Έχω καιρό να γράψω την άποψή μου για όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Συμβαίνουν άλλωστε πολλά και εμείς οι ίδιοι που συμμετέχουμε στα τεκταινόμενα αδυνατούμε να τα προλάβουμε. Αδυνατούμε να καταλάβουμε. Είναι σαν να καταρρέουν οι δίδυμοι πύργοι και να καλούμαστε να περιγράψουμε με ποιο τρόπο και σε ποια κατεύθυνση εκτοξεύονται τα τούβλα….. Γιατί να το κάνουμε αυτό άλλωστε. Έχουμε δύο επιλογές: Ή να τρέξουμε να καλυφθούμε η να πάρουμε με τις πέτρες αυτούς που προκάλεσαν τη συμφορά.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Ας το πούμε ακόμη μία φορά! Κυβέρνηση και τρόικα ως ενεργοί τρομοκράτες ανατινάζουν τη χώρα και το μέλλον των ανθρώπων. Κι αυτό γίνεται στο όνομα της διάσωσής μας. Οι «έξυπνοι» έχουν διαφύγει σε ασφαλή σημεία και έχουν αφήσει εμάς εκτεθειμένους στην παγίδα. Όλα αυτά οι κρατούντες με προσωπεία Παπανδρέου- Ραγκούση –Πάγκαλου-Παπακωνσταντίνου, τα ονομάζουν «διάσωση», «ανάπτυξη» και επινοούν σωρηδόν άλλες ωραίες κουβέντες, ενώ στην πραγματικότητα δημιουργούν συνθήκες ξεθεμελίωσης των δικαιωμάτων ,όσων έχουν πετύχει έως τα σήμερα οι εργαζόμενοι. Και δεν έχει να κάνει μόνο με δευτερεύουσες κατακτήσεις, αλλά με κύριες όπως το 8ωρο,την εργασία κ.αλλ. Οι κυβερνώντες επικαλούνται προσχηματικές δικαιολογίες , όταν μετά από κάθε νομοσχέδιο είναι φανερό ότι η κοινωνία οδηγείται προς τα πίσω.
Στα πλαίσια αυτά σειρά γεγονότων μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί ούτε καν τα δημιουργήματά της, όπως είναι η αστική δημοκρατία ή η Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποχωρεί ακόμη και σ’ αυτά με στόχο να εγκαταστήσει άλλους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ίσως και άλλη πολιτεία. Ιστορικά είναι συχνή η καταφυγή της εξουσίας σε τέτοιους μηχανισμούς. Προχωρεί σε μια πολιτεία που κύριους άξονες θα έχει τον αυταρχισμό, τον απολυταρχισμό του κεφαλαίου, το κατακερματισμό της κοινωνίας καταρχάς σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους και κατόπιν σ΄ατό που ουσιαστικά επιδιώκει μεσω της ανακατανομής κεφαλαίου, σε αριστοκράτες και πληβείους σε κεφαλαιοκράτες και προλετάριους.
Η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων που επιδιώκει η αστική τάξη, θεωρεί ότι την οδηγεί στην σταθερή άλλωστε επιδίωξή της ,στη κατοχύρωσή του κεφαλαίου ως κυρίαρχη κοινωνική και οικονομική δύναμη. Μόνο που αυτή τη φορά διεξάγεται αμείλικτος πόλεμος και δεν προσφέρει λουλούδια . Επομένως γιατί περιμένει λουλούδια; Αυτή τη φορά κηρύσσει πόλεμο στο λαό, μόνο που αντί για βόμβες πέφτουν ή μάλλον ανεβαίνουν σπρέντς και σενάρια χρέους και χρεοκοπίας.
Με τα προηγούμενο κεφάλαια προσπαθώ να εξηγήσω την αμηχανία του πολύ κόσμου από τη μια για τα τεκταινόμενα, αλλά και από την άλλη, τις επιδιώξεις των κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων έτσι όπως αυτές εκφράζονται από τη κυβέρνηση Παπανδρέου και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ .
Η Αριστερά
Στη χώρα μας η πολυκερματισμένη αριστερά αποτελεί εύκολο ή γραφικό αντίπαλο για τη κυρίαρχη τάξη. Όσο καιρό δεν οργανώνει με ενότητα και συντονισμένα την αντίσταση του λαού, απέναντι στην επίθεση ,τόσο ο λαός δέχεται τα πλήγματα το ένα πίσω από το άλλο. Όσο η αριστερά με επιθετικό ή όχι προσδιορισμό ,προσπαθεί να εξηγήσει πως ονειρεύεται το νέο κόσμο το σοσιαλιστικό τόσο χάνεται η Δημοκρατία, αυτή η αστική κατάκτηση στην οποία μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία του νέου. Όσο δε μάχεται ενωμένα για τα καθημερινά τόσο θα βρεθεί κάποιος άλλος να τα διεκδικήσει. Ο κόσμος διψασμένος θα δεχθεί οτιδήποτε ξεπερνά το παλιό σκηνικό, οτιδήποτε θα δείξει ότι τον βγάζει από τη δύσκολη θέση. Οτιδήποτε του προσφέρει χέρι βοηθείας. Οτιδήποτε είναι απέναντι στις λύσεις τύπου μνημονίου και των συνεπειών του.
Μαζί με το παλιό σκηνικό πιθανώς να ξεπεραστεί και η αριστερά, ορθόδοξη ή ριζοσπαστική, η οποία απλά ή θα παραγκωνισθεί ή θα παρασυρθεί χωρίς να έχει πραγματική ευθύνη για τη κοινωνική κατάσταση. Τη μόνη ευθύνη που θα έχει, δε θα είναι μικρή άλλωστε, θα είναι η ΜΗ υλοποίηση μια αριστερής πειστικής απάντησης στα κοινωνικά προβλήματα. Κι αυτή την ατολμία θα την πληρώσει ακριβά! Παραδείγματα όπως της Αργεντινής ή του Ισημερινού δείχνουν ότι ο λαός πιάστηκε από την πρώτη σανίδα που βρέθηκε μπροστά του. (Θα δούμε πως θα τους βγει) Σάρωσε οτιδήποτε παλιό βρέθηκε μπροστά του. Ακόμη και σήμερα το παλιό παράδειγμα της δημιουργίας του ΕΑΜ, δείχνει ότι όταν σαρώνεται το παλιό σκηνικό δε κάνει διακρίσεις.
Η άρνηση του ΚΚΕ δια στόματος Παπαρήγα, για διάλογο της αριστεράς και ουσιαστικά η υπεράσπιση του μικροκομματικού συμφέροντός του θα αναδείξει άλλες δυνάμεις στο προσκήνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να είναι σ’ αυτές τις δυνάμεις που έχει ανάγκη ο λαός σήμερα. Θα επιδιώξει να απαντήσει με οργή στην ολοένα ογκούμενη επίθεση του κεφαλαίου. Θα επιδιώξει να απαντήσει επιθετικά στις προσπάθειες να δημιουργηθεί «μέτωπο σωτηρίας» από τους κρατούντες το οποίο θα αποτελείται από τμήματα του παλιού σκηνικού διανθισμένα από πρόθυμους να συνεισφέρουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει ουσιαστικά . Θα παρασύρουμε ότι παλιό υπάρχει!
