σχέδιο του Honoré Daumier, Σκηνή από τσίρκοΜε μεγάλη χαρά δημοσιεύω το τρίτο σημείωμα του Αν.Γ...Οι υπογραμμίσεις είναι δικές του, καθώς και η επιλογή της εικόνας
αστυάνακτας
Η περιγραφή της πόλης δε φτάνει. Η πόλη αποτελείται από ανθρώπους που καθορίζουν το φυσικό και κοινωνικό τοπίο. Όταν περιγράφεις τη πόλη, περιγράφεις τη κοινωνία και μοιραία τους ανθρώπους.
Τι θα ήταν μια πόλη;
Τι θα ήταν μια πόλη;
(την οποία στα άλλα δύο σημειώματα στο μπλογκ του αστυάνακτα την περιέγραψα ή τουλάχιστον προσπάθησα http://astyanaktas-astyanaktas.blogspot.com/search/label/%CE%91%CE%BD.%CE%93 ) αν ως πεμπτουσία της δεν υπήρχε ο κακός άνθρωπος, ως ουσιαστικό στοιχείο της στρεβλής ανάπτυξης της , με το ρόλο του σιωπηλού από τη μια και ταυτόχρονα ταραχώδους ηγέτη της, ενός αόρατου δικτάτορα από την άλλη, ενός από τους υπεύθυνους της μελλοντικής της καταβύθισης;
Αλήθεια πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι κακός; Υπάρχει ποσότητα και ποιότητα στη κακία; Τι είναι κακία; Η ποσότητα των πράξεών του δεν είναι εκείνη η οποία χαρακτηρίζει τον κακό, αλλά παρ΄ όλα αυτά ο κακός άνθρωπος βρίσκεται σε διαρκή παραγωγή κακιών…η ποιότητα είναι εκείνη που φθάνει τις πράξεις του σε υψηλού επιπέδου διαστάσεις…Η κακία είναι η πράξη του ανθρώπου που δεν αναγνωρίζει παρά μόνο χαμηλότατου ήθους αξίες και κυρίαρχη όλων τον αξιών είναι μία: ο εαυτός του και η επιβολή του στη κοινωνία…Στην πορεία της επιβολής των αξιών διαπράττει πράξεις που αφήνουν έντονα τη σφραγίδα τους σε ανθρώπους και πόλεις…Υπάρχουν κακοί άνθρωποι στους οποίους στο πρόσωπό τους απεικονίζεται η κακία και εκείνο το χαμένο ή τρελό βλέμμα και η ορμή του βλέμματος ενός δολοφόνου που το αναγνωρίζεις αμέσως, και το οποίο προδίδει άνθρωπο ικανό για όλα. Όχι δεν είναι ο κυρίαρχος κακός αυτός ο τύπος…αυτός κρύβει μια δόση ειλικρίνειας ανθρώπινο προτέρημα, που ο πραγματικά κακός δεν το έχει!
Ο κακός άνθρωπος είναι εκείνος που δεν έχει προτερήματα αλλά αντίθετα διαθέτει ικανότητες που ενώ στην πραγματικότητα έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον κυρίαρχο καλό, φαινομενικά θα μπορούσες να τον ταυτίσεις μαζί του. Τα χαρακτηριστικά του είναι δυνατόν να συνοψιστούν στα εξής: Καλοσυνάτο πρόσωπο, ήρεμο βλέμμα, απαλή φωνή, έτοιμος για το καλό, μετριοφροσύνη, εύκολος στις φιλίες, υπέροχος στις δημόσιες σχέσεις, κάτοχος θέσης εξουσίας, σχεδόν τέλειος.
Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτός ο κακός είναι ο χείριστος όλων! Οι ικανότητές του που βελτιώνονται χρόνο με το χρόνο τον καθιστούν όχι μόνο επικίνδυνο για μια πόλη, αλλά και για τους γύρω του…. Καταφέρνει να κρύψει το φθονερό ,θολό του βλέμμα, την εσωτερικότητά του μέσα από το χαμόγελο, την μετριότητά του, μέσα από τους με επιμέλεια επιλεγμένους μέτριους ή άγουρους «φίλους». Οι δημόσιες σχέσεις είναι εκείνες που τον βοηθούν να ικανοποιήσει τα βαθιά εγωιστικά του ένστικτα για δημιουργία όχι απλά μιας καριέρας (αυτό θα το έκανε ένας απλά κακός άνθρωπος), αλλά επίπλευσής του στην δημοσιότητα και επιβολής της κυριαρχίας του…Ο κακός άνθρωπος δεν πετά κακίες και μετά χάνεται…Έχει έντονη και περιοδική, συστηματική και μελετημένη παρουσία με κακίες που όχι μόνο κονιορτοποιούν αυτούς που εκείνος έχει καταγράψει ως αντιπάλους, αλλά με κακίες που τον θρέφουν…όπως τον θρέφουν και οι κατά φαντασία αντίπαλοί του…Ποιος θα ήταν αν δεν είχε και αντιπάλους που τον εχθρεύονται. Οι αντίπαλοι του προσδίδουν κύρος…. Το αχόρταγο του φθάνει σε κολοσικές διστάσεις που γίνεται εντονότερο όταν υπάρξει αντίδραση…έστω και μικρή από συνομιλητή του, η σύσπαση των μυών του προσώπου, το δικαιολογημένο όχι….τότε μετέρχεται όλων των μέσων για να αποδείξει την παρουσία του ως την πλέον ουσιαστική. Αντιλαμβάνεται πως μπορεί να αμφισβητηθεί η προσωπικότητα που έχει «πουλήσει» στη κοινωνία… Προσπαθεί να επιβάλλει στην αρχή τους ρυθμούς του σε όλους, την ανοησία εκείνη που φθάνει στα όρια του φαίνεσθαι (πάντα) και κατόπιν αφού αποτύχει την αποδοχή όλων, διαβάλλει, συκοφαντεί εκείνους που διαφοροποιούνται και ταυτόχρονα η συμπεριφορά του και ο λόγος του διανύει καθοδική φορά , τέτοια που σέρνεται στα λασπόνερα…Εκεί επιθυμεί να καταδείξει ότι ακόμη μία ικανότητά του είναι εκείνη του «λαϊκού παιδιού» (έτσι νομίζει ο αφελής ότι συμπεριφέρονται τα λαϊκά παιδιά), με αποτέλεσμα το στόμα του να πετά «λουλούδια»…Με τον ίδιο τρόπο είναι ικανός να απολαμβάνει τις θωπείες ανθρώπων ανωτέρων στρωμάτων…Ο κακός άνθρωπος, γι’ αυτό είναι και κακός δεν έχει ταξικότητα…ανήκει απλά στη τάξη των κακών…Ο κακός άνθρωπος επιστέφει την παρουσία του με την αιωρούμενη φαινομενική σαγηνευτικότατά που αν και τείνει από σαχλή έως δυσάρεστα σαχλή, επειδή απευθύνεται σε κατώτερες «φιλίες» είναι επιτυχής….Έτσι αν είναι άντρας έχει επιτυχίες στο γυναικείο φύλο, αν είναι γυναίκα στο αντρικό…
Ο κακός άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει εύκολα σε μία μεγάλη πόλη, εκτός κι αν κατέχει ανώτατους βαθμούς εξουσίας (κι αυτό δεν είναι βέβαιο ότι τον καθιστά αντιληπτό). Το τερατώδες μυαλό του και η προσωπικότητά του τρέφεται σε μία επαρχιακή πόλη που θα μπορεί με ευκολία να επιβάλλει τις κατώτερες αξίες του και τη μετριότητά του…η κοινωνία είναι ανεκτική, εσωστρεφής, με χαμηλά αντανακλαστικά ανίκανη εν ολίγος να τα βάλλει με τον κακό άνθρωπο…Στη μεγάλη πόλη είναι ανίκανος να τα βάλλει με εκείνους που είναι αντίπαλοί του γιατί είναι κατώτερος των περιστάσεων...
Αλήθεια πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι κακός; Υπάρχει ποσότητα και ποιότητα στη κακία; Τι είναι κακία; Η ποσότητα των πράξεών του δεν είναι εκείνη η οποία χαρακτηρίζει τον κακό, αλλά παρ΄ όλα αυτά ο κακός άνθρωπος βρίσκεται σε διαρκή παραγωγή κακιών…η ποιότητα είναι εκείνη που φθάνει τις πράξεις του σε υψηλού επιπέδου διαστάσεις…Η κακία είναι η πράξη του ανθρώπου που δεν αναγνωρίζει παρά μόνο χαμηλότατου ήθους αξίες και κυρίαρχη όλων τον αξιών είναι μία: ο εαυτός του και η επιβολή του στη κοινωνία…Στην πορεία της επιβολής των αξιών διαπράττει πράξεις που αφήνουν έντονα τη σφραγίδα τους σε ανθρώπους και πόλεις…Υπάρχουν κακοί άνθρωποι στους οποίους στο πρόσωπό τους απεικονίζεται η κακία και εκείνο το χαμένο ή τρελό βλέμμα και η ορμή του βλέμματος ενός δολοφόνου που το αναγνωρίζεις αμέσως, και το οποίο προδίδει άνθρωπο ικανό για όλα. Όχι δεν είναι ο κυρίαρχος κακός αυτός ο τύπος…αυτός κρύβει μια δόση ειλικρίνειας ανθρώπινο προτέρημα, που ο πραγματικά κακός δεν το έχει!
Ο κακός άνθρωπος είναι εκείνος που δεν έχει προτερήματα αλλά αντίθετα διαθέτει ικανότητες που ενώ στην πραγματικότητα έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον κυρίαρχο καλό, φαινομενικά θα μπορούσες να τον ταυτίσεις μαζί του. Τα χαρακτηριστικά του είναι δυνατόν να συνοψιστούν στα εξής: Καλοσυνάτο πρόσωπο, ήρεμο βλέμμα, απαλή φωνή, έτοιμος για το καλό, μετριοφροσύνη, εύκολος στις φιλίες, υπέροχος στις δημόσιες σχέσεις, κάτοχος θέσης εξουσίας, σχεδόν τέλειος.
Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτός ο κακός είναι ο χείριστος όλων! Οι ικανότητές του που βελτιώνονται χρόνο με το χρόνο τον καθιστούν όχι μόνο επικίνδυνο για μια πόλη, αλλά και για τους γύρω του…. Καταφέρνει να κρύψει το φθονερό ,θολό του βλέμμα, την εσωτερικότητά του μέσα από το χαμόγελο, την μετριότητά του, μέσα από τους με επιμέλεια επιλεγμένους μέτριους ή άγουρους «φίλους». Οι δημόσιες σχέσεις είναι εκείνες που τον βοηθούν να ικανοποιήσει τα βαθιά εγωιστικά του ένστικτα για δημιουργία όχι απλά μιας καριέρας (αυτό θα το έκανε ένας απλά κακός άνθρωπος), αλλά επίπλευσής του στην δημοσιότητα και επιβολής της κυριαρχίας του…Ο κακός άνθρωπος δεν πετά κακίες και μετά χάνεται…Έχει έντονη και περιοδική, συστηματική και μελετημένη παρουσία με κακίες που όχι μόνο κονιορτοποιούν αυτούς που εκείνος έχει καταγράψει ως αντιπάλους, αλλά με κακίες που τον θρέφουν…όπως τον θρέφουν και οι κατά φαντασία αντίπαλοί του…Ποιος θα ήταν αν δεν είχε και αντιπάλους που τον εχθρεύονται. Οι αντίπαλοι του προσδίδουν κύρος…. Το αχόρταγο του φθάνει σε κολοσικές διστάσεις που γίνεται εντονότερο όταν υπάρξει αντίδραση…έστω και μικρή από συνομιλητή του, η σύσπαση των μυών του προσώπου, το δικαιολογημένο όχι….τότε μετέρχεται όλων των μέσων για να αποδείξει την παρουσία του ως την πλέον ουσιαστική. Αντιλαμβάνεται πως μπορεί να αμφισβητηθεί η προσωπικότητα που έχει «πουλήσει» στη κοινωνία… Προσπαθεί να επιβάλλει στην αρχή τους ρυθμούς του σε όλους, την ανοησία εκείνη που φθάνει στα όρια του φαίνεσθαι (πάντα) και κατόπιν αφού αποτύχει την αποδοχή όλων, διαβάλλει, συκοφαντεί εκείνους που διαφοροποιούνται και ταυτόχρονα η συμπεριφορά του και ο λόγος του διανύει καθοδική φορά , τέτοια που σέρνεται στα λασπόνερα…Εκεί επιθυμεί να καταδείξει ότι ακόμη μία ικανότητά του είναι εκείνη του «λαϊκού παιδιού» (έτσι νομίζει ο αφελής ότι συμπεριφέρονται τα λαϊκά παιδιά), με αποτέλεσμα το στόμα του να πετά «λουλούδια»…Με τον ίδιο τρόπο είναι ικανός να απολαμβάνει τις θωπείες ανθρώπων ανωτέρων στρωμάτων…Ο κακός άνθρωπος, γι’ αυτό είναι και κακός δεν έχει ταξικότητα…ανήκει απλά στη τάξη των κακών…Ο κακός άνθρωπος επιστέφει την παρουσία του με την αιωρούμενη φαινομενική σαγηνευτικότατά που αν και τείνει από σαχλή έως δυσάρεστα σαχλή, επειδή απευθύνεται σε κατώτερες «φιλίες» είναι επιτυχής….Έτσι αν είναι άντρας έχει επιτυχίες στο γυναικείο φύλο, αν είναι γυναίκα στο αντρικό…
Ο κακός άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει εύκολα σε μία μεγάλη πόλη, εκτός κι αν κατέχει ανώτατους βαθμούς εξουσίας (κι αυτό δεν είναι βέβαιο ότι τον καθιστά αντιληπτό). Το τερατώδες μυαλό του και η προσωπικότητά του τρέφεται σε μία επαρχιακή πόλη που θα μπορεί με ευκολία να επιβάλλει τις κατώτερες αξίες του και τη μετριότητά του…η κοινωνία είναι ανεκτική, εσωστρεφής, με χαμηλά αντανακλαστικά ανίκανη εν ολίγος να τα βάλλει με τον κακό άνθρωπο…Στη μεγάλη πόλη είναι ανίκανος να τα βάλλει με εκείνους που είναι αντίπαλοί του γιατί είναι κατώτερος των περιστάσεων...
του Αν.Γ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου