Συντρόφισσες και σύντροφοι,Θα ήθελα να ξεκινήσω χαιρετίζοντας την μαζική και μαχητική παρουσία των εργαζομένων σε όλη την χώρα κατά τη διάρκεια της προχθεσινής πανελλαδικής απεργίας. Οι συγκεντρώσεις σε όλη την χώρα ξεπέρασαν κάθε προσδοκίαΟι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν. Η κινητοποίηση στην Αθήνα έχει πια ως μέτρο σύγκρισης τις συγκλονιστικές πορείες των δυνάμεων της εργασίας από την εποχή Γιαννίτση.
Αυτήν την φορά το δίδυμο της κατασυκοφάντησης των αγώνων της των εργαζομένων και της νεολαίας, δεν θα έχει πολλά να πει.
Οι δυο συγκυβερνήτες, Πάγκαλος και Καρατζαφέρης, δεν θα μας πούνε «αντιδράσεις ακούμε και αντιδράσεις δεν βλέπουμε», δε θα μας ξαναπούνε ότι μια μικρή συντεχνία αντιδρά, ειρωνευόμενοι τις κινητοποιήσεις.
Το κυριότερο όμως είναι ότι θα τους κοπεί η όρεξη για το αγαπημένο τους σπορ. Τη συκοφαντία και τη προβοκάτσια.
Γιατί η κυβέρνηση δια του κου αντιπροέδρου υπέθεσαν οτι τώρα είναι η ώρα της προβοκάτσιας, ότι τώρα θα περάσουμε στο στάδιο της κατασυκοφάντησης.
Τελείωσε το παραμύθι με τον εξωτερικό εχθρό, την επίθεση που δέχεται η χώρα και πρέπει να αμυνθούμε ενωμένοι να σώσουμε τη πατρίδα και τώρα θα ξαναπαίξουν το παιχνίδι με τον εσωτερικό εχθρό.
Θα κάνουν ότι μπορούν για να διασπείρουν κλίμα διχασμού στους εργαζόμενους και στο συνδικαλιστικό κίνημα για να απογοητευτεί ο κόσμος και να ξαναγυρίσει εκεί που τον θέλουν, στον καναπέ να παρακολουθεί αμήχανα τις ειδήσεις των οκτώ.
Πολύ εύκολα, και να το θυμηθείτε, το επόμενο διάστημα, και η σημερινή κυβέρνηση θα κάνει τα ίδια δοκιμασμένα κόλπα της προηγούμενης, της ΝΔ. Θα υποδυθεί ο κος Πάγκαλος τον κ. Πολύδωρα, ο κος Χρυσοχοίδης τον κ. Μαρκογιαννάκη.
Να ξέρουν, όμως, ένα πράγμα: Δεν είμαστε στην εκπαιδευτική κρίση του 2007.
Δεν είμαστε στην πολιτική κα κοινωνική κρίση του Δεκέμβρη του 08.
Σήμερα είμαστε στην αρχή και μίας τεράστιας οικονομικής κρίσης, μίας συστημικής κρίσης.
Ο κόσμος, σε 15 μέρες που θα δει το φορολογικό νομοσχέδιο και θα πάρει το δώρο Πάσχα μειωμένο κατά 30%, θα βάλει στην άκρη τις προβοκάτσιες και θα ζητήσει λογαριασμό από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό οικονομικών.
Γιατί δε θα μπορεί πια να στείλει τα παιδιά στα Γαλλικά, γιατί δε θα μπορεί να αγοράσει καινούργια ρούχα και παπούτσια στα παιδιά.
Όταν θα έρθει η ώρα της απελευθέρωσης των απολύσεων, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και η ανεργία φτάσει και ξεπεράσει το 20%, ο κόσμος δεν θα υποστεί πλύση εγκεφάλου από προπαγάνδα και επεισόδια, που θα τα δείχνουν σε εκατό επαναλήψεις τα δελτία των 8, θα κοιτάει κατευθείαν στα κυβερνητικά έδρανα και στα έδρανα του συγκυβερνήτη Καρατζαφέρη.
Γιατί θα έχουμε έναν άνεργο σε κάθε ελληνική οικογένεια, γιατί θα έχουμε κόσμο που δε θα μπορεί να πληρώσει το νοίκι και το λογαριασμό της ΔΕΗ.
Και όταν έρθει και η διάλυση του ασφαλιστικού και μειωθούν οι συντάξεις, δε θα κοιτάν οι συνταξιούχοι να δούνε αν μας έδωσε ο Ομπάμα άδεια να ταξιδεύουμε δίχως βίζα στις ΗΠΑ, γιατί δε θα μπορούν να περάσουν το μήνα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα και πρέπει να τη δούμε όσο σκληρή και αν είναι.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή για την Ευρώπη και για την χώρα. Είναι φανερό πως η οικονομική κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.
Η δική μας θέση, βέβαια, επιδεινώνεται και από τις ιδιαιτερότητες μας. Αλλά το τελευταίο πεντάμηνο «ζήσαμε και τους δικούς μας μύθους».
Παραμύθι πρώτο, η χρεοκοπία της χώρας. Έξυπνο σενάριο, καλοστημένο σκηνικό σε όλες τις τηλεοράσεις. Πέντε μήνες διήρκεσε η προβολή κάθε βράδυ, μέχρι που μία μέρα όλα τελείωσαν. Ανακοινώθηκαν τα σχέδια διάσωσης σε απευθείας συνδέσεις με Βερολίνο Παρίσι και Ουάσιγκτον , η χρεοκοπία μας τελείωσε, αλλά μαζί της τελείωσε και ο 14ος, ο 13ος μισθός και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων.
Η πιστοληπτική χρεοκοπία μας τελείωσε, μας έμεινε όμως η πραγματική χρεοκοπία, η χρεοκοπία της ελληνικής κοινωνίας. Μας έμειναν τα χρέη των νοικοκυριών στις τράπεζες, τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, η οικονομική ασφυξία των μικρών επιχειρήσεων, η δραματική αύξηση της ανεργίας.
Παραμύθι δεύτερο, η ανταγωνιστικότητα. Μπαίνουμε στο δεύτερο πεντάμηνο προετοιμασίας και προπαγάνδας. Αυτή τη φορά το παραμύθι θα τελειώσει και μαζί του θα εξαφανιστούν δώρα και επιδόματα στον ιδιωτικό τομέα. Θα εξαφανιστούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το ασφαλιστικό σύστημα και θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, ώστε να απελευθερωθούν οι απολύσεις.
Παραμύθι τρίτο, τα κεκτημένα. Αυτό όμως παίζεται πάρα πολλά χρόνια. Προνομιούχοι οι δημόσιοι υπάλληλοι των 1200 ευρώ, πολυτέλεια η δημόσια δωρεάν παιδεία, γραφειοκρατικός και αντι-αναπτυξιακός ο δημόσιος τομέας, ζημιογόνες οι ΔΕΚΟ και η Ολυμπιακή.
Σήμερα κατασπάραξαν τις ΔΕΚΟ και την Ολυμπιακή τα ιδιωτικά μονοπώλια, αλλά αυτά δεν ενοχλούν την κυβέρνηση. Όλος ο δημόσιος χώρος εκχωρείται στον ιδιωτικό, εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα εξαφανίζονται.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Έχουμε μία κυβέρνηση κατώτερη των περιστάσεων.
Κατώτερη των αναγκών, των προσδοκιών και της ελπίδας του ελληνικού λαού.
Πίστεψαν πως αν στήσουν μία παγίδα, αυτή της χρεοκοπίας, θα μας είχαν του χεριού τους.
Πίστεψαν πως αν στήσουν ξόβεργες θα πιάσουν στον ύπνο την αριστερά, την κοινωνία, τους εργαζόμενους.
Η κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε για να γίνουμε τα πειραματόζωα της Ε.Ε., για να γίνει η κοινωνία μας δοκιμαστικός σωλήνας, ώστε να πειραματιστούν οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις σε όλον τον κόσμο με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, την ομηρία ολόκληρης ευρωζώνης από το παγκόσμιο τραπεζικό τοκογλυφικό σύστημα.
Εξαπολύουν την πιο σκληρή ταξική επίθεση που έγινε στη μεταπολίτευση απέναντι στους εργαζόμενους. Των οποίων την συναίνεση δεν την πήραν και ούτε θα την πάρουν.
Πήραν όμως τη συναίνεση του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού. Να τη χαίρονται. Να τους χαίρονται τους αγαπημένους τους συμμάχους.
Λαγός της κυβέρνησης ο κ. Καρατζαφέρης. Για τον 14ο μισθό, για τον επαναπατρισμό χωρίς έλεγχο πόθεν έσχες κεφαλαίων από το εξωτερικό, για να σπάσει η μεγάλη αντίσταση των αγροτών, για την απελευθέρωση των απολύσεων, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Όχι, βέβαια, για να πληρώσουν καμιά δεκάρα οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες. Προς θεού. Οι άνθρωποι θα θυμόσουν και θα πάρουν τα λεφτά τους να φύγουν.
Λες και τώρα κάνουν καμιά αναπτυξιακή επένδυση εδώ. Αλλά εν πάση περιπτώσει προς θεού μη και τους ενοχλήσουμε τους κύριους αυτούς, τη κρίση να τη πληρώσουν οι φτωχοί, οι μεροκαματιάρηδες και οι μετανάστες.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν τελειώσαμε εδώ. Έρχονται νέα μέτρα, νέα επώδυνα μέτρα που θα επιδεινώσουν την ύφεση και θα σπρώξουν όλο και περισσότερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στα όρια της φτώχειας.
Δικό μας καθήκον, λοιπόν, πρώτα από όλα είναι να πρωτοστατήσουμε στις κινητοποιήσεις.
Καθήκον μας είναι οι δυνάμεις της εργασίας, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις από τα κάτω, να υπερβούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια, τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του δογματισμού και να δώσουν ενωτικές μάχες.
Να τελειώνουμε επιτέλους με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Να τελειώνουμε με τις συνδικαλιστικές πρακτικές που έχουν μοναδική απασχόληση να είναι ιμάντες μεταβίβασης της κομματικής γραμμής, είτε κυβερνητικής, είτε αντιπολιτευόμενης.
Να πρωτοστατήσουμε σε όλες τις κινητοποιήσεις και απεργίες, αποκρούοντας κάθε νέα προβοκάτσια από τις πολλές που ετοιμάζουν.
Βλέπετε όταν προπηλακίζεται ο κ. Πάγκαλος από ακροδεξιούς όλα τελειώνουν με το σφιχταγκάλιασμα του με τον κ. Καρατζαφέρη.
Όταν προπηλακίζεται ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προπηλακίζει σε δημόσια τηλεοπτική συχνότητα τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ εκπαραθυρώνεται από τα τηλεπαράθυρα, δεν έχει χρόνο ούτε 10 δεύτερα να απαντήσει.
Όταν προβοκάρει και συκοφαντεί ο κος Πάγκαλος με όσα ψευδώς καταλογίζει πότε στον ΣΥΡΙΖΑ, πότε στους απολυμένους της Ολυμπιακής που από συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ δεν είχε κανένα πρόβλημα να τους ονομάσει ενεργούμενα του κου Μανώλη της ΝΔ, τότε είναι όλα καλώς καμωμένα και το θέμα πρώτη είδηση.
Όταν. Όμως, η φυσούνα με τα χημικά πέφτει πάνω στον Μανόλη Γλέζο από απόσταση μισού μέτρου, τότε είναι μεμονωμένο περιστατικό.
Και εδώ χρειάζεται να υπενθυμίσουμε στον κ. Χρυσοχοίδη πως ακόμη περιμένουμε την κατάργηση των δακρυγόνων και των χημικών, όπως μας πληροφόρησε ότι θα πράξει προ τετραμήνου, από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Και αυτό το ζήτημα δεν θα το αφήσουμε έτσι. Θα δώσουμε τη μάχη, θα πυκνώσουμε τις πρωτοβουλίες μας για την κατάργηση των απαγορευμένων χημικών που σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, παρά μόνο στη χώρα μας η ΕΛ.ΑΣ. κάνει χρήση αδιαφορώντας για τον μεγάλο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και τις ανθρώπινες ζωές.
Καθήκον μας, λοιπόν, είναι να οργανώσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις, ταυτόχρονα, όμως, καθήκον είναι να καταθέτουμε κάθε μέρα τις εναλλακτικές και ριζοσπαστικές μας προτάσεις.
Να αναδεικνύουμε την ασυνέπεια της κυβέρνησης, τα προεκλογικά και μετεκλογικά ψέματα και να καταθέτουμε τις προτάσεις μας. Προτάσεις που αναδεικνύουν τον άλλο δρόμο, τη εναλλακτική πρόταση της αριστεράς για την έξοδο από τη κρίση.
Γιατί στις μέρες μας, μέρες που αναδεικνύονται οι συνέπειες μιας δομικής συστημικής κρίσης, όποιος απαξιώνει την ανάγκη να αναδεικνύει διαρκώς η αριστερά τον εναλλακτικό δρόμο, όποιος χλευάζει το προγραμματικό λόγο της αριστεράς και την ανάγκη αποδόμησης τόσο των μύθων του μονοδρόμου, δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να ρίχνει νερό στο μύλο της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Μιας προπαγάνδας που τη βλέπουμε να ξεδιπλώνετε μπροστά μας κάθε φορά που ο Υπουργός των οικονομικών απαντάει στις ερωτήσεις μας στη βουλή.
Εκεί όπου προκειμένου να αποφύγει την επί της ουσίας συζήτηση για τις μεγάλες ευθύνες που φέρει, για την ερασιτεχνική διαχείριση των κερδοσκοπικών πιέσεων, μας ζητάει με περισσή αλαζονεία να του βρούμε εμείς τα 40 δις που χρειάζεται η χώρα.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου, όμως, ψάχνει σε λάθος κατεύθυνση. Δυστυχώς εμείς δεν έχουμε τέτοιες δυνατότητες.
Γιατί εμείς δεν ξέρουμε από κοντά τον κ. Χριστοφοράκο, ούτε κλείναμε ποτέ ραντεβού μαζί του στο Μαξίμου.
Γιατί εμείς δεν επενδύσαμε ποτέ τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο, ούτε παίξαμε σε παιχνίδια μεγαλοεργολάβων για να φτιάξουν mall στον βοτανικό, ούτε αποχαρακτηρίσαμε δάση για το χατίρι των ρασοφόρων.
Ας αφήσει λοιπόν τις εξυπνάδες ο κος Παπακωνσταντίνου και τις επιθέσεις στην αριστερά. Και ας αναζητήσει τα λεφτά στους κερδοσκόπους και όχι σε εμάς.
Και κατά προτίμηση στους ντόπιους κερδοσκόπους, μια και οι διεθνείς μας «κατακρεούργησαν».
Στις τράπεζες να αναζητήσει τα λεφτά που κρατούν περίπου το ένα τέταρτο του δημοσίου χρέους και κερδοσκοπούν με τα λεφτά των φορολογούμενων που πήρανε για να σωθούν.
Ας τα αναζητήσει στους εφοπλιστές, των οποίων η απαλλαγή από τον ΦΠΑ αποτιμάται περί τα έξι δις ετησίως. Πολύ περισσότερα απ’ όσα θα εξοικονομήσει με τις περικοπές στους δημόσιους υπάλληλους.
Ας τα αναζητήσει στα κέρδη και στις φοροαπαλλαγές των μεγάλων ανωνύμων εταιρειών
Ας τα αναζητήσει στην εκκλησιαστική περιουσία.
Ας τα αναζητήσει περικόπτοντας εξοπλισμούς και τις τεράστιες δαπάνες.
Αλλά δεν τα ψάχνει εκεί. Τα ψάχνει στους εργάτες. Και στους αγρότες. Ίσως για να αποτίσει φόρο τιμής για τα 100 χρόνια από το Κιλελέρ που ήταν πριν από λίγες μέρες.
Όμως, η ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής της χώρας μας, και μόνο για την κάλυψη των εγχώριων διατροφικών αναγκών, μπορεί να συμβάλλει στην αύξηση του εθνικού πλούτου κατά περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Τόσο είναι το ετήσιο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο των αγροτικών προϊόντων.
Αλλά κανείς δεν ασχολείται για μια αναπτυξιακή εθνική στρατηγική για την αγροτική οικονομία. Τους αγρότες τους θυμούνται μόνο όταν κλείνουν τους δρόμους και μετά τους πετάνε στη μιζέρια και στην απαξίωση.
Υπάρχουν λοιπόν λύσεις και για το ταμειακό αλλά και για το αναπτυξιακό πρόβλημα.
Για να τελεσφορήσουν, όμως, αυτές οι λύσεις δεν φτάνει να τις εκφωνούμε.
Πρέπει να τις κάνουμε κτήμα του κόσμου, όλων των αριστερών ώστε αυτές οι προγραμματικές μας προτάσεις να γίνουν πρώτη ύλη για την κινητοποίηση των μαζών.
Και εδώ πρέπει να είμαστε σαφείς ως προς το με ποια στρατηγική απαντάμε εμείς στην κρίση.
Διότι απέναντι σε αυτή την κρίση, υπάρχει κίνδυνος, μεγάλος κίνδυνος, οι επιλογές της αριστεράς να είναι επιλογές οπισθοδρόμησης για το λαϊκό κίνημα και τους κοινωνικούς αγώνες.
Διότι αμέσως-αμέσως, πριν συνειδητοποιήσουμε τη νέα κατάσταση ανοίχτηκαν μπροστά μας τρεις επικίνδυνοι δρόμοι, τρεις επικίνδυνες επιλογές:
1ον Η εθνική συναίνεση, που οδηγεί στην αφομοίωσή μας από το μπλοκ των δυνάμεων που δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο μοντέλο
2ον Η εθνική αναδίπλωση, ως μια κίνηση αμυντική ως μια κίνηση φοβική που βγάζει έξω από το πλαίσιο της πραγματικότητας, των εξελίξεων και των διεκδικήσεων.
3ον Η διάσπαση και ο κατακερματισμός που προκύπτει όταν οι αριστεροί είναι έτοιμοι να αποδεχθούν τη θεωρία ότι ο εχθρός είναι εντός των τειχών και να δείξουν αλλήλους, όταν η ερώτηση είναι ποιος φταίει.
Καμία από αυτές τις επιλογές δεν είναι αυτό που εμείς θέλουμε. Αντίθετα εμείς προκρίνουμε την ευρύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών γύρω από τα επίδικα της συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας, τα επίδικα της ταξικής πάλης αυτής της ιστορικής στιγμής τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για αυτό πήγαμε στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Γι’ αυτό έγινε και η εκδήλωση στην Αθήνα. Γι αυτό και αναφερόμαστε διαρκώς στην αντίσταση και των άλλων λαών της Ευρώπης.
Και πιστεύουμε ότι η αντίσταση απέναντι στα μέτρα είναι οργανικά δεμένη με το στόχο της συγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού. Τον τροφοδοτεί, τον γονιμοποιεί, τον πυροδοτεί.
Αγωνιζόμαστε για ένα ευρύ μέτωπο που δεν θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα.
Για ένα κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό δυνάμεων που μπορεί να γίνει πλειοψηφικός.
Ένας συνασπισμό δυνάμεων που θα δώσει νέα πνοή στο όραμα της ενότητα όλων των δυνάμεων της αριστεράς.
Το κόμμα μας σε Ελλάδα και Ευρώπη πρέπει να συνεχίσει να πρωτοστατεί σε αυτήν την υπόθεση.
Η πολυδιάσπαση και οι εσωτερικές συγκρούσεις, λογικές και παράλογες, δεν οδηγούν πουθενά. Χάρη κάνουν στο πολιτικό σύστημα, χάρη κάνουν και στα αγαπημένα παιδιά του πολιτικού συστήματος.
Ας παραδειγματιστούμε από όσα είπαμε και όσα κάναμε με το Κόμμα Της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Διαβάσαμε τα σημεία των καιρών πολύ πριν εκδηλωθεί η κρίση. Για την νεοφιλελεύθερη πολιτική, για τον ρόλο της Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για το ευρωσύνταγμα και αργότερα για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.
Και συναντηθήκαμε, από διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικά ρεύματα. Δίνοντας μία πειστική και εναλλακτική λύση.
Βαδίσαμε μαζί στις ευρωπορείες, οργανώσαμε από κοινού το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και σήμερα από κοινού προσπαθούμε να οργανώσουμε την ενωτική και πανευρωπαϊκή μας αντίδραση στις δυνάμεις του κεφαλαίου, της συντήρησης και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Έρχονται μεγάλες μάχες μπροστά μας, σε όλα τα επίπεδα. Μία από αυτές ήταν ιδεολογική και την δώσαμε μόνοι μας στη Βουλή πριν λίγες ημέρες.
Το ΠΑΣΟΚ έκανε μπρος- πίσω βήματα για το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, δεν έβρισκαν καν βουλευτές να το υπερασπιστούν.
Όσοι βουλευτές του ήταν εκεί, τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ χειροκροτούσαν.
Επειδή έλεγαν τα αυτονόητα, επειδή έδιναν την μάχη κόντρα στην δεξιά, την δεξιά πολιτική και την ακροδεξιά.
Πήραμε πάνω μας αυτήν την μάχη, πρέπει να πάρουμε και τις υπόλοιπες.
Μέσα και κυρίως έξω από τη βουλή, με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα το γερασμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, με διαχειριστή την κυβέρνηση Παπανδρέου, παίρνει τα χειρότερα οικονομικά μέτρα που είδαμε ποτέ στη χώρα μας.
Ταυτόχρονα όμως αυτό το σύστημα μπαίνει σε μια μακρά περίοδο αστάθειας και απαξίωσης.
Το μεγάλο στοίχημα είναι το αν από αυτή τη νέα φάση βγουν κερδισμένες οι δυνάμεις της συντήρησης, αν απλά αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους οδηγώντας μας σε ένα μεγάλο πισωγύρισμα ή αν θα δρομολογηθούν εξελίξεις σε θετική κατεύθυνση για τις δυνάμεις της εργασίας.
Σε μεγάλο βαθμό αυτό το στοίχημα θα κερδηθεί ή θα χαθεί από τη δική μας στάση, από τη δική μας κατάσταση.
Εμείς θα δουλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για τη συγκρότηση ενός ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού δυνάμεων που θα μπλοκάρει τα μέτρα και θα ανοίξει το δρόμο για μια ριζική αριστερή στροφή.
Σε αυτόν τον στόχο καλείται να συμβάλλει και το συνέδριο μας. Να μας καταστήσει ένα πόλο ελκτικό για τον κόσμο που με ραγδαίους ρυθμούς απογοητεύεται από την κυβερνητική πολιτική.
Με την προγραμματική μας φαρέτρα, με τα κινήματα μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε.
Και σε αυτή τη κατεύθυνση συμβάλουν αποφασιστικά και οι θέσεις που κατά πλειοψηφία ενέκρινε η επιτροπή θέσεων.
Κυρίως όμως το συνέδριό μας έρχεται να αποκαταστήσει μια εικόνα αποσταθεροποίησης και σύγχυσης που εκπέμπεται εδώ και αρκετό διάστημα από το χώρο μας.
Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα που θα κλιθούμε να απαντήσουμε συλλογικά, δεν είναι άλλο από το αν θα συνομολογήσουμε όλοι μαζί και ανεξάρτητα από τις διαφορετικές απόψεις ότι ο Συνασπισμός είναι κόμμα που λειτουργεί με όρους κόμματος.
Με δημοκρατία με πλουραλισμό αλλά με πλαίσιο λειτουργίες, με κανόνες λειτουργίες, με συνοχή, με διαδικασίες, με κανόνες θεσμικής λειτουργίας.
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το πιο σημαντικό θέμα που έχουμε μπροστά μας να επιλύσουμε.
Όχι να κουβεντιάζουμε ατέρμονα για το αν η πολιτική μας συμμαχία γίνει ή δεν γίνει κόμμα αλλά για το αν το κόμμα μας θα γίνει επιτέλους κόμμα.
Κόμμα που θα οργανώνει τους κοινωνικούς αγώνες κόμμα που θα εμπνέει τη νεολαία, τους εργαζόμενους, τους αριστερούς πολίτες να στηρίξουν τις ελπίδες και τη πάλη τους για μια καλύτερη κοινωνία στην αριστερά.
Οι δυο συγκυβερνήτες, Πάγκαλος και Καρατζαφέρης, δεν θα μας πούνε «αντιδράσεις ακούμε και αντιδράσεις δεν βλέπουμε», δε θα μας ξαναπούνε ότι μια μικρή συντεχνία αντιδρά, ειρωνευόμενοι τις κινητοποιήσεις.
Το κυριότερο όμως είναι ότι θα τους κοπεί η όρεξη για το αγαπημένο τους σπορ. Τη συκοφαντία και τη προβοκάτσια.
Γιατί η κυβέρνηση δια του κου αντιπροέδρου υπέθεσαν οτι τώρα είναι η ώρα της προβοκάτσιας, ότι τώρα θα περάσουμε στο στάδιο της κατασυκοφάντησης.
Τελείωσε το παραμύθι με τον εξωτερικό εχθρό, την επίθεση που δέχεται η χώρα και πρέπει να αμυνθούμε ενωμένοι να σώσουμε τη πατρίδα και τώρα θα ξαναπαίξουν το παιχνίδι με τον εσωτερικό εχθρό.
Θα κάνουν ότι μπορούν για να διασπείρουν κλίμα διχασμού στους εργαζόμενους και στο συνδικαλιστικό κίνημα για να απογοητευτεί ο κόσμος και να ξαναγυρίσει εκεί που τον θέλουν, στον καναπέ να παρακολουθεί αμήχανα τις ειδήσεις των οκτώ.
Πολύ εύκολα, και να το θυμηθείτε, το επόμενο διάστημα, και η σημερινή κυβέρνηση θα κάνει τα ίδια δοκιμασμένα κόλπα της προηγούμενης, της ΝΔ. Θα υποδυθεί ο κος Πάγκαλος τον κ. Πολύδωρα, ο κος Χρυσοχοίδης τον κ. Μαρκογιαννάκη.
Να ξέρουν, όμως, ένα πράγμα: Δεν είμαστε στην εκπαιδευτική κρίση του 2007.
Δεν είμαστε στην πολιτική κα κοινωνική κρίση του Δεκέμβρη του 08.
Σήμερα είμαστε στην αρχή και μίας τεράστιας οικονομικής κρίσης, μίας συστημικής κρίσης.
Ο κόσμος, σε 15 μέρες που θα δει το φορολογικό νομοσχέδιο και θα πάρει το δώρο Πάσχα μειωμένο κατά 30%, θα βάλει στην άκρη τις προβοκάτσιες και θα ζητήσει λογαριασμό από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό οικονομικών.
Γιατί δε θα μπορεί πια να στείλει τα παιδιά στα Γαλλικά, γιατί δε θα μπορεί να αγοράσει καινούργια ρούχα και παπούτσια στα παιδιά.
Όταν θα έρθει η ώρα της απελευθέρωσης των απολύσεων, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και η ανεργία φτάσει και ξεπεράσει το 20%, ο κόσμος δεν θα υποστεί πλύση εγκεφάλου από προπαγάνδα και επεισόδια, που θα τα δείχνουν σε εκατό επαναλήψεις τα δελτία των 8, θα κοιτάει κατευθείαν στα κυβερνητικά έδρανα και στα έδρανα του συγκυβερνήτη Καρατζαφέρη.
Γιατί θα έχουμε έναν άνεργο σε κάθε ελληνική οικογένεια, γιατί θα έχουμε κόσμο που δε θα μπορεί να πληρώσει το νοίκι και το λογαριασμό της ΔΕΗ.
Και όταν έρθει και η διάλυση του ασφαλιστικού και μειωθούν οι συντάξεις, δε θα κοιτάν οι συνταξιούχοι να δούνε αν μας έδωσε ο Ομπάμα άδεια να ταξιδεύουμε δίχως βίζα στις ΗΠΑ, γιατί δε θα μπορούν να περάσουν το μήνα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα και πρέπει να τη δούμε όσο σκληρή και αν είναι.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή για την Ευρώπη και για την χώρα. Είναι φανερό πως η οικονομική κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.
Η δική μας θέση, βέβαια, επιδεινώνεται και από τις ιδιαιτερότητες μας. Αλλά το τελευταίο πεντάμηνο «ζήσαμε και τους δικούς μας μύθους».
Παραμύθι πρώτο, η χρεοκοπία της χώρας. Έξυπνο σενάριο, καλοστημένο σκηνικό σε όλες τις τηλεοράσεις. Πέντε μήνες διήρκεσε η προβολή κάθε βράδυ, μέχρι που μία μέρα όλα τελείωσαν. Ανακοινώθηκαν τα σχέδια διάσωσης σε απευθείας συνδέσεις με Βερολίνο Παρίσι και Ουάσιγκτον , η χρεοκοπία μας τελείωσε, αλλά μαζί της τελείωσε και ο 14ος, ο 13ος μισθός και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων.
Η πιστοληπτική χρεοκοπία μας τελείωσε, μας έμεινε όμως η πραγματική χρεοκοπία, η χρεοκοπία της ελληνικής κοινωνίας. Μας έμειναν τα χρέη των νοικοκυριών στις τράπεζες, τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, η οικονομική ασφυξία των μικρών επιχειρήσεων, η δραματική αύξηση της ανεργίας.
Παραμύθι δεύτερο, η ανταγωνιστικότητα. Μπαίνουμε στο δεύτερο πεντάμηνο προετοιμασίας και προπαγάνδας. Αυτή τη φορά το παραμύθι θα τελειώσει και μαζί του θα εξαφανιστούν δώρα και επιδόματα στον ιδιωτικό τομέα. Θα εξαφανιστούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το ασφαλιστικό σύστημα και θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, ώστε να απελευθερωθούν οι απολύσεις.
Παραμύθι τρίτο, τα κεκτημένα. Αυτό όμως παίζεται πάρα πολλά χρόνια. Προνομιούχοι οι δημόσιοι υπάλληλοι των 1200 ευρώ, πολυτέλεια η δημόσια δωρεάν παιδεία, γραφειοκρατικός και αντι-αναπτυξιακός ο δημόσιος τομέας, ζημιογόνες οι ΔΕΚΟ και η Ολυμπιακή.
Σήμερα κατασπάραξαν τις ΔΕΚΟ και την Ολυμπιακή τα ιδιωτικά μονοπώλια, αλλά αυτά δεν ενοχλούν την κυβέρνηση. Όλος ο δημόσιος χώρος εκχωρείται στον ιδιωτικό, εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα εξαφανίζονται.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Έχουμε μία κυβέρνηση κατώτερη των περιστάσεων.
Κατώτερη των αναγκών, των προσδοκιών και της ελπίδας του ελληνικού λαού.
Πίστεψαν πως αν στήσουν μία παγίδα, αυτή της χρεοκοπίας, θα μας είχαν του χεριού τους.
Πίστεψαν πως αν στήσουν ξόβεργες θα πιάσουν στον ύπνο την αριστερά, την κοινωνία, τους εργαζόμενους.
Η κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε για να γίνουμε τα πειραματόζωα της Ε.Ε., για να γίνει η κοινωνία μας δοκιμαστικός σωλήνας, ώστε να πειραματιστούν οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις σε όλον τον κόσμο με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, την ομηρία ολόκληρης ευρωζώνης από το παγκόσμιο τραπεζικό τοκογλυφικό σύστημα.
Εξαπολύουν την πιο σκληρή ταξική επίθεση που έγινε στη μεταπολίτευση απέναντι στους εργαζόμενους. Των οποίων την συναίνεση δεν την πήραν και ούτε θα την πάρουν.
Πήραν όμως τη συναίνεση του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού. Να τη χαίρονται. Να τους χαίρονται τους αγαπημένους τους συμμάχους.
Λαγός της κυβέρνησης ο κ. Καρατζαφέρης. Για τον 14ο μισθό, για τον επαναπατρισμό χωρίς έλεγχο πόθεν έσχες κεφαλαίων από το εξωτερικό, για να σπάσει η μεγάλη αντίσταση των αγροτών, για την απελευθέρωση των απολύσεων, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Όχι, βέβαια, για να πληρώσουν καμιά δεκάρα οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες. Προς θεού. Οι άνθρωποι θα θυμόσουν και θα πάρουν τα λεφτά τους να φύγουν.
Λες και τώρα κάνουν καμιά αναπτυξιακή επένδυση εδώ. Αλλά εν πάση περιπτώσει προς θεού μη και τους ενοχλήσουμε τους κύριους αυτούς, τη κρίση να τη πληρώσουν οι φτωχοί, οι μεροκαματιάρηδες και οι μετανάστες.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν τελειώσαμε εδώ. Έρχονται νέα μέτρα, νέα επώδυνα μέτρα που θα επιδεινώσουν την ύφεση και θα σπρώξουν όλο και περισσότερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στα όρια της φτώχειας.
Δικό μας καθήκον, λοιπόν, πρώτα από όλα είναι να πρωτοστατήσουμε στις κινητοποιήσεις.
Καθήκον μας είναι οι δυνάμεις της εργασίας, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις από τα κάτω, να υπερβούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια, τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του δογματισμού και να δώσουν ενωτικές μάχες.
Να τελειώνουμε επιτέλους με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Να τελειώνουμε με τις συνδικαλιστικές πρακτικές που έχουν μοναδική απασχόληση να είναι ιμάντες μεταβίβασης της κομματικής γραμμής, είτε κυβερνητικής, είτε αντιπολιτευόμενης.
Να πρωτοστατήσουμε σε όλες τις κινητοποιήσεις και απεργίες, αποκρούοντας κάθε νέα προβοκάτσια από τις πολλές που ετοιμάζουν.
Βλέπετε όταν προπηλακίζεται ο κ. Πάγκαλος από ακροδεξιούς όλα τελειώνουν με το σφιχταγκάλιασμα του με τον κ. Καρατζαφέρη.
Όταν προπηλακίζεται ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προπηλακίζει σε δημόσια τηλεοπτική συχνότητα τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ εκπαραθυρώνεται από τα τηλεπαράθυρα, δεν έχει χρόνο ούτε 10 δεύτερα να απαντήσει.
Όταν προβοκάρει και συκοφαντεί ο κος Πάγκαλος με όσα ψευδώς καταλογίζει πότε στον ΣΥΡΙΖΑ, πότε στους απολυμένους της Ολυμπιακής που από συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ δεν είχε κανένα πρόβλημα να τους ονομάσει ενεργούμενα του κου Μανώλη της ΝΔ, τότε είναι όλα καλώς καμωμένα και το θέμα πρώτη είδηση.
Όταν. Όμως, η φυσούνα με τα χημικά πέφτει πάνω στον Μανόλη Γλέζο από απόσταση μισού μέτρου, τότε είναι μεμονωμένο περιστατικό.
Και εδώ χρειάζεται να υπενθυμίσουμε στον κ. Χρυσοχοίδη πως ακόμη περιμένουμε την κατάργηση των δακρυγόνων και των χημικών, όπως μας πληροφόρησε ότι θα πράξει προ τετραμήνου, από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Και αυτό το ζήτημα δεν θα το αφήσουμε έτσι. Θα δώσουμε τη μάχη, θα πυκνώσουμε τις πρωτοβουλίες μας για την κατάργηση των απαγορευμένων χημικών που σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, παρά μόνο στη χώρα μας η ΕΛ.ΑΣ. κάνει χρήση αδιαφορώντας για τον μεγάλο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και τις ανθρώπινες ζωές.
Καθήκον μας, λοιπόν, είναι να οργανώσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις, ταυτόχρονα, όμως, καθήκον είναι να καταθέτουμε κάθε μέρα τις εναλλακτικές και ριζοσπαστικές μας προτάσεις.
Να αναδεικνύουμε την ασυνέπεια της κυβέρνησης, τα προεκλογικά και μετεκλογικά ψέματα και να καταθέτουμε τις προτάσεις μας. Προτάσεις που αναδεικνύουν τον άλλο δρόμο, τη εναλλακτική πρόταση της αριστεράς για την έξοδο από τη κρίση.
Γιατί στις μέρες μας, μέρες που αναδεικνύονται οι συνέπειες μιας δομικής συστημικής κρίσης, όποιος απαξιώνει την ανάγκη να αναδεικνύει διαρκώς η αριστερά τον εναλλακτικό δρόμο, όποιος χλευάζει το προγραμματικό λόγο της αριστεράς και την ανάγκη αποδόμησης τόσο των μύθων του μονοδρόμου, δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να ρίχνει νερό στο μύλο της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Μιας προπαγάνδας που τη βλέπουμε να ξεδιπλώνετε μπροστά μας κάθε φορά που ο Υπουργός των οικονομικών απαντάει στις ερωτήσεις μας στη βουλή.
Εκεί όπου προκειμένου να αποφύγει την επί της ουσίας συζήτηση για τις μεγάλες ευθύνες που φέρει, για την ερασιτεχνική διαχείριση των κερδοσκοπικών πιέσεων, μας ζητάει με περισσή αλαζονεία να του βρούμε εμείς τα 40 δις που χρειάζεται η χώρα.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου, όμως, ψάχνει σε λάθος κατεύθυνση. Δυστυχώς εμείς δεν έχουμε τέτοιες δυνατότητες.
Γιατί εμείς δεν ξέρουμε από κοντά τον κ. Χριστοφοράκο, ούτε κλείναμε ποτέ ραντεβού μαζί του στο Μαξίμου.
Γιατί εμείς δεν επενδύσαμε ποτέ τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο, ούτε παίξαμε σε παιχνίδια μεγαλοεργολάβων για να φτιάξουν mall στον βοτανικό, ούτε αποχαρακτηρίσαμε δάση για το χατίρι των ρασοφόρων.
Ας αφήσει λοιπόν τις εξυπνάδες ο κος Παπακωνσταντίνου και τις επιθέσεις στην αριστερά. Και ας αναζητήσει τα λεφτά στους κερδοσκόπους και όχι σε εμάς.
Και κατά προτίμηση στους ντόπιους κερδοσκόπους, μια και οι διεθνείς μας «κατακρεούργησαν».
Στις τράπεζες να αναζητήσει τα λεφτά που κρατούν περίπου το ένα τέταρτο του δημοσίου χρέους και κερδοσκοπούν με τα λεφτά των φορολογούμενων που πήρανε για να σωθούν.
Ας τα αναζητήσει στους εφοπλιστές, των οποίων η απαλλαγή από τον ΦΠΑ αποτιμάται περί τα έξι δις ετησίως. Πολύ περισσότερα απ’ όσα θα εξοικονομήσει με τις περικοπές στους δημόσιους υπάλληλους.
Ας τα αναζητήσει στα κέρδη και στις φοροαπαλλαγές των μεγάλων ανωνύμων εταιρειών
Ας τα αναζητήσει στην εκκλησιαστική περιουσία.
Ας τα αναζητήσει περικόπτοντας εξοπλισμούς και τις τεράστιες δαπάνες.
Αλλά δεν τα ψάχνει εκεί. Τα ψάχνει στους εργάτες. Και στους αγρότες. Ίσως για να αποτίσει φόρο τιμής για τα 100 χρόνια από το Κιλελέρ που ήταν πριν από λίγες μέρες.
Όμως, η ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής της χώρας μας, και μόνο για την κάλυψη των εγχώριων διατροφικών αναγκών, μπορεί να συμβάλλει στην αύξηση του εθνικού πλούτου κατά περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Τόσο είναι το ετήσιο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο των αγροτικών προϊόντων.
Αλλά κανείς δεν ασχολείται για μια αναπτυξιακή εθνική στρατηγική για την αγροτική οικονομία. Τους αγρότες τους θυμούνται μόνο όταν κλείνουν τους δρόμους και μετά τους πετάνε στη μιζέρια και στην απαξίωση.
Υπάρχουν λοιπόν λύσεις και για το ταμειακό αλλά και για το αναπτυξιακό πρόβλημα.
Για να τελεσφορήσουν, όμως, αυτές οι λύσεις δεν φτάνει να τις εκφωνούμε.
Πρέπει να τις κάνουμε κτήμα του κόσμου, όλων των αριστερών ώστε αυτές οι προγραμματικές μας προτάσεις να γίνουν πρώτη ύλη για την κινητοποίηση των μαζών.
Και εδώ πρέπει να είμαστε σαφείς ως προς το με ποια στρατηγική απαντάμε εμείς στην κρίση.
Διότι απέναντι σε αυτή την κρίση, υπάρχει κίνδυνος, μεγάλος κίνδυνος, οι επιλογές της αριστεράς να είναι επιλογές οπισθοδρόμησης για το λαϊκό κίνημα και τους κοινωνικούς αγώνες.
Διότι αμέσως-αμέσως, πριν συνειδητοποιήσουμε τη νέα κατάσταση ανοίχτηκαν μπροστά μας τρεις επικίνδυνοι δρόμοι, τρεις επικίνδυνες επιλογές:
1ον Η εθνική συναίνεση, που οδηγεί στην αφομοίωσή μας από το μπλοκ των δυνάμεων που δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο μοντέλο
2ον Η εθνική αναδίπλωση, ως μια κίνηση αμυντική ως μια κίνηση φοβική που βγάζει έξω από το πλαίσιο της πραγματικότητας, των εξελίξεων και των διεκδικήσεων.
3ον Η διάσπαση και ο κατακερματισμός που προκύπτει όταν οι αριστεροί είναι έτοιμοι να αποδεχθούν τη θεωρία ότι ο εχθρός είναι εντός των τειχών και να δείξουν αλλήλους, όταν η ερώτηση είναι ποιος φταίει.
Καμία από αυτές τις επιλογές δεν είναι αυτό που εμείς θέλουμε. Αντίθετα εμείς προκρίνουμε την ευρύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών γύρω από τα επίδικα της συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας, τα επίδικα της ταξικής πάλης αυτής της ιστορικής στιγμής τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για αυτό πήγαμε στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Γι’ αυτό έγινε και η εκδήλωση στην Αθήνα. Γι αυτό και αναφερόμαστε διαρκώς στην αντίσταση και των άλλων λαών της Ευρώπης.
Και πιστεύουμε ότι η αντίσταση απέναντι στα μέτρα είναι οργανικά δεμένη με το στόχο της συγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού. Τον τροφοδοτεί, τον γονιμοποιεί, τον πυροδοτεί.
Αγωνιζόμαστε για ένα ευρύ μέτωπο που δεν θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα.
Για ένα κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό δυνάμεων που μπορεί να γίνει πλειοψηφικός.
Ένας συνασπισμό δυνάμεων που θα δώσει νέα πνοή στο όραμα της ενότητα όλων των δυνάμεων της αριστεράς.
Το κόμμα μας σε Ελλάδα και Ευρώπη πρέπει να συνεχίσει να πρωτοστατεί σε αυτήν την υπόθεση.
Η πολυδιάσπαση και οι εσωτερικές συγκρούσεις, λογικές και παράλογες, δεν οδηγούν πουθενά. Χάρη κάνουν στο πολιτικό σύστημα, χάρη κάνουν και στα αγαπημένα παιδιά του πολιτικού συστήματος.
Ας παραδειγματιστούμε από όσα είπαμε και όσα κάναμε με το Κόμμα Της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Διαβάσαμε τα σημεία των καιρών πολύ πριν εκδηλωθεί η κρίση. Για την νεοφιλελεύθερη πολιτική, για τον ρόλο της Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για το ευρωσύνταγμα και αργότερα για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.
Και συναντηθήκαμε, από διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικά ρεύματα. Δίνοντας μία πειστική και εναλλακτική λύση.
Βαδίσαμε μαζί στις ευρωπορείες, οργανώσαμε από κοινού το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και σήμερα από κοινού προσπαθούμε να οργανώσουμε την ενωτική και πανευρωπαϊκή μας αντίδραση στις δυνάμεις του κεφαλαίου, της συντήρησης και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Έρχονται μεγάλες μάχες μπροστά μας, σε όλα τα επίπεδα. Μία από αυτές ήταν ιδεολογική και την δώσαμε μόνοι μας στη Βουλή πριν λίγες ημέρες.
Το ΠΑΣΟΚ έκανε μπρος- πίσω βήματα για το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, δεν έβρισκαν καν βουλευτές να το υπερασπιστούν.
Όσοι βουλευτές του ήταν εκεί, τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ χειροκροτούσαν.
Επειδή έλεγαν τα αυτονόητα, επειδή έδιναν την μάχη κόντρα στην δεξιά, την δεξιά πολιτική και την ακροδεξιά.
Πήραμε πάνω μας αυτήν την μάχη, πρέπει να πάρουμε και τις υπόλοιπες.
Μέσα και κυρίως έξω από τη βουλή, με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα το γερασμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, με διαχειριστή την κυβέρνηση Παπανδρέου, παίρνει τα χειρότερα οικονομικά μέτρα που είδαμε ποτέ στη χώρα μας.
Ταυτόχρονα όμως αυτό το σύστημα μπαίνει σε μια μακρά περίοδο αστάθειας και απαξίωσης.
Το μεγάλο στοίχημα είναι το αν από αυτή τη νέα φάση βγουν κερδισμένες οι δυνάμεις της συντήρησης, αν απλά αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους οδηγώντας μας σε ένα μεγάλο πισωγύρισμα ή αν θα δρομολογηθούν εξελίξεις σε θετική κατεύθυνση για τις δυνάμεις της εργασίας.
Σε μεγάλο βαθμό αυτό το στοίχημα θα κερδηθεί ή θα χαθεί από τη δική μας στάση, από τη δική μας κατάσταση.
Εμείς θα δουλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για τη συγκρότηση ενός ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού δυνάμεων που θα μπλοκάρει τα μέτρα και θα ανοίξει το δρόμο για μια ριζική αριστερή στροφή.
Σε αυτόν τον στόχο καλείται να συμβάλλει και το συνέδριο μας. Να μας καταστήσει ένα πόλο ελκτικό για τον κόσμο που με ραγδαίους ρυθμούς απογοητεύεται από την κυβερνητική πολιτική.
Με την προγραμματική μας φαρέτρα, με τα κινήματα μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε.
Και σε αυτή τη κατεύθυνση συμβάλουν αποφασιστικά και οι θέσεις που κατά πλειοψηφία ενέκρινε η επιτροπή θέσεων.
Κυρίως όμως το συνέδριό μας έρχεται να αποκαταστήσει μια εικόνα αποσταθεροποίησης και σύγχυσης που εκπέμπεται εδώ και αρκετό διάστημα από το χώρο μας.
Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα που θα κλιθούμε να απαντήσουμε συλλογικά, δεν είναι άλλο από το αν θα συνομολογήσουμε όλοι μαζί και ανεξάρτητα από τις διαφορετικές απόψεις ότι ο Συνασπισμός είναι κόμμα που λειτουργεί με όρους κόμματος.
Με δημοκρατία με πλουραλισμό αλλά με πλαίσιο λειτουργίες, με κανόνες λειτουργίες, με συνοχή, με διαδικασίες, με κανόνες θεσμικής λειτουργίας.
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το πιο σημαντικό θέμα που έχουμε μπροστά μας να επιλύσουμε.
Όχι να κουβεντιάζουμε ατέρμονα για το αν η πολιτική μας συμμαχία γίνει ή δεν γίνει κόμμα αλλά για το αν το κόμμα μας θα γίνει επιτέλους κόμμα.
Κόμμα που θα οργανώνει τους κοινωνικούς αγώνες κόμμα που θα εμπνέει τη νεολαία, τους εργαζόμενους, τους αριστερούς πολίτες να στηρίξουν τις ελπίδες και τη πάλη τους για μια καλύτερη κοινωνία στην αριστερά.
Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευα και συνάμα η ιστορική μας υποχρέωση από το 6ο έκτακτο Συνέδριό μας και είμαι αισιόδοξος ότι παρά τις δυσκολίες θα τα καταφέρουμε, να κάνουμε ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου