Για την κ. Αλ Σαλέχ και τον "εκτσογλανισμό" του κ. Βενιζέλου.

Διάβασα τη καταγγελία  από το Βήμα για τον φραστικό προπηλακισμό που δέχθηκε η κ. Αλ Σαλέχ από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήμουν βέβαια μπροστά στη σκηνή που περιγράφεται, αλλά είναι ευκαιρία να πω κάποια πράγματα. 

Πρώτον θεωρώ εντελώς άκαιρα τα χτυπήματα κάτω από τη μέση σε αντίπαλο ποστάροντας φωτογραφίες «γυμνές» της κ. Αλ Σαλέχ. Αυτή η τακτική το μόνο που κάνει είναι να γυρίζει εναντίον όποιου τη χρησιμοποιεί. 

Η κ. Αλ Σαλέχ έχει συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, έχω κι εγώ αισθανθεί το ύφος της, διαφωνήσαμε, με διέγραψε από το ΦΒ από φίλο και πάει και τελείωσε. Αμ δε,  η κ. Αλ  Σαλέχ αφού εξ΄λυβρισε τους πάντες που διαφωνούσαν με τα μνημόνια πήγε στο ΠΑΣΟΚ κι έπιασε πάγκο για να συντηρήσει το καταρρέον πολιτικό σύστημα.

Ας πάμε όμως στην ουσία η οποία χάνεται ανάμεσα στις  φωτογραφίες.

Η κ. Αλ Σαλέχ έχει μάθει να προκαλεί πολιτικά. Προσπάθησε να δικαιολογήσει τον κ. Βενιζέλο για τον όρο που εισήγαγε  «εκτσογλανισμό» της πολιτικής ζωής από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε άρθρο της στην Athens Voice με τίτλος «εκτσογλανισμός» γράφει: «Οι λέξεις είναι τα όρια του ήθους και του κόσμου μας. Από τις λέξεις κρατιόμαστε. Λέξεις αναζητούμε για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε ό,τι συμβαίνει» και παρακάτω «Με το άκουσμα της νέας λέξης (από τον Βενιζέλο) όλοι κατάλαβαν ή βρήκαν την έννοια που αναζητούσαν για την ερμηνεία της τρέχουσας κατάστασης.

Για την κ. Αλ Σαλέχ το πρόβλημα της περιγραφής της σημερινής πολιτικής κατάστασης δεν είναι ούτε η φτώχια, ούτε τα μνημνόνια , ούτε η ανεργία, αλλά ο «εκτσογλανισμός» Η Φτώχια, η Ανεργία, τα Μνημόνια δεν είναι λέξεις που κατ’ αυτήν έχουν δύναμη, που περιγράφουν την κατάσταση. Λες και ξεπήδησε ένα κόμμα και διαλύθηκε η πολιτική ζωή του τόπου που πήγαινε καλά. Για την κ. Αλ Σαλέχ δεν έχουν δύναμη οι λέξεις μίζες, δωροδοκίες, αλλά ο εκτσογλανισμός.

Προχωρεί η κ. Αλ Σαλέχ κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του υιοθετώντας τον όρο «εκτσογλανισμός» . Λέει με λίγα λόγια:

Εκτσογλανισμός κατ’ αυτήν το κίνημα «δεν πληρώνω» που υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι κι αν συγκέντρωσε πλήθος ανθρώπων οι οποίοι καταλάβαιναν ότι η λαίλαπα των φόρων δε θα σταματήσει ποτέ.

Εκτσογλανισμός και οι παρατεταμένες απεργίες. Το δικαίωμα δηλαδή κάθε εργαζόμενου ν’ αντισταθεί στα μέτρα λιτότητας, στις απολύσεις.

Εκτσογλανισμός και η χειραφέτηση από τα ΜΜΕ μιας ολόκληρης γενιάς, των ηλικιωμένων με συνθήματα ότι ο Τσίπρας θα σας πάρει τα σπίτια, τις καταθέσεις, θα μας κάνει Β. Κορέα, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από το να είμαστε φτωχοί.

Εκτσογλανισμός και η ταύτιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής εντός κοινοβουλίου με εκείνη της σκληρής νεοφιλελευθερης πολιτικής με το μανδύα της χούντας του Πινοσέτ, ακόμη και εκτσογλανισμός η αναφορά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για το βάρος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ενώ αντίστοιχα το παράλογοπ εγω του κ. Βενιζέλου δεν αποτελεί «εκτσογλανισμό»

Εκτσογλανισμός και η  κριτική του ΣΥΡΙΖΑ για τη λίστα Λαγκάρντ και τα σκάνδαλα στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Τι κι αν βοά η κοινωνία; Για την κ. Αλ. Σαλέχ  δε σημαίνει τίπ[οτε.

Εκτσογλανισμός  ακόμη και τα σχόλια εκείνων που για πρώτη φορά έχουν τη δυνατότητα να μιλάνε μέσω του δικτύου, μην έχοντας τη δυνατότητα να μιλήσουν από τα Μεγκάλα κανάλια.

Εκτσογλανισμός και οι καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για χάρισμμα χρεών προς τα κανάλια.

Εκτσογλανισμός ακόμη και τα κομματικά έντυπα που δεν συμφωνούν μαζί  τους.

Εκτσογλανισμός και η στάση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης που χάνοντας την ψυχραιμία της η κ. Αλ Σαλέχ τον κατηγορεί ως αμόρφωτο και τον Παπαδημούλη ότι παράγει λάθος ήθος.

Και καταλήγει ότι ευτυχώς υπάρχουν αντιστάσεις καθότι βγαίνουμε από τα μνημόνια την επόμενη χρονιά (αλήθεια που το είδε αυτό;) αλλά από τη κοινωνική κρίση αργούμε γιατί βέβαια φταίει ο εκτσογλανισμός του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κ. Αλ Σαλκέχ όπως είπα ξέχασε να πει για:

τον αληθινό και συνεχή εκτσογλανισμό των μιζαδόρων που αποκαλύπτονται σιγά-σιγά και ανήκουν στο χώρο αποκλειστικά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. βέβαια ο κ. Βενιζέλος δεν ήταν εξέχον στέλεχος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και δεν γνώριζε τίποτε , ε κ. Σαλέχ;

Τον αληθινό και συνεχή εκτσογλανισμό των δημοσιογράφων που εξίσωναν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου με τον Κασιδιάρη. Την απουσία από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης  (ουδέποτε τον αποκαλούν έτσι)

Τον αληθινό και συνεχή εκτσογλανισμό της μονταζιέρας της Συγγρού που παραχαράσσει δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Τον αληθινό και συνεχή εκτσογλανισμό της αστυνομίας που γεμίζει αδιακρίτως χημικά διαδηλώσεις καθώς και την ανοχή της στους φασίστες.

Τον αληθινό και συνεχή εκτσογλανισμό του Γεωργιάδη , Φαίλου και Κεδίκογλου.

Τον αληθινο εκτσογλανισμό του αρχηγού της αστυνομίας «κάντε τους το Βίο αβίωτο» στους μετανάστες (εκεί ήλπιζα ότι κάτι θα έχει να πει)

Δε μας είπε τίποτε για την συνεχή απουσία του πρωθυπουργού και των υπουργών από τη Βουλή, τα δεκάδες προεδρικά διατάγματα, οι απολύσεις επί αδίκων, το κλείσιμο εν μια νυκτί  της ΕΡΤ, η φρασεολογία του Βενιζέλου «είστε νέος κ.Τσίπρα στην πιάτσα»και τον «κουτσοβακισμό» του κ. Σαμαρά. Πιάτσα αντιλαμβάνονται την πολιτική και μαγκιά.

Η κ. Αλ Σαλέχ δε μιλά βέβαια για τις  εκατοντάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας που απελπισμένοι δεν μπορούν να ξεχρεώσουν.

Η Κ. Αλ Σαλέχ και το ΠΑΣΟΚ δε μιλά πλέον για τη θεωρία των δύο άκρων , το λαικισμό , τοον εκφασισμό γιατί δεν πιάνει στη κοινωνία , αλλά για τον εκτσογλανισμό. Έτσι θεωρεί ότι θα κερδίσει κόσμο το ΠΑΣΟΚ και ο αρχηγός τους Βενιζέλος.

Η νέα ρητορική του ΠΑΣΟΚ και των στελεχών τους (μέσα σ’ αυτούς και η κ. Αλ Σαλέχ) προσπαθεί να περισώσει το παλιό πολιτικό κατεστημένο. Η κ. Αλ Σαλέχ έχει διαλέξει στρατόπεδο. Γνωρίζει πολύ καλά ότι τα μνημόνια δε τελειώνουν μέσα στο 14 (και όμως γραφεί ότι θα τελειώσουν) γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά που σας ανέφερα πιο πριν αλλά σιωπά. Τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατηφορίζουν σ΄ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Τετοια κυβέρνηση είχαμε να δούμε χρόνια. Μόνο με κυβερνήσεις μπανανίας θα μπορούσαν να συγκριθούν.

Ναι …μου απάντησε ένας φίλος μου που μόλις τον έδιωξαν από τη δουλειά του και δεν μπορεί να θρέψει την οικογένειά του…. Αν είναι η αφύπνιση της κοινωνίας εκτσογλανισμός, τότε είμαι τσογλάνι.

Τελειώνοντας θέλω να πω στην κ. Αλ Σαλέχ από τη στιγμή που θέλει να εκτίθεται στην πολιτική ζωή πρέπει να μάθει ότι πρεπει να δέχεται και τη κριτική, όσο σκληρή κι αν είναι. Θέλω να της πω ότι τον «εκτσογλανισμό» που επιχειρεί να ρίξει στον ΣΥΡΙΖΑ τον έχει ήδη πραγματοποιήσει το κόμμα της το ΠΑΣΟΚ,  η ΝΔ και τα μνημόνια. Είναι αργά για δάκρυα Αλ Σαλέχ για τη κοινωνία και πολύ περισσότερο για το ΠΑΣΟΚ.

Τζοχατζόπουλος, Μαντέλης, Κάντας, Παπαντωνίου, Παπακωνσταντίνου είναι κάποιοι από τα στοιχεία του εκτσογλανισμού της κοινωνίας και δυστυχώς για σας δεν ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ

του Χρ. Λάσκου

Είναι συχνό, όταν γίνεται αναφορά στη γεωγραφία της ελληνικής πολιτικής σκηνής, το ΚΚΕ να τοποθετείται «αριστερότερα» του ΣΥΡΙΖΑ. «Ασκείται πίεση από τα αριστερά του», «βάλλεται από τα αριστερά», «η διεύρυνση της πολιτικής συμμαχίας προς τα αριστερά», είναι φράσεις που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν αντιθέσεις, συνάφειες και σχέσεις του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς με το κομμουνιστικό κόμμα.
Βέβαια, αν παίρναμε στην κυριολεξία τις δηλώσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, τότε θα έπρεπε να αποδεχτούμε πως το ΚΚΕ δεν νιώθει πως ανήκει στην Αριστερά.
«Τι θα πει Αριστερά;, Εμείς είμαστε κομμουνιστές», κατά τη δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα. Πράγμα που, ξαναλέω, αν το πάρουμε στην κυριολεξία, σημαίνει πως η πολιτική γεωγραφία, όπως κατανοείται τους δύο τελευταίους αιώνες στον καπιταλιστικό κόσμο, δεν περιλαμβάνει το ΚΚΕ. Η φράση, λοιπόν, «αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ» έχει το ίδιο στάτους με κάτι σαν «νοτίως του μέλλοντος» ή «δεξιότερα της αγάπης». Συνιστά, δηλαδή, α-νόητη διατύπωση.
Δεν μπορούμε, ωστόσο, να το πάρουμε κυριολεκτικά. Γιατί το ΚΚΕ, μετέχοντας στην πολιτική διαμάχη και την κοινωνική αντιπαράθεση, δεν γίνεται να βρίσκεται «εκτός του κόσμου τούτου».   Θέλω να πω, ο αντικαπιταλισμός δεν συνιστά τοποθέτηση στο επέκεινα. Σε φιλοσοφική γλώσσα, είναι στάση εμμενής και όχι υπερβατική. Αυτό, άλλωστε, είναι που, διαχωρίζει τη μαρξιστική του εκδοχή από αυτές που έμειναν στην ιστορία ως ουτοπικές, δηλαδή, ακριβώς, υπερβατικές.
Με τα λόγια του Μαρξ, «ο κομμουνισμός είναι το κίνημα που ανατρέπει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων». Τώρα, όχι κάποτε. Διαρκώς, όχι κάποια στιγμή. Η Αριστερά, λοιπόν, είναι του ενθάδε και του τώρα. Ή δεν είναι τίποτε.
Το ΚΚΕ δεν είναι «τίποτε», ακριβώς γιατί τα μέλη του, με τον τρόπο τους πάντα, συμμετέχουν στους αγώνες κι ενδιαφέρονται για πολιτικά αποτελέσματα. Κάποιες φορές παράγουν πολιτικά αποτελέσματα. Πράγμα που σημαίνει πως περιλαμβάνονται στον πολιτικό χάρτη, θέλοντας και μη. Άλλωστε, ανεξάρτητα από τις δημόσιες δηλώσεις της ηγεσίας του, ο επαναστατικός αυτοπροσδιορισμός από μόνος του αποτελεί κατάταξη στη γεωγραφία.  Αριστερή κατάταξη.
Έλα, όμως, που αυτό αμφισβητείται σφόδρα. Όπως έδειξε η έρευνα μεταξύ των συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ του πρόσφατου Ιουλίου η αυτοαντίληψή τους είναι πως βρίσκονται πολύ αριστερότερα του ΚΚΕ. Έτσι, στην κλίμακα 1 έως 10 (με 1 για την Αριστερά και 10 για τη Δεξιά) οι συριζαίοι αυτοτοποθετούνται στο 1.9, σχεδόν ακροαριστερά, ενώ το ΚΚΕ το ταξινομούν στο 3.5, κοντύτερα στο κέντρο, δηλαδή.
Έχει κάποια σημασία αυτό; Μήπως μας βάζει σε μια βλακώδη λογική αριστερόμετρου; Ισχυρίζομαι πως και έχει σημασία και δεν μας οδηγεί σε βλακώδεις ατραπούς.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, είναι τέτοια η αποστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ προς το σεχταρισμό και την «αυτάρκεια», που είναι συχνότερο να βρεις στην πρακτική τους τον αυτοσαρκασμό παρά την αλαζονεία. Πρόκειται για έναν πολύ ανοικτό πολιτικό χώρο, στα όρια, κάποιες φορές, της αυτοϋπονόμευσης.
Με δεδομένο αυτό, η πολύ αριστερή αυτοτοποθέτησή τους είναι, νομίζω, καλό σημάδι. Γιατί, αν κάτι υποδηλώνει, που έχει πολιτική σημασία, είναι πως αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι αυτό που επιδιώκουν, η  κυβέρνηση της Αριστεράς, σηματοδοτεί μια κολοσσιαία πολιτική και κοινωνική σύγκρουση με ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διαστάσεις. Καμιά «ομαλότητα» δεν τους περιμένει έχοντας να αντιμετωπίσουν αυτό το διακύβευμα. Η αυτοτοποθέτησή τους, λοιπόν, είναι και μια εκδήλωση αποφασιστικότητας μπροστά στα δύσκολα.
Που γίνονται δυσκολότερα λόγω της στάσης του ΚΚΕ.
Από τον Δεκέμβρη και την Υπατία μέχρι τις πλατείες και τις εκλογές έχουμε δεκάδες επεισόδια, που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Σε όλες τις ριζοσπαστικές καμπές του κινήματος το ΚΚΕ βρέθηκε απέναντι.
Και σήμερα εμφανίζεται ως εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το μέγιστο εχθρό του. «Κάποιοι λένε ότι είναι καλύτερα να διαπραγματευθεί η ΝΔ που είναι «παιδί του συστήματος» παρά κάποιος που δεν ξέρει και που χθες ήταν άλλο και σήμερα άλλο», είπε, μεταξύ άλλων, η Παπαρήγα στην τελευταία παρέμβασή της στη Βουλή, την οποία αφιέρωσε, στο σύνολό της σχεδόν, σε μια εμμονική επίθεση στο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
«Κάποιοι λένε». Και, προφανώς για να λένε, κάτι θα ξέρουν. Αν είναι να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ψηφίστε καλύτερα ΝΔ.
Και όλα αυτά δεν δηλώνουν μόνον εμπάθεια και σεχταρισμό. Δείχνουν και σκέψη ταραγμένη. Διότι τι άλλο σημαίνει η θέση του γραμματέα του ΚΚΕ πως ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται σε σοσιαλδημοκρατία; Αλήθεια, αυτό δεν ήταν πάντοτε στην ανάλυση του ΚΚΕ; Από πότε άρχισε η μετάλλαξή του; Πρωτύτερα υπήρξε ριζοσπαστικός; Ημικομμουνιστικός, ίσως; Ρε, μπερδέματα που έχει η διαλεκτική!
Ας κλείσω με ένα τελευταίο παράδοξο.
Η ανάλυση του ΚΚΕ αναφορικά με το μείζον ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης είναι πανομοιότυπη με αυτήν της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή. Ο ορισμός της ως κρίσης υπερσυσσώρευσης, που τον μοιράζονται τα δύο κόμματα, οδηγεί, επιπλέον, και σε μια κοινή προσέγγιση τόσο της κρίσης όσο και των απαντήσεων με όρους πρωταρχικά ταξικούς, πράγμα που τα διαχωρίζει από άλλες οργανώσεις της ελληνικής Αριστεράς, που προτάσσουν περισσότερο «πατριωτικές» ή «αντιιμπεριαλιστικές» οπτικές. Κανονικά, αυτό έπρεπε να τα φέρνει πιο κοντά. Κανονικά. Τι θα πει, όμως, κανονικά; Ούτε σ’ αυτό βγαίνει άκρη.

 http://alterthess.gr

Β. Κορέα! Καμιά σχέση με το σοσιαλισμό!

Όπως γνωρίζουμε καλά η Β. Κορέα συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι βρίσκεται στον αστερισμό του σοσιαλισμού, ενός βεβαίως ανύπαρκτου σοσιαλισμού στον οποίον οι Μαρξ Ένγκελς Λένιν θα ήταν κρατούμενοι και υποψήφιοι για εκτέλεση

Προς επίρρωση των παραπάνω αποτελεί η εκτέλεση του Γιάνγκ Σονγκ-Θαέκ, μεγαλοστέλεχους της κυβέρνησης. Έγινε γνωστό βέβαια γιατί πρόκειται για προβεβλημένο στέλεχος, αλλιώς δε θα μαθαίναμε τίποτε αν επρόκειτο για απλό άνθρωπο – πολίτη αυτής της χώρας. Οι αιτίες για την εκτέλεση ήταν: «διάπραξη του ασυγχώρητου εγκλήματος της προδοσίας», τρέχα-γύρευε δηλαδή. Το γεγονός, αναπαράγοντας βεβαίως από πρώτο χέρι τα επιχειρήματα της Β. Κορέας, επιβεβαίωσε και ο Ριζοσπάστης (ναι η εφημερίδα του ΚΚΕ) χωρίς να θέτει ούτε ένα ερωτηματικό για την ενέργεια αυτή.

Επομένως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα αναμφισβήτητο γεγονός αφού το αποδέχονται όλες οι πλευρές που στην ουσία του είναι πέρα για πέρα αποτρόπαιο.

Στη Β. Κορέα δεν υπάρχει σοσιαλισμός αλλά ούτε βέβαια ελευθερία και δημοκρατία. Για όποιον ισχυρίζεται το αντίθετο μάλλον δεν έχει καταλάβει τίποτε από τον σοσιαλισμό. Οι προδότες, οι καταχραστές, οι μετέχοντες σε ταινίες πορνό (μ’ αυτά τα επιχειρήματα ακόμη κι αν τα ποαραδεχθούμε, εκτελέστηκε ο Γιάνγκ Σονγκ-Θαέκ) δεν δικάζονται από πολιτικά δικαστήρια αλλά από έκτακτα στρατοδικεία, δεν φυλακίζονται, αλλά εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Κι αν είναι κατακριτέο να μην έχει δίκαιη δίκη κάποιος άνθρωπος που διαπράττει ποινικές πράξεις, ή να κλείνεται σε στρατόπεδο τύπου Γκουαντανάμο ή να εκτελείται ένας άνθρωπος στη δύση, άλλο τόσο είναι και στην Β.Κορέα.

Για να πούμε τα πράγματα με τα’ όνομά τους. Το καθεστώς της Β. Κορέας είναι ένα απάνθρωπο απολυταρχικό καθεστώς και θα έφτανε μόνο η ύπαρξη εκτέλεσης ενός ανθρώπου όσο ένοχος κι αν ήταν( αν ήταν δηλαδή) να το επιβεβαιώσει Βεβαίως όπως φαίνεται ούτε είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Είναι η συνήθης πρακτική. Η καταδίκη αυτού του γεγονότος από όλους μας και πρώτα από τους αριστερούς κυρίως είναι αναγκαία. Έτσι όπως καταδικάζουμε τα Γκουαντανάμο, τις επιθέσεις στο Ιράκ και στη Σερβία, την ποινή θανάτου για άλλες χώρες όπως οι ΗΠΑ.

Τέτοιου τύπου σοσιαλισμό Β. Κορέας, ούτε τον θέλουμε , ούτε μας αντιπροσωπεύει.

Αδωνιάδα

Διαφήμιση του κ. Α.Γεωργιάδη χωρίς εισπρακτικά τέλη

Στην επικαιρότητα όπως επιδιώκει και θέλει να βρίσκεται πάντα  ο Υπουργός Υγείας κ. Άδωνις Γεωργιάδης. Ποιος είναι όμως ο Άδωνις Γεωργιάδης; Απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών του τμήματος Αρχαιολογίας ο κ. Γεωργιάδης ξεχώριζε από τότε στο Πανεπιστήμιο. Είχε διαλέξει να κάνει «τρελές παρέες» με κάτι εθνικιστικά απολειφάδια που αργότερα θα τον περιστοίχιζαν ως υπουργό ή ως συμβουλάτορες της κυβέρνησης. Οι τότε Δαπίτες σίγουρα θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Τότε δεν ήταν δυνατόν φυσικά να δώσει κανείς σημασία σ’ έναν τύπο που με τη τσιριχτή φωνή του θα μπορούσε να παίξει κομβικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου, αλλά και στις ίδιες τις ζωές μας. Όταν μάλιστα αργότερα τον είδαμε να φωνάζει κυριολεκτικά διαφημίζοντας βιβλία του εκδοτικού του οίκου από παρακμιακά κανάλια, θεωρήσαμε ότι βρίσκεται ο σωστός άνθρωπος στο σωστό μέρος. Εκεί ταίριαζε. Παράλληλα μαθαίναμε ότι οργανώνει μαθήματα αρχαίων ελληνικών. Έως τώρα από αυτά που σας διηγούμαι δεν ήταν δυνατόν να δει κανείς ότι ο Άδωνις άξιζε κάτι παραπάνω απ’ αυτό. Η κρίση είναι ευκαιρία λένε μερικοί και ο Άδωνις άρπαξε αυτή την ευκαιρία.

Έλα όμως που το μικρό αυγό της ακροδεξιάς είχε αρχίσει να σκάει με την εμφάνιση του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ. Ο Καρατζαφέρης «κόσμησε» το ψηφοδέλτιό του με το όνομα του Αδώνιδος. Αμέσως προσέτρεξαν οι μαθητές των αρχαίων ελληνικών, οι ακροατές του βιβλιοπώλη να σταυρώσουν αυτόν τον λαμπρό νέο. Τα κανάλια τον φιλοξένησαν απλόχερα, γιατί άρχισε να ξεδιπλώνει το επικοινωνιακό του ταλέντο. Μέσα στην πολιτική αστάθεια που θα ‘ρχονταν ο Γεωργιάδης ήταν ότι έπρεπε. Η αστική τάξη ήθελε έναν να φωνάζει, να ουρλιάζει, και να πουλάει ιδέες με τον ίδιο τρόπο, όπως πουλούσε και τα βιβλία του. Ως βουλευτής του ΛΑΟΣ σύχναζε στα ΜΜΕ. Μάλιστα κάποια από αυτά έδωσαν ψωμί να φάει στην οικογένεια του Αδώνιδος, αφού προσέλαβαν και τη γυναίκα του ως τηλεπαρουσιάστρια. Νομιμότατο βεβαίως, αλλά και σκαλοπατάκι να φτιάξει το επικοινωνιακό του προφίλ ακόμη πιο δυνατό.

Ο άνθρωπος είναι δεδηλωμένος δεξιός κι αυτό δεν είναι μεπτό, αλλά στην ουσία είναι αδήλωτος εξουσιομανής και ακροδεξιός. Έτσι βέβαια όταν θεώρησε ότι δεν θα εκλέγονταν βουλευτής μετεπήδησε εύκολα στη ΝΔ και βεβαίως ασπάστηκε την πολιτική Σαμαρά. Για να μην τον κακολογώ αποκλειστικά, τον βοήθησε κι ο Καρατζαφέρης που συμμετείχε στη κυβέρνηση Παπαδήμου και για πρώτη φορά έτσι εκεί έγινε υπουργός ο Άδωνις. Και βεβαίως αφού καλόμαθε με το υπουργηλίκι πως θα ξαναγύριζε στο βιβλιοπωλείο; Έμεινε στο πάγκο για λίγο ζεστάθηκε σε εκπομπές ως ο μνημονιακότερος όλων και μετά επέστρεψε δριμύτερος, μνημονιακότερος, ακροδεξιότατος και έτοιμος να βάλει στοιχήματα με εργαζόμενους ότι δεν θ’ απολυθεί κανείς. Αργότερα βέβαια αποφάσισε ότι θ’ απολύσει πολλούς. Έτσι κάνουν οι επιχειρηματίες. Τον είχε δείξει το καλό εαυτό του ήδη από το βιβλιοπωλείο.

Όλο αυτό το διάστημα δεν έλειψε καθόλου από τις τηλεοπτικές οθόνες που του προσέφεραν καθημερινά βήμα.  Όλοι εμείς που γελάγαμε μαζί του όταν ήταν φοιτητής τον είχαμε πάνω από το κεφάλι μας πλέον να μας καθορίζει τα θέματα της υγείας με τα οποία βέβαια δεν είχε ποτέ καμιά σχέση.

Ανακεφαλαιώνοντας εκείνο που κάνει καλά ο Γεωργιάδης είναι να παίζει με την επικοινωνία και να είναι ο καλύτερος μαθητής της Τρόικα. Έτσι όπως σπαστικά συμμετείχε στα μαθήματα, έτσι σπαστικά καθορίζει και την πολιτική ζωή του τόπου.

Ποτέ δε ρωτήθηκε από κανέναν δημοσιογράφο τι έχει κάνει στη ζωή του εκτός από το να εξευτελίζει τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς και να τους πουλάει με το κιλό ουρλιάζοντας «τα λιγουρεύεστε…τα λιγουρεύεστε;» Αν το ίδιο το είχε κάνει καποιος αριστερός, θα τον είχαν βγάλει στο κλαρί.

Ο Γεωργιάδης είναι ο καθρέφτης της κυβερνητικής πολιτικής. Άνθρωπος χωρίς κανέναν ενδοιασμό, με βαθύτατο κομπλεξισμό που διαφαίνεται στη τσιριχτή φωνή του. Είναι ο καθρέφτης της ψευτομαγκιάς έτσι όπως άλλωστε διατυπώθηκε σαφώς και από τον Σαμαρά. Παράλληλα πλέον ο Γεωργιάδης είναι μέσα στα νερά του.

Υιοθετεί την ακραία πολιτική της κυβέρνησης και είναι γνήσιος εκφραστής μιας ομάδας ανθρώπων που μας κυβερνούν και θα μείνουν στην Ιστορία με τα μελανότερα χρώματα, όπως οι Μουρούτης, Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης, Βορίδης και μια σειρά άλλοι οι οποίοι υποθηκεύουν το μέλλον μας ως χώρας και τις ζωές μας. Άνθρωποι σαν τον Γεωργιάδη είναι αυτοί που κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Άλλα όταν η δουλειά τελειώσει τότε θα μείνουν ξεκρέμαστοι, πεταγμένοι στον κάλαθο των αχρήστων εκεί όπου είναι η θέση τους. Και η πλάκα είναι ότι πρώτοι οι σημερινοί κόλακές του θα τον απορρίψουν.