Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Το νέο τεύχος του περιοδικού

Θέσεις
ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ - ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ νήσος
Σαρρή 14, 10553 Αθήνα. Tηλ. / FAX 3250058, e-mail: nissos92@otenet.gr
(www.theseis.com)

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις νήσος το τεύχος 107 (Απρίλιος - Ιούνιος 2009) της τριμηνιαίας επιθεώρησης οικονομικής και πολιτικής θεωρίας Θέσεις.
Στο τεύχος αυτό των Θέσεων η Συντακτική Επιτροπή (The big crunch. Ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός εναντίον όλων) εξετάζει τις πολιτικές στρατηγικές που διαμορφώνονται στο φόντο της διεθνούς οικονομικής κρίσης, επιχειρώντας παράλληλα να ερμηνεύσει από ποιους παράγοντες και συσχετισμούς προκύπτουν οι διαφοροποιήσεις τακτικής στην άσκηση οικονομικής πολιτικής μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ .
Ακολουθεί το άρθρο του Michael A. Lebowitz, H επανάσταση των ριζοσπαστικών αναγκών: Πίσω από τη μπολιβαριανή επιλογή για ένα σοσιαλιστικό δρόμο, το οποίο εστιάζοντας στο παράδειγμα της Βενεζουέλας σκιαγραφεί τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες μπορεί να αναδειχθεί η κοινωνική και πολιτική δυναμική για έναν «Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Με τα λόγια του Ούγκο Τσάβες: «Δεν μπορούμε να καταφύγουμε στον κρατικό καπιταλισμό, μια στρέβλωση όμοια με αυτήν της Σοβιετικής Ένωσης. Πρέπει να επαναδιεκδικήσουμε τον σοσιαλισμό ως θέση, ως σχέδιο και πορεία, ωστόσο έναν νέο τύπο σοσιαλισμού, ανθρωπιστικό, που τοποθετεί τους ανθρώπους και όχι τις μηχανές ή το κράτος πάνω απ’ όλα».
Έπεται το δοκίμιο του Δημήτρη Μπελαντή, ΚΚΕ, εξεγέρσεις και «αστική-δημοκρατική» νομιμότητα, το οποίο, με αφορμή την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, επιχειρεί μια κομμουνιστική κριτική στην πολιτική τακτική του ΚΚΕ από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Στη συνέχεια της ύλης του τεύχους, ο Darko Suvin, με τη μελέτη του Η μετανάστευση στην Ευρώπη σήμερα: Απαρτχάιντ ή πολιτική συγκατοίκηση; επισκοπεί τη διεθνή συζήτηση πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης και εστιάζει κυρίως στο πρόβλημα της ένταξης, των δικαιωμάτων στην πόλη και της συγκατοίκησης των μεταναστών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Οι Barbara Hahn και Peter Schöttler (Μια σκέψη στα όρια) εξετάζουν τη θεωρητική και πολιτική παρέμβαση του Λουί Αλτουσέρ, δίνοντας έμφαση στις εντάσεις μεταξύ σκέψης και γραφής, γραφής και δημοσίευσης, δημοσίευσης και αναθεώρησης.
Η Τζίνα Πολίτη («Γουρουνίσια μάζα» κατά «πλήθους χρυσών ναρκίσσων») αναφέρεται στις αναπαραστάσεις των μαζών που διαμορφώνει κατά την ιστορική εξέλιξη η λογοτεχνία, αλλά και το ψυχολογικό δοκίμιο, και εξετάζει τα ιδεολογικά περιεχόμενα και τα πολιτικά ζητούμενα που αντανακλούν οι αναπαραστάσεις αυτές.
Η ύλη του τεύχους ολοκληρώνεται με την προδημοσίευση του κριτικού Προλόγου που συνέγραψε ο Γιάννης Μηλιός για το υπό έκδοση βιβλίο του Γ. Δ. Ζιούτου: Το διεθνές εργατικό κίνημα στον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα: Γ. Δ. Ζιούτος: Το εκρηκτικό θεωρητικό και πολιτικό περιεχόμενο μιας «σιωπηλής» παρουσίας.

ΓΡΑΦΤΕΙΤΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ: Αν επιθυμείτε να λαμβάνετε ταχυδρομικά το περιοδικό, στείλτε με ταχυδρομική επιταγή 25€ (συνδρομή για 1 χρόνο – για το εξωτερικό 33€) στη διεύθυνση: Κώστα Σβόλη, εκδ. Νήσος, Σαρρή 14, 10553 Αθήνα.



EDITORIAL


THE BIG CRUNCH
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ



Μεταμφιέσεις

Ξαφνικά, χωρίς την παραμικρή αλλαγή στους συσχετισμούς και τα αίτια που προκάλεσαν και συντηρούν την κρίση, άρχισε να διαδίδεται ως άλλο ωστικό κύμα η «αισιοδοξία» στις αγορές, η ανοδική τάση στις τιμές των μετοχών, η πίστη στη «μεταρρύθμιση» του συστήματος. Και ταυτόχρονα χωρίς την ελάχιστη ανάγκη για στοιχειώδη κάλυψη της αντίφασης δηλώνεται απερίφραστα ότι η «ανάκαμψη» δεν δικαιολογεί εφησυχασμό, η «αποκατάσταση» των αγορών δεν συνεπάγεται και επιστροφή στην παλιά «ευδαιμονία», ότι ο θαυμαστός νέος κόσμος θα έχει μάλλον κάτι από τα υλικά του εργασιακού μεσαίωνα που με τόση συνέπεια ευαγγελίζεται.
Αν πριν την κρίση απαιτείτο «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας, «κινητικότητα» των «δύσκαμπτων συντελεστών παραγωγής», «προσαρμοστικότητα» στις επιταγές του ανταγωνισμού, τώρα που διαφαίνεται (;) φως στην άκρη του τούνελ δεν πρέπει να ξεχαστούμε και να πάρουμε στα σοβαρά τα στοιχεία κριτικής που ηχηρά διαπερνούσαν τις αναλύσεις για τα αίτια και τις προτάσεις διεξόδου από την κρίση. Αυτό που σήμερα μετά τη σύνοδο των G20 μπορούμε να προσδοκούμε είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου, δηλαδή «μια παγκόσμια οικονομία βασισμένη στις αρχές της αγοράς, αποτελεσματική ρύθμιση και ισχυρούς παγκόσμιους θεσμούς».
Ενώ έως σήμερα ως γνωστόν τις τύχες της παγκόσμιας οικονομίας καθόριζαν οι αρχές του κολεκτιβισμού, κρατών που εφάρμοζαν απαρέγκλιτα τον προστατευτισμό σε μια θεσμική έρημο όπου κυριαρχούσαν οι διμερείς συμφωνίες, σε ένα παγκόσμιο στερέωμα χωρίς δεσπόζοντα πόλο.
Αν όμως στη διαμόρφωση της πυξίδας που θα καθορίσει τη μακρά γραμμή πλεύσης «επιβεβαιώνονται» με πανηγυρική ομοφωνία οι αρχές που προκάλεσαν την κρίση, οι οποίες επιλύουν το ζητούμενο δια του αγνώστου, στα άμεσα πρακτικά επακόλουθα της συγκεκριμένης πολιτικής, που οφείλει να υιοθετηθεί στο παρόν, υπάρχει διάσταση απόψεων.
Οι μητροπόλεις του νεοφιλελευθερισμού που αντιμετωπίζουν σε προχωρημένη μορφή τα συντρίμμια των παιχνιδιών του κεφαλαίου, οι ΗΠΑ και σε μικρότερο βαθμό η Βρετανία, προκρίνουν «μια χωρίς προηγούμενο δημοσιονομική επέκταση που θα σώσει ή θα δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας οι οποίες σε αντίθετη περίπτωση θα καταστρέφονταν, ύψους 5 τρις δολαρίων έως το τέλος του επόμενου έτους, η οποία θα αυξήσει την εκροή κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες και θα επιταχύνει τη μετάβαση στην πράσινη οικονομία».
Ενώ αντίθετα η «παλιά Ευρώπη», άλλοτε προπύργιο του κοινωνικού κράτους, σε αντιδιαστολή με την «κοινωνική λεοντή» των άλλων, εμφανίζει την απόλυτη δομική σταθερότητα στις πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές επιλογές: δημοσιονομική περιστολή, ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, περιορισμένες και στοχευμένες ενέσεις ρευστότητας στο δοκιμαζόμενο κεφάλαιο, κοινωνική αλληλεγγύη προς τα κάτω με ισοκατανομή της δυστυχίας, της φτώχειας, της ανεργίας, της αδυναμίας.
Τι συμβαίνει άραγε; Ο λύκος βολεύτηκε στο ρόλο της γιαγιάς και η κοκκινοσκουφίτσα ανοίγει καζίνο αξιοποιώντας την ανθρωποφάγο εμπειρία του;

Η επιστροφή των ζωντανών νεκρών

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα σημερινά φαινόμενα είναι ανάγκη να προσεγγίσουμε τα αίτια και τις εκφάνσεις της κρίσης ξεκινώντας από μια βασική διαπίστωση: Η οικονομική κρίση η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν εκτυλίσσεται στον κενό χώρο κάποιας οικονομίας διαχωρισμένης από το σύνθετο όλο των κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών που συνθέτουν τις σύγχρονες κοινωνίες.
Και αν οι πολιτικές αποφάσεις επηρεάζουν την κατεύθυνση, τις μορφές διάχυσης και την ένταση της κρίσης, τότε οι πολιτικές που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις και ενίσχυσαν – καθώς και εκείνες που επιχειρούν να ανασχέσουν ή να αντιστρέψουν – τη δυναμική της κρίσης συνθέτουν την εικόνα με τα χαρακτηριστικά της. Διότι, αν η κρίση «αποκαλύφθηκε» με τα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα που επιχειρούσαν να συγκαλύψουν την κατολίσθηση των subprimes, οι διαδοχικές απόπειρες «διεξόδου» υιοθετούν και πάλι την ίδια προσέγγιση: τη «μικρο-μηχανική» και την «αποδοτικότητα» της μεθόδου που θα επιχειρήσει το «καθάρισμα» των τοξικών παγίων των τραπεζών.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα υπάρχει εξαιρετική στρατηγική συνέχεια στη διαμόρφωση των πολιτικών από το πρώτο σχέδιο Paulson της εποχής Bush έως το σημερινό σχέδιο Geithner: η διαφορά έγκειται μόνο στη δοσολογία της συμμετοχής του δημοσίου στην εξαγορά των «τοξικών» και στην πίστη για την αποτελεσματικότητα των αγορών να διασφαλίσουν μια «λογική» τιμή για τον περιορισμό των επενδυτικών απωλειών από τη χρηματοπιστωτική φούσκα. Υπό αυτή την έννοια έχει απόλυτο δίκιο ο παλιός σύμβουλος του Μιτεράν, Ζακ Αταλί, όταν επισημαίνει ότι «θα μπορούσε κανείς σχεδόν να συγκρίνει τη σύνοδο κορυφής του Λονδίνου με μια συνάντηση των “ανώνυμων αλκοολικών” σε wine bar. Γιατί όπως αποδεικνύεται το σχέδιο Geithner επαναλαμβάνει τους μηχανισμούς που οδήγησαν στην κρίση επιτρέποντας στα διάφορα funds να κερδοσκοπήσουν με την ισχυρότατη μόχλευση του δημοσίου».
Ενώ το σχέδιο Paulson ήθελε να μεταφέρει σε ονομαστικές τιμές τα τοξικά των τραπεζών σε μια κρατική bad bank για να βρει μελλοντικά αγοραστές, στο σχέδιο Geithner τα τοξικά αγοράζονται με ΣΔΙΤ (90% Αμερικανικό Δημόσιο / 10% ιδιωτικά funds), με προοπτική να «αξιοποιηθούν» μελλοντικά σε δευτερογενείς αγορές. Διότι όπως προκύπτει από αυτή τη θεμελιακή οικονομική κίνηση της νέας κυβέρνησης, δεν θεωρείται ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει πρόβλημα αλλά μόνο η «ψυχολογία» των αγορών, που αποζητούν εμπιστοσύνη και κρατική στήριξη. Τα τοξικά τραπεζικά χαρτοφυλάκια αποτελούν κατ’ αυτήν «παραγνωρισμένες» μελλοντικές αξίες, οπότε αρκεί να βοηθήσει το κράτος σε μια ορθή «προεξόφλησή» τους.
Και αν αποδειχθεί ορθή αυτή η εκτίμηση, τότε στο μέλλον το ιδιωτικό fund θα εξαγοράσει τη συμμετοχή του Δημοσίου με κάποιο mark up για να καρπωθεί στο ακέραιο το κέρδος, ενώ αν η ελπίδα αποδειχθεί φρούδα τότε οι απώλειες θα βαρύνουν σχεδόν αποκλειστικά το Δημόσιο. Κορώνα – κερδίζω, γράμματα – χάνεις, όπως σωστά επισημαίνει ο Krugman.
Αν οι αγορές «δημιούργησαν» το πρόβλημα, ας το επιλύσουν πάλι οι ίδιες με το αζημίωτο φυσικά, τη μόχλευση του Δημοσίου. Γι’ αυτό άλλωστε δεν υπάρχει το κράτος; Να διασφαλίζει τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, εν προκειμένω με την κοινωνικοποίηση των ζημιών. Διότι η κοινωνία εγκαθιδρύεται, αναπαράγεται και αναπτύσσεται μέσα από την κυριαρχία της παντοδύναμης σχέσης του κεφαλαίου.

Ο δρόμος για την κόλαση

Και ενώ οι ΗΠΑ – έστω αντιφατικά – αναζητούν νέες διεξόδους με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική χωρίς να διαταράσσουν τις παραμέτρους που βρίσκονται στη ρίζα της κρίσης, η «παλιά Ευρώπη» το ίδιο αντιφατικά εμμένει στην αντιστροφή του αμερικανικού πρόσημου, με την «επανίδρυση του καπιταλισμού» του Σαρκοζί, αλλά και πολιτικές που στηρίζονται στην υπόθεση ότι τα αίτια της κρίσης εντοπίζονται αποκλειστικά στη χρηματοπιστωτική σφαίρα.
Ρύθμιση της χρηματοπιστωτικής (ΧΠ) σφαίρας και περιορισμό του offshoring πριμοδοτούν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις με δεδομένο βέβαια ότι στην Ευρώπη οι πιο μεγάλες Τράπεζες βρίσκονται εκτός ΕΕ (κυρίως στην Ελβετία), όπως άλλωστε και ο πυρήνας των offshore δραστηριοτήτων. Με στόχο να παραμείνουν οι κανόνες τραπεζικής λειτουργίας αυτοί που είναι, να αποτιμάται κάθε οικονομική δραστηριότητα (του κάθε κράτους, της κάθε επιχείρησης κ.ο.κ.) με βάση το «διεθνή χάρτη αποδόσεων» που έχει εγκαθιδρύσει η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση (πρώτα απ’ όλα της ΧΠ σφαίρας) και βασικό κανόνα να κρίνονται και να επικυρώνονται όλα από και στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Και ταυτόχρονα εμμένουν στον περιορισμό της δημοσιονομικής επέκτασης και στις τοπικές-κρατικές παρεμβάσεις, μιας και οι αγορές μπορεί να είναι παγκοσμιοποιημένες αλλά τα δημόσια οικονομικά όχι. Με μόνο υπερεθνικό περιορισμό τον «μαγικό κανόνα» του Συμφώνου Σταθερότητας του 3% για το δημοσιονομικό έλλειμμα και του 60% για το δημόσιο χρέος, που φροντίζει ακριβώς για τον περιορισμό του «σπάταλου» κράτους. Έναν στόχο που μπορεί φυσικά να επιτευχθεί μόνο με μείωση των ελαστικών (κοινωνικών) δαπανών και των δημόσιων επενδύσεων και επιλεκτική αύξηση των φόρων κυρίως σε εκείνους που είναι εξ ορισμού στην αδύνατη πλευρά του μοχλού. Ενώ οι όποιες υπερβάσεις πρέπει αυστηρά να είναι προσωρινού χαρακτήρα με ταχεία επιστροφή στη «δημοσιονομική πειθαρχία» ανεξάρτητα από την έκβαση της κρίσης, όπως αόκνως επαναλαμβάνει ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος.
Ουδείς βέβαια κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στα στοιχεία που σε πείσμα των νεοφιλελεύθερων κελευσμάτων δείχνουν πως η «παγίδα ρευστότητας» είναι εδώ: οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, και βασικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ισπανία κλπ.) έχουν ήδη αρνητικούς πληθωρισμούς, οι ρυθμοί μεγέθυνσης αγγίζουν αρνητικά ρεκόρ (-4%, -6%, διψήφια μεγέθη για την Ιαπωνία, κ.ο.κ.), η εμπιστοσύνη κλονίζεται, η τραπεζική πίστη υποχωρεί, η παραγωγή συρρικνώνεται.
Γιατί ο στόχος είναι να αφεθεί η αγορά να λύσει «δημιουργικά» την κρίση, ξεδιπλώνοντας την εκκαθαριστική λειτουργία της. Γιατί όπως χαρακτηριστικά το έθεσε ο Τσέχος πρωθυπουργός και προεδρεύων της ΕΕ, και προσυπέγραψαν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες και αναμορφωτές του καπιταλισμού, η δημοσιονομική επέκταση για ενίσχυση της ζήτησης και ανάκαμψη αλά Obama, συνθέτουν το «δρόμο για την κόλαση».

Νεοφιλελεύθερη εκκαθάριση

Οπότε γεννάται εύλογα το ερώτημα: Τι επιδιώκει η πολιτική της ΕΕ στην κρίση; Γιατί αποστρέφει το βλέμμα με αγανάκτηση από την προοπτική μίας πιο ενεργού παρέμβασης στην παρούσα συγκυρία; Γιατί αποστρέφονται οι ιθύνοντες της ΕΕ με τέτοια εμμονή μια ενδεχόμενη κοινή Ευρωπαϊκή παρέμβαση στη σχέση των κρατών με τους δανειστές τους, με την έκδοση του ευρωομολόγου;
Η απάντηση είναι απλή και σύνθετη ταυτόχρονα. Ο χρυσός κανόνας συνίσταται στην αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας των αγορών στην κρίση: η άσκηση εθνικής πολιτικής υπάγεται σε περιορισμούς, που προκύπτουν από την πίεση των αγορών πάνω στις πολιτικές των εθνικών κυβερνήσεων της ευρωζώνης.
Το συμφέρον της κοινωνίας εξακολουθεί να ταυτίζεται με το συμφέρον της σχέσης του κεφαλαίου. Τα υψηλά εισοδήματα και τα εταιρικά κέρδη εξακολουθούν να συνιστούν την πολιτική σημαία της διεξόδου, γι’ αυτό και δεν πρέπει να καταβαραθρωθούν από τη φορολογία του «σπάταλου» κράτους. Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να ενστερνιστεί τις «μεταρρυθμίσεις» και τις μειώσεις του εισοδήματος ως «μονόδρομο» για την ανάκαμψη και την κοινωνική ευημερία. Και η κρατική διαχείριση που δεν στοιχίζεται πίσω από αυτό το δόγμα οφείλει να νοιώσει καυτή πάνω της την ανάσα των αγορών που αξιολογούν τα πεπραγμένα της και χρηματοδοτούν πολιτικές με αυτό το γνώμονα και μόνο.
Ο δρόμος για το τέλος του τούνελ, η στενωπός που διανοίγεται για τη διέξοδο από την κρίση είναι στρωμένος με όλες τις εκφάνσεις της εκκαθάρισης: λιτότητα, ανεργία, πτώση εισοδημάτων, φτώχεια και απώλειες ασφαλιστικών ταμείων, χρεοκοπίες κρατών, κλπ., προκειμένου να μπορέσει να ξεκινήσει ο νέος δημιουργικός κύκλος συσσώρευσης κεφαλαίου απαλλαγμένος από τα βαρίδια του παρελθόντος.

Η λιτότητα είναι μια χρήσιμη πολιτική

Η κρατική διαχείριση στην ΕΕ επιμένει στο δόγμα ότι το πρώτο που διασώζεται στην κρίση είναι το κεφάλαιο: η ανάκαμψη προϋποθέτει φοροελαφρύνσεις (όπως φοροελαφρύνσεις απαιτούσε και η ανάπτυξη, πριν την κρίση), ενώ στη θέση της αναγκαίας δημοσιονομικής επέκτασης μπαίνει η υποτιθέμενη ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Μία πολιτική η οποία βαθαίνει την κρίση τόσο στις κοινωνίες της Ευρώπης όσο και παγκόσμια και συνδυάζεται με περαιτέρω επιδείνωση του συσχετισμού δύναμης εις βάρος της εργασίας: κάθε κράτος-μέλος θα τα βγάλει πέρα μόνο του χωρίς άνοδο του χρέους και των ελλειμμάτων αλλά με την εύκολη διέξοδο, τη συμπίεση της εργασίας, δηλαδή της «ιδιωτικής» κατανάλωσης των από κάτω. Από την άλλη, η «δημόσια» κατανάλωση των από πάνω ευημερεί, μιας και το κράτος χρηματοδοτεί τις τράπεζες για να παραμείνουν ιδιωτικές. Ενώ δεν κάνει το ίδιο με τα ασφαλιστικά συστήματα (που καταρρέουν από την «κερδοσκοπική» μείωση της αξίας των τίτλων, στους οποίους τα ανάγκασαν να «επενδύσουν» για τη δόξα των αγορών), ή τα δημόσια συστήματα υγείας και παιδείας, ή τα επιδόματα ανεργίας και η διάρκειά τους, κλπ. κλπ. Διότι μια διαφορετικού προσανατολισμού χρηματοδότηση θα παρέπεμπε ευθέως σε πολιτικές που οργανώνουν μία οικονομία με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών, και όχι με πλαστικές εγχειρήσεις του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος για την υπεράσπιση των κερδών.
Οι πολιτικές «ανάκαμψης» στην κρίση προκρίνουν τη μια και μόνη «διέξοδο»: την εργασία λάστιχο, τους μισθούς φτώχειας, την εργασιακή ανασφάλεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και την υπόσχεση του πιο επαχθούς δανεισμού στο μέλλον για την ικανοποίηση των αναγκών. Αυτό που κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε δημοσιονομική αυστηρότητα, προσαρμογή με διαρκή ορίζοντα λιτότητας, υιοθετεί βέβαια ταυτόχρονα απίστευτες σπατάλες:
· για εξωφρενικά εξοπλιστικά προγράμματα, με πρόσχημα το επικείμενο πάντοτε προβλέψιμο «θερμό καλοκαίρι» και τις «προκλήσεις» των γειτόνων μας,
· για τις προφανώς «αναγκαίες» επενδύσεις στη «δημόσια ασφάλεια» η οποία ευλόγως δεν υπόκειται στους περιορισμούς των κοινωνικών δαπανών,
· για την προώθηση μόνον εκείνων των υποδομών υγείας από τις οποίες έχουν κάτι να κερδίσουν οι διαμεσολαβητές του κεφαλαίου και όχι η δημόσια υγεία ως κοινωνικό αγαθό,
· για τη χρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος που είναι ο «πνεύμων» μιας οικονομίας που συρρικνώνεται από τον περιορισμό της πάσης φύσεως κατανάλωσης,
· για να απορυθμίσει όλες τις αγορές με προεξάρχουσα την αγορά εργασίας προκειμένου να διασφαλίσει την πολυπόθητη ελαστικότητα,
· για να διασφαλίσει ότι οι αγορές θα ευημερούν εφόσον θα δανείζουν ακριβά σε όσους δεν κατορθώνουν να επιβάλουν το νεοφιλελεύθερο σχέδιο, ενισχύοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την πρωτοκαθεδρία τους.
Διότι στην ελεύθερη οικονομία και τις παγκοσμιοποιημένες αγορές ζητούμενο είναι τελικά, μέσω της δημοσιονομικής πειθαρχίας, να επιδράσουν τα μέτρα κυκλικά στην κρίση προκειμένου να συμβάλλουν στο ξεπέρασμά της εντείνοντας την εκκαθαριστική λειτουργία της και καταστρέφοντας ό,τι αδυνατεί να παρακολουθήσει την εξέλιξη. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσει πρώτη η εργασία ότι αν ενδιαφέρεται για το μέλλον «του τόπου», οφείλει αντί να αγωνίζεται κοντόφθαλμα για εισοδήματα πάνω από το όριο εξαθλίωσης, να συμβάλει και αυτή με συγκράτηση και αυτοπεριορισμό στο ξεκίνημα ενός νέου δημιουργικού κύκλου συσσώρευσης του κεφαλαίου, της μοναδικής δημιουργικής δύναμης στην κοινωνία...

Ο ανταγωνισμός είναι πυξίδα διεξόδου

Η κρίση που εκδηλώθηκε στη χρηματοπιστωτική σφαίρα και εξελίχθηκε σε συστημική αγγίζοντας πλέον τον πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού, ως συνεκτικής οικονομικής-κοινωνικής και πολιτικής ρύθμισης η οποία κυριαρχεί από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, έπληξε το κέντρο του νεοφιλελευθερισμού, τις αγορές και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας που ως κόμβοι του συνολικού συστήματος τελικά συνέτειναν στην απορύθμιση και κατάρρευση του συνολικού συστήματος.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι οι δεσπόζουσες δυνάμεις αναγνωρίζοντας τα αίτια της αποτυχίας θα πραγματοποιούσαν κάποιου τύπου ριζική στροφή για να αποκαταστήσουν ορισμένες πάγιες αρχές «υγιούς» αναπαραγωγής του συστήματος, χωρίς βέβαια να θέτουν σε αμφισβήτηση τον πυρήνα του.
Θα περίμενε ίσως ότι θα αναγνωριζόταν η προφανής χρεοκοπία της ιδεολογίας και των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού, ότι οι ιθύνοντες θα έπαυαν να μηρυκάζουν πως το κράτος είναι «κακό επειδή είναι ανίκανο» και οι αγορές «καλές γιατί είναι και ικανές και αποτελεσματικές».
Θα περίμενε τέλος ότι τα κράτη θα αναγνώριζαν ότι δεν είναι πλέον εφικτή η συναίνεση με βάση τις «αρχές της ελεύθερης αγοράς», που επιβάλλει στους εργαζόμενους να επωμίζονται τις «θυσίες της σταθεροποίησης».
Η πραγματικότητα διαψεύδει όμως όλες αυτές τις προσδοκίες. Από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης (κυβερνήσεις και αξιωματικές αντιπολιτεύσεις) προβάλλεται αντί της αλλαγής πολιτικής η «αναγκαιότητα μιας νέας ρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος». Ξεχνώντας ότι αυτό ακριβώς ευαγγελίζονταν οι μέχρι σήμερα πολιτικές που προκάλεσαν, ενίσχυσαν και διαιωνίζουν την κρίση: περιορισμός στο ελάχιστο δυνατό των «εποπτικών» δηλαδή των αδρανών κεφαλαίων, μεταφορά των τιτλοποιήσεων σε περιοχές μηδενικού ελέγχου (hedge funds), αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας με όρους κυκλικότητας, με υπερθεματισμό των θετικών όψεων σε ανοδικές περιόδους και σχεδόν υστερική αλλαγή του πρόσημου στην καθοδική φάση. Με αποτέλεσμα να ανοίγουν οι στρόφιγγες του δανεισμού όταν δεν χρειάζεται και να κλείνουν ερμητικά όταν απαιτείται χρηματοδότηση, ενισχύοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την αστάθεια του συστήματος.
Τέλος έχουμε και το κερασάκι της «κρατικοποίησης» ορισμένων τραπεζών που γίνεται στη βάση των συγκεκριμένων πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών δύναμης στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης, ως προσωρινό μέτρο στήριξης της τελευταίας.

Ο θεός εναντίον όλων

Ξαναγυρίζοντας λοιπόν στην αφετηρία θέτουμε πάλι το ερώτημα: Γιατί διαφοροποιούνται οι ΗΠΑ, γιατί προκρίνουν και επιδιώκουν να επιβάλουν στην παρούσα στιγμή μια εκτατική δημοσιονομική πολιτική; Γιατί δεν υιοθετούν την «εθνική αναδίπλωση» που επιλέγουν οι βασικές χώρες της ΕΕ, σπρώχνοντας κάθε χώρα να αντιμετωπίσει την κρίση κάτω από την τυραννία των αγορών που γίνονται ρυθμιστές της πολιτικής τους;
Αν κάτι διαφοροποιεί τις ΗΠΑ, και τους επιτρέπει, στην παρούσα στιγμή, να υιοθετούν «προοδευτικότερες» πολιτικές, αυτό συνδέεται μάλλον με το γεγονός ότι οι πολιτικές αυτές αναπτύσσονται σε διαφορετικό κοινωνικό έδαφος, δηλαδή οι κυρίαρχες τάξεις αισθάνονται πολύ ισχυρότερες στον κοινωνικό ανταγωνισμό με την εργασία, σε σύγκριση με τους Ευρωπαίους κεφαλαιοκράτες: Οι «μεταρρυθμίσεις» είναι αποδεκτή παντοδύναμη πραγματικότητα, η ελαστικοποίηση και μερικοποίηση της εργασίας καθεστώς και όρος αναπαραγωγής της, ο νεοφιλελευθερισμός εν γένει είναι ακόμα ισχυρός στη συνείδηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων, έστω και με καταδίκη των «υπερβολών» του. Έτσι, υπάρχει η πεποίθηση ότι μια συγκυριακή υποχώρηση της παντοδυναμίας των απελευθερωμένων αγορών δεν «ναρκοθετεί» το μέλλον: Οι τράπεζες θα ιδιωτικοποιηθούν ξανά και οι αγορές θα απελευθερωθούν και πάλι μετά την κρίση, όπως μας διαβεβαιώνει άλλωστε και ο κ. Κρούγκμαν. Παράλληλα, στην προσπάθεια επιβεβαίωσης της ηγεμονίας τους, οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι η χρηματοδότηση της παγκόσμιας ανάκαμψης μπορεί να αποτελεί μια νέα σημαντική ευκαιρία.
Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν σχετικά διαφοροποιημένο συσχετισμό δύναμης, στον οποίο οι δυνάμεις της εργασίας δεν έχουν πλήρως και ανενδοίαστα αποδεχθεί το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, η ελαστικότητα δεν αποτελεί όρο ύπαρξής τους, όπου οι νέοι, οι συνταξιούχοι, οι «αδύνατοι» εξακολουθούν να διεκδικούν το αυτονόητο, την άμυνα στην επίθεση του κεφαλαίου και τη μελλοντική ανατροπή των συσχετισμών. Απέναντι σε αυτό τον κίνδυνο, οι κυρίαρχες δυνάμεις στην ΕΕ προσπαθούν αφενός να διαιωνίσουν αλώβητη τη νεοφιλελεύθερη επιτομή της κοινωνίας, αφετέρου να αξιοποιήσουν την κρίση για να μεταθέσουν τα βάρη στις πλάτες της εργασίας.
Η πολιτική της ΕΕ επιδιώκει ενεργά να μετατραπεί η αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού σε κινητήριο δύναμη εμβάθυνσής του. Και αν η διάρκεια και η ένταση της κρίσης είναι μέσο εκβιασμού προς την εργασία, τότε η Ευρώπη είναι πρόθυμη να αναφωνήσει: Ζήτω η Κρίση! Και στοχεύοντας στην εκκαθάριση οι ιθύνουσες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, βασίζονται στο ταξικό τους μίσος προς την εργασία και την προσκόλλησή τους στα άμεσα συμφέροντα του κεφαλαίου για να προκρίνουν τη «νέα» πολιτική. Επιμένουν στην πάγια «αντιπληθωριστική» πολιτική μέσα στην «παγίδα ρευστότητας», δηλαδή σε μια οικονομική συγκυρία αποπληθωρισμού: στον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, στα ασφαλιστικά ταμεία που αξιοποιούν τα αποθεματικά τους σε τοξικά προϊόντα, στην παιδεία που χρηματοδοτείται απευθείας από τις επιχειρήσεις, στην πρωτοκαθεδρία των χρηματαγορών πάνω στην παραγωγή, στην υπαγωγή όλων των κοινωνικών αναγκών στην αίρεση της επαρκούς υπεραξίωσης των κεφαλαίων. Δηλώνεται, ότι ο θεός του ανταγωνισμού πρέπει να λατρεύεται πλέον παντού, ως μέτρο των κοινωνικών αξιών, διαμεσολαβητής ενός νέου κοινωνικού δαρβινισμού επιβίωσης του ισχυρότερου.
Είναι ποτέ δυνατό οι δυνάμεις της εργασίας να αποτελέσουν μέρος αυτής της απόπειρας «νέας ρύθμισης», που υπονομεύει ακόμη και την ίδια την ύπαρξή τους; Είναι διανοητό να επιλέξουν τον καλύτερο ή συμπαθέστερο δήμιο; Είναι σκόπιμο να ερμηνεύσουν την κρίση ως απλή δυνατότητα αναδίπλωσης και άμυνας «κεκτημένων»; Όταν μάλιστα η κρίση τούς παρέχει για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες τη δυνατότητα να παρέμβουν για να αλλάξουν τον συσχετισμό δύναμης και να επιβάλουν λύσεις που διασφαλίζουν τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στο κεφάλαιο;
Είναι φανερό ότι στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, είναι εξαιρετικά άμεση η αναγκαιότητα να αποσυνδεθούν οι κοινωνικές ανάγκες από τις εμπορεύσιμες αξίες, να αναδειχθεί επιτακτικά η στρατηγική οργάνωσης των κοινωνιών με γνώμονα την ελευθερία ικανοποίησης των αναγκών, να απορριφθεί ο διαρκής ψυχαναγκασμός της κερδοφορίας ως συνθήκης ύπαρξης και διαιώνισης της ζωής των πραγματικών ανθρώπων.
Είναι επιτακτική ανάγκη να αποκαλυφθεί ότι ο παντοδύναμος θεός του πανταχού παρόντος ανταγωνισμού δεν είναι παρά άλλο ένα ξόανο από αυτά που σαπίζουν στις αποθήκες της ιστορίας.

Εξω Φασίστεεεεες......


Έλαβα από μία "επιτροπή" που υπογράφει ως ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ μία ρατσιστική προκήρυξη για μία συγκέντρωση φασιστοειδών που όπως σωστά καταλάβατε εναντιώνονται στους μετανάστες που έρχονται στη χώρα μας.

Το φασιστικό δικέφαλο φίδι χρειάζεται να συντριβεί. Οι φασίστες εκμεταλλεύονται τα προβλήματα των πολιτών αυτής της χώρας και ιδιαιτέρως την ανεργία και απλώνουν χέρια εκμετάλευσης....Να τους τα κόψουμε...

Με αγώνα για την υπεράσπιση των ανθρώπων που έρχονται στη χώρα μας Με δημιουργία κέντρων φιλοξενίας, με χορήγηση πολιτικού άσυλου σ΄αυτούς που το ζητάνε και είχαν πολιτική δράση στη χώρα τους και έφυγαν κυνηγημένοι.

Με ουσιαστική συμπαράσταση στους πονεμένους συνανθρώπους μας.


Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Το Αριστερά Εξτρέμ θυμάται αυτά που άλλοι ξέχασαν...

Έλαβα μία ενδιαφέρουσα επιστολή και τη δημοσιεύω κατόπιν αδείας του από ένα σύντροφο βλ. http://aristeraextrem.wordpress.com/ που ρίχνει ακόμη φως σε μία μερίδα συντρόφων που τόλμησε η Παπαρήγα και ονόμασε χλευαστικά "ποντίκια"....
Μετά από αυτά ας σκεφτούνε ότι μόνο στο δικομματισμό δεν είναι στραμμένη η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ...γι αυτό κρύβεται πίσω από ανούσιους χαρακτηρισμούς.
αστυάνακτας
Αξίζει να αναφερθεί άλλη μια κατηγορία συντρόφων, πέραν των επαγγελματικών στελεχών, που αψήφησαν την βολή τους κι έκαναν αυτό που όριζε η πολιτική τους συνείδηση. Το 1989 το ΚΚΕ είχε στις ανατολικές χώρες πολλούς υπότροφους φοιτητές, χάρη στην οικονομική θυσία του ρώσικου και των άλλων λαών. Ειδικότερα στην Ευρωπαϊκή ΕΣΣΔ η δύναμη της φοιτητικής αχτίδας του ΚΚΕ ξεπερνούσε τα 350 άτομα. Η συντριπτική τους πλειοψηφία έχοντας ζήσει σε συνθήκες "σοσιαλιστικής" πραγματικότητας από 2-7 χρόνια, είχαν αντιπαρατεθεί ιδεολογικά με τον μηχανισμό στην Ελλάδα πολύ πριν το κρίσιμο 13ο συνέδριο. Από αυτούς, και σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει ιδεολογική και οργανωτική σχέση με το ΚΚΕ. Άλλοι μπορεί να βρίσκονται στο ΝΑΡ, η πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ κι άλλοι είναι ανένταχτοι αριστεροί πολίτες. Αυτό που όμως δεν γνωρίζει ο ευρύς κόσμος της αριστεράς, είναι το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση της πλειοψηφίας των μελών της κομματικής αχτίδας του ΚΚΕ στην ευρωπαϊκή ΕΣΣΔ, που τάχθηκαν απέναντι στην γραμμή Παπαρήγα, που σήμερα αναβιώνει τον σταλινισμό, είχε έντονο το στοιχείο της προσωπικής ΣΤΑΣΗΣ ΖΩΗΣ, αφού αγνόησε εμφατικά τις απειλές του τότε μηχανισμού για διακοπή των σπουδών, ακόμα και τελειόφοιτων. Κάποιοι μάλιστα, προς τιμή τους, αρνήθηκαν και προτάσεις να γίνουν επαγγελματικά στελέχη, σε ανταπόδοση "άλλων" πολιτικών (προσυνεδριακών) υπηρεσιών. Μετά το συνέδριο το ΚΚΕ κράτησε μόνο το απολίθωμα της οργάνωσης της Τασκένδης και διέλυσε ολόκληρη την αχτίδα των φοιτητών.
Προς το παρόν αυτά, με τα λόγου γνώσεως

ο πρώην γραμματέας της αχτίδας του ΚΚΕ στην ΕΣΣΔ
makarenko

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

τα "ποντίκια" και οι ποντικαραίοι

.....με αφορμή τη συνέντευξη της Παπαρήγα στην πρωινή εκπομπή του Μέγκα.
Η κ. Παπαρήγα πιστή στις παραδόσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ εξαπέλυσε επίθεση στα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ που αποχώρησαν τοο 1991 από το ΚΚΕ και είναι σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ και τους ονόμασε "ποντίκια"....Μάλιστα έτσι αντιλαμβάνεται την πολιτική και ιδεολογική πάλη η κ. Παπαρήγα....έτσι απαντά στις ιδεολογικές διαφορές των μελών και στελεχών του ΚΚΕ τότε με ύβρεις...μόνο ύβρεις....μετά τους "κουραμπιέδες", τα "τρέντυ σε κόμμα ΕΜΟ",το "χάιδεμα των αυτιών των κουκουλοφόρων" αντί να κάνει την αυτοκριτική της, προχώρησε σε "βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις".....Ποντίκια λοιπόν οι σ. που ενώ απολάμβαναν τη σιγουριά του επαγγελματικού στελέχους του ΚΚΕ ,τότε εντάχτηκαν σε ένα κόμμα που ξεκινούσε με μεγάλες αμφιβολίες για τη μελλοντική του πορεία και ύπαρξη, αλλά συνεχίζει να υπάρχει ...είναι αυτοί ποντίκια και δεν είναι ποντικαραίοι εκείνοι που απολαμβάνουν την ησυχία της θέσης του μέλους της ΚΕ ή του ΠΓ χροοόνια τώρα....και σιωπούν.....απλά σιωπούν.....αλλά και διαμορφώνουν διασπαστική πολιτική στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά...Το καράβι που βούλιαζε, το ΚΚΕ ή ο σοσιαλισμός που ΄χανονταν αλλά δε χάθηκε κατά τη κ. Παπαρήγα μιας και η ήττα είναι Προσωρινή πλέει σαν σχεδία σήμερα με τους αρχιποντικαραίους να κόβουν βόλτες σαν καπετάνιοινομίζοντας ότι είναι καράβι στα πελάγη της θεωρητικής και οργανωτικής αυταρέσκειάς του και του ιδιότυπου ιδεολογικού αντιμαρξιστικού εγωισμού του.....
Το δεύτερο που ακούσαμε από τη συνέντευξη της κ. Παπαρήγα ήταν η διαφορετική πηγή άντλησης των ψηφοφόρων.....Το ΚΚΕ είπε αντλεί ψηφοφόρους από τα κατώτερα λαικά στρώματα ένώ ο ΣΥΡΙΖΑ από τα ανώτερα και μεσαία.....Αντί να καθήσει να δει ποιος ουσιαστικά έχει στο χέρι του τα κατώτερα λαικά στρώματα ψάχνει τους ψηφοφόρους της Αριστεράς...Τα λαικά στρώματα δυστυχώς στην πλειοψηφία τους ψηφίζουν τα κόμματα του δικομματισμού και εκεί είναι το πρόβλημα.....
Γιατί όμως τα λέει αυτά η κ. Παπαρήγα. Απλά θέλει να σηκώσει τοίχο ανάμεσα στα μέλη του ΚΚΕ και στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ . Κι ως ένα σημείο τα καταφέρνει.... Από δώ σου λέει οι αγωνιστές , από κει τα ποντίκια...από δω τα λαικά στρώματα από κει η αριστοκρατία...Τι δουλειά έχουμε εμείς μ΄αυτούς;....Καταφέρνει κάτι ακόμη όμως. Να απομακρύνει οποιαδήποτε ελπίδα ενότητας της Αριστεράς....Ακόμη κι εκείνοι που ήλπιζαν σ΄αυτή και αγωνίζονταν να θεωρούν τόσο ανεύθυνη και αφερέγγυη την ηγεσία του ΚΚΕ ....που να μοιάζει με εκείνη την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ....
Πολλοί σ. του ΚΚΕ χαρούν μ΄αυτές τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα, αλλά ας ξέρουν ότι το λάθος τους είναι μεγάλο....
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει για το ΚΚΕ ο μοναδικός εχθρός σε σημείο που να βλέπει το δέντρο και να χάνει το δάσος....Με λύπη μου βλέπω ότι η ηγεσία του ΚΚΕ ως αρχιποντικαραίοι μπορούν να συνεχίσουν να στηρίζουν το σύστημα, όπως το Δεκέμβρη που οι άλλοι αρχιποντικαραίοι τ6ην έκαναν από το "πολιτικό σύστημα" βγήκε η Αλέκα και τους στήριξε σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος.....
Και κάτι τελευταίο ...Έκανε και πολύ σωστά κριτική στον Πάγκαλο για τις δηλώσεις του...αλλά καλύτερα να μη μιλά γιατί τον επιβεβαιώνει...Ποντίκια οι πρώην σ. της κ. Παπαρήγα...σκεφτείτε να είχε και την εξουσία;

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Ο Μανδύας της σκανδαλολογίας

Το έλλειμμα έφτασε στο 5% σύμφωνα με τη Eurostart....η σκανδαλολογία προχωρεί ακάθεκτη καλύπτοντας πέραν της οικονομικής ύφεσης και τα αποτελέσματά της, την ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Η σκανδαλολογία γίνεται ο μανδύας για να κρυφτούν οι πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ . Έστω και αν υπάρχουν σκάνδαλα... δε μιλάνε για την ουσία τους αλλά σκανδαλολογούν.....Είναι εύκολο να στέλνεις τους βουλευτές σου στα τηλεοπτικά παράθυρα να μιλάνε για την υπεράσπιση της πολιτικής ζωής έτσι γενικά....είναι ευκολότερο για την αντιπολίτευση (ενν. το ΠΑΣΟΚ) και όλο τον ατιπολιτευόμενο τύπο που κυριαρχεί στα ΜΜΕ να μιλάει για τα σκάνδαλα της κυβέρνησης από θέση ισχύος ενώ τα δικά του όπως εκείνο της Siemens ή του χρηματηστηρίου έχουν παραγραφεί.....είναι ευκολότατο για το δικομματικό σύστημα και ιδιαιτέρως για τα ΜΜΕ πο στηρίζουν την αντιπολίτευση να "βγάζουν " στον αέρα το ΛΑΟΣ και τα φιντάνια του.....έτσι ώστε να φαίνονται εγγυητές της πολιτικής ζωής.......Είναι εκπληκτικός μανδύας που καλύπτει τα πάντα...Καλύπτει τις προτάσεις της Αριστεράς για μία πραγματική ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό, ακλύπτει τις αδυναμίες του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του, τις φιλοδοξίες των στελεχών του....Η σκανδαλολογία ήταν ένα χαρτί που το έπαιξε για πρώτη φορά το δικομματικό παιχνίδι το 1989.....τότε που η αριστερά συμμετείχε σ΄αυτό το κόλπο....Το αποτέλεσμα δεν ήταν ακόμη και τότε η λύση των σκανδάλων, αλλάη ακατάσχετη σκανδαλολογία....η κουβέντα που με βεβαιότητα οδηγεί στην πλήρη κάλυψη...Ατυχώς η Αριστερά και τα ιστορικά της στελέχη αλλά και η πλειοψηφία των μελών της πίστεψαν τότε στην συμβολή τους στη διαλεύκανση των σκανδάλων...αλλά και οι ίδιοι έγιναν τμήμα από το μανδύα της σκανδαλολογίας....
Μπροστά μας έχουμε Ευρωεκλογές.
Η Αριστερά και ιδιαιτέρως η Ριζοσπαστική αριστερά , ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δυναμώσει να αποτελέσει το τρίτο πόλο της πολιτικής ζωής, να κάνει γνωστές τις προτάσεις της. Οι πολίτες πρέπει να εμπιστευτούν τη μοναδική αληθινή δύναμη, τα κινήματα.

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

και μη ξεχνάτε...έχουμε ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ!

Να μαστε πάλι μαζί....καλώς σας βρίσκω όλους.
Τα χρήματα που παίρνω δεν μου έδωσαν τη δυνατότητα να αναπληρώσω την εργατική μου δύναμη και να κάνω μακρής διαρκείας διακοπές (σύνδεση μετην προηγούμενη ανάρτηση)....Παρ΄όλα αυτά ελπίζω να τα καταφέρω....
Έχουμε πολύ δρόμο να διαβούμε έως τις ευρωεκλογές και δεν είμαι βέβαιος αν θα είναι μόνο αυτές....Ο Παυλίδης...αυτός ο κύριος τ. ναυτιλίας φαίνεται να μην θέλει να παραιτηθεί και έτσι ο Καραμανλής ίσως οδηγήσει τη χώρα σε διπλές κάλπες....Η σκανδαλολογία πάει σύννεφο...και το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να αναβαπτιστεί μέσω της λήθης....Σου λέει ρίξε Παυλίδη Βατοπαίδι...και θα ξεχαστούν τα δικάμου Χρηματιστήρια και Siemens...γιατί και εκεί εμπλέκεται το ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με μαρτυρίες...Αλλά τώρα γυαλίζει το μάτι για εξουσία....βγήκαν κάτι ΠΑΣΟΚοι χαμένοι από καιρό στα παράθυρα της τηλεόρασης και άρχισαν τις αναλύσεις...Σου λέει είπαμε να μας ξεχάσουν άλλα όχι και τελείως....πως θα βγούμε βουλευτές;;
Γι αυτές πρέπει να είμαστε έτοιμοι όλοι οι σ. και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Να δυναμώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές...Άλλωστε είναι η πρώτη φορά που "κατεβαίνουμε " ως ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία....Όπως έχει μεγάλη σημασία ότι το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλει για πρώτη φορά γυναίκα ευρωβουλευτή της Αριστεράς.....Έως τώρα παραγματοποιήθηκε σύσκεψη ΄συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ, η 2η Πανελλαδική σύσκεψη.....Αλλά δε μας φτάνει αυτό....Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να δυναμώσει ακόμη περισσότερο...και ιδεολογικά και οργανωτικά.
Ας ετοιμαστούμε σύντροφοι για την Εργατική Πρωτομαγιά.....ας είναι το πρώτο μας ραντεβού....καθώς και οι Φοιτητικές εκλογές...
Ωωωπππςςς.....Τι θυμήθηκα; Τη χούντα! Σαν σήμερα αποφράδα ημέρα για την Ελλάδα που μπήκε για επτά χρόνια στο γύψο....ας μη ξεχνάμε τη ξενοκίνητη χούντα αλλά και ότι επακολούθησε.....

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Το ΚΚΕ για τον ΤΟΥΡΙΣΜΟ....γιατί έχει και προτάσεις

Διαβάζω στο σημερινό Ριζοσπάστη με αφορμή τη συνέντευξη της Παπαρήγα και σας προειδοποιώ.....ιδιαιτέρως αυτούς που θα το ψηφίσουν....
ΝΑΙ δεν είναι πλάκα....

"Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΛΑΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ
ως μέσο αναπλήρωσης της εργατικής δύναμης
Μόνο στις σοσιαλιστικές χώρες ο εσωτερικός τουρισμός είχε μαζικό λαϊκό χαρακτήρα, με τις οργανωμένες διακοπές και κατασκηνώσεις, την εξειδίκευση στις ανάγκες της υγείας, με ειδικά δίκτυα για τα παιδιά και τους νέους"

Λοιπόν από αυτά τα λίγα .
Τι εννοείτε ο τουρισμός ως μέσο αναπλήρωσης της εργατικής δύναμης....Τα παιδιά και οι συνταξιούχοι ποια εργατική δύναμη αναπληρώνουν;
Τι εννοείτε οργανωμένες διακοπές(και κει η οργάνωση;;) και κατασκηνώσεις...(όπως στους.... πρόσκοποι ) Και αν δεν είναι οργανωμένες και κατασκηνώσεις τι είναι Μπαχαλάκηδες;;
Τι εννοείτε εξειδίκευση στις ανάγκες υγείας; (έχει μιλήσει και ο Στάλιν γι αυτό;; ή τα συμπεράσματά σας βγαίνουν αβίαστα από την εμπειρία των γκουλακ;;)

ένα συμπέρασμα
Μάλλον η ηγεσία του ΚΚΕ έχασε κάθε μέτρο. Κάποιος τους είπε να εξιδεικεύσουν τις προτάσεις τους και αυτοί κατέληξαν στις οργανωμένες διακοπές. Τι να πω..... Αςφυλαγόμαστε από τέτοιου είδους διακοπές που προβλέπει το "σοσιαλιστικό" τους μέλλον γιατί μάλλον προς Μακρόνησο με βλέπω....

μια συμβουλή

Καλύτερα μιλήστε για τα γενικά....
Τελικά ποιος είπε ότι το ΚΚΕ δεν έχει πλάκα;;

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Συμπαράσταση στην Κίνηση για τη Σωτηρία της Γκιώνας

Ο εκφοβισμός αγωνιζόμενων πολιτών παίρνει πια ειδεχθείς μορφές, ή μήπως υπάρχει κι άλλος κατήφορος μπροστά μας;
Ο εμπρησμός και η ολοσχερής, αυτή τη φορά, καταστροφή του σπιτιού του Στέφανου Κόλλια από «άγνωστους» εμπεδώνει ακόμα περισσότερο την πρακτική τρομοκράτησης όσων τολμούν να αντισταθούν στην ισοπεδωτική λογική της ανεξέλεγκτης και ασύδοτης επιχειρηματικής δραστηριότητας και την επακόλουθη καταστροφή του περιβάλλοντος από αυτή.
Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες συνεχών τέτοιων επιθέσεων - σε περιβαλλοντικούς ακτιβιστές, σε συνδικαλίστριες, σε πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους και στέκια.
Σήμερα έρχεται ο δεύτερος εμπρησμός του σπιτιού του Στέφανου Κόλλια, μέλους της Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνας, που δίνει το δικό της αγώνα για την υπεράσπιση του βουνού απέναντι στην καταστροφή του από τις εξορυκτικές δραστηριότητες.
Οι ηθικοί αυτουργοί, όσο και αν οι φυσικοί παραμένουν «άγνωστοι», είναι οι κυβερνήσεις του δικομματισμού που αφειδώς ενισχύουν τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στον εξορυκτικό τομέα και διατηρούν σε ισχύ τον απαράδεκτο και καταστροφικό για το περιβάλλον χουντικό Μεταλλευτικό Κώδικα.
Όλα δείχνουν ότι φθάνουμε σε συγκρούσεις με τεράστια συμφέροντα σε όλα τα μεγάλα περιβαλλοντικά ζητήματα και απέναντι σε αυτή την επίθεση πρέπει να απαντήσουμε με αποφασιστικότητα, αλληλεγγύη και επιμονή.
Καλούμε λοιπόν όλους και όλες να συμπαρασταθούν έμπρακτα και με όλες τις δυνάμεις τους σε ό,τι ενέργειες αποφασίσει να προχωρήσει η Κίνηση για τη Σωτηρία της Γκιώνας.

ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ "ΠΟΛΗ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ" ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Κεφαλικός φόρος στους δημόσιους Υπαλλήλους.


Αφού ξευτίλισαν και απαξίωσαν τους δημόσιους υπαλλήλους και γενικότερα το δημόσιο, η κυβέρνηση, ο Τύπος, τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης, τα στελέχη εκείνα που καλοπληρώνονται στον ιδιωτικό τομέα, αλλά δυστυχώς από ταξική ζήλεια και εκείνοι οι οποίοι είναι και περισσότεροι, οι κακοπληρωμένοι υπάλληλοι στον ιδιωτικό τομέα καταφεύγοντας σε επιχειρήματα ότι: για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, να αρθεί η μονιμότητα, κανείς δε δουλεύει εκεί….μεγάλο το δημόσιο…. ήρθε και το κερασάκι. Ο κεφαλικός φόρος!!
Με ποιο δικαίωμα; με το δικαίωμα ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν να ξεφύγουν ποτέ από τη τσιμπίδα. Ότι είναι μόνιμοι..τί άλλο θέλουν; Μόνο μ΄ αυτό. Επίσης να τα πάρουμε από αυτούς που τα παίρνουμε συνήθως….τους μισθωτούς. Ποιος τα παίρνει (πραγματικά εννοώ) για παράδειγμα από τα ακριβοπληρωμένα στελέχη της τηλεόρασης, από τα μεγάλα διευθυντικά στελέχη των Τραπεζών, από τους Τραπεζίτες, από τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, από τους πρώην γενικούς γραμματείς των υπουργείων με τις παχυλές συντάξεις , από τους δημοσιογράφους διπλοθεσίτες; Ποιος ελέγχει τα μαύρα χρήματα που πάνε κι έρχονται στα κανάλια ; Ποιος εγκρίνει κονδύλια για πληρωμένα ταξίδια υπουργών και δημοσιογράφων και άλλων παρεών με την Ολυμπιακή που την ξετίναξαν για να την πουλήσουν, για Βατοπέδια για πλούσια εγκαίνια, για … Αν αυτοί έδιναν το αντίστοιχο μισό του μισθού τους θα έμειναν αρκετά και στους ίδιους να περάσουν άνετα και στη κυβέρνηση να εισπράξει αρκετά χρήματα. Θα ανακουφίζονταν εκείνοι από τους οποίους θα τα έπαιρνε, δηλαδή από τους περισσότερους που είναι στα πρόθυρα της πείνας. Γιατί μη μου πει κανείς ότι ο Καθηγητής Μέσης εκπαίδευσης ή ο δάσκαλος με μισθό 1200 ευρώ και όλοι οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι με μισθό που δε ξεπερνά τα 1600 ευρώ δεν είναι στην πίεση και την πείνα;; Αν κάποιος νομίζει ότι καλοπερνά κανείς από τους παραπάνω με το μισθό αυτό ας γίνει ανταλλαγή μισθού με κέρδη του Μυλωνά του Κυριακόπουλου (που είναι και διευθυντής της λυρικής σκηνής).
Από αυτούς θα τα πάρουμε, τους «μεγάλους» εννοώ…ας φυλάγονται…..αργά ή γρήγορα αυτό θα γίνει και θα είναι και ντάλα μεσημέρι…..Να δω τον κάθε Κυριακόπουλο δημόσιο υπάλληλο στα μεταλλεία με μισθό 1400 ευρώ και τι άλλο θέλω...
ΑΥΡΙΟ 2 ΑΠΡΙΛΗ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Ετικέτες

απεργία  ΠΑΣΟΚ Οικονομικά (1) "αριστερό ρεύμα" (1) "Ελευθεροτυπία" (3) 1 χρόνος (1) 105 (1) 18ο Συνέδριο (9) 19ο Συνέδριο ΚΚΕ (1) 1ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ (3) 2010 (1) 21η Απριλίου (1) 28 Οκτωβρίου 1940 (2) 2ος χρόνος (1) 5 (1) 5 χρόνια (1) 6ο Συνέδριο ΣΥΝ (2) 8 Μάρτη (1) 902 (1) Α (1) Α. Αλαβάνος (6) Α. Βάιντα (2) Α. Κρίλοβ (1) Α.Αλαβάνος (9) Α.Σαμαράς (2) Α.Χατζησοφιά (1) Αγρότες (2) αγωνίστριες (1) Άδωνις (1) ακροδεξιά (2) Ακρόπολη (1) Αλ Σαλέχ (1) Αλ. Δημητρίου (1) αλαζονεία (2) Αλέκος Λύτρας (2) Αν.Γ... (4) Αν.Γερμανία (1) αναδημοσίευση (46) ανανεωτική Πτέρυγα (2) Ανατολική Αττική (1) Ανδρομάχη (2) ανθρώπινα δικαιώματα (2) ανθρωπιστικές επιστήμες (1) άνθρωπος (2) Άννα Αχμάτοβα (2) Αντ. Κυρίνας (1) ΑΝΤΑΡΣΥΑ (1) ΑΝΤΙ (1) Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ (1) Αντρέας Λεντάκης (1) Ανύπαρκτος σοσιαλισμός (8) Ανωνυμία (1) απεργία (4) απεργία ΠΑΣΟΚ Οικονομικά (1) απόστολος (1) Απόψεις (22) Άρης Αλεξάνδρου (3) Άρης Βελουχιώτης (4) Αριστερά (10) Αριστερή ενότητα (2) Αρχαιολογία (7) ΑΣΚΙ (1) Αστακός Αιτωλ. (1) Αστυάνακτας (20) αστυνομία (7) Αυγή (15) αυταρχισμός (2) Αυτοδιοικητικές εκλογές 2010 (14) Β.Κορέα (1) Βαν Γκογκ (1) Βασανιστές (1) Βιβλία (2) Βιβλίο Κουφοντίνα (1) Βίντεο (16) ΒΟΗΘΕΙΑ (1) Βουλή (1) Γ. Αναδρανανιστάκης (1) Γ. Καϊλατζής (1) Γ. Παπανδρέου (2) Γ. Σεφέρης (1) Γ.Βιζυηνός (1) Γ.Κοντός (2) Γ.Μπλάνας (1) Γ.Παπουτσής (1) Γ.Ρίτσος (4) Γ.Χουρμουζιάδης (1) Γ.Ψυχοπαίδης (1) ΓΑΖΑ (1) Γελοιογραφίες (24) Γερμανία (1) Γερουλάνος (1) Γεωργία (1) Γκ. Απολλιναίρ (1) Γνώμες (2) Γυναίκα (1) Δ. Γόντικας (1) Δ.Βίτσας (4) Δ.Στρατούλης (1) Δ.Χαρμς (1) ΔΕΑ (1) ΔΕΘ (4) Δεκεμβριανά (1) Δεκεμβριανά 08 (3) Δελαστίκ (1) Δελτίο τύπου (13) Δελτίο τύπου ΣΥΝ (27) Δερβενιώτης Σπ. (1) Δερμεντζόγλου (1) ΔΗΑΡΙ (1) Δηημοκρατικός συγκεντρωτισμός (1) Δημ.Παπαχρίστου (1) Δημ.Χριστόπουλος (1) ΔΗΜΑΡ (3) Δημοκρατία (1) δημοσιογράφοι (3) Δημόσιοι Υπάλληλοι (5) Δημοτικές εκλογές (1) Διαδίκτυο (2) Διαδύκτιο (1) Διακοπές (1) Διάλογος (4) Διάλογος για το Ιδρυτικό συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (2) διαπραγματευση (1) Διαρκές Συνέδριο ΣΥΝ (6) Διάσπαση ΚΚΕ (3) διαφωνούντες (1) Διεθνή (12) Δίκτυο (1) Διόδια (4) ΔΝΤ (4) Δογματισμός (1) Δούρου (1) Δραγασάκης (1) Δρόμος της Αριστεράς (1) ΔΣΕ (5) Δυτ.Αττική (1) Δυτ.Μακεδονία (1) Ε.βενιζέλος (2) Εθνικές εκλογές 09 (20) Έθνος (1) εικαστικά (10) Εικόνες (1) εκδ.Αγρα (1) εκδηλώσεις (2) Έκκλησία (1) Εκλογές 2012 (2) Εκλογές 2015 (2) εκπαίδευση (5) εκπαιδευτικοί (1) Έκτακτο Συνέδριο (6) Ελ. Βενιζέλος (1) Ελ.Σωτηρίου (1) Ελαιώνας (1) Έλλη Παππά (1) ΕΜΣΤ (1) Εμφύλιος (2) ενικός (1) Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση (1) Εξάρχεια (8) Επέτειος Πολυτεχνείου (1) Εργαζόμενοι (22) ΕΡΤ (2) ΕΣΗΕΑ (1) ΕΣΣΔ (1) εσωκομματικά (28) έτος Ρίτσου (3) Ευρωεκλογές 09 (17) Ευρωεκλογές 2009 (6) Ευρωεκλογές 2019 (1) Ευρωπαϊκή Ένωση (21) Ζάκυνθος (1) Ζαχαριαδισμός (5) Η Αποσιώπιση της αλήθειας (5) Η διάσκεψη της Γιάλτας (1) η ζωή στους Βράχους (1) Η νέα κυβέρνηση (6) Θ.Καρτερός (1) Θέατρο (1) Θεσσαλονίκη (4) Θεωρία (1) θεωρία των δύο άκρων (3) Θρησκεία (1) ιδεοληψία (1) Ιδεολογικά (9) Ιδιωτικοί Υπάλληλοι (1) Ισραήλ (7) Ιστορία (4) Ιστορία της Αριστεράς (22) Κ. Αρβανίτης (1) Κ. Καρυωτάκης (2) Κ. Κούνεβα (4) Κ. Παπαγεωργίου (1) Κ. Σχοινά (2) Κ.Βαξεβάνης (1) Κ.Καραγιώργης (1) Κ.Καρυωτάκης (1) Κ.Παλαμάς (1) Κανέλλη (3) Καρατζαφέρης (1) Κασιδιάρης (1) καταλήψεις (1) Κατερίνα Γκουλιώνη (2) Κατσαρός Μιχάλης (1) ΚΑΤΥΝ (2) ΚΕΑ (1) Κέρκυρα (1) Κίνα (1) Κινήματα (14) Κινηματογράφος (1) ΚΚΕ (65) Κοινωνία της πληροφορίας (1) ΚΟΜΕΠ (1) κουκουλοφόροι (1) Κούλογλου Στ. (3) κουλτουροφιλισταίοι (2) Κουράκης (1) Κουτί της Πανδώρας (1) Κουτσούμπας (1) Κυβέρνηση (3) Κυβέρνηση Ατιστεράς (1) Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (2) Κύπρος (2) Κωτούλας (1) ΛΑΟΣ (5) Λάρισα (1) Λόπεζ (1) Λουδοβίκος των Ανωγείων (1) Μ. Γλέζος (4) Μ. Μπρεχτ (1) Μ. Χατζηδάκης (1) Μ.Θεοδωράκης (1) Μ.Κανελλοπούλου (1) Μάρξ (1) Μάχη Φλώρινας (1) Μετανάστες (11) Μετεκλογικά (3) Μήνες (3) Μιχ. Γκανάς (1) ΜΜΕ (7) Μνημόνιο (2) Μομφή (1) Μοράλες (1) Μούνκ (1) Μουσεία (1) Μουσική (2) Μπέικον Φρ. (1) Μπελογιάννης (2) Μυρτιώτισσα (1) Ν. Βούτσης (1) Ν. Ζαχαριάδης (1) Ν. Κακλαμάνης (1) Ν. Μπάϊκας (1) Ν. Μπουχάριν (1) Ν. Πλουμπίδης (2) Ν. Σαραντάκος (1) Ν. Τεμπονέρας (2) Ν. Χουντής (2) Ν.Μαραντζίδης (1) ν.Οσεττία (1) Ν.Στουπής (1) Ναζισμός (1) Ναύπλιο (2) ΝΔ (4) ΝΕ Ζακύνθου (1) Νέα Δημοκρατία (26) νέο νομοσχέδιο (1) Νεολαία (2) Νεολαία ΣΥΝ (1) Νεοφιλελευθερισμός (1) Νίκος Γραικός (1) Νιτσιάκος (1) Νομοθεσία (1) ο κ. Κόυνερ (3) Ο Φλωρίνης Πιπεργιάς (1) Ο.Λάσκος (1) Οδ. Ελύτης (3) Οικολογικά (15) Οικολόγοι (2) Οικονομικά (9) Οικονομική κρίση (2) Οκτώβριος (1) ΟΛΜΕ (2) Ολυμπιακοί Αγώνες (1) Ολυμπιακός (1) Ομάδα Ρόζα (1) Ομιλίες (2) Ονόρε Ντωμιέ (1) οργανωτικά (1) ΟΣΕ (1) Π. Τζαβέλλας (1) Π.Κόκκαλης (1) Πάγκαλος (1) Παιδεία (5) Παλαιστίνη (8) Πανελλαδικό σώμα ΣΥΡΙΖΑ Ιούλιος 2009 (1) Παπαγιαννάκης Μιχάλης (1) Παπαρήγα (1) Παπουτσάκης Χρ. (1) ΠΑΣΟΚ (46) Πεκίνο (1) πέλαγος (1) Περιοδικά (1) περιοδικό Θέσεις (1) Περιφερειακές συσκέψεις (1) Πλάκα (1) Ποίηση (25) πόλεις (8) Πολιτικά-Επίκαιρα (91) Πολιτισμικές σελίδες (31) Πολιτισμός (13) Πόρος (1) Πρέβεζα (1) Προβοκάτσιες (1) Πρόγραμμα (3) Προγραμματικές δηλώσεις (2) προπαγάνδα (4) Προσεχώς (1) προσυνεδριακός διάλογος (2) Προτάσεις (4) Πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των Κρατουμένων (1) Πρωτομαγιά (1) Πυρκαγιές 09 (3) Ρατσισμός (7) Ριζοσπάστης (8) Ρωμιοσύνη (1) Ρωσία (2) Σαλάτα εποχής (1) Σαμαράς (1) Σάτυρα (10) Σοβιετικές αφίσσες (4) Σόιμπλε (1) Σπ.Δερμεντζόγλου (1) Στάθης (14) Σταλινισμός (32) Στερεά Ελλάδα (1) Στρατούλης (1) Σύλλογος διορισμένων με ΑΣΕΠ (1) Συμβασιούχοι (7) συμπεράσματα (1) Συμφωνία των Πρεσπών (1) ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ (74) συνέντευξη (5) Συνεργσίες (1) Σύνοδος ΚΠΕ ΣΥΝ (2) Σύντροφοι και συνεργάτες (1) ΣΥΡΙΖΑ (129) Σύριζα Βύρωνα (3) ΣΥΡΙΖΑ.Προτάσεις (10) ΣΥΡΙΖΑ/ Ε.Κ.Μ (12) Σχέδιο B (1) Σώτη Τριανταφύλλου (2) Τ. Λειβαδίτης (1) Το Βήμα (1) Τοπ. Αυτοδιοίκηση (4) Τραμπουκισμοί (13) Τράπεζες (1) Τρίπολη (1) Τρόικα (1) τρομοκρατία (1) Τρότσκι (1) Τσάβες (1) Τσακαλώτος Ε. (2) Τσίπρας (37) Υγεία (1) Υπ.Πολιτισμού (10) Υπ.Τουριστικής Ανάπτυξης (1) Φαράκος Γρ. (1) Φασισμός (4) Φασίστες (7) Φεμινιστικά (3) Φίλοι (1) Φοιτητικές εκλογές 2009 (1) Φονταμενταλισμός (1) Φόρουμ Πρέβεζας (3) Φυλακές (2) Χ.Μιρό (1) Χίος (1) Χριστούγεννα 2009 (1) χρόνια πολλά (4) Χρυσή Αυγή (4) Χρυσοχοίδης (2) Bloggers (7) blogme.gr (1) Burnikov (1) Charlie Hebdo (1) David Brody (1) Free Gaza (1) K.Petrov-Votkin (1) Left.gr (3) Max Ernst (1) Modrian (1) N.Μπελογιάννης (1) Pascal Schmid (1) Plan B (1) Protagon gr (2) Reednotebook (1) troll (1) Tvxs (3) www.keli.gr (1)