για το δημόσιο....

Το τελευταίο διάστημα  το δημόσιο και οι άνθρωποι που υπηρετούν σ΄αυτό δέχονται οξεία επίθεση από τη κυβέρνηση. Μια πολύπλευρη επίθεση που συνοψίζεται πρακτικά στο "κόψιμο" των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων στη συρίκνωσή του με κατάργηση ή και συγχώνευση υπηρεσιών, με ξεπούλημα οργανισμών. Κι όλα αυτά έγιναν αφού έχει προηγηθεί μία καλοσχεδιασμένη προπαγάνδα για την αναποτελεσματικότητα , προσοχή όχι του δημοσίου, αλλά των δημοσίων υπαλλήλων που πίρνουν πολλά επιδόματα και κάθονται κ.ο.κ. Προσπάθεια που είχε στόχο να πειστεί η κοινωνία ή καλύτερα να στραφεί η κοινωνία ενάντίον τους. Κι αυτό με ασάφειες ως προς τον αριθμό των Δημοσίων Υπαλλήλων (Δ.Υ.), με ασάφειες ως προς τα επιδόματα και τους μισθούς. Τελικά  η κυβέρνηση κατάφερε εως τώρα ανώδυνα να περάσει τις περικοπές μιθών με τους άθλιους της ΤιΒι να επιχαίρουν......έως ότου έφεραν την ίδια και χειρότερη λαίλαπα στον ιδιωτικό τομέα. 

Κάποιοι μάλιστα θεωριτικοποίησαν τα μέτρα και τα μετέτρεψαν μεταρυθμίσεις. Οντως είναι αλλά επί το αρνητικότερο.

Αλλά αλήθεια τι είναι το περιώνυμο δημόσιο;

Το δημόσιο, είναι ο μηχανισμός του κράτους, στον οποίο στηρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είναι ο μηχανισμός του κράτους στον οποίο στηρίζονται οι πολίτες για να εξυπηρετηθούν, αλλά κύρια είναι  ο μηχανισμός του κράτους ο οποίος καλείται να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον. Δημόσιο συμφέρον σημαίνει υπεράσπιση κρατικής περιουσίας υλικής και άυλης.

Ας πούμε η Παιδεία είναι μια άυλη περιουσία, τα αρχαία υλική και άυλη, Ο ΟΣΕ , ΔΕΗ κλπ υλική

Πάνω στο δημόσιο βιαιοπράγησαν όλες οι κυβερνήσεις ...και των δύο κομμάτων. Οι πελατειακές σχέσεις ήταν το κυριότερο όλων. Ήταν εκείνες που καθόρισαν τις υψηλές δαπάνες, οι οποίες  δαπάνες είναι το πρόσχημα να ξεπουληθούν, να απολυθούν και να λεηλατηθούν κομβικοί  πυλώνες από τους ιδιώτες. Οι δαπάνες βέβαια επικεντρώνονται κυρίως στη μισθοδοσία των υπαλλήλων.

Μάλιστα για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους βάζουν στην ίδια μοίρα τις διεκδικήσεις , συνδικαλιστικά των εργαζομένων με το μεγάλο πάρτυ που γινόνταν τόσα χρόνια. Οι συμπεριφορές αρχισυνδικαλισταράδων μάλιστα είναι επιχείρημα για να αποδείξουν ότι ο συνδικαλισμός δεν περπατάει. Κανένας βέβαια δεν αναφέρεται ότι στο συνδικαλισμό οφείλεται η οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση.

Οι δαπάνες

Όπως αντιλαμβάνεστε σε καμμιά περίπτωση δε συμφωνώ με τη κρατούσα λογική για τους Δ.Υ. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι το πάρτυ για τις δαπάνες δεν οφείλεται στη μισθοδοσία και τους πενιχρότατους μισθούς των Δ.Υ. Οφείλεται στους ανεξέλεγχτους διαγωνισμούς του δημοσίου οι οποίοι κατάφεραν να κάνουν πλούσιους πολύ λίγους και να προσφέρουν ελάχιστα. με λίγα λόγια η ιδιωτική πρωτοβουλία έφαγε από παντου από το δημόσιο. Οι δαπάνες οφείλονται στην αγορά υποβρυχίων που γέρνουν και όχι σε επιδόματα που είναι πενιχρά και συμπληρώνουν απλά μισθούς πείνας. 
Οι δαπάνες οφείλονται στους υπέρογκους  εξοπλισμούς και όχι στην πρόσληψη γιατρών και νοσοκόμων.

Τα πάρτυ της Siemens  γίνονταν μέσα στα υπουργεία με αποδέκτες υπουργούς και με αντίτιμα μικρά για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης

....επομένως  είναι μ΄αυτή την έννοια αναποτελεσματικό το Δημόσιο. Αναποτελεσματικό γιατί από τα πάνω κατευθύνει τα στελέχη του σε ένα αξίωμα. Εδώ τα κονομάμε. Στα πλαίσια αυτά οι μεγάλες μίζες κρύβονται από τις μικρομίζες, τα φακελλάκια  στους γιατρούς και τα δωράκια στην πολεοδομία. 

Γίνεται αναποτελεσματικό, γιατί ο καθηγητής δεν είναι σε θέση να ανταπεξέθει και τον οδηγούν στα παράνομα ιδιαίτερ που είναι και το εύκολο χρήμα. Θα μου πει κάποιος παρανομια τα μεν ,παρανομάι τα δε. Δε διφωνώ διόλου. Διαφωνώ με την πρόθεση να αναδειχθούν τα δεύτερα για να καλυφθούν τα πρώτα. 

Τι πρέπει να γίνει;

Θεωρώ ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να κατευθυνθεί σε λύσεις αφού πρώτα αναδείξει ποιος πραγματικά κερδίζει από το αναποτελεσματικό δημόσιο. Ποιες είναι ας πούμε οι πραγματικές δαπάνες-φούσκες. Σε πολλές περιπτώσεις και σε καιρούς που δε συζητούνταν κάτι  σημαντικό, υγιείς συνδικαλιστικές αριστερές δυνάμεις προσπάθησαν να αναδείξουν τα προβλήματα, αλλά δεν εισακούστηκαν. Παρ΄όλα αυτά έκαναν πάταγο αποκαλύψεις βοηθούμενοι και από μεγάλα γεγονότα όπως στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου, όπου εκεί οι εργαζόμενοι από πολύς νωρίς είχαν καταγγείλει αλόγιστες δαπάνες που κατέληγαν με τις ευλογίες διακομματικά σε τσέπες τρίτων. Το παράδειγμα που αναφέρω δεν είναι τυχαία επιλεγμένοα αλλά αντίθετα  είναι συγκεκριμένο, αφού υπάρχουν συγκεκριμένες αποκαλύψεις από τον ελεγχτή δημόσιας διοίκησης, έστω και αργά.

Τα σωματεία θα πρέπει να περάσουν (αν και πολλά τις έχουν κάνει) σε συγκεκριμένες προτάσεις. Κυρίως χρειάζεται να τις προβάλλουν στη κοινωνία..να τις μάθει η κοινωνία!

Το κυριότερο απ΄όλα πρέπει να εμποδίσουν το δεύερο φαγοπότι που έρχεται. Το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας στα αρπακτικά που περιμένουν. Το χαλί έχει στρωθεί διακομματικά. Απαξίωσαν τομείς δημοσίου για να τους ξεπουλήσουν όσο κι όσο.Τι σημαίνει άλλωστε η απαξίωση του ΟΣΕ με τη καθήλωση σε καθεστώς Χαρίλαου Τρικούπη; Όπως πούλησαν την Ολυμπιακή γιατί λέει θα προχωρούσε η ανταγωνιστικότητα και εκείνο που κατάφεραν είναι ένα μεγάλο μονοπώλιο ιδιωτικό να κάνει ότι θέλει.

Το ίδιο θα συμβεί παντού! Το ιδιωτικό κεφάλαιο αποθρασυμμένο πλέον επιθυμεί να αρπάξει όχι  ζημιογόνους τομείς, αλλά κερδοφόρους. πήρε τους δρόμους και τα διόδια, αφού  κοστολόγησε κατασκευή νέων οδικών αξόνων υπερδιπλάσια, επιθυμεί να πάρει τη ΔΕΗ. Και είναι εύκολο να το πετύχει αυτό αφού έχει μία κυβέρνηση που είναι έτοιμη για όλα! Αφού έχει δικά της μέσα ΜΜΕ που ελέγχουν οποιαδήποτε φωνή, αφού έχει πρόθυμους από μεγάλο φάσμα του πολιτικού συστήματος.
Η μοναδική απάντηση είναι η αντίσταση