Μνημόνιο ή Αριστερά; Το πραγματικό δίλημμα!

Όταν ήρθε στη Βουλή προς ψήφιση το μνημόνιο οι συνέπειες του φάνταζαν μακρινές. Όσοι αντέδρασαν και ήταν ΜΟΝΟ η αριστερά και κάποιοι λίγοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (οι οποίοι αυτομάτως τέθηκαν εκτός),ούτε καν αυτοί δε ήταν δυνατόν να φανταστούν πόσο γρήγορα και  πόσο διογκωμένα θα παρουσιάζονταν τα προβλήματα στη κοινωνία. Όμως η ώρα ήρθε και η κοινωνία όπως ήταν αναπόφευκτο αντιδρά. Αντιδρά στην εξαθλίωση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στο κλείσιμο των μαγαζιών, στη γενικότερη ύφεση.

Η κυβέρνηση προσπάθησε με επικοινωνιακούς ελιγμούς στην αρχή, και αργότερα με εκβιασμούς να ντύσει τα φορομπηχτικά μέτρα, με μέτρα αλλαγής. Έστρεψε τμήματα της κοινωνίας ενάντια σε άλλα τμήματα με στόχο να δείξει με το δάχτυλο τους «φταίχτες» δημόσιους υπαλλήλους, τους «υψηλόμισθους» στον ιδιωτικό τομέα. Όλα αυτά βεβαίως γιατί η κυβέρνηση έχει κάνει την επιλογή της. Ήταν εξ αρχής με το κεφάλαιο. Η κυβέρνηση υπερασπίζεται  τις αγορές και τις τράπεζες. Πολύ χειρότερα. Φέρεται σαν υπαλληλίσκος των διεθνών χρηματιστηριακών  κέντρων και του κεφαλαίου. Ακόμη περισσότερο  η ενδοτικότητά της είναι τόση που δεν έχουμε δει ως ελληνικός λαός εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Από τον καιρό των δωσιλογικών κυβερνήσεων της κατοχής. Ουσιαστικά μας κυβερνούν άνθρωποι οι οποίοι έχουν δεχτεί να παίξουν το ρόλο του αχυράνθρωπου. Συμμετέχουν σ’ ένα σχέδιο παράδοσης της χώρας. Υπογράφουν τη καταδίκη της κοινωνίας. Δεν ενδιαφέρονται  για την πατρίδα όπως λένε, αλλά για τους κυκλους εκείνους διεθνείς και ντόπιους οι οποίοι έχουν βάλει στόχο να εξαγοράσουν φιλέτα τη χώρα. Για ποια πατρίδα λοιπόν ενδιαφέρονται; Πατρίδα δε θα υπάρχει. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι θα κινούνται σα φαντάσματα.

Σε όλη αυτή τη κατάσταση  υπήρχαν φωνές από την Αριστερά. ΠΑΝΤΑ! Σε όλες τις περιπτώσεις. Μπορεί να υπήρχαν διαφοροποιήσεις, αλλά υπήρχαν αντιδράσεις από όλα τα τμήματά της. Υπήρχε η προσπάθεια να αφυπνίσει και να συντονίσει τη κοινωνία. Όμως αυτό δεν έφτανε και ούτε φτάνει. Γι αυτό την υπόθεση την πήρε στα χέρια του ο κόσμος στο Σύνταγμα. Μπορεί να κουβεντιάσουμε πολύ για το αν είναι «θολές» ή όχι αυτές οι συγκεντρώσεις ως προς το ιδεολογικό τους στίγμα. Σε παλαιότερη ανάρτηση μου, είχα πει ότι πρέπει να δούμε ως αριστερά την οργάνωση και τη δράση μας, γιατί σύντομα θα ξεπηδήσουν άνθρωποι ή συλλογικότητες που θα μας ξεπεράσουν. Και τα πράγματα μπορεί να γίνουν επικίνδυνα όταν στο παλιό σκηνικό συμπεριλάβουν και την Αριστερά η οποία δεν έχει ευθύνη για την έως τώρα πορεία της χώρας. Όλες καλές οι φωνές της κριτικής. Εμείς ,η αριστερά τι κάνουμε; Θα συνεχίζουμε να αναδεικνύουμε τις διαφωνίες μας ως κυρίαρχες ή θα συμμετάσχουμε ουσιαστικά δίνοντας έναν άλλο χαρακτήρα, παρακινώντας τον κόσμο να παραμείνει στους δρόμους; Κι όλα αυτά χωρίς καπελώματα. Η σωστή πολιτική δράση της αριστεράς που περνάει μέσα από την ενότητά της, μπορεί να γίνεται με διακριτικό τρόπο, με ώριμο τρόπο με πολιτικές προτάσεις και ουσιαστικές παρεμβάσεις.

Μιλάω μετά από πολύ καιρό στο blog μου. Κι αυτό γιατί πιστεύω περισσότερο στη συμμετοχή παρά στο λόγο. Τα λόγια τελειώνουν σιγά - σιγά κι ο κόσμος μας καταλογίζει ανικανότητα ως προς το ζήτημα της ενότητας. Δεν θα χει καμιά αξία αν το ΚΚΕ πάρει 10% ο ΣΥΡΙΖΑ 5%  οι Οικολόγοι Πράσινοι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανεβάσουν τα ποσοστά της. Θα έχει αξία ως άθροισμα σε ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο είναι έτοιμο να αντιπαλέψει από τη μια το καταστροφικό σχέδιο που μηχανεύτηκαν οι Κυβέρνηση και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και από την άλλη να συγκεντρώσει την αποδοχή του κόσμου, την οργή του και την αγανάκτησή του.

Πρέπει να ετοιμαστούμε χωρίς κομματικές παρωπίδες και υπερασπίζοντας την άποψή μας ως το τέλος. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να υπερασπιστούμε δημοκρατικές (αστικές) αξίες, τις οποίες πάντα υπερασπίστηκε η αριστερά σ’ αυτό το τόπο και να ετοιμάσουμε τη νέα πραγματικότητα, τη νεα κοινωνία. Πείτε με ονειροπόλο, αλλά πιστεύω στο κόσμο της αριστεράς, εκεί ακουμπάω τις ελπίδες μου. Αν δει κανείς το πήγαινε έλα των ανακοινώσεων του ΚΚΕ για το θέμα των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα τότε θα διακρίνει ότι και ο δικός του κόσμος πιέζει την ηγεσία του γι κάτι άλλο. Ας γίνουμε η εναλλακτική λύση, ας καθίσουμε όλη η αριστερά στο ίδιο τραπέζι, ας μιλήσουμε, ας προτείνουμε μια άλλη κοινωνία.