Ο Καψής κι ο Κώνστας....τα εξαπτέρυγα της Κυβέρνησης και των βιομηχάνων ενάντια στους εργαζόμενους.

Το τελευταίο διάστημα γίνονται ολοένα και πιο συχνές μεγάλες ή μικρές  κινητοποιήσεις. Εργαζόμενοι αντιδρούν σε αποφάσεις της κυβέρνησης που ισοπεδώνουν οτιδήποτε θετικό είχε κερδίσει η κοινωνία. Στα πλαίσια αυτής της επίθεσης γίνεται και η λεγόμενη απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων.  Περιμένω να δω τις χαμηλές τιμές που θα έρθουν. Θα είναι φαντάζομαι σαν εκείνο που μας έλεγε ο αδερφός του πρωθυπουργού, ο "μεγάλος" συγγραφέας Νικος Παπανδρέου κατά τις κινητοποιήσεις μας για το πόλεμο στο Ιράκ. Οτι θα πέσουν οι τιμές της βενζίνης με την ανάληψη της εξουσίας από του Αμερικάνους στο Ιράκ. και "έπεσαν", αλλά προς τα πάνω....
Είναι αλήθεια ότι από την οποιαδήποτε απεργία πλήττεται η κοινωνία. Αλλά γιατί πρέπει να φταίνε οι απεργοί και όχι αυτοί που προκαλούν την απεργία; Φαίνεται ότι τα εξαπτέρυγα της κυβέρνησης στα δελτία ψέλλουν άλλα τροπάρια...Η στήριξη της κυβέρνησης και των βιομηχάνων από τα κανάλια είναι  το φαινόμενο που έχει κυριαρχίσει πλέον στα βραδυνά δελτία. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι , υπακούοντας ή προλαμβάνοντας εντολές των αφεντικών τους(τα πιστά σκυλιά προλαμβάνουν για να έχουν τηνμεγαλύτερη εύνοια των αφεντικών)  είναι κατήγοροι κάθε ομάδας εργαζόμενων που κινητοποιείται, γιατί λέει βλάπτεται ο Τουρισμός.

Κροκοδείλια δάκρυα κάθε βράδυ στις ειδήσεις για το Τουρισμό. Κλείνει η Ακρόπολη, βλάπτεται ο Τουρισμός, γίνονται κινητοποιήσεις στα λιμάνια βλάπτεται ο τουρισμός, απεργούν οι ιδιοκτήτες Φορτηγών βλάπτεται ο Τουρισμός, αύριο οι ταξιτζήδες και λοιπά το ίδιο! Σε λίγο βέβαι κανείς δε θα πηγαίνει διακοπές εξ αιτίας των μέτρων, επομένως τουρισμός δεν θα υπάρχει και εδώ ακούμε αρλούμπες......Τι ακριβώς προτείνουν οι κ.κ. της έγκυρης και μεγάλης και καλοπληρωμένης  δημοσιογραφίας; Μα να μη κινητοποιείται κανένας και να αν είναι δυνατόν να απολύονται και Δημόσιοι υπάλληλοι έτσι για το κερασάκι στη τούρτα...α και για να χαίρεται ο Κώνστας;
Το πράγμα όσο πάει χειροτερεύει. Ο Καψής αφρίζει από το κακό του , ενώ ο Κώνστας γλύφει αριστερά και δεξιά όποιον προωθεί "μεταρυθμιστικά" μέτρα. Αυτοί οι κύριοι πρέπει να γνωρίζουν ότι θα έρθουν πολύ σύντομα αντιμέτωποι με τη κοινωνία, με το βλέμμα της και την οργή της. Βεβαίως είμαι σίγουρος ότι δε τρέχουν για ψώνια στα σουπερ μάρκετ, επομένως δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν το βλέμμα της χαμηλόμισθης υπαλλήλου στο ταμείο, δεν προχωρούν στους δρόμους....και δε γνωρίζουν για τις δυσκολίες του καθηγητού , αφού τα παιδιά τους σπουδάζουν στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία.Όχι οι κύριοι αυτοί δε γνωρίζουν από φτώχεια ή κάποιοι ως νεόπλουτοι την έχουν αποτινάξει από πάνω τους και έχουν γίνει βασιλικότεροι του Βασιλέως......¨ομως δε δικαιολογούνται. Ας εμφανιστούν σε ένα ταβερνάκι το βράδυ και θα δουν τι θα ακούσουν...

....όποιος παίζει αυτήν την περίοδο το ρόλο του Μάτσα" είναι καλοί οι φίλοι μας οι γερμανοί" θα τον κερδίσει το ρόλο αυτό, δηλαδή του ρουφιάνου, επάξια για όλη του τη ζωή. Οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο και είναι προκλητικό να υπάρχουν φωνές απροκάλυπτα τυφλές  εναντίον των εργαζομένων. 
Αλήθεια είναι δυνατόν κάποιος από αυτούς να μας πει το μισθό του; Το φανερό, όχι το κρυφό! και μετά συζητάμε! ..ή μια και μιλάμε για απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, αλήθεια έχουν άδειες τα κανάλια  τους για να λειτουργούν ή εκμεταλεύονται κρατική περιουσία εδώ και πάραπολύ καιρό; 
Και για να προλάβουμε κάποιους γιατί οι καιροί είναι περίεργοι: Δε συμφωνώ με δολοφονίες και τις καταγγέλω, κανενός δημοσιογράφου  ή άλλου ανθρώπου για οτιδήποτε σκέφτεται ή λέει ή ακόμη τον βάζουν και λεει. Τον προτιμώ να τριγυρνά ζωντανός ανάμεσά μας εκτεθιμένος στην οργή και στη χλεύη των ανθρώπων. Πιστέψτε με είναι μεγαλύτερη η τιμωρία!

Κυβέρνηση, Ψέμματα και απογραφή

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Στις 23 Ιουλίου  λήγει η περιώνυμη απογραφή των Δημοσίων Υπαλλήλων. Μια απογραφή η οποία ξεκίνησε με τυμπανοκρουσίες από τη κυβέρνηση. Με τυμπανοκρουσίες και πολλά ψέμματα. Με πολλά ψέμματα, αλλά και παλινωδίες ως προς στα στοιχεία που θα συγκεντρώνονται.

Εν αρχή το ΨΕΜΜΑ

Δύο υπουργοί βγήκαν στο γυαλί και υποστήριξαν  ότι «κανείς δε ξέρει πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι» Οι κυριότεροι υπουργοί της κυβέρνησης ο κ. Παπακωνσταντίνου και ο κ. Ραγκούσης οι αρμοδιότεροι όλων. Μ΄αυτό το ψέμμα (το ψέμμα έχει γίνει ο άλλος τους εαυτός) προσπάθησαν να πείσουν το κόσμο ότι οι «κακοί» δημόσιοι υπάλληλοι είναι η αιτία των δεινών μας. Κι ως ένα σημείο τα κατάφεραν. Για να επιβεβαιώσουν αυτά που έλεγαν ανέφεραν και νούμερα που άγγιζαντο 1.000.000 και το ξεπερνούσαν και  ανήγγειλαν απογραφή. Και ο ποιο δύσπιστος πολίτης τους πίστεψε. Γύρισαν τη μισή κοινωνία ενάντια στην άλλη μισή!

Από την αρχή η ΑΔΕΔΥ διαφώνησε με τα νούμερα που έδωσαν οι υπουργοί λέγοντας ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι 450.000.

Ο καθένας που είναι σχετικός με τη δημόσια διοίκηση γνωρίζει ότι κάθε Διευθυντής ή  το Διοικητικό τμήμα κάθε Υπηρεσίας είναι σε θέση να γνωρίζει τους υπαλλήλους του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να ξέρει και που είναι χρεωμένοι. Ποια είναι η θέση ευθυνης τους. Και πριν από αυτούς  τους ξέρει το ίδιο το κράτος. Αφού αναγράφονται

Στην απογραφή προτάθηκαν να μπουν όλοι όσοι πληρώνονται από το δημόσιο. Είτε είναι μόνιμοι είτε συμβασιούχοι τριών μηνών, οι ωρομίσθιοι καθηγητές κλπ, κλπ, αλλά και οι ερευνητές των πανεπιστημίων που δεν πληρώνονται από το Δημόσιο.Μπήκαν επίσης οι στρατιωτικοί και οι παπάδες. Αλήθεια δε γνωρίζει το Υπουργείο άμυνας τα μέλη του; Σε ποιους τα λένε;

Η ΑΠΟΓΡΑΦΗ

Η απογραφή ήταν μέσα στις εντολές της τρόικας έτσι ώστε με το πάτημα ενός κουμπιού να ελέγχει τις δαπάνες του δημοσίου...και να τις περικόπτει. Να είναι σε θέση να κάνει απολύσεις...πρώτα συμβασιούχων και μετά βλέπουμε...

Η απογραφή εντάσσεται σ΄ενα σχέδιο που αποβλέπει μειώσεις μισθών μέσω ενός ενιαίου μισθολογίου. Περικοπή των επιδομάτων. Μείωση των καθαρών αποδοχών.

Η απογραφή είχε και την «πλάκα» της. Πραγματοποιήθηκε με εκβιασμούς του τύπου: Όποιος δεν απογραφεί δεν πληρώνεται. (Πασοκικός τσαμπουκάς)

 Όλοι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ξόδεψαν ώρες για να απογραφούν. Υπήρξαν άνθρωποι που έβαλαν ξυπνητήρι γιατί το σύστημα  λειτουργούσε καλά μόνο κατά τις 3.00-4.00. Υπήρξαν δημόσιοι υπάλληλοι που έκαναν πάνω από δύο αιτήσεις απογραφής για να είναι σίγουροι. Επομένως κάποια νούμερα που ακούγονται είναι πλασματικά.

Το κυριότερο.

Ελπίζω να μην υπάρξει κάποιος χάκερ και μαζέψει όλα τα στοιχεία των στρατιωτικών με διευθύνσεις κλπ.

Αλλά:

Και να μην αρχίσουν οι έγκυροι δημοσιογράφοι να μας δείχνουν με το δάχτυλό τους δημοσίους υπαλλήλους, τον μεγάλο αρισθμό κλπ. Ας κοιτάξουν τους μισθούς τους και τα ακριβά ενδύματά τους.

Αντίο Ανανέωση;

Του ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*

Τα τελευταία πενήντα χρόνια υπήρχαν πάμπολλες διαδρομές μέσα από τις οποίες μπορούσε κανείς να συναντηθεί με το ρεύμα που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα ως Ανανεωτική Αριστερά και έχει μεγάλη συγγένεια με τη Νέα Αριστερά στις αγγλοσαξονικές χώρες και το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Εγώ που μεγάλωσα στη Βρετανία τη δεκαετία του 1970 επηρεάστηκα από τη Νέα Αριστερά, την οποία σημάδεψαν οι αποχωρήσεις από τα κομμουνιστικά κόμματα μετά από τις εισβολές στην Ουγγαρία το 1956 και την Τσεχοσλοβακία το 1968, από τη μυστική έκθεση και ομιλία του Χρουτσόφ στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, καθώς και από τον Γαλλικό Μάη.

Τρία ήταν τα κεντρικά προτάγματα αυτής της Νέας Αριστεράς: η αναζήτηση νέων οργανωτικών μορφών, η συγκεκριμένη ανάλυση των νέων τάσεων του καπιταλισμού, και η διεύρυνση της έννοιας της πολιτικής ώστε να συμπεριλαμβάνει διακρίσεις και εξουσίες πέρα από την κυρίαρχη ταξική αντιπαράθεση.¹ Χωρίς να υποτιμώ άλλες πτυχές, όπως η κριτική του σοβιετικού μοντέλου που τη συμμερίστηκαν, σε διαφορετικό βαθμό, όλα τα ανανεωτικά ρεύματα, νομίζω ότι αυτά τα τρία προτάγματα ήταν σημαντικότατα και για την  Ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα.

***

Μετά από την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας (ΑΠ) χρειάζεται να συζητήσουμε την εξέλιξη και επικαιρότητα αυτών των προταγμάτων. Δεν απλοποιεί υπερβολικά τα πράγματα, νομίζω, να πούμε ότι το ανανεωτικό ρεύμα στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση συγκροτήθηκε από δύο λίγο πολύ διακριτές, μονίμως αντιπαραθετικές, τάσεις που πότε στεγάζονταν στο ίδιο κόμμα και πότε όχι. Λίγες και λίγοι δεν θα αναγνώριζαν στην ΑΠ την τάση που είδε το ανανεωτικό εγχείρημα ενταγμένο αρχικά στο πλαίσιο της ΕΑΔΕ, κατόπιν στο πλαίσιο της «Συμμαχίας» και αργότερα να έλκεται από το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Σημίτη. Υποστηρίζω ότι τα τελευταία χρόνια η ΑΠ όχι μόνο δεν εμβάθυνε τις απαντήσεις της στα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτά τα προτάγματα, αλλά επιπλέον έπαψε να τα θεωρεί καίρια.

Η αναζήτηση νέων οργανωτικών μορφών

Παντού στα ανανεωτικά εγχειρήματα υπήρχε το αίτημα της ανεξαρτησίας του κόμματος από το ΚΚΣΕ. Πολύ γρήγορα όμως αυτό το αίτημα γενικεύτηκε και διευρύνθηκε με διάφορες κριτικές για την οργάνωση και δομή των κομμάτων. Το θέμα δεν ήταν μόνο να εγκατασταθεί η δημοκρατία και η συμμετοχή εντός του κόμματος, αλλά και το κόμμα να είναι ανοιχτό σε νέες ιδέες και πρακτικές που προέρχονταν από κοινωνικές διεργασίες.

Υπήρχε μια προδιάθεση να βρεθούν νέες δομές και κανόνες λειτουργίας, μια και, όπως ανέλυσαν οι σοσιαλίστριες-φεμινίστριες στη Βρετανία,² οι μηχανισμοί μπορούν να επικρατήσουν και με πολύ σφιχτούς κανόνες λειτουργίας αλλά και με πολύ χαλαρούς. Κανένας δεν θεωρούσε ότι πέραν του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού υπάρχουν μόνο οι λειτουργικές αξίες και δομές των αστικών κομμάτων. Η άποψη που κυριαρχούσε ήταν ότι στις σύγχρονες συνθήκες η συλλογικότητα ήταν πιο αναγκαία από ποτέ για να αντιμετωπιστεί η ιδεολογική κυριαρχία του κεφαλαίου, αλλά και για να οργανωθούν πιο αποτελεσματικά οι αντιστάσεις. Ότι οι βουλευτές και άλλοι εκλεγμένοι της Αριστεράς μπορούν να αυτονομούνται από τις συλλογικότητες της Αριστεράς ή ότι εκφράζουν στα ΜΜΕ τις προσωπικές τους απόψεις δεν αποτελούν πρακτικές που συμβιβάζονται εύκολα με το πρώτο πρόταγμα της  Ανανεωτικής Αριστεράς. Για μια τάση όπως η ΑΠ, που είχε κάνει σημαία τις γόνιμες προτάσεις, προξενεί εντύπωση ότι σε όλη τη προηγούμενη φάση δεν διαμόρφωσε καμία πρόταση για το πώς θα έβλεπε η ίδια μια πιο συλλογική λειτουργία του κόμματος.

Οι οργανωτικές λύσεις εντός των αριστερών σχημάτων συσχετίζονται με το όραμα που έχουμε για μια άλλη κοινωνία. Δεν μπορείς να προτείνεις για την κοινωνία πιο συλλογικές και συμμετοχικές λύσεις, και εσύ να πράττεις αλλιώς. Ο κόσμος έχει την υγιή τάση να βλέπει τι κάνεις, όχι μόνο τι λες. Με αυτή την έννοια, η έλλειψη δημοκρατίας στα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα έδενε με τον αποτυχημένο τύπο κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας που εφαρμόστηκε στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Η δημοκρατία και η συμμετοχή δεν δένουν με οποιαδήποτε οικονομική «βάση».³ Στις σύγχρονες δικομματικές δημοκρατίες, παρ’ όλη τη φιλολογία περί συμμετοχής, τα κόμματα δεν μπορούν να αντέξουν την ουσιαστική συμμετοχή των μελών, γιατί πρέπει να βρεθούν συναινέσεις και να συσκοτιστούν οι ταξικές αντιθέσεις. Έτσι, η  κρίση του πολιτικού συστήματος έχει να κάνει με την κρίση αντιπροσώπευσης των λαϊκών στρωμάτων, κάτι που προφανώς οξύνεται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπου, όπως επιχειρηματολόγησε ο Μαρξ, η λειτουργία του συστήματος έχει την τάση να φανερώνεται πιο καθαρά.

Επομένως, η αναζήτηση οργανωτικών λύσεων δεν αποτελεί σημάδι εσωστρέφειας, γιατί απαντά τόσο στο πρόβλημα της αντιπροσώπευσης των κοινωνικών τάξεων όσο και στο αίτημα αλλαγής του πολιτικού παραδείγματος και στο όραμα μιας άλλης κοινωνίας. Η μη εμπλοκή της ΑΠ με τα οργανωτικά αφήνει πολλά ερωτηματικά και για τις τρεις διαστάσεις.

Η συγκεκριμένη ανάλυση των νέων τάσεων του καπιταλισμού

Η ανάγκη για συγκεκριμένες αναλύσεις αναδείχθηκε για να αντιμετωπιστούν δύο αντίθετες παγιωμένες στάσεις εντός της Αριστεράς. Από τη μια μεριά, υπήρχε ένας αποστειρωμένος μαρξισμός που έδινε την εντύπωση ότι όλα τα βασικά προβλήματα είχαν λυθεί μια για πάντα. Αντί η πολιτική στρατηγική να ακολουθεί νέες επεξεργασίες για την οικονομία και την κοινωνία, η πρακτική των παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων, πολύ συχνά, ήταν να αποφευχθούν νέες επεξεργασίες, ακριβώς για να μην αμφισβητηθεί η τρέχουσα γραμμή. Από την άλλη, υπήρχε ο εμπειρισμός, κυρίως των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, που έθετε μεταρρυθμιστικές προτάσεις παντός καιρού χωρίς αυτές να εντάσσονταν σε μια ευρύτερη στρατηγική ρήξεων με τον καπιταλισμό.

Από τη δεκαετία του 1960 και μετά η ανανέωση σε αυτό τον τομέα έφερε μια εντυπωσιακή άνθηση των μαρξιστικών αναλύσεων σε όλους τους τομείς. Για να μιλήσω μόνο για την πρόσφατη περίοδο και  την οικονομία, οι αναλύσεις σχετικά με τη νεοφιλελεύθερη οικονομία και  την οικονομική κρίση είναι τόσο πολλές και ποιοτικές που δικαιούμαστε να μιλάμε για μια υπεροχή σε σχέση με την κυρίαρχη σκέψη. Παραθέτω μόνο μερικούς από τους στοχαστές που έχουν επηρεάσει τη δική μου σκέψη για την κρίση: Giovanni Arrighi, Robin Blackburn, Robert Brenner, Ben Fine, Andrew Glyn, Chris Harman, David Harvey, Michel Husson, Michael Lebowitz, Fred Moseley, Leo Panitch, Immanuel Wallerstein. Οι παραπάνω έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους,  αλλά όλοι τους έχουν αναδείξει νέες τάσεις στον καπιταλισμό, έχουν εισαγάγει νέες έννοιες ή έχουν επαναφέρει παλιές, και με αυτό τον τρόπο έχουν αναδείξει στρατηγικές επιλογές που αντιμετωπίζει η Αριστερά. Κατανοώ ότι η λίστα δεν είναι αντιπροσωπευτική του πλούτου που υπάρχει, ενώ είναι, επιπλέον, υπερβολικά αγγλοσαξονική! Αλλά όταν διαβάζω άρθρα και ακούω συζητήσεις εντός της ελληνικής Αριστεράς μού είναι σχετικά εύκολο πια να εντοπίσω την επιρροή κάποιων από αυτών των στοχαστών. Εκτός από την περίπτωση της ΑΠ. Όλη τον προηγούμενη περίοδο, όταν η κρίση βρισκόταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων μας, δεν μπορούσα να εντοπίσω επιρροή καμιάς από τις παραπάνω προσεγγίσεις.

Αντί για συγκεκριμένες αναλύσεις των νέων τάσεων, παρατηρούμε έναν αμερόληπτο συνδυασμό των δύο στάσεων που υποτίθεται ότι η ανανεωτικά Αριστερά έβαλε στόχο να ξεπεράσει. Από τη μια μεριά, έχουμε μια ανάλυση για τις οικονομικές και πολιτικές πτυχές του καπιταλισμού, η οποία δεν φαίνεται να διαφοροποιείται από αυτά που έλεγε η Ανανεωτική Αριστερά τη δεκαετία του 1970. Ποια ήταν η φύση της κρίσης του καπιταλισμού μετά το τέλος της δεκαετίας του 1960; Γιατί η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, παρά τις σημαντικές επιτυχίες στο πολιτικό και το ιδεολογικό πεδίο, δεν μπόρεσε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, να διαμορφώσει τις συνθήκες για μια νέα περίοδο διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου; Υπάρχει διέξοδος από την τωρινή κρίση με κεϋνσιανές συνταγές; Μάταια θα έψαχνε κανείς στα πρόσφατα κείμενα της ΑΠ για απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Με αυτό τον τρόπο δεν είναι παράξενο ότι η στρατηγική των συμμαχιών του ευρωκομμουνισμού τη δεκαετία του 1970, όταν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βασίζονταν σε ισχυρά συνδικάτα και πίστευαν στην αναδιανομή του εισοδήματος και στο κοινωνικό κράτος, μένει ανεπηρέαστη σήμερα, παρ’ όλες τις ραγδαίες εξελίξεις στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Από την άλλη, έχουμε μια επιμονή σε έναν εμπειρισμό που εξετάζει τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα αποσπασματικά και προτείνει λύσεις ανά περίπτωση. Συγχρόνως, η ΑΠ συνεχίζει να προτείνει την πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε. χωρίς καμία ανάλυση για το πώς έχει εξελιχθεί η οικονομική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, χωρίς καμιά εκτίμηση για τους κοινωνικούς συσχετισμούς που θα διαμεσολαβούσαν σήμερα μια περαιτέρω πολιτική ενοποίηση, πόσο μάλλον με κάποια αυτοκριτική για το αν και σε ποιο βαθμό επιβεβαιωθήκανε οι προσδοκίες που είχαμε πολλοί άλλοι και άλλες εκτός ΑΠ.

Η διεύρυνση της έννοιας της πολιτικής

Η ανάγκη για διεύρυνση της έννοιας της πολιτικής προέκυψε από πολλές πηγές, πρωτίστως από το φεμινιστικό κίνημα και πιο πρόσφατα από το οικολογικό. Προέκυψε όμως και από τη νέα ανάγνωση του νεαρού, και πιο φιλοσοφικού, Μαρξ και  την παράδοση του «δυτικού μαρξισμού» (Γκράμσι, Λούκατς κλπ.), αλλά και από  όλες τις αναλύσεις, με πιο σημαντικές ίσως αυτές της «κριτικής θεωρίας» της σχολής της Φρανκφούρτης και του Μισέλ Φουκώ, για το πώς ασκείται εξουσία σε διάφορες περιπτώσεις (φυλακές, ψυχιατρεία κλπ.).

Απλοποιώντας βεβαίως, στην παράδοση της Ανανεωτικής Αριστεράς υπήρχε η αναγνώριση ότι πολλές από αυτές τις αντιθέσεις δεν είχαν τη ρίζα τους στην ταξική αντιπαράθεση και ότι, συγχρόνως, έκαναν τη δουλειά της Αριστεράς πιο δύσκολη. Όχι μόνο γιατί έθεταν νέα καθήκοντα, όπως τη μάχη κατά του σεξισμού, αλλά και  επειδή οι αντιθέσεις είχαν την τάση να ενισχύουν τα ιδεολογικά αποθέματα του καπιταλισμού και να δυσκολεύουν τις αναγκαίες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες. Υπήρχε μια αγωνία να εξερευνηθούν οι αλληλεξαρτήσεις των αντιθέσεων. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά στη οικοσοσιαλιστική προσέγγιση και στην παράδοση των φεμινιστριών σοσιαλιστών.

Τις πιο πολλές φορές, τα παραπάνω συνηγορούσαν υπέρ μιας ριζοσπαστικοποίησης της Αριστεράς, σε περισσότερες και όχι λιγότερες ρήξεις. Δεν ισχυριζόταν κανείς ότι το βασικό κίνημα παραμένει το εργατικό και οι άλλες αντιθέσεις μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με κυβερνητικές παρεμβάσεις κατά των διακρίσεων. Αντιθέτως, οι αριστεροί καλούνταν να συμμετέχουν σε πληθώρα κοινωνικών κινημάτων για να αλλάξουν τους συσχετισμούς σε πολλαπλά επίπεδα. Με αυτή την έννοια, είναι απόλυτα εύστοχη η αναφορά μας σε μια ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά.

Εδώ οι προσπάθειες της ΑΠ για εμβάθυνση του προτάγματος είναι πιο σύνθετες. Από τη μια μεριά έχει πάρει αρκετά σοβαρά την οικολογική συμβολή, και όχι μόνο λόγω της σημαντικής παρουσίας του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, από την άλλη τις αδυναμίες σε σχέση με τη φεμινιστική συμβολή τις μοιράζεται με όλες σχεδόν τις άλλες τάσεις της Ανανεωτικής Αριστεράς. Το βασικό εμπόδιο όμως, σε σχέση με τη διεύρυνση του πεδίου του πολιτικού, έγκειται στον ιδιότυπο κυβερνητισμό που έχει αναδείξει αυτός ο χώρος. Δίνει μεγάλη σημασία στην κεντρική πολιτική σκηνή και σε θεσμικές  παρεμβάσεις, αγνοώντας ότι μια νομοθετική ρύθμιση μπορεί να παραμείνει κενό γράμμα αν δεν συμπληρωθεί από μια αλλαγή συσχετισμών μέσα στην κοινωνία και από ρήξη με την ιδεολογία που συγκροτούσε το παλαιό καθεστώς. Έτσι, για παράδειγμα, μπορούν να θεσμοθετηθούν πολλά δικαιώματα υπέρ των γυναικών, αλλά ο περιρρέων σεξισμός (στα ΜΜΕ, στις διαφημίσεις κλπ.) να μην επιτρέπει κάποια ουσιαστική βελτίωση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.

Επιπλέον, πολλά από τα «νέα κοινωνικά κινήματα» συγκροτούνται και στη βάση της κριτικής του παραδοσιακού τρόπου άσκησης της πολιτικής, αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο διάφορες ιεραρχικές σχέσεις εξουσίας που η Αριστερά οφείλει να πάρει πολύ σοβαρά υπόψη της. Για έναν πολιτικό φορέα είναι δύσκολο να αντλήσει από αυτό τον ριζοσπαστισμό αν έχει τόση δυστοκία να αλλάξει το πολιτικό παράδειγμα (βλ. πρώτο πρόταγμα). Ιδιαίτερα όταν δίνει την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για την πολιτική κεφαλαιοποίηση του δυναμισμού των κινημάτων, και λιγότερο να ενσωματώσει νέες πρακτικές και ιδέες που προκύπτουν από αυτά τα κινήματα.

***

Συνοψίζοντας, η αποχώρηση της ΑΠ δημιουργεί προβλήματα για μια Αριστερά όπως τη δική μας που έχει κάνει σημαία της την ενότητα της Αριστεράς, και ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία όπου η μάχη κατά του μνημονίου και της ταξικότατης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να λειτουργεί συσπειρωτικά. Αλλά στο επίπεδο των ιδεών και εμβάθυνσης των ανανεωτικών προταγμάτων η αποχώρηση είναι, πιστεύω, λιγότερα επιζήμια. Η ΑΠ έχει πολύ καιρό που έπαψε να εμβαθύνει την ανάλυσή της σε αυτά τα πεδία. Οι γόνιμες μεταρρυθμίσεις, η μάχη κατά του πελατειακού κράτους, και το αίτημα να τεθεί το δημόσιο συμφέρον πάνω από το κομματικό μού φαίνεται ότι αποτελούν απαντήσεις σε διαφορετικές ερωτήσεις. Και βεβαίως έτσι δημιουργούνται σοβαρά ρήγματα -- όταν δεν συμφωνείς πια ούτε για τα ποια είναι τα βασικά ερωτήματα, πόσο μάλλον οι σωστές απαντήσεις.

Δεν υποστηρίζω βέβαια ότι οι άλλες τάσεις της Ανανεωτικής Αριστεράς παίρνουν άριστα σε σχέση με το πώς προχώρησαν τα τρία προτάγματα. Το κυρίαρχο όμως είναι ότι συνεχίζουν να αναγνωρίζουν εν μέρει τον εαυτό τους σε σχέση με αυτά τα προτάγματα. Η ρήξη με τον κυβερνητισμό, η εμμονή σε ταξικές αναφορές και στην κοινωνική γείωση, το μπόλιασμα από τις εμπειρίες του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, η ενασχόληση με αναλύσεις όπως αυτές για την οικονομική κρίση και την οικονομία των αναγκών και άλλα πολλά αναδεικνύουν ότι, μετά από τη χαμένη δεκαετία του 1990, η Αριστερά ξαναβρίσκει το νήμα για να επεξεργαστεί νέες απαντήσεις στα κύρια προτάγματα. Δεν θα καταλήξει σε τελικές απαντήσεις, γιατί δεν υπάρχουν τελικές απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν. Αλλά το νήμα της ενασχόλησης με τα κύρια προτάγματα δεν έχει κοπεί και σε όλα υπάρχουν ενδιαφέρουσες και ενθαρρυντικές νέες διεργασίες και πρωτοβουλίες.

*Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Σημειώσεις

1. Βλ. Stuart Hall, «Life and Times of the First New Left», New Left Review, 61, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2010.

2. Βλ. Sheila Rowbotham, Lynne Segal, and Hilary Wainwright, Beyond the Fragments: Feminism and the Making of Socialism, Merlin Press, 1979.

3. Βλ. C. B. Macpherson, The Life and Times of Liberal Democracy, Oxford University Press, 1977 [ελλ. έκδ: Η ιστορική πορεία της φιλελεύθερης δημοκρατίας, μετ. Ελένη Κασίμη, β΄  έκδ., Γνώση, 1994].

αναδημοσίευση από την Αυγή 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/07/2010

Και μετά μου λένε: μην εκδηλώνεσαι....

Για την αυτοδιοικητική πολιτική του ΣΥΝ

Αφορμή για το μικρό κείμενο που ακολουθεί αποτέλεσε ένα αγωνιώδες mail συντρόφου, που  μου μετέφερε γεγονότα και διαδικασίες από την επαρχία και συγκεκριμένα από την Πρέβεζα,  δημάρχου και  στελέχους του ΣΥΝ. 

Γεγονότα που  έχουν σχέση με τον συμπόρευση του ίδιου του δημάρχου με το ΠΑΣΟΚ πάνω από δυο τετραετίες. Γεγονότα που ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, κυοφορούνται όχι ως αποτέλεσμα κομματικών διαδικασιών, αλλά ως αποτέλεσμα προσωπικών τακτικών διά του τοπικού τύπου. Κάποιοι προσπαθούν στην Πρέβεζα να εκβιάσον με το τρόπο αυτό την υποστήριξη του σχήματος τους, από τοπικές οργανώσεις ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ  και τη συνέχιση του «πετυχημένου εγχειρήματος», όπως αναφέρουν σε διακήρηξη τους στελέχη του τοπικού ΣΥΝ και ΠΑΣΟΚ και εννοούν βεβαίως τη "συνεργασία" ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ. 

Στην ουσία από τη μια θέλουν να εξασφαλίσουν το χρίσμα από το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και από την άλλη θέλουν να συμπαρασύρουν στο κατήφορο και να προκαταλάβουν την απόφαση της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΝ από την οποία ζητούν να αγνοήσει τις αποφάσεις του τελευταίου συνεδρίου.

Για να εξηγούμαστε! Αυτό αποτελεί μια κατάφορη παραβίαση του ίδιου του κώδικα δεοντολογίας , μια παραβίαση της ίδιας της πολιτικής που ψηφίστηκε στο τελευταίο συνέδριο και που ο ίδιος ο συγκεκριμένος δήμαρχος ψήφισε. Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι ο ΣΥΝ δεν είναι το κόμμα που γνωρίζανε έως τα τώρα!

Απλά διαλεγαν να είναι με την πλειοψηφία.

 Μόνο κάπως έτσι μπορεί να είναι η οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στη Τοπική αυτοδιοίκηση

Στο παρακάτω σημείωμα αναφέρομαι μόνο στο ΣΥΝ,αφού οι συνιστώσες που απαρτίζουν την πολιτική συμμαχία το ΣΥΡΙΖΑ, είναι αλήθεια ότι έχουν λυμένα τα ζητήματα των συνεργασιών. Ο ΣΥΝ αντίθετα έχει τη τάση να ακολουθεί ,λανθασμένα κατά τη γνώμη μου,  κατά  τις αυτοδιοικητικές εκλογές «συμμαχικές» πολιτικές με το ΠΑΣΟΚ σε πολλές περιπτώσεις. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις από την προηγούμενη φορά με μεγάλη προσπάθεια, είχε λύσει τα ζητήματα των προσωπικών πολιτικών των αυτοδιοικητικών στελεχών, ακυρώνοντας τις όποιες «συμμαχικές» βλέψεις. Μάλιστα χορηγός της προσπάθειας των στελεχών αυτών υπήρξε η Ανανεωτική πτέρυγα η οποία υπεραμύνονταν αυτών των συνεργασιών με το ΠΑΣΟΚ. Μετά όμως το συνέδριο και την αποχώρηση της πτέρυγας είναι βέβαιο ότι δεν θα πρέπει να συζητάμε για τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ σε ΚΑΝΕΝΑΝ δήμο της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ και του νεοφιλελευθερισμού , του Καλλικράτη δεν μπορεί σε κανέναν Δήμο της χώρας είτε μικρός ,είτε μεγάλος να αποτελεί εταίρο του ΣΥΝ. Ακόμη περισσότερο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη στρατηγική επιλογή μας πρέπει να λαμβάνονται υπόψην και οι απόψεις των συνιστωσών, αφού ως ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να «κατέβουν» τα σχήματά μας.

Σε καμιά περίπτωση δεν αποκλείω να έχουμε συνάντηση με ανθρώπους (προσοχή με ανθρώπους) του σοσιαλιστικού χώρου,ή και άλλους, πάνω σε μία προγραμματική βάση, αλλά οι όροι μας πρέπει να είναι σαφείς με οποιονδήποτε εταίρο.

 Καταδίκη του Καλλικράτη, της οικονομικής πολιτικής και του λεγόμενου μηχανισμού στήριξης, του ασφαλιστικού, καταδίκη των όποιων εξειδικευμένων οικονομικών παραμέτρων που αφορά τη Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως εκτέλεση έργων με σύμπραξη ιδιωτικού τομέα( ΣΔΙΤ) και αποψίλωση της ουσίας της τοπικής αυτοδιοίκησης με δημαρχοκεντρικό πρότυπο και αποψίλωση των κρατικών χρηματοδοτήσεων οι οποιες πλέον μεταφέρονται στους πολίτες. Καταδίκη του ψαλιδίσματος της ίδιας της τοπικής αυτοδιοίκησης

Πριν απ΄όλα, όπως είπε και ο σ. Τσίπρας, οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν ένα κραστ τέστ της κοινωνίας με την πολιτική της κυβέρνησης. Δε μπορεί να αποτελεί σε καμία γωνιά της χώρας  ο ΣΥΝ εταίρο του άθλιου νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε το άλλοθι της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Σε καμιά γωνιά της χώρας δεν θα πρέπει να λέιψει αυτοδιοικητικό σχήμα με αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ.

Κανείς δε θα μας το συγχωρέσει!

ας κοιταχτούμε στο καθρέφτη....

Όπως σας είπα και στο fb τη Τρίτη «έπεσα από.... τα τείχη της Τροίας» και κατάφερα να βγω ζωντανός. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα γίνονται διάφορα στην πολιτική μας ζωή. Αρνούμαι να ασχοληθώ με προσωπικές στρατηγικές και «οράματα» και κοιτάζω παραπέρα...Τι βλέπω; Την ίδια τη ζωή! Μαυρίλα ...μαυρίλα δυστυχώς.

Δυστυχώς λοιπόν βλέπω την υποτελή κυβερνησή μας...ναι αυτή του ΠΑΣΟΚ να παίρνει όλο και σκληρότερα μέτρα σε βάρος των πολιτών της χώρας....Εργασιακό -Ασφαλιστικό νομοσχέδιο, με βαθύτατα τα χαρακτηριστικά της αντισυνταγματικότητας. Την αξιωματική αντιπολίτευση να σέρνεται.....πίσω από την υποτέλεια του ΠΑΣΟΚ....την εκδίωξη  εργαζομένων της ΑΓΡΟΓΗΣ που λέει μπήκαν με ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις...(θεωρώ ότι είναι μια κακή αρχή- κια ς είμαστε όλοι συγκρατημένοι όταν εκδιώχνονται άνθρωποι- που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για να θεωρηθούν ίσως και άλλοι εργαζόμενοι παράνομοι στο Δημόσιο και να εκδιωχθούν)..την Αριστερά να πολυδιασπάται και να αυτοτεμαχίζεται σε καιρούς που θα πρεπε να έχει πρωτεύοντα ρόλο....Την άθλια επίθεση Παγκάλου σε ΚΚΕ (κυρίως) και ΣΥΡΙΖΑ για να βγάλει παράνομες οποιεσδήποτε ενέργειες ή κινητοποιήσεις όπως αυτές στο λιμάνι, που κατά τη γνώμη μου καλά κάνει και τις πραγματοποιεί το ΠΑΜΕ

...την απουσία ευθύνης, θάρρους ,  με ελάχιστες εξαιρέσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ....Θα γραφούν με μελανά γράμματα στην ιστορία...την απουσία πολιτικής υπευθυνότητας των ίδιων των πολιτών που ναι μεν καταβαραθρώνουν τα δύο κόμματα στις δημοσκοπήσεις, αλλά μετεωρίζονται σαν πελαργοί στο ένα πόδι ή στο κανέναν από τους υπάρχοντες, απαγοητευμένοι δηλώνουν, φτιάχνοντας το άλλοθι για τη ψήφο που θα τη ρίξουν πάλι στο δικομματισμό....ας πούμε την αλήθεια....είναι ντροπή μας να υπερασπιζόμαστε από τη μια απόψεις που τοποθετούν όλους με ίδιες ευθύνες  για το κατάντημα της χώρας.

 Όχι η Αριστερά δεν έχει ευθύνες...Κάποιοι τελευταίοι «εκσυχρονιστές» της προσπαθούν να τις μεταφέρουν ευθύνες, για νακαλύψουν πολιτικά κενά, γιατί υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων αντιπρόσωποι της  συνδικαλιστές....και βρίσκουν την ευκαιρία μ΄αυτό το τρόπο να προβάλλουν την γενικόλογη άποψη και αυτοί ότι «όλοι φταίμε»

....τι κάνουν οι κρατούντες σήμερα...καταργούν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων...μειώνουν τους μισθούς....ναι δε φταίνε οι αριστεροί συνδικαλιστές υπερασπιστές των δικαιωμάτων, αλλά οι άλλοι συνδικαλιστές που τώρα χάθηκαν...Ν΄αναφέρω ονόματα: Κουτσούκος (πρώην ΑΔΕΔΥ, νυν βουλευτής ΠΑΣΟΚ ), Πρωτόπαππας (πρώην πρόεδρος ΓΣΕΕ, νυν βουλευτής ΠΑΣΟΚ), Κουτρουμάνης, (συνδικαλιστής φοροτεχνικών - νυν υφυπουργός εργασίας και βουλευτής)....Αν μιλάμε γι αυτούς τους συνδικαλιστές ...ε τότε καλά κάνουμε και τους βρίζουμε

αν μιλάμε γι αυτούς της αριστεράς.....ε τότε να ξέρετε όλοι σας ότι πάλι σ΄αυτούς θα προστρέξουμε όταν θα χρειαστεί να διεκδικήσουμε αυτά που μας άρπαξαν.....

Ας το φωναξουμε με θάρρος (ευτυχώς δε με αφορά προσωπικά, όπως και τους άλλους ψηφοφόρους της Αριστεράς)....Φέρουμε ευθύνη ως πολίτες. Δώσαμε στο ΠΑΣΟΚ δυνατή αυτοδυναμία τις τελευταίες εκλογές....δυναμώσαμε την ακροδεξιά που ψήφισε το μνημόνιο...αποδυναμώσαμε ή αφήσαμε στάσιμη την Αριστερά.....ας κοιταχτούμε στο καθρέφτη.....κι ας αφήσουμε την πλαστή επιχειρηματολογία

ας πάρουμε τις ευθύνες μας......