»  νεοφιλελευθερισμού που ευαγγελίστηκε το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη.

Όλα λοιπόν ήταν υπό έλεγχο ώσπου, με δόλο μια σφαίρα ενός ειδικού φρουρού, δολοφόνησε το 2008 τον Α. Γρηγορόπουλο. Εκεί όλες οι πολιτικές δυνάμεις κλήθηκαν να πάρουν θέση. Το ίδιο και η αριστερά! Ένας εξεγερμένος λαός και δε μιλάω για τους «γνωστούς αγνώστους», ξεχύθηκε στους δρόμους, διαμαρτυρόμενος  στην αρχή για τη δολοφονία και αργότερα για τη κρατική καταστολή. Εκεί ένα τμήμα της αριστεράς, η Ριζοσπαστική και Ανανεωτική αριστερά πήρε θέση δίπλα στον εξεγερμένο λαό, βάζοντας πολιτικά ζητήματα στη κοινωνία. Το άλλο το τότε ισχυρό κομμάτι, το ΚΚΕ, στάθηκε μπροστά στο προεδρικό μέγαρο και έκανε κατάπτυστες δηλώσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύοντας τον εχθρό του λαού.

 Έτσι ξαφνικά  ο ΣΥΡΙΖΑ του 4,5% έγινε ο αντίπαλος του συστήματος, ο  κουκουλοφόρος, ο αναρχικός κλπ. Λοιδορήθηκε αγρίως και ταυτίστηκε με οποιαδήποτε καταστροφή. Η όλη τακτική είχε ως αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει στο 4,5%.και να γίνει η εναλλαγή της εξουσίας από το ΠΑΣΟ που υπόσχονταν με τη σειρά του αλλαγή της κοινωνίας.

Τι διαπιστώσεις έκανε το πολιτικό σύστημα μετά την εξέγερση του 2008; Ότι δεν αλλάζει κάτι κι ας χτυπιούνται κάποιες μειοψηφίες. Ότι δε κινδυνεύει από ανατροπή. Ότι μπορεί να αποπροσανατολίζει το λαό, να τον φοβίζει. Πολύ περισσότερο όταν η «αντικαθεστωτική δύναμη», όπως εννοεί το ΚΚΕ τον εαυτό του υπόσχονταν ότι… «στη δική μας επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι».

Το πολιτικό σύστημα πήρε θάρρος ,θεώρησε λίγο μετά, ότι  ήρθε η ώρα να βάλει στο τραπέζι τα «βαριά χαρτιά»  για να κερδίσει ακόμη περισσότερο. Το «χαρτί» του χρέους. Είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσει να κερδίσει σε βάρος των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων. Να κερδίσει από φιλέτα του δημοσίου, από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, από κει που δεν είχε βάλλει χέρι. Να δει αντοχές. Και ή πλειοψηφία του λαού έγινε υπεύθυνη για κάθε τι κακό.

Με το ισχυρό ΠΑΣΟΚ υπογράφηκε το 2010 το μνημόνιο. Ο λαός αντέδρασε άμεσα. Με το 4,5% του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ότι μπορεί, ώστε να βρίσκεται δίπλα στο λαό, ως δύναμη ενίσχυσής του, έτσι όπως αυτό απέρρεε από τις αρχές του. Όλοι μαζί γέμισαν τις πλατείες, δειλά στην αρχή, έντονα αργότερα. Τις πλατείες γέμισαν κάθε λογής άνθρωποι οι οποίοι άρχισαν να αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια τάξη. Τη νεόπτωχη τάξη. Δεχτήκαν άγρια καταστολή, προβοκάτσιες (βλ. Μαρφίν), δακρυγόνα, άγριο ξύλο, από τις δυνάμεις καταστολής. Τα ΜΜΕ κλήθηκαν από την αρχή να υπερασπιστούν τα μνημόνια. , χωρίς έλεος για τους μισθωτούς  σε δημόσιο πρώτα και ιδιωτικό τομέα αργότερα. Για το καλό μας, είπαν. Ήρθαν οι περικοπές μισθών, συντάξεων, οι απολύσεις και στη κοινωνία από κει που είχε πάνω από δυο τάξεις με κύριο κορμό τους μικρομεσαίους διαμορφώθηκαν βίαια δυο στρατόπεδα. Στους λίγους και πλούσιους που εξακολουθούσαν να βγάζουν περισσότερα και στους φτωχούς που έγιναν φτωχότεροι και άνεργοι. Στους τιμητές κάθε είδους που έδειχναν έναν-έναν άνθρωπο με το δάχτυλο και σ’ αυτούς που ήταν άνεργοι ,που χρεοκοπούσαν, που αυτοκτονούσαν. Μια κυβέρνηση κι ένας πρωθυπουργός περιστοιχισμένους από υπουργούς και  βουλευτές που θεωρούσαν τον εαυτό τους σωτήρες,  τα έδωσε όλα. Χωρίς αιδώ! Κλυδωνίστηκε αρχικά κάτω από το βάρος  της λαϊκής κατακραυγής και έπεσε. Και παρά την απαίτηση του κόσμου για εκλογές  το αχόρταγο για κέρδος πολιτικό σύστημα έφτιαξε τη φόρμουλα της συγκυβέρνησης και του διορισμένου πρωθυπουργού. Παραβίασαν σύνταγμα, δημοκρατικούς θεσμούς και ότι άλλο θα μπορούσε να τους σταθεί εμπόδιο.

Το πολιτικό κατεστημένο δε ρώτησε τον κόσμο, έστω για το θεαθήναι, δεν υπολόγισαν στην ενότητα της αριστεράς, μιας και ήταν βέβαιοι ότι δεν θα υπάρξει, αφού  η ηγεσία του ΚΚΕ αρνούνταν πεισματικά. Προκήρυξε εκλογές με στόχο να αναβαπτιστεί και να κλείσει τα στόματα.

Ήρθε η 6 Μάη και με τα αποτελέσματα αποσυντονίστηκε το σύστημα. Ο λαός αντέδρασε δια της ψήφου του, έτσι «χωρίς να σπάσει ούτε ένα τζάμι» που είχε πει πριν 4 χρόνια η Παπαρήγα.  Αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος  μπήκε με δύναμη στο πολιτικό σκηνικό. Έβαλε τους όρους του και επιβραβεύτηκε από το λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα πλέον, διεκδικεί τη κυβερνητική διακυβέρνηση της χώρας. Η ενότητα της αριστεράς επιτυγχάνεται από τα «κάτω» παρασύροντας τις ιδεοληπτικές ηγεσίες. Έως τώρα που γράφω μια ταξική μάχη δίνεται με άγριο τρόπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια και όλες οι άλλες δυνάμεις από την άλλη, (η ηγεσία του ΚΚΕ απέχει) προσπαθώντας να στρέψουν το κλίμα σε βάρος του.  Αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ δια της αποχής της από τις ανώριμες συνθήκες, όπως θεωρεί, απέχει επιτιθέμενο.

Έως αυτή τη στιγμή που γράφω ο κόσμος είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις 17 του μηνός δε γνωρίζω τι θα γίνει, πολύ περισσότερο δεν είμαι αρμόδιος  ν΄απαντησω. Περισσότερο απαντά το κυβερνητικό πρόγραμμά του Είμαι βέβαιος όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη έχει ανοίξει το δρόμο στην Ελπίδα.